ตอนที่ 365 เหมาะสมกันอย่างยิ่ง!
ในห้องอาหาร
เหนียนเสี่ยวมู่นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร สองมือเกาะกุมแก้วน้ำเอาไว้ พลางดื่มน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย
พอคิดถึงคำพูดของอวี๋เยว่หานเมื่อครู่ เธอก็รู้สึกว่ามีไอร้อนพุ่งขึ้นสมองทันที!
ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะกลายเป็นความกระหายน้พ
เธอแอบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายตัวเองครั้งหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตาออกไปอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเธอก็ขยับก้นออกไปด้านข้างด้วยความไม่สบายใจ
หญิงสาวกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว แล้วโผเข้าใส่เขาด้วยตัวเองเสียก่อน…
เสี่ยวลิ่วลิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กของตัวเอง มือเล็กๆ กำลังจับช้อน พยายามใส่อาหารเข้าปากของตัวเอง
ครั้นเห็นเหนียนเสี่ยวมู่เอาแต่ดื่มน้ำอยู่ตลอด เด็กหญิงจึงถามด้วยความสงสัย “พี่สาวคนสวย ทำไมพี่ไม่กินข้าวคะ”
“…”
“หนูรู้แล้ว พี่ต้องเหมือนปาปาแน่ๆ ไม่อยากกินข้าว อยากเล่นจุ๊บๆ กัน!”
“ปั้ก!”
เหนียนเสี่ยวมู่ขยับก้นไปถึงขอบเก้าอี้แล้ว พอลนลานขึ้นมา จึงเกือบจะตกเก้าอี้!
หญิงสาวพยายามยื่นมือไปจับโต๊ะอาหารเอาไว้ แต่น้ำในมือกลับหกออกมาเลอะบนเสื้อผ้า ทำให้ต้องรีบร้อนสะบัดคราบน้ำออก
เธอกำลังจะไปดึงกระดาษทิชชู่ ทว่ามือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นกระดาษทิชชู่มาตรงหน้าเธอแล้ว
อวี๋เยว่หานลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ บนใบหน้าหล่อเหลาแอบอมยิ้ม
เขาชำเลืองมองเธอครั้งหนึ่ง ในดวงตาฉายแววยั่วเย้าอยู่บ้าง
ขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะยกมือมารับกระดษาทิชชู่ไป เขากลับหลบมือของเธอ
“ซุ่มซ่าม ผมเช็ดให้คุณเอง”
เขาพูดพลางเช็ดคราบน้ำบนเสื้อผ้าให้เธอ มุมปากพลันยกยิ้ม เขาเข้าใกล้เธอ ก่อนจะใช้เสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนพูดว่า
“เป็นเด็กดีนะ เสี่ยวลิ่วลิ่วยังอยู่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้ว ผมจะให้คุณจูบตามใจชอบ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ใคร ใครอยากจูบเขา
หญิงสาวกลอกตาขาวใส่เขาครั้งหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง แล้วกินข้าวด้วยความอึดอัด
เธอมองอวี๋เยว่หานเป็นอาหารบนโต๊ะ พลางเคี้ยวอย่างแรง อยากจะกลืนเขาทั้งเป็นใจจะขาด!
ทุกคนกินอาหารมื้อนี้อิ่มจนพุงกาง
หลังจากเห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วกินอิ่มแล้ว และเตรียมปีนลงจากเก้าอี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็รีบลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือไปอุ้มเด็กหญิง
ดวงตากลมโตของหญิงสาวพลันเปล่งประกาย “เสี่ยวลิ่วลิ่ว วันนี้พี่จะนอนข้างๆ หนูในห้องนะ”
มีเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่ ดูสิว่าอวี๋เยว่หานจะวุ่นวายอย่างไร!
เมื่อเธอพูดจบ อวี๋เยว่หานก็เดินมาข้างหน้าเธออย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะเอ่ยปากโดยไม่รอเสี่ยวลิ่วลิ่ว
ชายหนุ่มกวาดสายตามองหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองถือไพ่ตายไว้ในมือ สองมือของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่
“พอดีเลย วันนี้หนาวนิดหน่อย นอนด้วยกันสามคนเลยก็ได้”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !
“ไม่ต้องหรอก ฉันนอกกับเสี่ยวลิ่วลิ่วคนเดียวก็ได้” เหนียนเสี่ยวมู่พูด พลางก้มหน้ามองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในอก รอเด็กหญิงตกปากรับคำ
อวี๋เยว่หานกลับไม่พูดจา แต่หมุนตัวไปหยิบช็อคโกแล็ตรูปการ์ตูนที่เขาเพิ่งให้คนซื้อกลับมาขึ้น
นั่นเป็นของโปรดของเสี่ยวลิ่วลิ่ว!
กระสุนเคลือบน้ำตาลนี่นา!
สีหน้าบนใบหน้าสะสวยเสี่ยวลิ่วลิ่วดูอึดอัดใจขึ้นบ้างแล้ว
ร่างเล็กนุ่มนิ่มไถลลงจากในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ ก่อนจะวิ่งไปข้างนอกโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เด็กหญิงวิ่งเข้าไปในห้องรับแขกรวดเดียว แล้วพลิกตัวปีนขึ้นบนโซฟา
เหนียนเสี่ยวมู่กับอวี๋เยว่หานตามเธอไปแทบจะในเวลาเดียวกัน
ตอนที่กำลังสงสัยว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นอะไร เด็กหญิงพลันชี้ตุ๊กตาครอบครัวหมูที่วางเรียงอยู่บนโซฟา แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความเบิกบานใจ
“พ่อหมูนอนกับแม่หมู เสี่ยวลิ่วลิ่วนอนกับลูกหมู ปาปากับพี่สาวคนสวยนอนด้วยกัน!”
ตอนที่ 366 เหนียนเสี่ยวมู่ นี่ให้คุณ!
เสี่ยวลิ่วลิ่วพูด พร้อมกับกอดลูกหมูของตัวเองลงจากโซฟา
พ่อบ้านกำลังจะพาเธอกลับไปที่ห้อง แต่เธอก็ยังไม่ลืมที่จะหันหน้ามากำชับว่า “ทั้งสองคนต้องเป็นเด็กดี อย่าทะเลาะกันนะ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
นี่ไม่เหมือนเธอเลย
เสี่ยวลิ่วลิ่วไม่เหมือนกับพวกเรา…
หญิงสาวมองเสี่ยวลิ่วลิ่วหายไปจากตรงหน้า หางตาเหลือบมองชายหนุ่มข้างกาย เธอพลันเคร่งเครียดขึ้นมาทันที!
เธอถอยหลับไปหลายก้าว
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยความระแวดระวัง “เสี่ยวลิ่วลิ่วยังเด็ก อย่าเอาคำพูดของเธอมาคิดจริงจัง!”
“โอ้” อวี๋เยว่หานล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วสาวเท้ามาข้างหน้าเธอ พร้อมกับย้มมีเลศนัย “แต่ผมคิดจรังจัง ทำยังไงดีล่ะ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
“อวี๋เยว่หาน ฉันจะบอกคุณให้ นางฟ้าไม่ใช่คนที่คุณอยากนอนด้วย ก็นอนด้วยได้นะ ถ้าคุณกล้าทำไม่ดี ฉันไม่เกรงใจคุณแน่!” เหนียนเสี่ยวมู่ข่มขู่อย่างไม่มีความมั่นใจ
ครั้นเห็นสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้ตัวเอง เธอจึงหันหน้าไป คิดจะหนี
แต่เพิ่งก้าวเท้าออกไป บนเอวกลับมีมือข้างหนึ่งพันเกี่ยวเอาไว้
แค่เขาออกแรงเล็กน้อย ก็ดึงเธอเข้ามาในแผงอกกว้างได้แล้ว
กลิ่นอายเอาแต่ใจของชายหนุ่มวนเวียนอยู่ในโพรงจมูก เจือด้วยกลิ่นอายของความอันตรายเล็กน้อย
“เสี่ยวลิ่วลิ่วบอกแล้ว ว่าให้พวกเรานอนด้วยกัน” เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและเซ็กซี่
“…ฉัน ตอนนี้ฉันยังไม่ง่วง! ฉันจะไปเดินเล่นในสวน!” เหนียนเสี่ยวมู่ดิ้นออกจากแขนของเขา พลางตะโกนอย่างร้อนรน
ข้างนอกอากาศหนาวยะเยือก
อย่าว่าแต่เดินเล่นเลย แค่ออกไปข้างนอกเพียงก้าวเดียว ก็ต้องใช้ความกล้ามหาศาลแล้ว
อวี๋เยว่หานไม่อยากไปแน่นอน
อย่างนั้นเธอก็จะได้ออกไปเดินเล่นคนเดียว แล้วถือโอกาสกลับมาตอนที่เขาไม่สังเกต แอบหลบเข้าห้อง ล็อกประตู!
ในใจเหนียนเสี่ยวมู่วาดฝันไว้สวยงาม ครั้นเห็นเขาตะลึงงัน เธอพลันปัดมือของเขาออก ก่อนจะหันหน้าเดินออกไปข้างนอก แต่ที่จริงอยากจะวิ่งใจจะขาด
หิมะตกแล้ว
บนพื้นข้างนอกมีหิมะสะสมอยู่หนาแน่น
สวนของคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ใหญ่มาก
ยิ่งเดินไกลออกไปยังตรงที่สาวใช้ไปจัดการไม่ถึง ก็ยิ่งมีหิมะเกาะอยู่หนาทีเดียว
เหนียนเสี่ยวมู่กระชับเสื้อนอกตัวหน้า พลางเดินอยู่ท่ามกลางพื้นหิมะอย่างทุลักทุเล
เมื่อไม่ระวังเหยียบถูกหลุมเข้า เธอก็โซเซทันที
ทันใดนั้น แขนเข็งแรงข้างหนึ่งโอบไหล่ของเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาให้อ้อมอกของตัวเอง
เหนียนเสี่ยวมู่หันไปมอง ถึงจะพบว่าอวี๋เยว่หานตามเธอออกมาด้วย
หลังจากเห็นใบหน้าแดงจากความเย็นของหญิงสาว เขาก็ยื่นมือไปปลดผ้าพันคอ แล้วพันคางและใบหน้าของเธอเอาไว้
ตอนนี้จึงมีแค่ดวงตาที่โผล่ออกมาข้างนอก
ชายหนุ่มจูงมือของเธอ ทั้งสองมือสอดประสานกัน ก่อนที่เขาจะสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนอกของตัวเอง จากนั้นก็เดินต่อไปข้างหน้า
เกล็ดหิมะบางละเอียดปลิวว่อนอยู่ในอากาศ
มีเกล็ดหิมะตกลงบนเรือนผมสีดำของเขา เหนียนเสี่ยวมู่จึงเขย่งปลายเท้าขึ้น อยากจะปัดมันออกให้เขา
แต่เขากลับถือโอกาสก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
อ๊ากก เขาทำผิดอีกแล้ว!
มือที่กำลังยกขึ้นสูง พลันค้างอยู่กลางอากาศ
ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อขึ้นมาแล้ว
ในใจของเธอแอบกล่าวว่าตัวเองโชคดีเสียจริง ยังดีที่มีผ้าพันคอพันหน้าเอาไว้อยู่ อวี๋เยว่หานจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้
ทันใดนั้น อวี๋เยว่หานพลันยื่นมือไปปิดตาของเธอเอาไว้ “ยื่นอยู่นิ่งๆ รอผมแป๊บหนึ่ง”
“…” ตรงหน้าของเหนียนเสี่ยวมู่ดำมืดไปหมด
ถ้าไม่ใช่เพราะข้างหูยังได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ เธอคงจะปลดผ้าพันคอออกอย่างอดไม่อยู่
เขากำลังทำอะไร
ฟังจากเสียงดูแล้ว เหมือนกำลังปั้นตุ๊กตาหิมะ
เขาอยากปั้นตุ๊กตาหิมะ ก็ควรเรียกเธอให้ไปปั้นด้วยกันไม่ใช่เหรอ
ผ่านไปสักพักหนึ่ง ตอนที่เธอเริ่มรู้สึกไม่สบายใจนั้น เธอก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขาในทันที
“เหนียนเสี่ยวมู่ นี่ให้คุณ!”