ตอนที่ 367 ภาพที่จินตนาการไม่ออก
ให้เธอ?
คืออะไรกัน
เหนียนเสี่ยวมู่ยกมือขึ้นดึงผ้าพันคอที่บังตาตัวเองไว้อย่างรวดเร็ว
ดวงตาถูกบดบังอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เพิ่งลืมตาจึงมีความพร่าเลือนอยู่บ้าง
แต่ลืมตาขึ้นก็มองเห็นตุ๊กตาหิมะตัวหนึ่งตั้งอยู่ตรงหน้า
เมื่อมองอีกครั้ง ถึงจะรู้สึกตุ๊กตาหิมะตัวนี้คุ้นตาเล็กน้อย…
หญิงสาวกะพริบตา และจำได้ในทันที เขาปั้นตุ๊กตาหิมะรูปตัวเอง!
เขาปั้นตุ๊กตาหิมะรูปตัวเองให้เธอ…
นี่คือความหมายที่เขาทำให้เธอใช่ไหม
ลามก!
ใครหวงเขา!
เหนียนเสี่ยวมู่แขวะอยู่ในใจ แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุมได้
เธอกำมือแน่น ริมฝีปากขยับขยุกขยิก ขณะกำลังจะถามว่าเขาหมายความว่าอะไร ก็พลันมีแสงสว่างจากไฟดวงหนึ่งสว่างขึ้นท่ามกลางพื้นหิมะทื่มืดสลัว
หญิงสาวตะลึงงัน
จากนั้นยังมีไฟดวงที่สอง ดวงที่สาม…
ราวกับซานตาคลอสจุดไฟดวงแล้วดวงเล่าในพื้นหิมะ
สุดท้ายก็ไฟพวกนั้นก็ล้อมรอบเป็นวงกลม
โดยมีเธอเป็นใจกลางวงกลมนั้น!
ครั้นแสงไฟสว่างขึ้น ดอกกุหลาบสีแดงพลันสะท้อนอยู่บนพื้นหิมะสีขาว
การมองเห็นที่มีสีแดงกับสีขาว เหมือนหิมะกับไฟ…
ร้อนแรงและบ้าคลั่ง!
เหนียนเสี่ยวมู่นับดู มีไฟทั้งหมดห้าสิบสองดวง และมีดอกกุหลาบหาสิบสองดอกเช่นกัน
ห้าสิบสอง…
ความหมายแฝงของเลขนี้…
หญิงสาวเม้มปาก ตาทั้งสองข้างไม่กล้ามองอวี๋เยว่หาน
ในหัวมีบทสนทนาที่พวกเขาพูดกันผุดขึ้นมา
‘ใช่ๆๆ ฉันน่ะใจกล้า ไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป แต่ฉันจะรับรักทันทีทีคุณสารภาพรักไม่ได้หรอกนะ แบบนั้นไม่สำรวมอย่างเห็นได้ชัด แถมคำสารภาพรักของคุณน่ะ มันใช้ไม่ได้เลย คำว่าชอบจริงๆ ก็ไม่เห็นได้พูดออกมา!’
‘ถ้าบอกว่าชอบ คุณจะรับรักใช่ไหม’
‘…’
‘ผมรู้แล้ว’
ตอนนั้นที่เขาพูดว่า ‘ผมรู้แล้ว’ เธอไม่เข้าใจความหมายมาโดยตลอด
แต่อยู่ๆ ตอนนี้เธอก็เข้าใจแล้ว
ที่แท้เขาบอกว่าจะนอนกับเธอเมื่อครู่ เป็นการพูดขู่เธอทั้งนั้น!
ที่ได้ออกมาในวันนี้ ความจริงเขาเตรียมไว้แล้วอย่างนั้นสินะ?
ไม่อย่างนั้นในพื้นหิมะจะมีดวงไฟเพิ่มขึ้นมาได้อย่างไร
แถมยังมีดอกกุหลาบสีแดงซ่อนอยู่ดอกแล้วดอกเล่าด้วย!
เพียงแค่เธอหลับตาครู่เดียว ไม่เพียงพอให้ติดตั้งไปห้าสิบสองดวง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปั้นตุ๊กตาหิมะตัวหนึ่งเลย!
นี่เขา…สารภาพรักอย่างเป็นทางการเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่ถือผ้าพันคอไม่ยอมปล่อย
เพราะกลัวว่าเมื่อปล่อยแล้ว จะเผยใบหน้าที่แดงระเรื่อจนเหมือนเลือดจะไหลออกมา
เธอคิดว่าอวี๋เยว่หานเป็นก้อนน้ำแข็งมาโดยตลอด แต่กลับไม่เคยคิดว่า เมื่อเขาโรมแมนติกขึ้นมา จะทำให้หายใจไม่ออกได้ขนาดนี้
ยืนอยู่ท่ามกลางพื้นหิมะในวันที่หนาวเหน็บแท้ๆ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว!
ในในของเธอรู้สึกว้าวุ่น…
น่าแปลก…เธออยากหนี!
ขณะที่ขยับปลายเท้า อวี๋เยว่หานที่ยืนอยู่ข้างๆ ตุ๊กตาหิมะก็สาวเท้าเดินเข้ามหาเธอ
เงาร่างสูงส่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาสีดำลุ่มลึกจ้องมองเธอตาไม่กะพริบ
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณไม่มีอะไรอยากพูดกับผมเลยเหรอ”
“…”
พูด พูดอะไร
รับคำสารภาพรักของเขาเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันได้ตอบ แขนข้างหนึ่งพลันดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด และกอดเธอไว้อย่างสงบนิ่ง
ร่างกายร้อนรุ่มของเขาทำให้เธอต้องขยับด้วยความไม่สบายใจ “อวี๋เยว่หาน ข้างนอกหนาวนิดหน่อยนะ พวกเราเข้าไปก่อนค่อยว่ากัน…อ๊ะ!”
คำพูดของเธอติดอยู่ที่ปากโดยสิ้นเชิง
ทุกอย่างรอบข้างราวกับหายไปจนหมด
เหลือเพียงทั้งสองคน ที่ยืนอยู่ท่ามลางแสงไฟสีแดงเพลิง โอบกอดและจุมพิตกันอย่างเงียบเชียบ…
ตอนที่ 368 เหนียนเสี่ยวมู่ เธอคิดไปไกลแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาที่ห้องได้อย่างไร
สองเท้าเหยียบอยู่บนพื้น ทว่าเหมือนเหยียบอยู่บนปุยนุ่น รู้สึกเบาหวิวไปทั้งตัว…
ริมฝีปากสีเชอร์รีเปล่งปลั่งอยู่บ้าง
ส่วนพวงแก้มก็แดงระเรื่อทั้งหมด
จากในสวนกลับมาที่ประตูห้องห่างกันเพียงระยะทางสั้นๆ แต่เธอจำไม่ได้แล้วว่าอวี๋เยว่หานหาข้ออ้างจูบเธอไปกี่ครั้ง
ในหัวมีแต่คำสารภาพรักที่มาอย่างกะทันหันของเขาเต็มไปหมด
ถ้าไม่ใช่เพราะยังพอมีสติสัมปชัญญะอยู่ และยังมีความหยิ่งทะนงในฐานะที่เป็นนางฟ้า เมื่อครู่เธอต้องทนไม่ไหว โผเข้าใส่เขาท่ามกลางหิมะแน่นอน!
อ๊ากก…
แค่คิดถึงภาพในพื้นหิมะเมื่อครู่ เหนียนเสี่ยวมู่ก็รับมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม พลางดึงทึ้งหมอนมาปิดหน้าของตัวเองอย่างแรง
คิดไม่ได้แล้ว เลือดกำเดาจะไหล!
ทำไมอวี๋เยว่หานถึงแหย่คนได้ขนาดนี้
ท่าทางที่เขาปั้นตุ๊กตาหิมะให้เธอนั้น ต่างจากปกติอย่างแท้จริง!
หลังจากนึกอะไรขึ้นได้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ตะเกียกตะกายออกมาจากในผ้าห่มทันที
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาเริ่มเปิดรูปข้างในนั้น เพียงแค่เห็นตุ๊กตาหิมะในอัลบั้มรูป เธอก็ถือโทรศัพท์มือถือพร้อมกับยิ้มเหมือนคนบ้าแล้ว
ยังดีที่เธอฉลาด รู้จักเก็บหลักฐานก่อนจะออกมาด้วย!
อวี๋เยว่หานสารภาพรักกับเธอจริงๆ
ไม่ใช่ความฝัน…
เหนียนเสี่ยวมู่หัวเราะแหะๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกัดริมฝีปากด้วยความคร่ำเคร่งเล็กน้อย เธอเปิดกล่องข้อความแชท และส่งรูปตุ๊กตาหิมะที่เพิ่งถ่ายไว้ไปให้ถานเปิงเปิง
หญิงสาวยังไม่ทันได้คิดคำพูดให้ดี ก็ได้รับข้อความตอบกลับจากอีกฝ่ายแล้ว
[??? ดึกดื่นไม่ยอมนอน เธอไปปั้นตุ๊กตาหิมะหาพรหมจรรย์เหรอ]
ถุยๆๆ!
เธอไม่ใช่คนปั้นตุ๊กตาหิมะ อวี๋เยว่หานต่างหาก!
เหนียนเสี่ยวมู่ตอบข้อความของถานเปิงเปิงอย่างรวดเร็ว
และถือโอกาสบอกเธอ เรื่องสารภาพรักอันน่าตกใจที่เกิดขึ้นในคืนนี้!
สุดท้ายก็ถามด้วยความน่าสงสารว่า [ที่รัก ฉันรับรักเขาได้ไหม]
อีกฝ่ายเงียบไปในทันที
ผ่านไปสิบกว่านาที แต่เหมือนกับผ่านไปหลายศตวรรษ
ขณะที่เหนียนเสี่ยวมู่ทนไม่ไหว และเตรียมจะโทรศัพท์หาถานเปิงเปิง หญิงสาวก็ได้รับข้อความจากถานเปิงเปิง
[เธอชอบเขาหรือเปล่า]
เมื่อเห็นประโยคนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ส่ายหน้าโดยไม่ต้องคิด แต่พอรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เธอก็หน้าแดงขึ้นมา
พร้อมกับกอดโทรศัพท์มือถือซุกเข้าไปในผ้าห่ม
หญิงสาวรู้สึกโชคดีที่ถานเปิงเปิงมองไม่เห็นการกระทำโง่เง่าของเธอ ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายต้องหัวเราะเยาะเธอแทบตายแน่
เธอชอบอวี๋เยว่หานตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่หลังจากรู้ตัว เธอก็เหมือนจะชอบเขามากๆ แล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่พลันตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อคิดว่าจะคบกับเขา…
[ไม่ตอบนานขนาดนี้ เธอชอบเขาแล้วล่ะ]
[โสด หล่อ รวย นอกจากมีลูกสาวแล้ว ก็ไม่มีจุดบกพร่องอะไร]
[แล้วเธอจะลังเลอะไร]
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เธอปฏิเสธไม่ได้เลย หลังจากเห็นข้อความต่อเนื่องทั้งสามข้อความนี้
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอไม่เพียงไม่ควรปฏิเสธเขา แต่ควรพุ่งไปที่ห้องของอวี๋เยว่หานทันทีด้วย
ถือโอกาสตนที่เขายังไม่ทันได้ปฏิเสธ ลองจูบแบบฝรั่งเศสกับเขาสักครั้ง
เมื่อจูบเขาจนไม่รู้เนื้อรู้ตัว ก็กินเขาจนหมดเกลี้ยงได้อย่างง่ายดาย…
เหนียนเสี่ยวมู่ถือโทรศัพท์มือถือ พลางเหม่อลอย
หลังจากคิดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ต่อสายหาถานเปิงเปิงด้วยความร้อนใจ “ไม่ได้ๆ อวี๋เยว่หานเก่งจะตาย ฉันจะโผเข้าใส่เขาได้อย่างไร!”
เธอเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป เมื่อได้พูดออกไปแล้ว
ทำเอาเธอตัวแข็งทื่อ!
ทันได้นั้น เธอก็ได้ยินเสียงหยอกเย้าของถานเปิงเปิงดังมาจากปลายสาย
“เหนียนเสี่ยวมู่ เธอคิดไปไกลแล้ว คนเขาเพิ่งสารภาพ เธอคิดจะโผเข้าใส่เขาได้ยังไง…”