ตอนที่ 385 ทนไม่ได้ที่จะทิ้งนางไว้คนเดียว (2)
“ฝ่าบาท!” เสียงหลินกงกงติดสะอื้น “กระหม่อมไม่ไปพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะอยู่รับใช้ฝ่าบาท”
“หลินกงกง วันนี้แคว้นหลิวอวิ๋นยากที่จะหลีกเลี่ยง เจ้ากับชิงเอ๋อร์ก็นับว่าคุ้นเคย วันหน้าข้างกายนางไม่มีคนคุ้นเคยอยู่เลยสักคนข้าจะวางใจได้อย่างไร?” เฟิงเทียนอวี้นัยน์ตาแฝงด้วยความเจ็บปวด “อีกอย่างข้าจะทนให้นาง…ต้องอยู่คนเดียวได้อย่างไร?”
ร่างหลินกงกงสั่นสะท้าน
ใช่แล้ว ตระกูลน่าหลาน กองทัพเลือดเหล็ก แล้วยังมี…นางหนูสองคนนั้น…
คนที่องค์หญิงรักทุกคนล้วนอยู่ในแคว้นหลิวอวิ๋น
แคว้นหลิวอวิ๋นล่มสลายองค์หญิงก็จะไม่กลายเป็นตัวคนเดียวหรือ?
คิดๆ ดูแล้วก็ยิ่งทำให้ปวดใจ!
“ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย กระหม่อมจะดูแลองค์หญิงเป็นอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ!” หลินกงกงร้องไห้ออกมาด้วยใจสุดอาวรณ์
เขาอายุน้อยเริ่มรู้เรื่องก็ได้เข้าจวนองค์ชายมาทำงาน
ทั้งชีวิตวัยหนุ่มใช้กับฝ่าบาท
ตอนนี้จะให้เต็มใจจากไปได้อย่างไร?
แต่เขาก็ไม่อาจให้องค์หญิงต้องโดดเดี่ยวเดียวดาย เช่นนั้นก็น่าสงสารเกินไป…
เฟิงเทียนอวี้ยิ้ม
ตรงหน้าเขาปรากฏใบหน้างดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้
เหมือนเมื่อคราแรกที่ได้เจอหน้าหญิงสาวยิ้มแย้มแจ่มใส และรอยยิ้มนี้ก็เข้ามาในใจเขาโดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อเข้ามาก็อยู่ทั้งชีวิต
“เยียนเอ๋อร์ ในที่สุดข้า…ก็สามารถไปพบเจ้าได้แล้ว”
“ลูกสาวของพวกเราตอนนี้ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ใต้แหล่งน้ำบาดาลทั้งเก้า ข้าก็มีหน้าไปพบเจ้าอีกครั้งเสียที”
นางเคยพูดไว้ หากวันหนึ่งนางตายไปก่อน ก็จะอยู่ที่สะพานไน่เหอในยมโลกรอเขาไปพบ จับมือกันไปดื่มน้ำเบญจรสเป็นสามีภรรยากันอีกในชาติหน้า
ตอนนี้เขาเลี้ยงดูลูกสาวจนเติบโตแล้ว ในที่สุดก็สามารถไปหานางได้อย่างที่ต้องการ
เกรงว่านางอยู่คนเดียวในยมโลก มองดูคนผ่านไปมารอเขาอยู่คนเดียว…
น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจากหัวตาเฟิงเทียนอวี้ เขาไอหนักขึ้นเลือดออกมาพร้อมกับแรงที่ไอ ร่างกายไร้เรี่ยวแรงล้มลง ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวไร้ความน่าเกรงขามดั่งในอดีตอีกแล้ว
“ฝ่าบาท!” หลินกงกงคุกเข่าลงที่หัวเตียงเฟิงเทียนอวี้ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ยังไม่รีบไปอีก แค่กแค่ก!” เฟิงเทียนอวี้ไอขึ้นอีกสองครั้ง “หากยังไม่ไปเกรงว่าจะไม่ทันการแล้ว”
เฟิงเทียนอวี้เพิ่งจะพูดจบประตูตำหนักหย่างซินก็ถูกผลักออก
เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองก็เห็นหญิงสูงศักดิ์ในชุดราชวังสีม่วงยืนอยู่ที่หน้าประตู
บนใบหน้าหลิวหรงมีรอยยิ้มเยาะเย้ย ตอนก้าวเดินปิ่นดอกไม้ไหวทองบนศีรษะส่งเสียงกุ๊งกิ๊ง
ในตำหนักหย่างซินที่เงียบสงัดลงนี้ดูชัดเจนยิ่งนัก
“ฝ่าบาท หม่อมฉันมารับใช้ฝ่าบาท” มุมปากหลิวหรงแฝงด้วยรอยยิ้ม “อย่างไรเสียวังหลวงในตอนนี้ก็มีเพียงหม่อมฉันเท่านั้นที่มารับใช้ฝ่าบาทได้”
สีหน้าเฟิงเทียนอวี้ดูไม่ดียิ่งกว่าเดิม “เจ้ามาทำอะไร?”
“ฝ่าบาท พระองค์ไม่อยากเจอหม่อมฉันถึงเพียงนี้เลยหรือ?” หลิวหรงหยุดฝีเท้าลงยิ้มด้วยความยโสโอหัง “งานเลี้ยงดอกไม้ในตอนนั้นหม่อมฉันก็ชอบพระองค์ตั้งแต่แรกเห็น ในสายตาพระองค์ในตอนนั้นมีเพียงน่าหลานเยียน! เสียแรงที่หม่อมฉันหลงใหลในพระองค์!”
เฟิงเทียนอวี้ยิ้มเย็น “ใจของข้าเล็กมากเล็กจนสามารถใส่ได้แค่เยียนเอ๋อร์ แม้แต่คนในใต้หล้ายังเทียบนางไม่ได้แม้แต่น้อย แม้แต่คนในใต้หล้ายังเทียบไม่ได้เจ้าจะเทียบกับนางได้อย่างไร?”
สีหน้าหลิวหรงถมึงทึงขึ้น บูดเบี้ยวและดุร้าย
“น่าหลานเยียนมีอะไรดี? ตอนนางมีชีวิตอยู่เจ้าจึงได้รักนางเช่นนั้น! นางตายไปแล้วข้าก็วางยาเจ้าไปแล้วแท้ๆ เดิมข้าเกือบจะได้เป็นผู้หญิงของพระองค์แล้ว! เหตุใดตอนที่เจ้าสติเลือนลางก็ยังจำนางได้?”
………………………
ตอนที่ 386 ทนไม่ได้ที่จะทิ้งนางไว้คนเดียว (3)
ตอนนั้นนางอยู่ในวังเหงาเกินจะทน จึงได้ถูกล่อลวงชั่วขณะตั้งครรภ์ซวงเอ๋อร์ หากเรื่องนี้เปิดเผยออกไปนางจะต้องถูกโทษประหารแน่นอน รวมกับนางรักเฟิงเทียนอวี้มาเนิ่นนานจึงยังมีความไม่เต็มใจที่ไม่ได้มา ก็เลยเชื่อฟังคำเขาวางยาเฟิงเทียนอวี้
ยานั่นสรรพคุณทางยาแรงนักแต่ก็เป็นเพียงยาเร้ากำหนัดทั่วไป และเมื่อถูกยานี้จะทำให้ผู้ถูกยามองนางเป็นผู้หญิงที่รักที่สุด นางจึงจะได้ใกล้ชิดเขา
ทว่า…แม้จะเป็นเช่นนั้นเฟิงเทียนอวี้ก็ยังมองออกในทันทีว่านางไม่ใช่น่าหลานเยียน และด้วยเหตุนี้เกือบจะฟันนางบาดเจ็บ
โชคดีที่หลังจากถูกพิษเข้าก็เคลิบเคลิ้มหลังจากตื่นขึ้นมาก็ไม่มีความทรงจำใดๆ
นางจึงใช้นี่ทำให้เฟิงเทียนอวี้นึกว่าพวกเขาทั้งสองมีเกิดมีความสัมพันธ์กันแล้ว ยัดเยียดเฟิงหรูซวงให้กับเขา
เฟิงเทียนอวี้ผู้นี้ฉลาดมาทั้งชีวิตท้ายที่สุดก็ยังถูกนางหลอกมานานหลายปี
ฮ่าฮ่าฮ่า!
“เฟิงเทียนอวี้ ตอนนี้แคว้นหลิวอวิ๋นหมดหวังแล้ว คนตระกูลน่าหลานก็ต้องตายกันหมด ส่วนเจ้าก็คงตายก็ยังไม่รู้ว่าตอนนั้นเจ้าไม่ได้แตะต้องข้าเลยด้วยซ้ำ!”
มุมปากนางแฝงรอยยิ้มเย้ยหยัน “ซวงเอ๋อร์คนที่เรียกเจ้าว่าเสด็จพ่อมาสิบกว่าก็ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเจ้า”
เฟิงเทียนอวี้มองหลิวหรงอย่างไม่แยแส นิ่งเงียบสงบราวกับคาดการณ์ไว้นานแล้ว
“เจ้า…” ปฏิกิริยานี้ของเขาทำให้สีหน้าหลิวหรงดำมืดลงเล็กน้อย
“เจ้าไม่โกรธ? กษัตริย์แห่งแคว้นถูกคนหลอกมานานเพียงนี้ ทำให้เจ้าเสื่อมเสียพระเกียรติ เจ้าไม่โกรธ?”
เฟิงเทียนอวี้ยิ้มบางๆ “หลิวหรง เจ้าไม่เคยเข้าใจข้าเลย และก็ไม่เข้าใจความรักของข้ากับฮองเฮา”
หลิวหรงชะงัก มองเฟิงเทียนอวี้ด้วยความไม่เข้าใจ
“ไม่ว่าจะเมาเหล้าหรือถูกวางยา ข้า…ก็ไม่มีทางเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าเป็นเยียนเอ๋อร์ กลิ่นอายของนางสลักอยู่ในกระดูกของข้า ต่อให้เห็นเจ้าเป็นนางข้าก็ไม่มีทางจำคนผิด”
ร่างของหลิวหรงแข็งทื่อ “เฟิงเทียนอวี้ เจ้ารู้ได้อย่างไร…”
นางพูดเพียงว่าเฟิงเทียนอวี้ไม่ได้แตะต้องนางแต่เฟิงเทียนอวี้รู้ได้อย่างไรว่าตนเองถูกวางยา แล้วยังมองนางเป็นน่าหลานเยียนอีก?
“หลิวหรง ข้ารู้มาตลอดว่าเฟิงหรูซวงไม่ใช่ลูกสาวของข้า” เขามองความรักทะนุถนอมทั้งหมดให้เฟิงหรูชิงแต่กลับไม่เคยให้เฟิงหรูซวงเลยแม้แต่น้อย
ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะว่า เขารู้แต่แรกแล้วว่าเฟิงหรูซวงไม่ใช่ลูกสาวของเขา
เฟิงเทียนอวี้ถอนหายใจ “ความจริงข้าก็รู้มาตลอดว่าเจ้าเกี่ยวข้องกับคนในโลกสันโดษคนนั้น เฟิงหรูซวงก็เกี่ยวข้องกับเขา ไม่เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ เจ้าไม่เข้าใจหรือ?”
“เจ้าทำผิดมามากมายข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า อดทนต่อเจ้ามาโดยตลอด เจ้าคิดจริงหรือว่าข้าเป็นคนอารมณ์ดี? ข้าเพียงแค่ต้องการรู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครกันแน่”
คนที่ทำร้ายให้เขากับเยียนเอ๋อร์แยกจากกันคนละภพและตามสืบหาเท่าไรก็หาไม่พบเป็นผู้ใดกันแน่!
“แต่ว่าที่จริงข้าเสียใจมาก ตอนนั้นข้าใช้ชีวิตอยู่กับความแค้น ต้องการเพียงแก้แค้นกลับไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะเข้าใกล้ชิงเอ๋อร์! เดิมข้าคิดว่าคนในโลกสันโดษคนนั้นต้องการทำร้ายข้าผ่านทางเจ้า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะไปหาชิงเอ๋อร์!”
หลังจากนั้นเขาเสียใจก็สายเกินไปเสียแล้ว!
ตอนนั้นเขาไม่ได้จัดการหลิวหรงยังมีอีกหนึ่งเหตุผล เขามั่นใจว่าหลิวหรงเกี่ยวพันกับคนของโลกสันโดษ หากฆ่าหลิวหรงจะต้องเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น เกรงว่าครั้งหน้าคนที่จะเข้าใกล้เขากับชิงเอ๋อร์จะเป็นคนที่เขาไม่สามารถสังเกตได้
เช่นนี้แล้วไม่สู้ให้หลิวหรงอยู่ในที่สว่าง อย่างน้อยก็ปลอดภัยขึ้นมาบ้าง