เซียวจินหิ้วตะกร้าอยู่ในมือ คิดไม่ถึงว่าคนที่ชนกับตนเองจะเป็นเซียวเหลียง เขายังก่นด่าด้วยถ้อยคำสกปรกมากมายขนาดนั้น สีหน้าท่าทางของเขาพลันเปลี่ยนไปทันที รีบก้มตัวขอขมา “ทำไมถึงเป็นท่านได้ พี่เซียวเหลียง ขอโทษ ขอโทษด้วย ข้าไม่รู้ว่าเป็นท่าน ข้าไม่ดีเอง ข้ามันตาบอด ชนใส่ท่านได้อย่างไรกัน! ขอโทษด้วย ขอโทษ! ”
เซียวเหลียงทำสีหน้าถมึงทึง มองเซียวจินที่มีท่าทีเปลี่ยนไป ขมวดคิ้วจนเป็นปม
หากเป็นคนอื่น เกรงว่าคงต้องชดใช้เงินจริงๆ
เซียวจินโค้งคำนับพร้อมกล่าวขอขมาเซียวเหลียง “พี่เซียวเหลียง ท่านอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ท่านมาเซียนจวีโหลวเพราะมีธุระงั้นหรือ? ”
ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลากินอาหาร มาที่นี่ย่อมต้องมีธุระอื่น
“เจ้ามาทำอะไร? ” เซียวเหลียงไม่กล่าวตอบ กลับย้อนถามเซียวจิน
เซียวจินชี้ผักตี้เอ่อในตะกร้าตนเอง กล่าวด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านไม่รับผักตี้เอ่อของข้าไม่ใช่หรือ ข้าจึงได้แต่นำมาขายที่เซียนจวีโหลว! ”
เซียนจวีโหลวรับซื้อเพียงจินละสองอีแปะ แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเซียวเหลียงไม่รับซื้อ แล้วเน่าเสียอยู่ที่ตนเอง
คนผู้นี้ช่างไร้ยางอายอย่างไม่มีผู้ใดทัดเทียมจริงๆ ตัวเองกระทำผิด กลับมาโทษผู้อื่นอีก
เซียวเหลียงยิ้มอย่างเย็นเยียบ มองเถียนเอ๋อที่อยู่ข้างๆ พร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “หากเวลานั้นภรรยาของเจ้ายอมขอขมาภรรยาเซียวยวี่ เจ้ายังต้องทำเช่นนี้อีกงั้นหรือ! ”
เถียนเอ๋อหดคอทีหนึ่ง ก้มหน้าไม่กล่าวอะไร
เซียวจินกลับฝืนแย้ง “ท่านก็รู้จักภรรยาของข้า เป็นคนที่ไม่อาจทนเห็นเรื่องไม่ดีได้แม้แต่น้อย หากนางคิดว่าตัวเองไม่ผิด ต่อให้ใช้วัวเก้าตัวก็ลากกลับมาไม่ได้ เรื่องครั้งก่อน พวกเราเข้าใจท่านผิดไป ท่านเป็นผู้ใหญ่ไม่ถือสาผู้น้อย พวกเราล้วนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน อย่าได้ถือสาพวกเราเลย! ”
เซียวเหลียงไม่สนใจการขอขมาจากเขา “ข้าไม่เป็นอะไร คนที่พวกเจ้าต้องขอขมาคือภรรยาเซียวยวี่! ”
เซียวจินหัวเราะทีหนึ่ง “พี่เซียวเหลียง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ คนบางคน เปลือกนอกสวยสดงดงาม ใครจะรู้ว่าภายในใจชั่วร้ายหรือไม่ สกปรกหรือไม่ เน่าเหม็นหรือไม่! พี่เซียวเหลียง ท่านทำการค้ามานานหลายปี ตามหลักก็ควรมีสายตาเฉียบแหลมมองคนออกแล้ว แต่เหตุใดถึงยังถูกผู้อื่นหลอกลวงเอาได้เล่า? ”
“ถูกใครหลอกลวง? ” เซียวเหลียงโมโห ตะคอกเสียงดัง “ข้าถูกใครหลอกลวง? ”
เซียวจินกล่าวอย่างไม่คิดอ่อนข้อ “พี่เซียวเหลียง ภรรยาของข้าจะขอขมาหรือไม่เป็นเรื่องของนาง หากนางคิดว่านางผิด ไม่จำเป็นต้องให้ท่านกล่าว ข้าจะพาตัวนางไปขอขมาเซี่ยยวี่หลัวเอง แต่หากภรรยาของข้าไม่ผิด ต่อให้ท่านเทพเทียนหวง*มา ข้าก็จะปกป้องภรรยาของข้า ไม่ให้นางถูกปรักปรำแม้แต่น้อย! ”
“เจ้า…” เซียวเหลียงกล่าวไม่ออก นิ้วมือที่ชี้เซียวจินถึงกับสั่นเทิ้ม
เถียนเอ๋ออยู่ข้างๆ ก็เถียงเช่นกัน “พี่เซียวเหลียง ข้าแต่งมาหมู่บ้านสกุลเซียวสิบกว่าปีแล้ว ปฏิบัติตามหน้าที่ของตนเอง บริสุทธิ์ไร้มลทิน ไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อเซียวจิน หรือผิดต่อหมู่บ้านสกุลเซียวแม้แต่เรื่องเดียว”
“พี่เซียวเหลียง ท่านรอก่อนเถอะ ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน ใครดีใครเลว ใครจริงใจใครหลอกลวง ย่อมได้รู้กัน หากภรรยาของข้าไม่ผิด คำครหาที่ภรรยาของข้าต้องรับมาตลอด ข้าจะทวงคืนเป็นเท่าตัว! ” เซียวจินกล่าวอย่างดุดัน
กล่าวจบ ไม่รอให้เซียวเหลียงกล่าวอะไร จูงมือเถียนเอ๋อวิ่งเข้าเซียนจวีโหลวไป เซียวเหลียงก็โมโหจนสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป
เซียวจินเข้าไปในเซียนจวีโหลว เพราะมาขายผักตี้เอ่อ จึงถูกพาไปพบซ่งฝูอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าคือคนขับรถม้าครั้งก่อน เซียวจินจึงมั่นใจข้อกังขาของตัวเองกึ่งหนึ่ง
เป็นคนของเซียนจวีโหลวจริงด้วย!
ชั่งน้ำหนักโดยให้ราคาจินละสองอีแปะ มียี่สิบจิน ซ่งฝูนับเงินสี่สิบอีแปะมอบให้เขา จากนั้นกำลังจะขึ้นชั้นบน
เถียนเอ๋อทำทีเป็นกล่าวอย่างไม่ได้ตั้งใจนัก “ท่านรู้จักเซี่ยยวี่หลัวจากหมู่บ้านของเราหรือไม่? ”
ซ่งฝูหันกลับมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “รู้จัก”
“อ่อ มิน่าล่ะเซี่ยยวี่หลัวนั่นถึงได้คุยโตโอ้อวดอยู่ในหมู่บ้านตลอด ว่ารู้จักเถ้าแก่ของเซียนจวีโหลว พวกเรานึกว่านางพูดเล่นมาตลอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นความจริง! ” เถียนเอ๋อหัวเราะพร้อมกล่าว
ซ่งฝูขมวดคิ้วมุ่น “นางกล่าวเช่นนี้จริงหรือ? ”
เซียวจินที่อยู่ข้างๆ รีบกล่าวสำทับ “นางบอกว่าเถ้าแก่ของเซียนจวีโหลวสนิทกับนางมาก ผู้คนในหมู่บ้านของเราล้วนเคยได้ยินนางกล่าวเช่นนี้! ”
เถียนเอ๋อ “ใช่แล้ว ใช่แล้ว ทีแรกพวกเราก็ไม่เชื่อ แต่นางพูดเสียสมจริง ฟังดูก็เหมือนความจริง พวกเราก็รู้สึกสงสัย นางเป็นสตรีครองเรือนจะรู้จักท่านซ่งได้อย่างไร พวกเราจึงลองถามดูเท่านั้น! ”
กล่าวจบ ก็จับมือเซียวจินกำลังจะไป ซ่งฝูเรียกพวกเขาไว้ “นางเคยกล่าวอะไรอีก? ”
สองสามีภรรยาเซียวจินหันสบตากัน เหมือนมีอะไรจะกล่าวแต่ก็ไม่กล้ากล่าว
“เจ้าพูดตามความจริง จะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีข้าก็ไม่โทษพวกเจ้า! ครั้งหน้าหากพวกเจ้ามาขายผักตี้เอ่ออีก ข้าจะให้พวกเจ้าจินละสามอีแปะเช่นกัน! ” ซ่งฝูเห็นสองสามีภรรยามีท่าทางเหมือนอยากกล่าวอะไรอีก จึงมั่นใจว่าเซี่ยยวี่หลัวต้องเคยกล่าววาจาไม่น่าฟังไว้มากแน่นอน พอคิดว่าชื่อเสียงอันดีงามของคุณชายตนเองถูกสตรีที่มีสามีแล้วทำให้แปดเปื้อน ซ่งฝูรู้สึกโมโหจนแทบระเบิด
เมื่อเห็นท่าทางโมโหเดือดดาลของซ่งฝู เถียนเอ๋อเอ่ยปากอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ “นางยังบอกว่า เถ้าแก่ร้านเซียนจวีโหลวยังต้องไว้หน้านาง ทั้งยังบอกว่าเถ้าแก่ร้านเซียนจวีโหลวพบนางแล้วก็ขาอ่อนเดินต่อไม่ไหว บอกว่าขอเพียงนางกวักนิ้วเรียก เถ้าแก่ร้านเซียนจวีโหลวก็ต้องรีบวิ่งแจ้นมาหานางถึงที่”
ซ่งฝูสีหน้าถมึงทึง “เหลวไหลทั้งเพ! ”
เหตุใดถึงมีสตรีที่ไร้ยางอายเช่นนี้
เซียวจินทอดถอนใจ “ท่านซ่งน้อย เซี่ยยวี่หลัวผู้นี้ไม่ใช่คนดีอะไร หลายวันก่อนข้าเห็นกับตาว่ามีบุรุษขับรถม้าไปบ้านนาง ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงจะออกมา! ”
ซ่งฝูสีหน้าบึ้งตึง หลายวันก่อน? หรือจะเป็นครั้งที่เขาขับรถม้าไปพร้อมคุณชาย?
เขาไม่ได้อธิบาย บางทีคนที่เซียวจินเห็นก็คือเขา หรืออาจไม่ใช่เขา ไม่ว่าอย่างไรเซี่ยยวี่หลัวก็เป็นสตรีไร้ยางอายมากรักหลายใจ
เถียนเอ๋อกล่าววาจาเกลี้ยกล่อม “ใช่แล้ว ใช่แล้ว เซี่ยยวี่หลัวอาศัยเรื่องที่ตัวเองหน้าตางดงาม แต่งงานแล้วยังไม่รู้จักสงบเสงี่ยม นางจะกล่าวอะไรข้าก็ปล่อยนางกล่าวไป แต่เพราะข้าเห็นว่าเรายังต้องอาศัยท่านซ่ง ไม่อาจทนเห็นท่านซ่งถูกคนปรักปรำ จึงเล่าให้ท่านฟังไม่ใช่หรือ? ท่านซ่งน้อย พวกท่านล้วนเป็นคนสูงส่งจากตระกูลสูงศักดิ์ อย่าให้หญิงชาวบ้านจากชนบทอย่างเซี่ยยวี่หลัวทำลายชื่อเสียงจนป่นปี้เชียว! ”
สองสามีภรรยาเซียวจินกล่าวเสริมกัน ยั่วโทสะซ่งฝูจนโมโหได้สำเร็จ!
ซ่งฝูกำหมัดแน่น ท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อผู้อื่นอย่างไรอย่างนั้น
ช่วงหลายปีมานี้ไม่ว่าคุณชายของเขาจะเรียนหนังสือหรือทำกิจการ วางตัวอย่างดีไร้จุดด่างพร้อยเสมอมา โดยเฉพาะหลังจากเปิดเซียนจวีโหลวขนาดใหญ่แห่งนี้ มีคุณหนูตระกูลใหญ่มากมายเท่าไรอยากแต่งงานกับคุณชาย ล้วนถูกคุณชายปฏิเสธ คนที่รักษาชื่อเสียงตนเองอย่างดีเช่นนี้ กลับกำลังจะถูกเซี่ยยวี่หลัวทำลายจนชื่อเสียงฉาวโฉ่ กวักนิ้วเรียกแล้วคุณชายต้องรีบวิ่งแจ้นไปหานางอะไรกัน นางเห็นคุณชายเป็นอะไร?
เป็นคุณชายเสเพลที่ปลูกต้นรักไปทั่วหรืออย่างไร?
——————————
เชิงอรรถ
*เทพเทียนหวง คือเทพผู้ปกครองสวรรค์ชั้นฟ้า เป็นเทพผู้อยู่เหนือเทพทั้งปวง