บทที่ 202
พ่อตา
อย่างไรก็ตามความตื่นตระหนกของคนคนนี้ ยังคงมีอาการต่อเนื่อง เพราะการกระทำของหลินเว่ยไม่ได้หยุดลง เพียงพอท่าทีของอีกฝ่าย แสงสีดำสว่างวาบ และโครงกระดูกสองร้อยร่าง ปรากฏขึ้นรอบ ๆ กันและกัน และล้อมรอบชายคนนั้น
เหงื่อเย็น ๆ จากมุมคิ้วของผู้นำหอการค้าว่านเป๋า ไหลร่วงหล่นลงไปยังพื้นอย่างช้า ๆ ราวกับเวลาในตอนนี้กำลังเดินช้าลง เมื่อมองไปที่โครงกระดูกสัตว์ร้ายรอบ ๆ ตัว ชายคนนั้นก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อและไม่กล้าเคลื่อนไหว
แม้ว่าเขาจะมีพลังเทียบเท่ากับจักรพรรดิ แต่อยู่ในพื้นที่จำกัด เขาย่อมตกเป็นเป้าของโครงกระดูกขั้นหกและขั้นเจ็ด ไปโดยปริยาย โอกาสในการเอาชนะ แทบริบหรี่
“หลินเว่ย……ช้าก่อน” ในขณะที่ บรรยากาศแข็งตัว และการต่อสู้กำลังเริ่มต้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ประตูของหอการค้าว่านเป๋า จากนั้นก็เริ่มไหวเหนือศีรษะของผู้คน เหาะลงมายังข้างๆ ผู้นำของหอว่านไป๋ ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยโครงกระดูกสัตว์ร้ายจำนวน 200 โครง
“ สหายตัวน้อย ข้ามีชื่อว่า ซางกวนตัง เป็นผู้นำหอการค้าสีไห่ ซางกวนฮ่าวหยางเป็นบิดาของข้า เราทุกคนเป็นคนกันเอง….อย่าทำร้ายมิตรภาพระหว่างพวกเรา” หลินเว่ยชะงัก และมองไปที่ชายคนที่แนะนำว่าเป็น บุตรของอาจารย์ตนเองที่อยู่เบื้องหน้า
“ บุตรของอาจารย์?” เมื่อเขาได้ยินว่าอีกฝ่าย แนะนำตัวว่าเป็นบุตรของอาจารย์ หลินเว่ยเองก็ดูสับสน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าซางกวนฮ่าวหยางจะมีลูกชาย แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินเรื่องราวของอีกฝ่ายมาก่อน
“ ท่านไม่ได้หลอกลวงข้า?” หลินเว่ยมองหน้ากันอย่างสับสน เขาขมวดคิ้วและถามขึ้น เพราะชื่อของอีกฝ่ายนั้น เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ข้าไม่มีทางทำเช่นนั้น! ข้าเชื่อว่า เจ้า และบุตรสาวของข้า ย่อมรู้จักกันเป็นอย่างดี บุตรสาวของข้าคือ ซางหรูเสวี่ย และ ซางกวนหรูผิง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ข้ากำลังจะกลายเป็นพ่อตาของเจ้าในอนาคต!” ซางกวนตังกล่าวอย่างรีบร้อน
ขณะที่เขาพูด เขามองไปที่หลินเว่ยอย่างจริงจัง ยิ่งมองหลินเว่ย…เขาก็ยิ่งพึงพอใจ
“อืม! ข้าเชื่อท่านในตอนนี้” หลังจากที่หลินเว่ยพูดจบ เขาก็เก็บโครงกระดูกสัตว์ร้ายทั้งหมดออกไป จากนั้นหลินเว่ยก็ขบคิดว่า ชายคนนี้พูดความจริงออกมาถึงแปดเก้าส่วน เขาคงไม่กล้าหลอกลวงว่าเป็นบุตรของอาจารย์ นอกจากจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
หลังจากนั้น หลินเว่ยจึงเดินตามเขาไปที่ชั้นห้า พร้อมกับ ลู่หยิน ผู้นำหอการค้าว่านเป๋า และเฮยเจี๋ยที่ถูกพาตัวไปด้วย
ในขณะนี้เฮยเจี๋ย ไร้ซึ่งความมั่นใจเหมือนก่อนหน้านี้ หลังจากรู้จักตัวตนของหลินเว่ยแล้ว นางก็รู้ว่าชะตากรรมของตนเองเป็นอย่างดี แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับ ซางกวนตัง แต่นางต้องถูกสังหาร เพราะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
เมื่อเห็น หลินเว่ยจากไปแล้ว แขกคนอื่นๆที่อยู่ชั้นหนึ่งก็โล่งใจ และรีบออกจากหอการค้าว่านเป๋าอย่างรีบร้อน อย่างไรก็ตามทันทีที่พวกเขาออกจากประตู พวกเขาก็ถูกล้อมรอบและสอบถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในหอการค้า
ในห้องปีกบนชั้น 5 ของหอการค้าว่านเป๋า ซางกวนตังเรียกให้หลินเว่ยนั่งลงอย่างเป็นกันเอง หลังจากที่สาวใช้นำชามาให้แล้ว เขาก็หยิบมันมาวางไว้ตรงหน้าหลินเว่ย
“ เอ่อ … !” เมื่อเห็นว่าความกระตือรือร้นของอีกฝ่ายนั้นผิดปกติ หลินเว่ยก็เกาหัวอย่างเชื่องช้า และไม่รู้จะทำอย่างไรดี
และเหตุการณ์ในขณะนี้คือ ผู้นำหอการค้าสีไห่ ซางกวนตังกระตือรือร้นที่จะปฏิบัติกับหลินเว่ย เช่นเดียวกับคนในครอบครัว! นี่เป็นการปฏิบัติต่อหลินเว่ย ในฐานะลุงอาวุโสอย่างชัดเจน
“อืม! ท่านลุง ข้าทำเองได้ขอรับ ในตอนนี้หลินเว่ยรู้สึกประหม่าและอึดอัดเล็กน้อย
“ ท่านลุงอะไรกัน….. เจ้าเป็นลูกเขยในอนาคตของข้า ย่อมต้องเรียกข้าว่า พ่อตา” ซางกวนตังกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“พ่อตา? …..เรียกท่านว่าท่านลุงน่าจะเหมาะสมกว่า! ท่านพึ่งได้พบข้าเมื่อครู่นี้?” เมื่อได้ยินคำพูดซางกวนตัง ใบหน้าของหลินเว่ยก็แข็งทื่อ และริมฝีปากของเขาก็กระตุกหลายครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะทักท้วงเกี่ยวกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม เมื่อซางกวนตังเห็นใบหน้าของหลินเว่ยมีความลังเลใจ เขาคิดว่ามันเป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายพบกัน ดังนั้นเขารู้สึกอายเล็กน้อย เมื่อหลินเว่ยทักท้วง เขาก็เปลี่ยนเรื่องทันที
หลังจากพูดคุยกันมาพักหนึ่ง ซางกวนตังก็ถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมาว่า “เกิดอะไรขึ้น….หลินเว่ย ทำไมเจ้าจึงทำร้ายคนที่ไม่รู้จัก?”
“ท่านผู้นำข้า … ” เฮยเจี๋ยต้องการอธิบาย
“แพศยา! เจ้าหุบปาก….เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของเจ้างั้นหรือ?” อย่างไรก็ตาม โดยไม่รอให้เฮยเจี๋ยพูดจบ ผู้นำหอการค้าว่านไป๋ก็ตะโกนด้วยความโกรธ เขาต้องการจะตบหน้าอีกฝ่าย หากเขาทำได้
“ ผลั่ก!”
“สารเลว….เจ้าหุบปาก ข้าให้เจ้าสอดขึ้นมารึ ?” ซางกวนตังตบหน้าผู้นำหอการค้าว่านเป๋าลงกับพื้นและคำรามอย่างดุร้าย
“เกิดอะไรขึ้น…เจ้าพูด?” หลังจากดุด่าแล้ว ซางกวนตังก็สูดหายใจเข้า ใบหน้าของเขาสดชื่นและพูดกับลู่หยินแทน
“ท่านผู้นำ” เมื่อได้ยินว่าซางกวนตังปล่อยให้นางพูด ลู่หยินก็รู้สึกร้อนใจ พยักหน้าอย่างประหม่าบนใบหน้าของนาง และอ้าปาก แต่กลับพูดไม่ออก
“อย่าประหม่า พูดช้า ๆ อย่ากังวล ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า…. ตราบใดที่พูดความจริง” ซางกวนตังเห็นว่าลู่หยินกังวล เขาอดทนรอและบอกให้นางสบายใจกับเรื่องนี้
“ท่านผู้นำ! เรื่องเป็นเช่นนี้ … !” ด้วยความมั่นใจของ ซางกวนตัง และเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของหลินเว่ย ในที่สุด ลู่หยินก็ดึงความกล้าออกมา นางกัดฟันและมองไปที่ ซางกวนตัง นางค่อยๆเล่าเรื่องเต็ม ๆอย่างช้าๆ
“เป็นอย่างนี้นี่เอง” หลังจากฟังบอกเล่าจาก ลู่หยิน ซางกวนตังพยักหน้า และแสดงสีหน้าบางอย่าง อันที่จริงเขาก็เดาได้ส่วนหนึ่ง แม้ว่าหลินเว่ยจะมีความแข็งแกร่งอยู่บ้าง และเบื้องหลังของเขาก็แข็งแกร่ง เขาจะไม่สังหารคนอย่างลวก ๆ
สำหรับความน่าเชื่อถือของคำพูดของลู่หยิน ซางกวนตังไร้ซึ่งข้อสงสัย ตอนนั้นมีหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ตราบใดที่สอบถามแบบอย่างคร่าวน่าจะได้คำตอบ แม้ว่าอีกฝ่ายเป็นแค่สาวใช้ตัวเล็ก ๆ และนางจะไม่กล้าพอที่จะโกหกเขา เว้นแต่ว่า จะเบื่อชีวิต
อย่างไรก็ตาม ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายนั้น เนื่องจากหลินเว่ยนั้นธรรมดาเกินไป นอกจากนี้เขายังอายุน้อย เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดา นอกจากนี้น้ำเสียงของหลินเว่ย ก็หยิ่งยโส ทันทีที่เขาเข้ามา เขาขู่ว่าจะให้ผู้นำหอการค้าว่านเป๋าออกมาทำการค้ากับเขา
“หลินเว่ย เป็นเพราะข้าไม่ได้เคร่งครัดในเรื่องระเบียบวินัย ซึ่งนำไปสู่สถานการณ์นี้ แม้ว่าเราทุกคนเป็นคนกันเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรมนี้โดยเปล่าประโยชน์” ใบหน้าของซางกวนตังดูจริงจังมาก และน้ำเสียงของเขาจริงใจมาก
ก่อนหน้านี้หลินเว่ยถูกกล่าวหาว่า เป็นอาชญากร จากนั้นเขาก็หยิบป้ายหยกและเหรียญหนึ่งออกมา และวางไว้ตรงหน้า หลินเว่ย
“ ท่านลุง!?” หลังจากได้เห็นท่าทีของซางกวนตัง หลินเว่ยก็จับตาดูอย่างระมัดระวัง หลินเว่ยแน่ใจว่าป้ายหยกนั้น ทำจากเหรียญทองม่วง บนพื้นผิวของป้ายหยก มีภาพอาคารที่บอบบางเหมือนกับหอการค้าว่านเป๋าที่หลินเว่ยนั่งอยู่
เหรียญหนึ่ง ซึ่งมีขนาดเท่ากับฝ่ามือ ดูเหมือนแกะสลักมาจากอัญมณี มีลักษณะพื้นผิวราบเรียบ และอ่อนช้อย ตัวเหรียญเป็นสีฟ้าอ่อน และตรงกลางเป็นช่องกลวง โดยมีอักขระสองตัวที่แกะสลักไว้
หลินเว่ยรู้สึกสับสน ป้ายหยกและเหรียญนี้มีค่าหรือไม่? ถ้าเขาต้องการชดเชยให้ก็น่าจะมอบเป็นหินหยวนโดยตรงดีกว่า
“เจ้าไม่รู้จักหรือ?” ซางกวนตังตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามด้วยความประหลาดใจ
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็น หลินเว่ยส่ายหัว เขาก็จำได้ว่าหลินเว่ยอยู่กับซางกวนฮ่าวหยางเมื่อปีก่อน แม้ว่าเขาจะเคยไปเมืองหลวงมาก่อน แต่ก็เป็นการไปแบบรีบร้อน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ไปเยือนเมืองหลวงจริงๆ จึงไม่เคยพบผู้นำหอการค้าว่านเป๋ามาก่อน
หลังจากคิดเรื่องนี้ ซางกวนตังก็ชี้ไปที่ป้ายหยกสีทองม่วง แล้วพูดว่า “นี่คือป้ายหยกของหอการค้าว่านเป๋า ป้ายหยกของหอการค้าว่านเป๋า แบ่งออกเป็นสี่ระดับ ได้แก่ ทองแดง เงิน ทอง และม่วงทอง สิ่งที่เจ้าได้รับ คือระดับสูงสุด ”
“โอ้…. ป้ายหยกนี้ใช้เพื่ออะไร” หลินเว่ยพยักหน้าและถามขึ้น
นี่เป็นป้ายหยก เพื่อใช้ในการแลกเปลี่ยนส่วนลด หากเจ้าซื้อสิ่งของในหอการค้าว่านเป๋า เจ้าจะได้รับส่วนลด ยี่สิบส่วน ด้วยการใช้ป้ายหยกนี้ สำหรับบัตรสีทองแดง 10 ส่วน สำหรับป้ายเงิน ได้ส่วนลด 13 ส่วน
สำหรับทอง 15 ส่วน ยิ่งไปกว่านั้นด้วยบัตรทองม่วงนี้ เจ้าสามารถเยี่ยมชมทุกสถานที่ของหอการค้าว่านเป๋าได้ โดยไม่จำกัด ”
เมื่อเห็นการไม่ยอมรับของหลินเว่ย ซางกวนตังหัวเราะเบา ๆ และเล่าถึงประโยชน์ของป้ายหยกอย่างมั่นใจ
หลินเว่ยได้ยินส่วนหนึ่งของคำพูดของซางกวนตัง ซึ่งเป็นส่วนลด ยี่สิบส่วน เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ดวงตาของหลินเว่ยก็เปล่งประกาย และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงไป
ท้ายที่สุดแล้ว จุดประสงค์ของการมาที่หอการค้าว่านเป๋าของ หลินเว่ยคือการซื้อแก่นคริสทัลจำนวนมหาศาล และได้รับส่วนลดยี่สิบส่วน เป็นประโยชน์มาสำหรับเขา เพื่อที่เขาจะสามารถซื้อแก่นคริสทัลในราคาที่ถูกลงและได้จำนวนเพิ่มขึ้น
ในพริบตา หลินเว่ยได้รวบรวมป้ายหยกสีม่วงทอง แล้วเขาก็ชี้ไปที่เหรียญหนึ่ง และพูดว่า “เหรียญนี้ใช้อะไรได้บ้าง?”
เนื่องจากรากฐานของป้ายหยกนั้นมีความน่าสนใจ คาดว่าเหรียญตรงหน้าคงจะมีประโยชน์เช่นเดียวกัน
“ นี่เป็นเหรียญพิเศษ ยิ่งกว่านั้น นี่คือเหรียญเกียรติยศที่ออกจาก หอการค้าสีไห่ของเรา มันเป็นมากกว่าป้ายหยกของหอการค้าว่านเป๋า อีกหนึ่งระดับ แบ่งเป็น ทองแดง เงิน ทอง ม่วงทอง และเพชร ” ซางกวนตังมองไปที่หลินเว่ย ด้วยความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขาและพูดด้วยความรู้สึกเกินจริง
“เพื่ออำนวยความสะดวกให้แขก….. ไม่เหมือนกับบัตรทองม่วงก่อนหน้านี้ ใช้เป็นส่วนลดได้หรือไม่?” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
ในใจของเขา น่าจะไม่ใช่เพื่อการลดราคา เนื่องจากเขาได้รับป้ายม่วงทองที่ใช้ลดราคาที่หอการค้าว่านเป๋าไปแล้ว
“เจ้าคงไม่รู้ ป้ายหยกของหอการค้าว่านเป๋า สามารถใช้ได้เฉพาะในหอการค้าว่านเป๋า แต่คำสั่งซื้อนี้สามารถใช้ได้กับร้านค้าทั้งหมดที่เปิดโดยหอการค้าสีไห่ ยิ่งไปกว่านั้นส่วนลดของคำสั่งซื้อนี้ สามารถใช้ได้ ใช้ร่วมกับป้ายหยกของหอการค้า ว่านเป๋า
ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง! รู้หรือไม่ว่า คำสั่งซื้อของแขกนี้ มีส่วนลดถึงห้าสิบส่วน
ซางกวนตังยกนิ้วชี้ของมือขวาของเขา และส่ายจากซ้ายไปขวา
“โอ้ๆ!” เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงสีหน้าตกใจ และกลั้นหายใจ ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าราวกับเข็ดฟัน
แม้แต่ผู้นำหอการค้าว่านเป๋า ที่ได้ยินคำบรรยายของ ซางกวนตังก็ยังทำหน้าเหลือเชื่อ เขาอดไม่ได้ได้แต่ขบคิดในใจ หอการค้าว่านไป๋ของเขาลดราคาลงให้ ยี่สิบส่วน และหอการค้า สีไห่ ลดราคาให้ ห้าสิบส่วน นี่มันอยุติธรรมเกินไปแล้ว