บทที่ 203
ชดเชย
เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของหลินเว่ย ซางกวนตังก็ดูเหมือนจะยังพอใจ เขากล่าวต่อด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า: “คำสั่งซื้อนี้ นอกเหนือจากการสั่งซื้อพิเศษแล้ว ยังสามารถรับรองห้องพิเศษของห้องโถงประมูลสีไห่ได้
และเพลิดเพลินไปกับการปฏิบัติที่สะดวกสบาย ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าธรรมเนียมการประมูลใด ๆ ”
“ การชดเชยนี้…. ราคาแพงไปหน่อยหรือไม่?” หลินเว่ย กล่าวด้วยความลำบากใจ ถึงเขาพูดอย่างนั้น แต่ในใจของเขากลับชัดเจนว่าไม่ต้องการปฏิเสธ
เมื่อเห็นการกระทำของหลินเว่ย ซางกวนตังก็ดูพอใจมากขึ้น ตราบใดที่หลินเว่ยเต็มใจที่จะยอมรับมัน ซางกวนตังไม่สนใจมากเกินไปว่า เขาจะต้องสูญเสียอะไรหรือไม่?
เมื่อหลินเว่ยต้องการมาซื้อของอาจจะต้องการเพียงยา ถึงจะเสียเงินไปก็ไม่ได้เสียมากมาย ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากลดราคา เขาก็ทำกำไรได้จากส่วนอื่น มันคุ้มค่ากว่าการมอบ หินหยวนหรือสมบัติให้โดยตรง
ท้ายที่สุด เขารู้บางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในดินแดนลับเฉียนซี และการขู่กรรโชกภูตวิญญาณของหลินเว่ยมากก่อน เขาละโมบและโหดเหี้ยม ถ้าเขาไม่ยอมก็ทำอะไรไม่ได้
หลินเว่ยไม่รู้ตัวว่า เขาถูกค่อนขอดในใจ แน่นอนแม้ว่าเขาจะรู้ เขาก็ไม่สนใจ แต่เขาก็ยังคงยืนกรานว่ามันมากเกินไป เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะขอค่าตอบแทนจากอีกฝ่าย อย่างไรก็ตาม
เนื่องจากอีกฝ่ายส่งมอบมาให้ถึงหน้าบ้าน เขาก็จะไม่ปฏิเสธและยอมรับมันด้วยความสบายใจ
หลังจากเห็น หลินเว่ยพอใจมาก ซางกวนตังก็คลี่ยิ้ม ชี้ไปที่ผู้นำหอการค้าว่านเป๋าและ เฮยเจี๋ย และถามว่า “หลานชายคนดี! ทั้งสองคนนี้ ทำให้เจ้าขุ่นเคือง ตอนนี้อยู่ที่เจ้าจะจัดการอย่างไร อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้อยู่กับข้ามาหลายปี
และมีส่วนร่วมมากมาย ช่วยไว้ชีวิตเขาเพื่อเห็นแก่หน้าข้าได้หรือไม่?”
ตอนนี้เขาได้รับการชดเชยแล้ว หลินเว่ยก็ไม่ใส่ใจ เมื่อเห็นคำพูดของซางกวนตัง เขาก็พยักหน้าตรง ๆ และพูดว่า “มันเป็นเรื่องธรรมดา เขาถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกมาก่อน ข้าย่อมไม่โทษเขา
และเขาเองก็ยังไม่ได้ทำอะไรข้า ส่วนผู้หญิงคนนี้ข้าไม่ต้องการพบนางเมื่อข้ามาที่นี่อีกครั้ง ”
ทันทีที่เสียงของหลินเว่ยลดลง ซางกวนตังก็หันไปมองผู้นำหอการค้าว่านเป๋า พลางขมวดคิ้วและพูดว่า “ฟู่หยาง! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่….เจ้าไม่ได้ยินที่หลานชายคนดีพูดหรือ?
“ใช่…. อา ขอรับ ขอบคุณท่านมากที่ไม่สังหารข้า
เมื่อเขาได้ยินคำพูดของซางกวนตัง ฟู่หยางก็ตะลึง เขาดีใจมาก และรีบวิ่งขึ้นไปคำนับหลินเว่ย จากนั้นเขาก็คว้าตัวเฮยเจี๋ยที่พื้น แล้วหันหลังกลับและเดินออกไป
ตั้งแต่ต้นจนจบ เฮยเจี๋ยไม่ร้องไห้หรือส่งเสียงใด ๆ ดูเหมือนนางจะยอมรับชะตากรรมของนางแล้ว โชคดีที่ หลินเว่ยบอกเพียงว่า เขาไม่ต้องการเห็นหน้านางในหอการค้าว่านเป๋า ดังนั้นฟู่หยางจะไม่ได้พูดอะไร
ดังนั้นเขาจึงโยนเฮยเจี๋ยออกจากหอการค้าว่านเป๋าโดยตรงเหมือนกับทิ้งขยะ เขายังเตือนนางด้วยว่า นางไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าไปในหอการค้าว่านเป๋า มิฉะนั้นจะถูกสังหารทันที
“โอ้! เฮยเจี๋ยไม่ใช่หรือ? เหตุใดนางถูกโยนออกมาจากหอการค้าว่านเป๋า….นางไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าไปในหอการค้าว่านเป๋าอีกต่อไป”
“เจ้าจะรู้อะไร……เจ้ารู้หรือไม่ว่า ชายคนนี้เป็นใคร?”
“ผู้ใดกัน….เขาคือผู้นำหอการค้าว่านเป๋า
“ทำไม! เจ้ามีสายตาดีเช่นนี้ ชายคนนั้นเป็นผู้นำหอการค้าว่านเป๋าจริง ๆ ฟู่หยาง ผู้นำหอการค้าว่านเป๋า มาโยนนางออกจากประตูด้วยตนเอง ดูเหมือนว่าฐานะของเด็กหนุ่มคนนั้น จะไม่ธรรมดา แม้แต่หอการค้าว่านเป๋าก็ไม่กล้าที่มีเรื่องกับเขา”
ด้านนอกหอการค้าว่านเป๋า มีผู้คนจำนวนมากเฝ้าดูสถานการณ์ ในตอนนี้เมื่อเห็นตัวละครเอกคนหนึ่ง เฮยเจี๋ยถูกผู้นำหอการค้าว่านเป๋าโยนออกไป ทันใดนั้นก็เกิดความปั่นป่วน และพวกเขาคาดเดาเกี่ยวกับตัวตนของหลินเว่ย
ไม่มีร่องรอยของเสียงรบกวนที่ด้านนอก หลินเว่ยเห็นได้ชัดว่า ห้องที่พูดคุยนั้นป้องกันเสียงรบกวนภายนอกได้อย่างดี
“ลู่หยินใช่หรือไม่?” เมื่อ ฟู่หยางจากไปพร้อมกับเฮยเจี๋ย ซางกวนตังมองไปที่ ลู่หยินที่ยืนอยู่ข้างๆ หลินเว่ย และถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“ใช่แล้ว ท่านผู้นำ! ข้าจะกลับไป….หาหัวหน้าของข้า” เมื่อได้ยินคำถามอย่างกะทันหันของซางกวนตัง หัวใจของลู่หยิน ก็ตื่นตัวขึ้นใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีขาว และนางพูดด้วยความตื่นตระหนก
“อืม! เจ้าไม่ต้องกังวล ตอนนี้ข้าแต่งตั้งให้เจ้าเป็นหัวหน้าสาวใช้เพื่อควบคุมหอการค้าว่านเป๋าทั้งหมด เมื่อเห็นอีกฝ่ายตื่นตระหนก ซางกวนตังพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม
“อา…!” เมื่อลู่หยินได้ยินว่าซางกวนตัง ให้นางเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าดูแลหอการค้าว่านไป๋ การแสดงออกบนใบหน้าของนางแข็งกระด้าง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ นางส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจโดยไม่รู้ตัว
“อะไรนะ….ไม่ชื่นชอบหรือ?” ซางกวนตังถามพร้อมกับขมวดคิ้ว อันที่จริงเขาทำไป เพราะไว้หน้ากับหลินเว่ย ถ้าอีกฝ่ายไม่ต้องการ เขาก็ไม่บังคับนาง
“ไม่ไม่ไม่! ข้าขอบคุณ ท่านผู้นำมาก” ลู่หยินเห็น ซางกวนตัง ราวกับไม่พอใจ นางรีบโบกมือและพูด
หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องราว ลู่หยินหันไปขอบคุณ หลินเว่ยและกล่าวว่า “ขอบคุณท่านมาก นายน้อย”
“ไม่ต้องขอบคุณข้า…..ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย” หลินเว่ยส่ายหัวและพูดอย่างหมดหนทาง
“เอาล่ะ….หลานชายคนดี! เจ้าจะซื้ออะไรในหอการค้าว่านเป๋า ซางกวนตังมองไปที่หลินเว่ย ด้วยความอย่างอยากรู้อยากเห็น ในอีกไม่กี่วันการแข่งขันระดับสถานศึกษา จะถูกจัดขึ้น แทนที่เขาจะอยู่ฝึกฝนในห้อง แต่กลับมาที่นี่ เห็นชัดว่าต้องการ
สิ่งของ
“ท่านลุง! ข้ามาที่หอการค้าว่านเป๋าคราวนี้ เพื่อขายสินค้าและซื้อของเพิ่มเติม” เมื่อเห็น ซางกวนตังถาม หลินเว่ยก็พูดตรงไปตรงมา เดิมทีเขาต้องการตามหาผู้นำหอการค้าว่านเป๋า แต่ตอนนี้ที่ซางกวนตัง ผู้นำหอการค้าสีไห่อยู่ที่นี่แล้ว
เขาจึงพูดขึ้นมา
“โอ้….เจ้าต้องการขายอะไร? เอาออกมาให้ข้าดูหน่อย?” เมื่อเขาได้ยินว่า หลินเว่ยต้องการขายสิ่งของ ซางกวนตัง แม้ว่าเขาจะดูมีสีหน้าสนใจมากก็ตาม เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากเกินไป หลินเว่ยจะมีสิ่งดีๆอะไรได้บ้าง?
เมื่อเขาต้องการมาซื้อของ ดังนั้นเมื่อเขาพูดจบประโยคนี้ เขาจึงพูดกับลู่หยิน: “เจ้าช่วยเรียกฟู่หยางมาที่นี่ดีกว่า ให้เขามาที่หอว่านเป๋า”
“ทราบแล้ว ท่านผู้นำ! ลู่หยินตอบรับอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็รีบออกไปเพื่อมองหา ฟู่หยาง
เมื่อลู่หยินออกไป หลินเว่ยก็ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋ามิติออกมา หลังจากเปิดมันออก ชิ้นส่วนของอาวุธก็ตกลงบนพื้นจากกระเป๋ามิติ มีหลายร้อยชิ้น
“ อาวุธ…..มากมาย?” เมื่อเห็นหลินเว่ยหยิบอาวุธออกมามากมาย ในคราวเดียว ซางกวนตังมองไปที่หลินเว่ยด้วยความประหลาดใจ แต่เขาก็ยังไม่ใส่ใจ ในความคิดของเขา อาวุธจำนวนมาก เป็นเพียงอาวุธดั้งเดิมหรืออาวุธวิญญาณ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นว่าหลินเว่ยเงียบงัน และมีรอยยิ้มที่มั่นใจบนใบหน้าของเขา เขาก็มองไปที่อาวุธเหล่านั้น
“เอ๊ะ! มันยากที่จะจินตนาการว่า อาวุธเหล่านี้ เป็นอาวุธวิญญาณระดับค่อนข้างดี” มีเสียงของความสงสัย ดังขึ้นจากปากของซางกวนตัง จากนั้นเขาลุกขึ้นยืน และเดินไปที่ด้านหน้าของอาวุธอย่างรวดเร็ว เขาคว้าดาบขึ้นมาดูอย่างพิถีพิถัน
“ ฮึบ!” ซางกวนตังออกแรงเพื่อตรวจสอบอาวุธเบื้องหน้าตนเอง
“ มันคือเครื่องมือวิญญาณจริงๆ!” แม้ว่าดาบในมือ จะยังไม่ได้รับการขัดเกลา และแม้แต่พลังของพวกมัน ก็ไม่สามารถใช้งานได้ แต่ก็เพียงพอที่จะตรวจสอบระดับของดาบได้
“เครื่องมือวิญญาณคุณภาพปานกลาง!”
“ เครื่องมือวิญญาณระดับต่ำ!”
“ นี่เป็นเครื่องมือวิญญาณคุณภาพปานกลางเช่นกัน!”
“หลานชายคนนี้! พวกมันไม่ใช่เครื่องมือทางจิตวิญญาณทั้งหมดไม่ใช่หรือ?”
หลังจากวางดาบลง ซางกวนตังก็หยิบอาวุธหลายอย่างต่อเนื่อง รวมถึงดาบยาว ดาบสั้น หอกยาวและขวาน ซึ่งเขาสุ่มเลือกหยิบมาตรวจสอบ
จากนั้นเขาก็คาดเดาทีละชิ้น และผลสรุปก็คืออาวุธทั้งหมดที่เขาเลือกโดยการสุ่ม ล้วนเป็นอาวุธวิญญาณ แม้ว่าระดับจะสูง และต่ำ แต่ระดับที่ต่ำที่สุดก็มีคุณภาพดี และระดับสูงสุด คือชั้นยอด
“ใช่! มีอาวุธทั้งหมด 300 ชิ้น แม้ว่าจะมีอาวุธบางชนิดชำรุด แต่ก็ล้วนเป็นอาวุธวิญญาณ” เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็พยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ในตอนนี้มีเสียงฝีเท้าที่ประตูห้อง จากระยะไกลๆ ลู่หยินเป็นผู้นำและมีคนเดินเข้าตามข้างหลังนาง เดินตามผู้นำหอการค้าว่านเป๋า ฟู่หยางและด้านหลังฟู่หยาง มีชายชราคนหนึ่ง
“นายท่าน หลังจากพวกเขาเข้ามา พวกเขาก็ตรงไปที่ ซางกวนตังและกล่าวด้วยความเคารพ
หลังจากคำนับแล้ว ลู่หยินก็ไปหาหลินเว่ยและยืนนิ่ง นางยื่นมือเข้ามาช่วยหลินเว่ยรินถ้วยชา ฟู่หยางและชายชรามองไปที่อาวุธบนพื้น และใบหน้าของพวกเขาดูงงงวย
เมื่อเห็น ฟู่หยาง ซางกวนตังก็เดินกลับไปที่โต๊ะทันที และนั่งลง จากนั้นเขาก็พูดกับ ฟู่หยางว่า “ฟู่หยาง! อาวุธจิตวิญญาณเหล่านี้ เป็นของหลานชายของข้า นำออกมาเพื่อขายให้กับหอการค้าว่านเป๋า
เจ้าสามารถตรวจดู และคำนวณราคาให้เขา ตามราคาที่เป็นธรรม .”
“ราคาที่เป็นธรรม”เมื่อฟังคำพูดของซางกวนตัง ฟู่หยางและชายชราอีกคน! พวกเขาทั้งหมดมองไปที่หลินเว่ย ด้วยความประหลาดใจในดวงตาของพวกเขา โดยไม่คาดคิดว่าหลินเว่ยยังเด็กมาก
เขาสามารถนับเครื่องมือวิญญาณออกมาได้มากมาย
“ ขอข้าดูก่อนนะ” ชายชราที่เข้ามาพร้อมกับ ฟู่หยาง เห็นได้ชัดว่ามีความสงสัยในใจของเขา แม้ว่าคำพูดดังกล่าวจะมาจากปากของซางกวนตัง แต่เขาก็ยังไม่เชื่อถือ ดังนั้นเขาจึงไปตรวจสอบด้วยตนเอง
“นี่คือ หัวหน้าผู้ประเมินหอการค้าว่านเป๋าของเรา จ้าวเฟิงเหนียน ปรมาจารย์เจ้า” เมื่อเห็นว่าชายชราไม่เกรงใจ ฟู่หยางจึงเข้าไปตรวจสอบโดยตรง เพราะกลัวว่า ซางกวนตังจะถูกตำหนิเขา
จึงรีบเปิดปากเพื่อแนะนำตัวตนของชายชรา
“ดี! ไม่เป็นไร ข้าจะรอดู เจ้าสามารถทำตามขั้นตอนปกติได้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้า” ซางกวนตังผงกศีรษะ และกล่าวอย่างใจเย็น
“ขอรับ!นายท่าน หลังจากที่ ฟู่หยางพูดจบ เขาก็เข้าร่วมในการตรวจสอบอาวุธกับจ้าวเฟิงเหนียน
ในไม่ช้าการแสดงออกของ ฟู่หยางและ จ้าวเฟิงเหนียนก็ประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขาตรวจสอบอาวุธมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดหัวใจพวกเขาก็ตื่นตระหนก