ปากของเจี่ยนแคระตอบรับว่าได้ แต่มีดในมือกลับโบกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังหยาบๆใหญ่ๆในปากก็ตะโกนกล่าว
“เจ้าหนุ่ม ผู้หญิงคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า คู่ควรให้เจ้าเอาชีวิตมาปกป้องนางรึ?”
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เพียงแค่รับมือการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามอย่างจริงจัง
สวีซานเหนียงกลับหัวเราะฮิฮิและกล่าวตอบ “เขาเป็นของข้า จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับแม่สาวอัปลักษณ์คนนั้นได้ อย่างมากก็คิดอยากได้กระดิ่งทลายวิญญาณเท่านั้น”
“สิ่งของที่พวกเราเจ็ดผีแห่งภูเขายินอยากได้ เจ้าก็กล้าแย่ง? มีความกล้าเกินไปแล้ว”
“ปัง…….”
มีดใหญ่ฟันไม่ถูกชายหนุ่ม แต่กำแพงดินด้านหลังชายหนุ่มแยกเป็นสองส่วน กำแพงดินที่แข็งแกร่งระเบิดพังทลายลง เกิดเสียงดังสนั่น
“น้องห้า หลังจากวันนี้ เขาก็อาจจะเป็นคนของเจ็ดผีแห่งภูเขายินแล้ว เจ้าบันยะบันยังหน่อย อย่าทำให้คนพิการล่ะ”
“รู้แล้ว บ่นเจ๊าะแจ๊ะอยู่ได้น่ารำคาญหรือไม่?”
กู้ชูหน่วนยืนอยู่ด้านข้าง ดูการต่อสู้ฉากใหญ่อย่างสบายใจ
ที่เล่นล้วนเป็นพลังที่รุนแรง แต่ชายหนุ่มกลับตั้งสติแน่วแน่ดวงตาทั้งคู่เย็นชาเฉยเมย ขณะที่ยกมือเปล่าขึ้นเบาๆ เสียงพิณปะทะเข้ากับมีดใหญ่ ทุกครั้งที่ปะทะกันก็เหมือนจะทำให้มีดใหญ่หายไปไม่กลับมา หมดแรงไร้กำลัง ปล่อยให้เขาตีเช่นนั้น ล้วนโจมตีชายหนุ่มไม่ได้ อย่างไรเสียตัวเองก็เหนื่อยจนหอบอยู่ตลอดแล้ว
นี่เป็นวิธีการสู้โดยใช้ความนุ่มนวลสยบความแข็งกร้าว
“แม่งเอ๊ย ข้าไม่เชื่อว่าจะฟันเจ้าไม่ไม่ได้”
เจี่ยนแคระรวมกำลังภายในสิบส่วน รวมไว้บนมีด พร้อมทั้งไฟโทสะที่พลุ่งพล่านฟันชายหนุ่มอีกครั้ง
แววตาของชายหนุ่มเย็นยะเยือกทันที เสียงพิณที่นุ่มนวลในเดิมทีเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน สูงและดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน เสียงพิณที่สูงต่ำรื่นหูกลายเป็นมีดที่แหลมคม ยิงพุ่งไปทางจุดที่ถึงแก่ชีวิตของเจี่ยนแคระอย่างแม่นยำไร้ความผิดพลาด
ร่างกายที่เกียจคร้านของสวีซานเหนียงตะลึงเล็กน้อย “การโจมตีทางเสียง นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นการโจมตีทางเสียงด้วย น้องห้า รีบหลีกไป”
นางกล่าวพลาง ประทับฝ่ามือสะเทือนมีดที่แหลมคมบนสายพิณชายหนุ่มให้หักเห พอที่จะช่วยชีวิตของเจี่ยนแคระได้
ทว่าอย่างไรก็ตาม บนร่างของเจี่ยนแคระก็ยังถูกบาดเป็นแผลมากมาย เลือดสดไหลออกมาอย่างช้าๆ สวยงามและสะดุดตา
“พ่อหนุ่มน้อย เจ้าเป็นใคร? บนโลกนี้ที่เข้าใจการโจมตีทางเสียงมีไม่มากหรอกนะ” สวีซานเหนียงหรี่ตายิ้มและกล่าว ในดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยการสังเกตดูอย่างละเอียด
เจี่ยนแคระกลับโมโหเป็นที่สุด “ไอ้สารเลว เจ้ากล้าทำข้าบาดเจ็บ ข้าจะฆ่าเจ้า”
“ตึ้งตึ้งตึ้ง……”
เสียงพิณเอื่อยๆ ราวกับกำลังบอกลา แต่เสียงพิณทุกเสียงเหมือนมีคุณสมบัติของมีดอันแหลมคมจริงๆไล่ตามเจี่ยนแคระไปติดๆไม่ปล่อยที่ราวกับมีตา
แม้ว่าเจี่ยนแคระจะมีพละกำลังยิ่งใหญ่ ก็ไม่สามารถต้านทานพลังสายพิณสิบถึงหลายร้อยเส้นได้ ในเวลาอันสั้นทรวงอกก็ถูกปาดเป็นรูเลือดรูหนึ่ง
ดวงตาทั้งคู่ของเขาเบิกโพลง เกิดความโกรธขึ้นมาโดยสมบูรณ์แบบ
ซ่อนอาศัยอยู่ในภูเขายิน ฝึกซ้อมวิทยายุทธอย่างลำบากมาตลอดหลายปี เพื่อเอาชนะเจ้าสำนักชูร่า ตอนนี้แม้แต่ชายหนุ่มนิรนามผู้หนึ่งก็สู้ไม่ได้ เขาจะไปต่อกรกับเจ้าสำนักชูร่าได้อย่างไร
เจี่ยนแคระยิ่งคิดยิ่งโกรธแค้น
เมื่อเขาโกรธ มีดในมือก็ไร้ลำดับขั้นตอน ยิ่งเป็นการให้ช่องว่างกับชายหนุ่ม
ตามด้วยตึ้งเสียงพิณเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น มือทั้งสองข้างของเจี่ยนแคระล้วนมีรอยเลือดที่โดนมีดบาดลึกจนเห็นกระดูก เพราะความเจ็บปวด มีดใหญ่ในมือจึงหลุดออกไป จากนั้นทันที ร่างกายก็เหมือนระเบิดออกเป็นดอกไม้เช่นนั้น เลือดสดไหลออกมาช้า และไม่รู้ว่าถูกสายพิณที่บางดั่งมีดอันแหลมคมปาดเป็นแผลไปมากน้อยเท่าไหร่แล้ว
กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สามารถเปลี่ยนเสียงพิณเป็นอาวุธจริงได้ จากนั้นใช้เสียงเพื่อฆ่าคนอีก นี่เป็นกระบวนท่าที่ทรงพลังพอตัว
“พวกเจ้ายังตะลึงทำอะไรอยู่อีก ทั้งหมดฆ่าเขาให้ข้า” เจี่ยนแคระระเบิดเสียงคำรามออกมา
คำสั่งออกมาเสียงหนึ่ง ยอดฝีมือหลายสิบคนขึ้นไปพร้อมกัน ฟันไปที่ชายหนุ่ม
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า กล่าวด้วยความเหยียดหยาม “คนตั้งมากมายสู้กับชายหนุ่มผู้เดียว พวกเจ้ายังมีหน้าเรียกตัวเองว่าเจ็ดผีแห่งภูเขายินอีก ขายหน้าจัง”