“แดร์ริล แก้มัดให้เราที แล้วก็ คนพวกนั้นคือใครน่ะ พวกเขามาทำอะไรที่นี่?” ลิลี่ถามเงียบ ๆ
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” แดร์ริลส่ายหัว “ผมไม่รู้จักพวกเขาด้วยซ้ำ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเขามาหาผิดคนน่ะ”
เขาไม่มีทางบอกใครเด็ดขาดกว่าเขากลายเป็นฮอล์มาสเตอร์ แหงล่ะ ยังไงซะ นิกายจ้าวสวรรค์นั้นก็ไม่ได้มีชื่อเสียงดีอยู่แล้ว
ในขณะที่เขาแก้มัดให้พวกเธอ พวกเขาก็ได้ยินเสียงประตูเปิด ตามมาด้วยโทสะมากมาย
“แดร์ริล? นั่นเธอคิดจะทำอะไร?!”
เมื่อมองไปทางประตู เขาคือพ่อของอีวอน คิงส์ตัน ยัง นั่นเอง เขายืนอยู่ที่ประตู ใบหน้าของเขามืดมนจากความหวาดกลัวและโทสะในดวงตา หางตาของเขากระตุกเล็กน้อย
“โอ้ พระเจ้า โอ้!” คิงส์ตันจับหน้าอกตัวเอง หอบอย่างหนัก เขาโยนกนะเป๋าลงกับพื้น “ฉันรู้ว่าเด็กสมัยนี้เปิดกว้างมาก แต่นี่มัน… นี่มันผิด โอ้พรเจ้า!”
คิงส์ตันกรีดร้องในขณะที่จับหน้าอกของตัวเองไป เขาหายใจหนักมาก ตั้งแต่เธอยังเด็ก เขาเลี้ยงลูกของเขามาอย่างหัวโบราณ แต่ตอนนี้ ภาพตรงหน้าของเขาคือลูกสาวที่เคยเชื่อฟังของเขากำลังทำกิจกรรมแบบนั้น!
“มันเป็นความผิดของพ่อเอง มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด!” คิงส์ตันถอยหลังเซไปหลายก้าว ดวงตาของเขาเหลือก ใกล้จะเป็นลมเต็มที
“คุณลุงยัง!” แดร์ริลหยุดแก้มัดสาว ๆ แล้วพุ่งเข้าไปประคองคิงส์ตันไม่ให้ล้ม
‘เขาคิดอะไรของเขา! ชายคนนี้หัวรั้นเกินไปแล้ว!’ แดร์ริลคิด เขาขบขันแต่ก็เหนื่อยใจเช่นกัน
ในตอนนั้น ทั้งอีวอน ลิลี่ และเจดนั้นกำลังอับอายจนแก้มแทบไหม้ พวกเธออายสุดขีด
อย่างไรก็ตาม นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่สุด คิงส์ตันบังเอิญเหลือบไปเห็นทิชชู่ใช้แล้วบนโต๊ะกาแฟ เขาระเบิดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
ทิชชู่! มีของเหลวในนั้นด้วย!
“แดร์ริล แก—!” ใบหน้าของคิงส์ตันซีดลง ริมฝีปากสั่น
นี่มันลูกสาวแสนล้ำค่าของเขา! เขามาทำให้ความบริสุทธิ์ของเธอแปดเปื้อนได้ยังไง? ลูกสาวของเขา อีวอนนั้นทั้งการศึกษาดี ทั้งน่าดึงดูด และเป็นหญิงที่สง่างามที่มีคนตามจีบมากมายซึ่งล้วนเฝ้าฝันจะได้รู้จักเธอ แล้วแดร์ริลนี่มีดีอะไร? อย่างที่คนอื่นพูด เขาก็แค่ลูกเขยไร้ประโยชน์!
“อา… คุณลุงยัง อย่าโมโหมากไปสิ! ผมต้องไปแล้ว!” แดร์ริลรีบผลีผลามออกจากบ้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
‘เวรเอ๊ย! ถ้าฉันหนีตอนนี้ จะหนีตอนไหนได้อีก? ถ้าฉันไม่ไปตอนนี้ ใครจะไปรู้ว่าชายคนนี้จะมโนเรื่องอะไรขึ้นมาอีก?’ เขาคิดในขณะที่รีบใช้กรรไกรตัดเชือกให้สาว ๆ อย่างไรก็ตาม เขารีบมากจนไปจับอีวอนเข้าโดยบังเอิญ น่าเศร้า เขาไม่มีเวลามาสนใจสัมผัสนั้น แดร์ริลพาทั้งลิลี่และเจดไปกับเขาเพื่อหนีจากหายนะ
หลังจากที่พวกเขาจากไป คิงส์ตันก็กุมหน้าอกตัวเองและทรุดอยู่ที่โซฟาอย่างหมดสภาพ
“พ่อ อย่าโมโหสิ! พ่อเข้าใจสถานการณ์ผิดทั้งหมดเลย” อีวอนเข้าไปอธิบาย
“ก็ได้ งั้นทำไมลูกไม่อธิบายพ่อล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“เรื่องคือ มีกลุ่มคนบุกเข้ามากะทันหัน…”
อีวอนอธิบายสถานการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบด้วยเสียงเบา อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่าแดร์ริลกับสกายเลอร์คุยอะไรกันในห้องนอน
“กลุ่มชายฉกรรจ์บุกเข้ามาในบ้านแล้วมัดพวกลูกสามคนไว้? แต่พวกเขาไม่ทำอะไรแล้วจากไป?”
หลังจากได้ฟังคำแก้ตัวของอีวอน คิงส์ตันออกเสียงอย่างผิดหวัง “อีวอน ลูกคิดว่าพ่อโง่เหรอ? ลูกกล้าสร้างเรื่องโกหกแบบนี้ได้ยังไง?”
“พ่อ…”
“อีวอน ฟังพ่อ พ่อรู้ว่าคนหนุ่มสาวสมัยนี้เปิดกว้าง ทั้งมีความคิดสร้างสรรกับสิ่งของต่าง ๆ แต่ช่วยจำด้วยว่าลูกเป็นทายาทของตระกูลยัง อีกอย่าง แดร์ริลก็มีภรรยาแล้ว” เมื่อกล่าวจบ เขาก็ปิดตาลงแล้วส่ายหัว “ลิลี่ก็อีกคน นี่ยอมให้สามีเธอทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?”
“หนู…” อีวอนหมดหนทาง เธออาย และถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม ไม่มีทางที่เธอจะอธิบายสถานการณ์กับคิงส์ตันได้
“พ่อเข้าไม่ใจจริง ๆ” ยิ่งเขาคิด เขาก็ยิ่งโมโห “แดร์ริลคนนั้นมีอะไรดีนัก? นอกจากการเป็นนักประเมินวัตถุโบราณ เขาทำอะไรได้อีก?”
อีวอนยิมแพ้ในการแก้ต่างให้ตัวเอง เธอยืนข้างเขาแล้วฟังเงียบ ๆ
“อย่างไรก็ตาม ถ้าลูกชอบเขาจริง พ่อก็จะยอมรับการตัดสินใจของลูก แต่ภายใต้หนึ่งข้อแม้ เขาต้องหย่ากับลิลี่ และผู้หญิงอีกคน—เจด ใช่ไหม?—เขาต้องตัดความสัมพันธ์กับเธอด้วย เขาต้องซื่อสัตย์กับลูก”