ตอนที่ 397 ดุร้ายมาก (1)
บริเวณประตูเมือง
ศพนอนเกลื่อนพื้น
หลิวอวี๋นเซียวหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนานไม่หยุด
เขาเห็นเหล่าทหารตระกูลน่าหลานล้มลงกลางกองเลือด และเขาก็เห็นน่าหลานหูเรี่ยวแรงถดถอยแม้แต่จะยืนยังไม่สามารถยืนได้มั่น แล้วก็เห็นถังซานพุ่งเข้าใส่ถังจือดาบยาวในมือกำลังจะแทงทะลุอกนาง
ราวกับเวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ เสียงหัวเราะของหลิวอวี๋นเซียวสั่นสะเทือนไม่หยุด
ทั้งหมดนี่ล้วนเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้
ในตอนนี้เอง พลังมหาศาลกลายเป็นดาบคมพุ่งแหวกอากาศแทงทะลุแผ่นหลังของคนที่อยู่ด้านหลังน่าหลานหูทันที
ดวงตาของน่าหลานหูตื่นตะลึง เขามองศัตรูที่ล้มลงด้วยความประหลาดใจก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น…
หญิงสาวใบหน้าไร้อารมณ์ ชุดแดงถูกย้อมด้วยเลือดราวกับปีศาจกระหายเลือด นัยน์ตาสีดำของนางแฝงด้วยความโกรธอย่างไม่มีสิ้นสุด คนทั้งคนเหมือนกับเดินออกมาจากนรก ทำให้คนที่มองนางราวกับเข้าไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง
วินาทีนั้นภายใต้น้ำตาของผู้เฒ่าน่าหลาน เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ ลูบใบหน้าหญิงสาวแผ่วเบา ริมฝีปากและน้ำเสียงสั่นเครือ “ชิงเอ๋อร์…”
หลานสาวของเขายังมีชีวิตอยู่!
นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ !
แววตาว่างเปล่าของน่าหลานหูกลับมามีสีสันขึ้นในทันที ใจที่เศร้าโศกก็ถูกความดีใจเข้ามาแทนที่
เฟิงหรูชิงไม่มีเวลาปลอบน่าหลานหู ดวงตาดำขลับของนางค่อยๆ หันไปมองถังซาน
…
ถังซานเดิมอีกเพียงนิ้วเดียวก็จะสามารถทำให้ถังจือตายอยู่แล้วเชียว
แต่ในตอนที่ดาบของเขาอยู่ใกล้คอถังจือก็มีเถาวัลย์นับไม่ถ้วนผุดขึ้นใต้เท้าของเขา ยึดเขาไว้กับพื้นแน่นไม่ว่าเขาจะออกแรงอย่างไร ดาบในมือเขาก็ถูกหยุดอยู่กับที่ไม่สามารถทำอะไรได้
ทันใดนั้นก็มีเสียงอ่อนเยาว์ดังขึ้นมาในอากาศ คมชัดและอ่อนหวาน
“พวกคนชั่วช้ารังแกคนของท่านแม่ข้า! ข้าดุร้ายมากนะ กัดคนได้”
สายตาโกรธเกรี้ยวของถังซานมองไปตามเสียงก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็กเดินออกมาจากข้างหลังเฟิงหรูชิง
เด็กหญิงผู้นี้หน้าตาราวกับตุ๊กตาหยกสีชมพู งดงามน่าเอ็นดูดุจเซียนน้อยในภาพวาด ไว้ผมมวยแกละสองข้าง แก้มของนางโกรธจนพองกลม ตาโตถลึงอย่างดุร้าย
แต่ไม่ว่าท่าทางนางจะดุร้ายเพียงใดมองดูแล้วก็ไม่น่าเป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์
ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเด็กหญิงผู้นี้ปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อใด
เด็กหญิงคนนี้อาจจะเดินเข้ามากับเฟิงหรูชิงแต่พวกเขาไม่ทันสังเกตถึงการมีอยู่ของนางก็เท่านั้น
ไม่ว่าอย่างไร มีเด็กหญิงที่งามเสียยิ่งกว่ารูปเหมือนเซียนน้อยปรากฏตัวในสนามรบนองเลือดนี้ ก็ทำให้คนรู้สึกขัดแย้ง
บางคนถึงขั้นเสียดาย
ไม่นานเด็กหญิงคนนี้ก็ต้องเหมือนคนอื่นๆ ตายในสนามรบ ชีวิตเล็กๆ ก็จะโรยรา
…
ถังซานขยับเท้าแต่ไม่สามารถหลุดจากเถาวัลย์ได้ สีหน้าของเขาเป็นกังวลเล็กน้อย “เป็นยอดฝีมือท่านใดผ่านมาทางนี้? ข้าคือถังซานตระกูลถังทางที่ดีท่านปล่อยข้าซะอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น มิเช่นนั้นตระกูลถังข้าจะไม่ละเว้นเจ้า!”
เขาเป็นเสวียนอู่คนหนึ่ง ในที่นี้ไม่มีใครเป็นคู่ปรับเขาได้!
จะต้องมียอดฝีมือผ่านมาแอบช่วยจำกัดอิสรภาพของเขา
ทว่าเขาไม่ได้ตัวคนเดียวเบื้องหลังเขาคือตระกูลถัง!
อีกทั้งตอนนี้เขาสำเร็จถึงขั้นเสวียนอู่แล้วบรรดาผู้เฒ่าตระกูลถังล้วนไม่กล้าดูถูกเขา หากเขาเกิดเรื่องตระกูลถังจะต้องแก้แค้นให้เขา!
ท้องฟ้าเงียบสงบมีเพียงเสียงลมพัดแผ่ว
นอกจากนี้ก็ไม่มีเสียงอื่นใด
…………………………….
ตอนที่ 398 ดุร้ายมาก (2)
“ท่านแม่ เขาเสียงดังจริง” ชิงหานขมวดคิ้วเล็กน่ารักตาโตแสดงความไม่พอใจ
ถังซานหันมาตะโกนขึ้น “นังหนูเจ้าหุบปาก ที่นี่ไม่มีที่ให้เด็กน้อยพูด!”
หลังจากหมาป่าสีขาวที่ยังหมอบอยู่ข้างเฟิงหรูชิงได้ยินคำพูดของถังซานมันก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความนับถือ
ไม่มีใครรู้ว่าวินาทีที่ชิงหานปรากฏตัว หมาป่าสีขาวก็ถูกบรรยากาศน่ากลัวของนางทำให้ตกใจจนหมอบลง ตอนนี้สองขายังสั่นเทาลุกขึ้นยืนไม่ได้
แต่หมาป่าสีขาวไม่เคยคิดเลยว่า บนโลกใบนี้จะยังมีคนไม่กลัวตายกล้าพูดเช่นถังซาน
มันนับถือในความกล้าหาญของเขา!
หลังจากนั้น…ทุกคนก็เห็นภาพที่ยากจะลืมไปทั้งชีวิต ตื่นตระหนก หวาดกลัวและสิ้นหวัง
ความรู้สึกนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในดวงตายอดฝีมือสี่แคว้นทำให้มือเท้าของพวกเขาเย็นเฉียบ คิดอยากจะหนีแต่เท้ากลับหนักอึ้งไม่สามารถขยับได้
เห็นเพียงเถาวัลย์ใต้เท้าถังซานเกี่ยวรัดร่างเขาเอาไว้ ลากร่างเขาไปที่ปากชิงหานโดยไม่สนว่าเขาจะตื่นตระหนกหรือร้องตะโกน
ใช่แล้ว ที่ปาก
ปากเล็กๆ ของชิงหานอ้ากว้างขึ้นฉับพลัน อ้ากว้างเสียยิ่งกว่าร่างนางทั้งร่างกลืนถังซานตัวเป็นๆ ลงท้องไปในคำเดียว
หลังจากกลืนถังซานลงไปแล้วปากของนางจึงค่อยๆ ปิดลงกลับกลายเป็นเล็กลงดังเดิม
ท้องของเด็กหญิงยังคงแบนเรียบไม่ว่าใครก็ดูไม่ออกว่าในท้องเล็กๆ ของนางจะบรรจุคนที่ตัวใหญ่กว่านางเอาไว้
“ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าดุร้ายมาก กัดคนได้” เด็กหญิงเบะปากเล็กๆ ด้วยความน้อยใจ
“แต่เหตุใจจึงไม่เชื่อข้ากัน?”
นางดุร้ายจริงๆ ไม่ได้โกหก
ทุกคนสัมผัสได้เพียงความเย็นที่พวยพุ่งเข้ามาในจิตใจ ร่างทั้งร่างแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้ เหล่าคนที่เดิมสู้รบกับแคว้นหลิวอวิ๋นล้วนหยุดทุกความเคลื่อนไหวลง ความตื่นตระหนกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดโจมตีหัวใจพวกเขา
เฟิงหรูชิงแตกตื่นรีบพุ่งไปทางชิงหาน “ชิงหานเจ้าจะกินทุกอย่างไม่ได้ รีบคายออกมาเกิดกินไปท้องเสียจะทำอย่างไร? รีบคายออกมา!”
ชิงหานเป็นเด็กน้อยเชื่อฟังคำสั่ง นางเชื่อฟังคำท่านแม่ที่สุดแล้ว
ดังนั้นหลังจากเฟิงหรูชิงพูดจบชิงหานก็อ้าปาก คนที่ตัวเปียกน้ำกรดในกระเพาะทั้งตัวถูกคายออกจากปากของนาง
เพียงแต่คนตรงหน้านี้…ขาดขาไปสองข้าง
ถังซานอยากจะตายไปเร็วๆ ร่างของเขาขดงอสั่นสะท้าน
เจ้าปีศาจน้อยนี่กินเขาก็กินไปแล้วไม่นานเขาก็จะถูกย่อยสลาย เหตุใดจึงคายเขาออกมาอีก? เหตุใดกัน?
แม้แต่ตายยังไม่ยอมให้เขาตายแต่โดยดี? เหตุใดต้องทรมานเขาเช่นนี้!
“ขาเขาล่ะ?” เฟิงหรูชิงมอขาสองข้างที่ขาดไปของถังซานแล้วเอ่ยถาม
ชิงหานพองแก้ม “ย่อยไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ท่านแม่ให้ข้าคายเขาออกมาตอนนี้เขาไม่เหลือแม้แต่เส้นผม ข้าบอกแต่แล้วว่าข้าดุร้ายมาก พวกเขาคิดว่าข้าโกหก ข้าเป็นเด็กดีไม่เคยโกหก”
ตอนแรกนังหนูนี่หน้าตาไร้เดียงสาไร้พิษภัยไม่เป็นอันตราย ใครก็คิดไม่ถึงว่านางจะเป็นปีศาจน้อย
ทว่าตอนนี้…ไม่มีใครคิดว่านางเป็นเด็กหญิงธรรมดาอีกแล้ว
คนธรรมดาของเจ้าปากสามารถขยายใหญ่ได้เพียงนั้นเลยหรือ?
คนธรรมดาสามารถกลืนเสวียนอู่คนหนึ่งได้หรือ?
คนธรรมดาสามารถเอาของที่กลืนลงไปแล้วคายออกมาได้อีกหรือ?
“ชิงหาน มัดคนพวกนี้ไว้ให้ข้า” เฟิงหรูชิงครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยขึ้นต่อด้วยความไม่วางใจ “พวกตาแก่เหล่านี้ล้วนไม่ได้อาบน้ำ ห้ามกิน หากเจ้าจะกินก็ต้องอาบน้ำให้พวกเขาก่อน แล้วก็ปรุงอาหารเสียหน่อยค่อยโรยใบยี่หร่า ผัดน้ำมันจะดีที่สุดห้ามกินดิบ”