ฮ่อหยุนเฉิงเคาะประตูทว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน
“ซูฉิงเธออยู่ข้างในมั้ย? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ฮ่อหยุนเฉิงถามเสียงทุ้ม
ไม่มีคนตอบกลับ ฮ่อหยุนเฉิงเริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของซูฉิง ใช้แรงกระแทกประตูให้เปิด
เมื่อประตูห้องน้ำเปิดออก ฮ่อหยุนเฉิงก็เห็นว่ามีผู้ชายฝรั่งเศสสองคนนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
และซูฉิงที่สองมือกอดอก ก้มมองแอนนี่ที่อยู่บนพื้น
“ซูฉิง เกิดอะไรขึ้น?” ฮ่อหยุนเฉิงก้าวยาวๆ เข้าไปหา
ในใจฮ่อหยุนเฉิงสงสัยเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าซูฉิงถูกรังแก แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากแบบนี้
“อ่อ ไม่มีอะไร” ซูฉิงหันกลับมา เอ่ยตอบเรียบๆ
“คอเธอเป็นอะไร?” สายตาของฮ่อหยุนเฉิงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ตกอยู่ที่ลำคอของซูฉิง
ตอนที่แอนนี่ใช้มีดกดลงที่คอของซูฉิง ก็ทิ้งรอยแดงไว้บางๆ บางจนถ้าไม่สังเกตดีๆ คงมองไม่เห็น
ที่จริงแล้วซูฉิงก็เพิ่งมารู้ตอนที่ฮ่อหยุนเฉิงพูด จึงเริ่มรู้สึกเจ็บบริเวณลำคอขึ้นมา
“ซี้ด” ซูฉิงสูดปากเล็กน้อย คลำที่บริเวณคอ “ไม่มีอะไร”
“ให้ฉันไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเถอะ” น้ำเสียงฮ่อหยุนเฉิงปวดใจเล็กน้อย
“ไม่ต้องหรอก แค่ผิวถลอกนิดเดียว ไม่กี่วันก็หาย” ซูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
ฮ่อหยุนเฉิงอยู่ที่งานประมูลไม่ใช่หรือ? จู่ ๆ มาที่นี่ได้ยังไง?
“ไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยดีกว่า” ฮ่อหยุนเฉิงไม่วางใจ สายตาลึกล้ำจ้องอยู่ที่ลำคอของซูฉิง
ตอนที่สวีหว่านเอ๋อร์มาถึง ก็ฉากบาดตาฉากนี้เข้า
เธอรู้ว่าซูฉิงมาร่วมงานเลี้ยงเพื่อการกุศลในวันนี้ จึงให้แอนนี่มาดักทำร้ายซูฉิงในห้องน้ำโดยเฉพาะ นอกจากนี้ยังสั่งให้ชายร่างใหญ่สองคนมาลักพาตัวซูฉิงด้วย
แต่นึกไม่ถึงว่าสองคนนี้จะไม่ได้เรื่อง โดนซูฉิงเล่นงานจนล้มอยู่บนพื้น
สวีหว่านเอ๋อร์จ้องแอนนี่อย่างโกรธจัด ไม่สำเร็จไม่พอยังทำเสียเรื่องอีก คนมากขนาดนี้แค่ซูฉิงผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้!
แอนนี่จ้องไปที่ซูฉิงอย่างโกรธแค้นแล้วก็ลุกพรวดขึ้นมา เก็บกริชที่ตกอยู่บนพื้นทุ่งแรงทั้งหมดแทงไปทางซูฉิง
“ซูฉิง นังสารเลวหน้าด้าน ตายซะเถอะ!” ใบหน้าแอนนี่บิดเบี้ยว ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง
ซูฉิงหันหลังให้แอนนี่จึงไม่ทันสังเกตการกระทำที่บ้าคลั่งของแอนนี่
รอจนซูฉฺงได้สติ กริชในมือของแอนนี่ก็แทงเข้ามาเหมือนลมที่บ้าคลั่ง
“ซูฉิง ระวัง” สีหน้าฮ่อหยุนเฉิงหวาดกลัว
เขากำลังมองรอยแผลบริเวณลำคอของซูฉิงอย่างปวดใจ หางตาก็เห็นแอนนี่หยิบมีดพุ่งเข้ามา
การกระทำของแอนนี่รวดเร็วมาก ดวงตาเห็นมีดที่กำลังจะแทงซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ใช้มือไปขวางกริชเอาไว้ตามจิตใต้สำนึก
กริชคมกริบเฉือนเสื้อผ้าของฮ่อหยุนเฉิงบาดเข้าที่แขนของเขา
ฮ่อหยุนเฉิงแค่นเสียงขึ้นจมูก ใช้ตัวเข้ารับมีดแทนซูฉิง
แอนนี่ไม่คิดว่าฮ่อหยุนเฉิงจะเข้ามาบังมีดให้ซูฉิง ก็ตื่นตะลึง
เกิดเสียงเคร้ง กริชตกลงบนพื้น
“ฮ่อหยุนเฉิง นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เหตุไม่คาดฝันนี่ทำให้ซูฉิงขมวดคิ้วเข้ากัน
“ไม่เป็นอะไร” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว แววตาลึกซึ้งมองไปที่ซูฉิง ก้มศีรษะเล็กน้อย ริมฝีปากที่ดึงดูดก็ราวกับปัดผ่านลำคอของซูฉิง “แค่เธอไม่เป็นอะไร ฉันก็ไม่เป็นอะไร”
ใบหน้าซูฉิงแดงระเรื่อ
ผู้ชายคนนี้…เวลานี้มันเวลาอะไรกัน? ยังจะมาเย้าแหย่คนอื่นอีก
“มือนายเลือดไหลแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยพันแผลให้” ซูฉิงรีบเบือนหน้าหนี
พนักงานโรงแรมที่ได้ยินเสียงจากด้านนอกก็เข้ามาดู ถูกฉากตรงหน้าทำให้ตกตะลึง รีบเอ่ยขอโทษขอโพย “ประธานฮ่อ ขออภัยจริงๆ เป็นเพราะโรงแรมเราหละหลวม ทำให้ท่านกับคุณซูฉิงได้รับความตกใจแล้ว”
พนักงานยกชายฉกรรจ์บนพื้นออกไป
แอนนี่อาศัยจังหวะชลมุนหลบหนีไป
“มือของนายเลือดไหล เดี๋ยวฉันช่วยห้ามเลือดก่อน” ซูฉิงบอกให้พนักงานนำกล่องปฐมพยาบาลมา พยุงฮ่อหยุนเฉิงไปที่ห้องพักผ่อน สวีหว่านเอ๋อร์อยากตามไปด้วยแต่ถูกซูฉิงขวางไว้ที่ด้านนอกประตู “คุณหนูสวี คู่หมั้นของฉันได้รับบาดเจ็บ ไม่สะดวกต้อนรับคุณ”
สวีหว่านเอ๋อร์กดความเกลียดชังไว้ในใจ มองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง “หยุนเฉิง นายได้รับบาดเจ็บอยู่ ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?”
ฮ่อหยุนเฉิงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “มีซูฉิงอยู่กับฉันก็พอแล้ว ตรงนี้ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย? ยังไม่ไปอีก?” ซูฉิงปิดประตูดังปัง
สวีหว่านเอ๋อร์ถอยออกมาไม่ทัน เกือบถูกประตูหนีบมือ
ไฟริษยาในใจแผดเผาอย่างบ้าคลัง ทนเก็บต่อไปไม่ไหว
ซูฉิง ครั้งนี้เธอว่าเธอโชคดีไป！
เธอไม่เชื่อหรอกว่าซูฉฺงจะโชคดีไปตลอด！
ครั้งหน้า จะต้องให้นังสารเลวซูฉิงนี่ตายอย่างไร้ที่ฝังให้ได้
ในห้องพักผ่อน มีแค่ฮ่อหยุนเฉิงกับซูฉิงสองคน
ซูฉิงปิดประตู หมุนกายไป กลับเห็นฮ่อหยุนเฉิงถอดเสื้อออก
ฮ่อหยุนเฉิงเป็นประเภทที่ใส่เสื้อผ้าแล้วดูผอมบางแต่ถอดเสื้อผ้าแล้วมีกล้ามเนื้อ จึงเห็นเขาโชว์กล้ามเนื้อที่สมส่วนของร่างกายท่อนบน กระดูกไหปลาร้าอันประณีต หน้าอกแกร่ง กล้ามหน้าท้องแปดลูกที่โดดเด่น ให้ความรู้สึกเซ็กซี่เป็นพิเศษที่ทำให้คนเห็นแล้วถึงกับเลือดกำเดาไหล
ตอนนี้เองซูฉิงก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนจี๋ พูดดุว่า “ฮ่อหยุนเฉิง นายถอดเสื้อทำไมกัน?”
“ไม่ถอดเสื้อ เธอจะพันแผลห้ามเลือดได้ยังไง?” ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม ชี้ไปที่บาดแผลที่แขน
เอาเถอะ…
ซูฉิงหมดทางเลือก
ใครให้ฮ่อหยุนเฉิงเป็นคนที่ช่วยเธอจนได้รับบาดเจ็บล่ะ?
ซูฉิงหรี่นัยน์ตาคู่สวย จงใจไม่มองส่วนที่ไม่ควรมอง หยิบยาเบตาดีนออกมา ทาไปที่บาดแผลของฮ่อหยุนเฉิง
เห็นใบหน้าซูฉิงที่แดงเถือกเต็มไปด้วยความระมัดระวัง มุมปากที่ดูดีของฮ่อหยุนเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น
ใช้ความพยายามไปพักใหญ่ ซูฉิงก็ช่วยฮ่อหยุนเฉิงพันแผลได้สำเร็จอย่างยากลำบาก
“เสร็จแล้ว! นายรีบใส่เสื้อเร็วเข้าเถอะ!” ซูฉิงเก็บกล่องยาไปพูดอย่างอารมณ์เสียไป
หลังจากสวมเสื้อผ้าอย่างสง่างามแล้ว มือทรงพลังของฮ่อหยุนเฉิงก็ส่งลูกแมวที่อุ้มมาตลอดไปที่เบื้องหน้าของซูฉิง
“ซูฉิง ให้เธอ ไม่ต้องปฏิเสธแล้ว โอเคมั้ย?” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงมั่นคงทำให้คนยากต้านทาน
ใจของซูฉิงสั่นขึ้นมาอย่างไม่สามารถอธิบายได้
ภาพที่ฮ่อหยุนเฉิงบังมีดแทนเธออย่างไม่ห่วงร่างกายตนเองก็ผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
ที่จริงแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮ่อหยุนเฉิงช่วยเธอ
ตอนที่โกดังระเบิดก่อนหน้านี้ฮ่อหยุนเฉิงก็ใช้ร่างกายของเขาปกป้องเธอโดยไม่ลังเล
แม้กระทั่งก่อนหน้านี้ที่เซี่ยซิงซิงหยิบมีดขึ้นมาแทงเธอ ก็เป็นฮ่อหยุนเฉิงที่ปรากฏตัวออกมา
ฮ่อหยุนเฉิงช่วยเธอโดยไม่ห่วงร่างกายตน หรือว่าเห็นเธอเป็นแค่ตัวแทนของถังถังเท่านั้นหรือ?