ตอนที่ 383 ทวนความจำอย่างช้าๆ
“คุณพูดว่าอะไรนะ”
เขาดึงผ้าห่มออก แล้วก้าวขาลงจากเตียงอย่างสุขุม
จากนั้นก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย มองเหนียนเสี่ยวมู่ที่ใจฝ่อด้วยสีหน้าที่คร่ำเคร่ง
ชายหนุ่มยื่นมือไปจับคางของเธอไว้ บังคับให้เธอเงยหน้ามองเขา ก่อนจะพูดทีละคำ “เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเริ่มเรื่องวุ่นวายแล้วจะหนีเหรอ”
“…”
เมื่อกี้เธอพูดอะไรออกไป
เธอจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น เริ่มเรื่องวุ่นวายแล้วจะหนีอะไรกัน ต้องเป็นดื่มเหล้าแล้วทำเรื่องวุ่นสิ…
แต่เมื่อสบสายตาเสียใจของเขาแล้ว อยู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป
ทำไมพูดเหมือนเธอบีบบังคับเขากันล่ะ
อวี๋เยว่หานเป็นประธานบริษัทตระกูลอวี๋ เขาโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้ว แต่ยังไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้เลย
คิดไม่ถึงว่าจะโดนหญิงสาวขี้เมาลักหลับ
แถมเธอคนนั้นยังคิดจะหนีไปอีกด้วย…
เหนียนเสี่ยวมู่กัดฟัน แล้วถามด้วยความระมัดระวัง “งั้น ฉันรับผิดชอบคุณดีไหม”
“ดีสิ” อวี๋เยว่หานขยับริมฝีปากลางเล็กน้อย
ตอบได้เร็วมาก
เร็วจนทำให้เหนียนเสี่ยวมู่ไม่มีเวลาได้ทำใจเลย
มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่คิดว่าตัวเองหูฝาดไปด้วย
เธออยากถามเขา แต่กลับพบว่าสายตาของเขาของเขาแปลกไป เอาแต่จ้องที่หน้าอกของเธออยู่ตลอด…
เหนียนเสี่ยวมู่จึงก้มหน้าลงมองตาม
หญิงสาวใส่เสื้อผ้าของตัวเองไม่ได้แล้ว จึงใส่เสื้อเชิ้ตของเขา แต่เขาสูงกว่าเธอมาก ใส่เสื้อเชิ้ตตัวนั้นแล้วเหมือนใส่กระโปรงเลยทีเดียว
แต่เธอลืมไปว่า มันเหมือนแทบจะไม่ได้ใส่อะไรเลยเช่นกัน…
เมื่อรู้สึกตัวแล้วว่าเขามองอะไรอยู่ เธอพลันหน้าแดงเหมือนจะระเบิด แล้วใช้สองมือปิดหน้าอกของตัวเอง ก่อนจะตะโกนเสียงดัง “ลามก!”
ทันใดนั้น เธอมองซ้ายมองขวา แต่ไม่เห็นตรงไหนที่หลบได้เลย
เธอกระโดดกลับขึ้นไปบนเตียง ดึงผ้าห่มมาพันตัวเองไว้ด้วยความร้อนรน
แล้วมองคนตรงหน้าด้วยความระแวง
ครั้นได้ยินคำพูดของเธอ อวี๋เยว่หานก็ยิ้มที่มุมปาก เขาใช้สายตามองเธออย่างหยอกเย้า แล้วพูดอย่างเชื่องช้า “ผมจำได้ เมื่อวานใครบางคนอยากจะลากผมมานอนที่ห้องนอนให้ได้ แถมยังขวางอยู่ที่ประตู อยากให้ผมจูบกอดถึงจะยอมปล่อยมืออีก”
“…” เธอหูหนวกแล้ว ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ
อวี๋เยว่หานเหลือบมองสายตาที่อยากจะหนีไปหลบของเธอ ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
อยู่ๆ เขาก็พูดที่เธอพูดเมื่อวานอีกครั้ง
“ในเมื่อทุ่มเททั้งตัวให้ฉันแล้ว คุณก็เป็นคนของฉัน วันนี้นอกจากอยู่กับฉันแล้ว คุณก็อย่าคิดจะไปที่ไหนเลย!”
“…”
“วางใจเถอะ ฉันอ่อนโยนมากนะ คืนนี้ฉันจะถนอมคุณอย่างดี…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ต้องเป็นภาพลวงตาแน่นอน!
เธอไม่ได้พูดจาแบบนั้น
นั่นไม่ใช่เธอตัวจริง เธอจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ
เหนียนเสี่ยวมู่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง ในหัวมีภาพปรากฏขึ้น เหมือนกับว่าเธอดึงเนกไทของอวี๋เยว่หาน อยากจะลากเขากลับห้องนอนให้ได้…
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะชำเลืองมองเนกไทที่หล่นอยู่บนพื้น แล้วตัวสั่นไปทั้งตัว!
เธอใช้สองมือปิดหน้า อยากจะขุดหลุมให้ตัวเองลอดเข้าไปใจจะขาดแล้ว
พลาดครั้งเดียว เสียใจไปตลอดชาติ
ต่อไปใครให้เธอดื่มอีก เธอจะโมโหคนคนนั้น!
เหนียนเสี่ยวมู่ยังเหม่อลอย จนไม่รู้ว่าอวี๋เยว่หานเดินมาหยุดตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เขายื่นมือมาจับไหล่ของเธอไว้ ก่อนจะออกแรงกดเธอลงบนเตียง
สองมือของเขายันเตียงอยู่ข้างลำตัวเธอ มุมปากอมยิ้มชั่วร้าย พลางเอ่ยปากเสียงเบา
“ยังจำได้ใช่ไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !
ตอนนี้จำได้ก็ต้องบอกว่าจำไม่ได้แล้ว
อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย เพื่อจูบลงบนริมฝีปากสีเชอร์รีของเธอ หลังจากนั้นก็พูดเสียงเซ็กซี่ “ไม่เป็นไร ยังเช้าอยู่ ผมช่วยคุณทวนความจำอย่างช้าๆ ก็ได้…”
ตอนที่ 384 กฎหมายตราสามดวง
ตอนที่เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าข้างนอกกลายเป็นตอนบ่ายแล้ว
เธอหิวจนหมดเรี่ยวแรงไปทั้งตัว แต่ยังยื่นมือไปทุบคนข้างๆ ครั้งหนึ่ง!
ทำไมก่อนหน้านี้เธอดูไม่ออก ว่าเขาเป็นหมาป่าตัวใหญ่…
หญิงสาวแอบย่องลงจากเตียง จากนั้นวิ่งไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบเสื้อตัวหนึ่งมาใส่ลวกๆ แต่ขณะที่กำลังจะวิ่ง เธอได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากข้างหลัง
ครั้นหันหลังกลับไป ใครบางคนกำลังมองเธอด้วยดวงตาสีดำหยั่งลึกอยู่ข้างหลัง
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !
สายตาแบบนั้นของเขา ทำไมถึงทำให้เธอรู้สึกเหมือนภรรยาสาวที่โดนทิ้ง
เธอเพิ่งมีความคิดแบบนั้น เล่นเอาตัวเองชะงักงันไป ส่วนเขายื่นมือออกมา “มานี่”
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังลังเล เขาจึงก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ก่อนจะอุ้ทเธอไปนั่งลงหน้าโซฟา
เรื่องบางเรื่อง ถ้าเป็นเมื่อวาน เขาจะตรวจสอบ
แต่ตอนนี้เขาไม่อยากตรวจสอบแล้ว ถ้ามีอะไรที่อยากรู้จริงๆ เขาหวังว่าเธอจะบอกเขาเอง
“คุณ คุณมีอะไรก็พูด อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองฉัน…ฉันกลัว…” เหนียนเสี่ยวมู่ถูกเขากอดไว้ แม้จะนั่งอยู่บนโซฟา แต่ก็ยังขยับขยุกขยิกด้วยความไม่สบายใจอยู่ดี
เธออยากเขยิบไปข้างๆ แต่อวี๋เยว่หานไม่ยอมปล่อย
เอาแต่กอดเธออยู่อย่างนั้น
ปลายนิ้วของเขาสัมผัสแผลเป็นตรงท้องน้อยของเธอพอดี
แม้จะมีผ้าบางๆ กั้นอยู่ แต่เขายังคงรู้สึกได้ว่ามีรอยแผลอยู่
“รอยแผลบนท้องเนี่ย คุณได้มายังไง” เขาพูด พลางเลิกชายเสื้อของเธอขึ้น แล้วหลุบตาลงมองครั้งหนึ่ง
ดูท่าทางเหมือนแผลโดนลวก แต่ตำแหน่งของแผลเป็นออกจะแปลกไปอยู่บ้าง
เหนียนเสี่ยวมู่กดมือของเขาไว้ ก่อนจะพึมพำอย่างระมัดระวัง “คุณจะถามก็ถามสิ มืออย่าซน”
หญิงสาวพูดพลางดึงเสื้อของตัวเองลง ปิดท้องเอาไว้
จากนั้นก็ทำปากจู๋ “ลืมแล้ว”
“หืม?” อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว
พวกเขานอนด้วยกันแล้ว เธอยังจะปิดบังเขาอีกเหรอ
คิดจะกินอิ่มแล้วก็หนีไปเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่มองสีหน้าของเขาครั้งหนึ่ง และรู้ว่าเขาเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้ปิดบังคุณนะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ ตอนที่ตื่นขึ้นมา ก็มีมันอยู่แล้ว…จริงๆ เป็นยังไง ฉันนึกไม่ออก จำได้แค่ว่าฉันฝันอยู่บ่อยๆ ฝันเห็นไฟไหม้ครั้งใหญ่ อาจจะถูกลวกตอนนั้นก็ได้”
เธอพูดพลางพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นจางๆ อีกรอยหนึ่ง
ผิวขาวนวลนั้นบอบบางจนเหมือนจะมีรอยแผล เพียงแค่เป่าลมใส่แค่ครั้งเดียว
ถ้าไม่สังเกตดูให้ดี ก็ดูไม่ออกโดยสิ้นเชิง
“อ้อ ตรงนี้ก็มีเหมือนกัน แต่หายดีแล้ว แผลเป็นตรงท้องลึกกว่าที่อื่นหน่อย ก็เลยมองเห็นได้ง่าย”
ท่าทางจริงใจของเธอ ไม่เหมือนกำลังพูดโกหก
แต่ท่าทางนั้นกลับทำให้อวี๋เยว่หานขมวดคิ้วมุ่น และกระชับแขนที่กอดเธอไว้ให้แน่นขึ้น
ก่อนจะคิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งขึ้นมาทันที
เขาหลุบตามองเธอ “คุณบอกว่าลืมไปแล้ว มันหมายความว่ายังไง แค่ลืมว่าตัวเองบาดเจ็บได้ยังไง หรือว่า…”
“อ้อ ฉันไม่เคยบอกคุณสินะ ว่าถานเปิงเปิงเจอฉันข้างนอกโรงพยาบาล หลังจากตื่นขึ้นมาแล้ว ฉันก็จำเรื่องหลายเรื่องไม่ได้”
“…”
“ต้องเป็นเพราะคุณทำหน้าตาเย็นชาบูดบึ้งทั้งวัน ฉันเลยไม่ชอบคุยกับคุณแน่ๆ”
‘เป็นความผิดของผม…เหรอเนี่ย’ อวี๋เยว่หานคิดในใจ
อวี๋เยว่หานยังไม่ทันดึงสติกลับมา กลับเป็นเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ในอกของเขา ที่พลิกตัวออกจากอ้อมกอดของเขา เพราะนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองเขาตาปริบๆ
“อวี๋เยว่หาน แม้เรื่องวานจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง ตอนนี้พวกเราก็มีความสัมพันธ์เหมือนแฟนกันโดยทั่วไปแล้ว เรื่องบางเรื่อง ต้องทำกฎหมายตราสามดวงก่อนไหม”
อวี๋เยว่หาน “…”
ลางสังหรณ์ของผู้ชายบอกเขา ว่าตอนที่แฟนสาวบอกว่าอยากทำสัญญาตราสามดวง จะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน