มันคือดาบสีแดงโลหิตที่มีรูปสลักลายมังกรเหมือนจริงอยู่บนนั้น ความยาวของมันอยู่ที่ประมาณสามฟุตกับอีกสองนิ้ว คำว่า ‘ดาบกลืนโลหิต’ ถูกสลักไว้อีกด้านของใบดาบ
นี่นันเกิดอะไรขึ้น?
แดร์ริลตอบสนองไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงอื้ออึงปริศนาดังขึ้นในหัวของเขา
“ดาบกลืนโลหิตได้ยอมรับนายแห่งมัน ระดับปัจจุบัน: ลำดับชั้น สีแดง ขั้นหนึ่ง”
‘ว้าว!’ แม้แต่อาวุธก็มีระดับของมันด้วย ‘ลำดับชั้นสีแดง ระดับหนึ่ง’ มันต้องแข็งแกร่งแน่!’ แดร์ริลคิดอย่างตื่นเต้น
เขาหยิบมือถือออกมาแล้วต่อสายหาเมแกน เมแกนนั้นเป็นศิษย์รุ่นพี่ของสำนักง๊อไบ๊ เธอต้องรู้เรื่องมากกว่าเขา
เมื่อสายถูกต่อติด แดร์ริลก็ถามทันที “เจ้าหน้าที่แคสเทลโล อาวุธมีความแตกต่างของระดับรึเปล่า?”
พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันมาหลายวัน และนี่เป็นคำถามแรกที่เขาถาม?
เมแกนพยักหน้า “ใช่ พวกมันมีระดับแตกต่างกัน” เธอตอบ “คุณได้รับมันมาเหรอ?”
“ดาบเล่มหนึ่ง” แดร์ริลหัวเราะ “ไม่นานนี้เอง มันดูประหลาด ผมเลยโทรหาคุณเพื่อขอคำแนะนำ แล้วระดับของลำดับชั้นล่ะ?”
“แล้วฉันจะบอกคุณทำไมล่ะ?” เธอหัวเราะคิกคัก
เอ่อ…
เมแกนกล่าวต่อ “เรียกฉัน ‘พี่สาวที่ยอดเยี่ยมของผม’ สิ แล้วฉันจะบอกคุณ”
ผู้หญิงคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นชะมัด! ก่อนหน้านี้ ตอนที่พวกเขาถูกลักพาตัวไปโดยนิกายจ้าวสวรรค์ เขาทำให้เธอเรียกเขาว่า ‘พี่ชายที่ยอดเยี่ยมของฉัน’ มันชัดเจนว่าเธอยังไม่ลืมเรื่องนี้
แดร์ริลผงะ แม้แต่เปิดปากพูดยังไม่ได้
“เอาเป็นผมเลี้ยงคุณสักมื้อเป็นไง?” เขาเสนอ
“ไม่สนใจล่ะ ถ้าไม่เรียกฉันว่า ‘พี่สาวที่ยอดเยี่ยมของผม’ ฉันจะวางสาย” เธอตอบอย่างชัดเจน
ผู้หญิงคนนี้! แม้ว่าแดร์ริลจะอายที่ต้องเรียกเธอแบบนั้น แต่ความสงสัยของเขามีมากกว่าความภูมิใจในตัวเอง เมื่อเขามองดาบในมือ
“พี่สาวที่ยอดเยี่ยมของผม” เขากล่าวเสียงเบาหวิว
“ฉันไม่ได้ยินเลย!” เมแกนหัวเราะคิกคัก “ดังกว่านี้!”
“พี่สาวที่ยอดเยี่ยมของผม!” แดร์ริลตะโกนอย่างจนหนทาง
“ค่อยดีขึ้นหน่อย เห็นแก่ความจริงใจของคุณ ฉันจะบอกคุณก็ได้ อาวุธของเหล่าผู้บ่มเพาะนั้นถูกแบ่งเป็นเจ็ดลำดับชั้นตามสีของรุ้ง ไล่จากน้อยไปมาก เริ่มจากประเภทสีแดง, ส้ม, เหลือง ,เขียว ,น้ำเงิน ,คราม ,และม่วง แต่ละลำดับชั้นมีห้าขั้น”
‘เ-ี้ย! งั้น เจ้าดาบนี่ก็ระดับต่ำสุดเลยสิ? นรกเอ๊ย!’ แดร์ริลคิดอย่างหงุดหงิด
“ถึงแม้ว่ามันอาจเป็นลำดับชั้นสีแดง ขั้นหนึ่ง มันก็ยังแข็งแกร่งมากกว่าอาวุธทั่วไปมาก” เมแกนกล่าวต่อ “อาวุธบางชนิดเองก็มีทักษะลับ ทำไมคุณไม่นำมันมาให้ฉันดูล่ะ?”
“แน่นอน” เขาเห็นด้วย “คุณอยู่ไหน?”
“ฉันอยู่ที่ธนาคาร ฉันจะรอเจอคุณที่นี่” เธอกล่าว
ที่ทางเข้าธนาคาร แดร์ริลตัดสินใจทิ้งดาบไว้ในรถ เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ
มีคนต่อแถวมากมาย เมแกนบอกว่าเธอนั้นกำลังจัดการธุรกิจพิเศษ แดร์ริลจึงได้เดินไปนั่งที่ส่วนของวีไอพี
‘ถ้านายอยากจะทำธุรกรรมอะไรในที่วีไอวี นายต้องมีอย่างน้อยหนึ่งล้านเหรียญ ฉันเดาว่าชายคนนี้ไม่น่ามีถึงแสนเหรียญด้วยซ้ำ’ ชารอนคิดกับตัวเอง
“ก็ได้ งั้นผมจะถอนเงิน” แดร์ริลกล่าวอย่างสุขุม
“คุณผู้ชาย ฉันบอกคุณไปแล้วนะคะ” เธอถอนหายใจอย่างวางท่า “มันไม่สำคัญว่าคุณจะฝากหรือถอน คุณสามารถทำมันได้ที่ล็อบบี้หลัก คุณสามารถทำมันโดยใช่เครื่องอัตโนมัติด้วยซ้ำ”
‘หมอนี่เป็นอะไร? เป็นโรคจิตนึไง?’ ชารอนบ่นในใจ ‘ชัดเจนว่าหมอนี่มาสร้างปัญหา! หมอนี่ไม่เคยส่องกระจกรึไง? อยู่อยู่ตรงหน้าส่วนวีไอพีแบบนี้จะทำภาพลักษณ์ธนาคารเราเสียหาย!
เธอแทบจะหมดความอดทนแล้ว เจอคนแบบเขาจำนวนมากในทุกวัน—มันเป็นการเสียเวลา