แดร์ริลส่ายหัวไปมา ‘นรกเถอะ นี่ฉันแต่งตัวไม่ดีตรงไหน? ฉันเพิ่งซื้อมันมาเองนะ! ทำไมคนถึงได้ชอบดูถูกฉันนัก?’
ถึงเขาจะซื้อพวกมันมาจากร้านข้างทาง แต่มันก็ถูกและใส่สบาย!
“ก็ได้ ผมจะไม่เข้าไป” แดร์ริลกล่าว เขายอมแพ้ เขาไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเธอ
เขากำลังจะโทรหาเมแกนเพื่อบอกเธอว่าเขาจะรอยู่ที่ทางเข้า ในตอนนั้นชารอนก็เดินตึงตังเข้ามาหาเขาด้วยส้นสู.ของเธอ
“หากคุณต้องการโทรศัพท์ กรุณาทำมันข้างนอก! อย่ารบกวนแขกวีไอพีของเรา” เธอสั่ง
“นี่ฉันโทรก็ไม่ได้?” แดร์ริลงุนงง
“ไม่ได้!” เธอเอ็ด พร้อมชี้ไปที่ทางเข้าหลัก “ทางเข้าวีไอพีของเราไม่ใช่ที่ที่คุณจะเดินไปมาได้ โปรดโทรข้างนอก”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา “คุณผู้ชาย นี่เป็นพื้นที่วีไอพี” เขาขมวดคิ้ว “โปรดอย่าเข้ามาบริเวณนี้ คุณจะรบกวนแขกได้”
ลูกค้าคนอื่นเริ่มสังเกตเหตุการณ์
“ไอ้ยาจกนั่นอะไรน่ะ คนจนแต่พยายามเข้ามาพื้นที่วีไอพีเหรอ?”
“เขาต้องพยายามแซงคิวแน่!”
“ดูสิ นั่นไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลลินดันเหรอ?” ใครบางคนโพล่งขึ้นมากะทันหัน
“ฮ่าฮ่า! จริงด้วย!”
ชารอนเริ่มวางท่าใหญ่โตกว่าเดิมต่อหน้าแดร์ริลเมื่อได้ยินพวกเขาพูดกัน
‘งั้น หมอนี่ก็แค่ของเล่นผู้หญิงไร้ค่า ลูกเขยบ้านอื่นสินะ แม้แต่พนักงานบริษัทก็ไม่คู่ควรกับเขาด้วยซ้ำ’ เธอคิด
“ยาม เอาชายคนนี้ออกไป” เธอสั่งยามแล้วชี้ไปที่แดร์ริล
“ฉันแค่อยากจะถอนเงินที่ส่วนวีไอพี” เขาถอนหายใจ
‘หมอนี่บ้ารึเปล่า?’
“คุณอยากจะถอนเท่าไหร่?” เธอแค่นเสียงเย้ยหยัน “หนึ่งหมื่น? หรือสอง? ไปที่ล็อบบี้หลักเลย คุณถอนได้ห้าหมื่นเหรียญต่อวัน ฉันมั่นใจว่านั่นยิ่งกว่าเกินพอสำหรับคุณ ในส่วนวีไอพี เราอนุญาตให้ทำธุรกรรมที่มากกว่าล้านเหรียญขึ้นไปเท่านั้น”
“ดี งั้นผมถอนห้าล้านเหรียญ เงินสด” แดร์ริลสั่ง เขาหยิบบัตรออกมา ผลักมันใส่มือของชารอน
ทุกคนได้ยินเสียงเขาดังชัดเจน
“ฮ่าฮ่า! ไม่มีทาง! หมอนี่จะถอนห้าล้านเหรียญ?”
“ฉันว่าหมอนี่ต้องถูกทารุณจากตระกูลลินดันจนบ้าไปแล้วแน่ ๆ !”
ฝูงชนเริ่มส่งเสียง
ในอีกด้านหนึ่ง ชารอนถึงกับตัวสั่น—ขาของเธออ่อนเหมือนเจลลี่ บัตรนี้… มันแบล็คการ์ดของธนาคารอเมทิสต์?
ในเวลาเดียวกัน ผู้จัดการธนาคาร ลี เดินออกมา เขาเหลือบมองที่บัตรในมือชารอน เขากลัวแทบตาย มันเป็นแบล็คการ์ด! มีแบล็คการ์ดแค่สามใบเท่านั้นในเมืองตงไห่!
“คุณผู้ชายครับ ผมเป็นผู้จัดการของธนาคาร ได้โปรดให้ผมบริการคุณ” เขายิ้มอย่างสุภาพ
ทุกคนสับสนทันที ทำไมผู้จัดการธนาคารถึงปฏิบัติต่อแดร์ริลอย่างสุภาพนัก? พวกเขาไม่รู้ว่าแบล็คการ์ดมีไว้ทำอะไร
‘ไม่แปลกเลยว่าทำไมเขาถึงเป็นผู้จัดการธนาคาร—เขามีไอคิวสูง เขาจัดการสถานการณ์ได้ดี’ พวกเขาคิด
ลีนำบัตรมาจากมือที่สั่นเทาของชารอน บัตรที่พิเศษที่สุดที่เขาเคยเห็นมีเป็นเพียงแพลทินัมการ์ด เขาไม่เคยเห็นแบล็คการ์ดมาก่อน!
ชายคนนี้ล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด—แม้แต่หัวหน้าสาขาหลักเองก็ยังทำไม่ได้!
ลีจ้องชารอน ส่งสัญญาณให้เธอถอยออกไป
ชารอนกำลังตะลึง เธอตัวสั่นด้วยความกลัว เธอจบแล้ว เธอล่วงเกินลูกค้าที่ใช้แบล็คการ์ด
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอก ผมแค่จะถอนเงินสดนิดหน่อย ให้เธอทำมันแล้วกัน” แดร์ริลตอบ พร้อมจ้องชารอน
ลีพยักหน้า เขาขมวดคิ้วใส่เธอแล้วสั่ง “แล้วเธอจะยืนบื้อทำไม? ไปสิ!” ชารอนเชื่อฟัง เธอรีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ทันที
แดร์ริลนั่งลงบนโซฟา พร้อมกับลีที่เสิร์ฟชาให้เขาทันที การปฏิบัติช่างแตกต่างจริง ๆ
คนที่ผ่านไปมาถึงกับตะลึง แดร์ริลไม่สนใจพวกเขา เขาเพลิดเพลินกับชาต่อไป
ไม่นานนัก ชารอนก็ปรากฏตัวพร้อมกระเป๋าสองใบที่มีเงินสดอัดแน่น