ตอนที่ 407 ยอมตายดีกว่าคุกเข่า (4)
เดิมนางคิดว่าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ใครจะรู้จู่ๆ จะมีหญิงสาวสองคนปรากฏตัวขึ้น ที่สำคัญที่สุดคือไต้เอ๋อร์ยังรู้จักหญิงสาวสองคนนี้ด้วย?
“ท่านแม่ พวกนางคือพี่สาวสองคนที่ชนประตูจวนเราจนพังแล้วถูกท่านพ่อส่งทหารไปตามจับแต่กลับจับไม่ได้” หน้าไต้เอ๋อร์ยิ้มบานเป็นดอกไม้ “ต่อมาข้ากับพี่ชายไปจวนท่านพี่จึงได้รู้ว่าพวกนางเป็นพี่สาวในจวนของท่านพี่”
ไต้เอ๋อร์เงียบไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ต่อมาท่านพี่เสี่ยวอิ่นกับพี่ชายก็จูงมือกันไปเที่ยวเล่น ทิ้งข้าไว้ที่จวนองค์หญิง”
จูง…มือ?
ดวงตาฉินอี๋ฉายแสงบางอย่าง สายตาที่มองไปยังถังอิ่นเปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน
นางหนูคนนี้หน้าตาน่าเอ็นดูจริง แววตาก็แจ่มใส ยิ่งมองก็ยิ่ง…ชอบ
นางชอบเด็กผู้หญิงอยู่แล้ว ดังนั้นก่อนที่ไต้เอ๋อร์ยังไม่เกิดจึงชอบเฟิงหรูชิงมากเช่นนี้
ต่อมาเฟิงหรูชิงทำเรื่องเกินเลยมากเกินไปทำให้ความชอบทั้งหมดของนางกลายเป็นความผิดหวัง
แต่ความชอบเด็กผู้หญิงของนางก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นางอยากจะให้ตัวเองไม่มีลูกชายเป็นลูกสาวให้หมดเลยดีกว่า
วันนี้ได้พบถังอิ่นและได้ยินว่าถังอิ่นกับน่าหลานจิ้งจับมือกัน ในใจนางก็เกิดความปีติยินดีขึ้นมาในทันที
แต่อย่างไรตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจ ยังมีศัตรูอยู่นับไม่ถ้วนเฝ้าดูอยู่
“ท่านป้าฉิน” ถังอิ่นวิ่งไปข้างกายฉินอี๋ “ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? บาดเจ็บหรือไม่? เชียนหนิงยังไม่รีบฆ่าคนที่ทำร้ายท่านป้าฉินของข้าอีก ไม่ต้องเหลือไว้แม้แต่คนเดียว!”
คนชั่วพวกนี้กล้าทำร้ายญาติของเสี่ยวชิง! คนเดียวก็ห้ามเหลือไว้!
ฉินอี๋เห็นถังอิ่นกระตือรือร้นกับนางเช่นนี้ในใจก็แอบคาดเดาเล็กๆ
คงจะไม่ใช่ว่านางกับจิ้งเอ๋อร์เป็น…จริงๆ
ลูกชายคนนี้ก็จริงๆ เชียว ไม่พูดไม่จาก็เกี้ยวพาหญิงสาวเสียแล้ว แล้วยังไม่พามาให้นางดูกลัวนางจะแย่งไปหรืออย่างไรกัน?
ฉินอี๋ไม่ได้เอาความกระตือรือร้นของถังอิ่นไปเชื่อมโยงกับเฟิงหรูชิงแม้แต่น้อย
องค์หญิงอย่างไรก็เป็นหญิงสาว หญิงสาวสองคน…จะเป็นไปได้อย่างไร? อีกอย่างองค์หญิงก็ไม่ได้ตัดแขนเสื้อ [1] ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
…
นิสัยของคุณหนูเชียนหนิงรู้ชัดดีตั้งแต่แรก
เพื่อเฟิงหรูชิงนางสามารถประจบสอพลอคนทั้งครอบครัวของนางได้
ไม่แปลกใจเลยที่ตอนนี้จะกระทำการเช่นนี้
และสิ่งที่นางต้องทำก็คือใช้พลั่วทุบศัตรูทั้งหมดให้ราบ
ไม่ว่าจะคนที่แอบมององค์หญิง หรือ…คนที่ทำร้ายคนในครอบครัวองค์หญิง
“นางหนูยังไม่รีบไสหัวไปอีก!” หลิวเฝ่ยหน้าตาเย็นชาร้องตะโกนด่าเสียงดัง
เชียนหนิงไม่อยากพูดไร้สาระมากความ นางดึงดาบที่เอวออกมาร่างกายดุจสายลมพริบตาเดียวก็ไปอยู่ด้านหลังหลิวเฝ่ย
หลิวเฝ่ยยังไม่ทันได้ตอบโต้พลังแข็งแกร่งท่วมท้นก็ทำให้ร่างเขาแข็งทื่อไปในทันที
รอตอนที่เขาหันกลับไปก็เห็นดาบยาวของเชียนหนิงพาดอยู่บนคอเขาแล้ว
ความเย็นจากคมดาบทำให้ใจของเขาเย็นวาบไปทั้งใจ
“หลิง…หลิงอู่…”
นางหนูนี่เป็นหลิงอู่?
ผู้คนพากันแตกตื่น
บรรดาคนที่ตกอยู่ในความสิ้นหวังเมื่อเห็นดาบของเชียนหนิงพาดอยู่บนคอหลิวเฝ่ยที่แม้แต่ขยับยังไม่กล้าก็เกิดความยินดีขึ้นในใจ
ราวกับมีมือมือหนึ่งดึงพวกเขาออกจากขุมนรกแห่งความสิ้นหวัง
“ถูกช่วยแล้ว พวกเราถูกช่วยเอาไว้แล้ว!” เว่ยฮูหยินร้องไห้เสียงดังด้วยความตื่นเต้นดีใจ
แต่คนอื่นๆ ล้วนไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของนาง สายตาทั้งหมดมองไปที่หลิวเฝ่ย
………………………
ตอนที่ 408 เฟิงหรูซวงไม่ใช่ลูกสาวของเขา (1)
หลิวเฝ่ยไม่กล้าขยับ
เขารู้ดีหากเขาขยับนังหนูนี่จะเอาชีวิตเขาทันที
“แม่นางน้อย เจ้าเป็นหลิงอู่คนหนึ่งนี่ทำให้ข้าตกใจมาก แต่ยอดฝีมือสี่แคว้นล้วนอยู่ที่นี่ พวกน่าหลานหูก็ตายกันหมดแล้ว พลังของเจ้าต่อให้แข็งแกร่งแล้วมีประโยชน์อะไร?”
เชียนหนิงงงงัน เหมือนกับตกใจจนงง
มุมปากหลิวเฝ่ยยกยิ้ม ไม่รอให้เขาได้เอ่ยต่อน้ำเสียงน่ารักของเชียนหนิงก็ดังขึ้น
“คุณหนู คนนี้โง่เขลากว่าข้าเสียอีก ยอดฝีมือสี่แคว้นอะไรนั่นถูกสัตว์วิเศษน้อยขององค์หญิงรัดตายหมดแล้ว เขายังใช้คนเหล่านั้นมาข่มขู่ข้าอีก”
คนบนโลกไม่รู้ว่าชิงหานเป็นยาวิเศษคิดว่านางเป็นสัตว์วิเศษ
อย่างไรยาวิเศษที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เกินไป พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
หลิวเฝ่ยตะลึงงัน
ยอดฝีมือสี่แคว้น…ถูกรัดตายแล้ว? ยอดฝีมือระดับหลิงอู่…ยังจะถูกรัด?
“เช่นนั้นท่านพ่อข้าเล่า?” หลิวเฝ่ยตื่นตกใจรีบเอ่ยถาม
“ข้าไม่รู้สิ” เชียนหนิงยักไหล่ยิ้มกว้าง “ตอนข้าออกมาคนแคว้นหลิวอวิ๋นล้วนกำลังโกรธ คงจะถูกสับเป็นหมื่นชิ้นตายอย่างเป็นชิ้นส่วนไม่ครบแล้วกระมัง?”
“นี่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้..” ในที่สุดความหวาดกลัวก็ฉายอยู่ในแววตาหลิวเฝ่ย
ท่านพ่อตายแล้ว? ตระกูลหลิว…จบสิ้นแล้ว?
หลิวเฝ่ยที่เมื่อครู่ยังวางท่ามาดมั่นพริบตาเดียวก็ราวกับลูกหนังถูกปล่อยลมเหี่ยวลงทันตา
สักพักหนึ่งเขาก็ใช้น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น “ข้าไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ ท่านพ่อไม่มีทางตาย…”
“คุณหนู เขาบอกว่าเขาไม่เชื่อ ให้ข้าทำลายพลังของเขาก่อนแล้วเขาเอาไปทิ้งไว้ที่ประตูเมืองเป็นเพื่อนพ่อของเขา”
เชียนหนิงขมวดคิ้วน่ารักขึ้น ผู้คนโกรธแค้นกันเช่นนั้น…เอาคนตระกูลหลิวไปทิ้งให้พวกเขาคงจะ…อนาถเสียยิ่งกว่าตาย
“วิธีนี้ดี เชียนหนิงเจ้าฉลาดมาก”
ควรจะเอาคนตระกูลหลิวไปทิ้งไว้ให้หมด ให้คนในใต้หล้าได้ระบายความโกรธ
โดยเฉพาะเหล่าประชาชน คนรักที่ต้องตาย ยิ่งต้องการใครสักคน…มารองรับความโกรธแค้นของพวกเขา!
“ฉินอี๋” เว่ยฮูหยินได้สติกลับมาก็หันไปทางฉินอี๋เอ่ยด้วยท่าทีผู้ใหญ่ “ในเมื่อจวนแม่ทัพไม่มีอะไรแล้วก็ให้เด็กสาวสองคนนี่คุ้มกันส่งข้ากลับบ้าน แล้วก็ให้พวกนางอยู่บ้านตระกูลหลิวคอยปกป้องพวกข้าด้วยเลย”
ฉินอี๋ยิ้มเย็น “แม่นางทั้งสองนี้ไม่ใช่ทหารอารักขา คุ้มกันส่งพวกท่านกลับบ้าน? คิดเพ้อฝัน!”
เว่ยฮูหยินขมวดคิ้ว “ลูกชายข้าออกศึกกับน่าหลานหูหลายปีแม้แต่น่าหลานหูก็เรียกข้าว่าท่านป้า ข้าให้คนของเจ้าคุ้มกันไปส่งข้าแล้วมันอย่างไร? แม่นางนี่ก็แค่หญิงรับใช้ของจวนองค์หญิงก็เท่านั้น เจ้าในฐานะป้าสะใภ้ขององค์หญิงยืมคนสองคนไปปกป้องข้าเป็นอะไรไป?”
แม้ตอนนี้จะไม่มีเรื่องแล้วแต่ใครจะรู้ว่าจะมีคนมาจู่โจมอีกหรือไม่? อาศัยพละกำลังของพวกนางเจอศัตรูก็มีแต่ไปตาย
ดังนั้นนังหนูสองคนนี้นางจองแล้ว!
“หญิงรับใช้?” ฉินอี๋หัวเราะ “ท่านเคยเห็นหลิงอู่เป็นหญิงรับใช้หรือ?”
“เจ้า…” เว่ยฮูหยินสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เมื่อครู่คำพูดของไต้เอ๋อร์ข้าได้ยินหมดแล้ว นังหนูคนนี้เป็นคนจวนองค์หญิงและอีกคนก็เรียกนางว่าคุณหนู ไม่ใช่หญิงรับแล้วเป็นอะไร?”
เชียนหนิงตาโตอ้าปากค้าง
แม้นางจะเป็นหญิงรับใช้ของคุณหนู แต่ในตระกูลถังไม่มีใครกล้ามองว่านางเป็นหญิงรับใช้จริง ๆ เลย
ตอนนี้หญิงชราผู้นี้อยากจะให้นางคุ้มกันไปส่ง?
“ท่านป้าฉิน” ถังอิ่นเบะปาก “ยายแก่ผู้นี้เป็นใคร? มิตรภาพของพวกท่านแน่นแฟ้นหรือไม่?”
ฉินอี๋ส่ายหน้านิ่งๆ “ไม่สนิทกับนาง”
“อ้อ” ถังอิ่นเข้าใจแล้วโบกมือเล็กๆ “เชียนหนิงเอานางโยนออกไป คนที่ไม่สนิทยังจะมาอยู่ในจวนแม่ทัพ ไม่สนิทแล้วยังสั่งสอนท่านป้าฉินของข้า ไร้ยางอายเสียจริง”
……………………..
[1] ตัดแขนเสื้อ หมายถึง ชอบเพศเดียวกัน