หวางย่าเฟยพูดไม่หยุด ตอนแรกก็พูดแต่เรื่องดีๆอยู่หรอก อย่างเช่น แข็งแรง สดใสร่าเริง มีความรับผิดชอบ เข้มงวด มีความสามารถ แต่เสี่ยวเชี่ยนเป็นคนที่ถนัดเรื่องพูดจาชักจูงคนอื่น สักพักหวางย่าเฟยกลายเป็นแฉหัวหน้าตัวเอง หยุดไม่ได้ เล่นเอาเพื่อนร่วมทีมปาดเหงื่อตามๆกัน ตกลงว่านี่จะมาช่วยหัวหน้ากลางหรือจะมาทำให้เขาไม่มีเมียไปตลอดชีวิตเนี่ย?
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เผลอแปบเดียวผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว ในที่สุดหวางย่าเฟยก็รู้ตัว แย่แล้วๆ ถูกพี่สะใภ้หลอก สมกับที่เรียนจิตวิทยาจริงๆ พวกเขาอยากจะมาหลอกเสี่ยวเชี่ยนชัดๆ ไหงกลับถูกหลอกเสียเอง?
ในที่สุดเสี่ยวเชี่ยนที่ได้เปรียบทุกอย่างก็หลอกคุยจนพอใจ ส่วนทางด้านผู้ฟังคนอื่นๆกลับไม่มีใครเปลี่ยนช่องหนีไปไหน
ถึงแม้ว่านับตั้งแต่ทำรายการนี้มานี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พูดคุยหัวข้อเดียวนานขนาดนี้ แต่ทุกคนกลับมีอารมณ์ร่วมไปด้วย ในช่วงที่หวางย่าเฟยกับเสี่ยวเชี่ยนคุยกันอยู่นั้น ทุกคนได้รู้แล้วว่าเมืองใหญ่ในจุดที่พวกเขามองไม่เห็นนั้นได้มีคนกลุ่มหนึ่งที่น่ารักๆแบบนี้กำลังทำหน้าที่เสียสละปกป้องพวกเขาอยู่อย่างเงียบๆ ซึ่งคนในครอบครัวของคนกลุ่มนี้ก็ได้เสียสละรอคอยอย่างอดทนเช่นกัน
การสนทนานี้ทำให้ทุกคนได้เห็นว่านี่ไม่ใช่แค่การโปรโมตของสื่อในเรื่องที่ไกลตัว เมื่อก่อนมักจะพูดกันว่าทหารนั้นเป็นคำที่มีเกียรติที่สุด ต้องให้ความเคารพพวกเขาอย่างสูงสุด แต่จากสายนี้ที่โทรเข้ามาทำให้ทุกคนได้รู้ว่า อันที่จริงพวกเขาก็เป็นคนที่มีเลือดมีเนื้อมีความรู้สึก แต่พวกเขากลับทำเพื่อความรักที่ยิ่งใหญ่ของสังคม โดยเสียสละความรักส่วนเล็กๆของตัวเอง และก็เพราะได้เห็นว่าพวกเขาไม่ใช่เทวดาแต่กลับทำเรื่องที่เสียสละแบบนี้จึงยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาน่ารัก
แม้แต่คนที่โทรเข้าไม่ติดก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจอะไร ยังฟังแล้วอินไปด้วย
แต่ไม่รวมอวี๋หมิงหลาง เขากดจนแป้นโทรศัพท์แทบจะพังแล้ว ลูกเชี่ยนของเขาคุยกับใครอยู่กันแน่ เขากดโทรพลางใช้กล้องส่องทางไกลส่องไป ก็เห็นลูกเชี่ยนเอาแต่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย สายตามีความอ่อนโยนอย่างที่เห็นได้ยาก อวี๋เสี่ยวเฉียงแทบอยากจะติดปีกแล้วบินทะลุหน้าต่างเข้าไป แผนขอแต่งงานที่เขาคิดแทบตายกำลังจะพังลงไปแล้ว!
โทรไม่ติดแล้วจริงๆ อวี๋หมิงหลางจึงเปิดฟังก์ชั่นวิทยุในมือถือ ใส่หูฟังแล้วปรับไปคลื่นรายการของเสี่ยวเชี่ยน เขาอยากจะดูซิว่าใครมันกำลังพูดพล่ามอยู่
เสี่ยวเชี่ยนเห็นใช้เวลาไปพอประมาณแล้วจึงพูดสรุป
“ฉันเข้าใจเรื่องที่คุณพูดมาแล้วนะคะ ฉันอยากจะบอกพี่ชายของคุณว่า เลือกคนที่เรารัก รักคนที่เราเลือก ดังนั้นแฟนทหารต่อให้ลำบากก็คุ้มค่าค่ะ ฉันคิดว่าว่าที่พี่สะใภ้ของพวกคุณไม่มีทางหวาดกลัวการแต่งงานเพราะเครื่องแบบทหารที่พวกคุณใส่หรอกค่ะ เธอมีแต่จะรู้สึกเป็นเกียรติ”
“งั้น…ถ้าตอนนี้มีทหารมาขอคุณแต่งงานคุณจะตอบตกลงไหมครับ?” หลังจากที่หวางย่าเฟยถามคำถามนี้เสร็จ ทีมงานของเขาทั้งหมดก็แทบหยุดหายใจ ช่วงเวลาสำคัญมาถึงแล้ว!
เมื่อก่อนถ้าเจอคำถามแบบนี้เหม่ยเหวยก็จะหาวิธีตอบแบบขำๆกลับไป ผู้ฟังกำลังรอฟังว่าเหม่ยเหวยจะมาไม้ไหน
นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินเหม่ยเหวยพูดแบบนี้
“ถ้าคนที่อยู่ในใจฉันคนนั้นโทรเข้ามาขอฉันแต่งงานฉันก็จะตอบตกลงค่ะ”
วะ…โว้ว! กองหนุนทั้งหลายพากันเฮ ผู้ฟังก็พากันตื่นเต้นไปด้วย ทำไมรายการนี้มีเซอร์ไพรส์แบบนี้ด้วย?
เหม่ยเหวยพิธีกรรายการวิทยุที่แสนโด่งดังมีเจ้าของหัวใจแล้ว เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดออกไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ทุกคนกำลังเดากันว่า ‘เขา’ คนนั้นเป็นใคร ‘เขา’ที่ว่า คนดวงซวยที่กดโทรเข้ารายการมาตลอดยังคงยืนอยู่บนตึกสูงมองเหม่ยเหวยอยู่แบบนั้นพลางกดโทรอย่างไม่ยอมแพ้
ยังมีเวลาอีกหลายนาที น่าจะทัน…มั้ง?
หวางย่าเฟยหลังจากวางสายก็รีบถามสมาชิกในทีม
“โทรหาหัวหน้ากลางหรือยัง?”
“สายไม่ว่างตลอดเลย…”
“หา?!” หวางย่าเฟยงง นี่มันอะไรกัน?!
“ตามแผนของพวกเรา หลังจากที่พี่โทรเข้าไปพวกเราก็โทรหาหัวหน้ากลางเพื่อให้เขารีบโทรมาขอแต่งงาน แต่ก็โทรหาเขาไม่ติดเลย โทรไปที่หัวหน้าใหญ่ก็บอกว่าไม่รู้ว่าหัวหน้ากลางอยู่ไหนเหมือนกัน…”
พี่ๆทหารเหล่านี้ไล่โทรหาทุกคนที่รู้จักหมดแล้ว ใช้ทุกวิถีทางก็ยังหาตัวอวี๋หมิงหลางไม่เจอ
อะไรวะ! อุตส่าห์คิดแผนขอแต่งงานสุดเพอร์เฟคขึ้นมาได้ ทำไมมันถึงติดอยู่ที่ช่วงสุดท้าย?
ทุกคนยังแอบคิดว่าพวกเขาทำได้สมบูรณ์แบบทุกขั้นตอนแล้วนะ แต่พอถึงช่วงสุดท้ายกลับหาตัวอวี๋หมิงหลางไม่เจอ!
“ตอนนี้ทำไงดี! โทรศัพท์ของหัวหน้ากลางสายไม่ว่างเลย ทีมที่เข้าไปในสถานีกำลังรอคำสั่งต่อไปอยู่นะ หรือจะให้ต่อสายของสถานีกลับไปเหมือนเดิมดี?”
หวางย่าเฟยมองเวลา นี่ก็ใกล้จบรายการแล้ว โทรหาหัวหน้ากลางก็ไม่ติด วันนี้คงได้แค่นี้แล้ว ไว้ค่อยคิดหาวิธีก็แล้วกัน
ทุกคนต่างรู้สึกผิดหวัง กว่าจะระดมความคิดระดมกำลังได้ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทำไมหัวหน้ากลางถึงได้ทำเสียเรื่องล่ะเนี่ย?
“งั้นแผนสุดท้ายของพวกเราจะให้ดำเนินการไหมครับ?” พี่ทหารถามหวางย่าเฟย
ทุกคนยังมีขั้นตอนสุดท้ายที่ยังไม่ได้ทำนะ!
หวางย่าเฟยมองเวลาแล้วถอนหายใจ “รอดูสักพักค่อยถอย โทรหาหัวหน้ากลางต่อ เผื่อติดก็ยังมีโอกาสสุดท้าย”
ทุกคนต่างไม่มีความหวังแล้ว เพียงแต่ด้วยความเคยชินจากหน้าที่การงานที่ทำให้พวกเขายืนหยัดรอจนถึงเวลาสุดท้ายแล้วค่อยยอมแพ้
ส่วนเสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้ก็ได้เอาโทรศัพท์มากดโทรหาอวี๋หมิงหลาง
เธอคิดแล้วว่าเธอโทรหาเสี่ยวเฉียงก่อนก็ได้ แผนการของพวกหวางย่าเฟยในคืนนี้ทำให้เธอประทับใจมาก ถ้าตอนนี้ติดต่อเขาได้ เธอก็ไม่ถือสาที่จะมอบเซอร์ไพรส์ให้กับเขา
แต่สายก็ยังคงไม่ว่าง…
ก็ได้ งั้นเลิกรายการแล้วค่อยโทร~
เวลานี้ทีมที่แทรกซึมเข้ามาในตึกสถานีได้จัดการเชื่อมต่อสายโทรศัพท์ของสถานีให้เป็นเหมือนเดิมแล้ว ทุกคนต่างติดต่ออวี๋หมิงหลางไม่ได้ จึงต้องทำทุกอย่างกลับให้เป็นเหมือนเดิม มีผู้ฟังโทรเข้ามาในรายการอย่างรวดเร็ว
เสี่ยวเชี่ยนเลิกโทรหาอวี๋หมิงหลาง เธอคิดในใจว่าสงสัยจะไม่ได้ให้เซอร์ไพรส์นี้กับเขาแล้ว จัดรายการต่อให้จบก่อนดีกว่า
พอสายแรกที่โทรเข้ามาเอ่ยปากพูดเสี่ยวเชี่ยนก็หัวเราะ
น้ำเสียงที่คุ้นเคย
“ได้ยินว่าถ้าคนที่อยู่ในใจของคุณคนนั้นโทรเข้ามาคุณจะตอบตกลงแต่งงานด้วยใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นขอเวลาให้ผมได้เล่าเรื่องราวของตัวเองหน่อยนะครับ”
“ค่ะ”
ผู้กำกับตาโตด้วยความตกใจ
เหล่าพี่ทหารที่อยู่ด้านนอกก็พากันตกใจ
นี่มันอะไรกัน…?!
“โทรหาหัวหน้ากลางติดแล้วเหรอ?” ตอนนี้หวางย่าเฟยงงมาก
“สายไม่ว่าง…” คนอื่นๆก็งงเช่นกัน
มีแค่เสี่ยวเชี่ยนกับคนที่กำลังแนะนำตัวเองในสายเท่านั้นที่กำลังหวานแหวว
“ผมเป็นทหาร ผมไม่ใช่คนโรแมนติค อีคิวของผมไม่สูง ผมชอบทำให้แฟนโมโห” เขาพูด
“ฉันเป็นจิตแพทย์ ฉันไม่อ่อนโยน ฉันตั้งเงื่อนไขไว้สูงเรื่องแฟน ฉันมักจะโมโหแฟนบ่อยๆ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ” เธอพูด
ผู้ฟังที่กำลังฟังอยู่ต่างงง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ฟังผิดรายการหรือคลื่นแทรก? หรือจริงๆนี่ไม่ใช่รายการพาสเวิร์ดหัวใจแต่เป็นรายการหาคู่?
“ตอนนี้ได้โปรดอนุญาตให้ผมใช้ความกล้าและความเด็ดเดี่ยวของทหารขอคุณแต่งงานอย่างเป็นทางการ ถึงผมจะยังไม่ยอดเยี่ยมพอ แต่ผมพร้อมที่จะเป็นที่กำบังลมฝนให้กับคุณในทุกๆวัน ผมจะรักคุณให้เหมือนกับที่ผมรักในอาชีพทหารของผม ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี ไม่ว่าคุณจะเปลี่ยนไปแค่ไหน คุณก็คือเกียรติทหารที่ไม่มีวันเปลี่ยนในใจผม ผมจะซื่อสัตย์กับคุณเหมือนที่ซื่อสัตย์ต่อประเทศชาติ จะอยู่ด้วยกันทั้งยามมั่งมีและยากจน ผมมีอะไรอยากพูดกับคุณอีกมากมาย แต่ถ่ายทอดออกไปได้น้อยจริงๆ อนาคตไม่ว่าจะไกลแค่ไหนผมพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณ คุณจะยอมอยู่เคียงข้างผม แต่งงานกับผมได้ไหมครับ?”