ตอนที่ 429 ไปรับน่าหลานเยียนที่ตระกูลถัง (1)
เฟิงหรูชิง “…”
มันเลื้อยออกมาจากด้านหลังหนานเสียน ยังไม่ทันทักทายกับเฟิงหรูชิง ก็เห็นสตรีหน้าไม่อายอย่างยิ่งยวดปรากฏกายอยู่ด้านล่าง
แววตานางทั้งขวยเขินและติดพัน อีกทั้ง…ชวนให้คนขยะแขยง
ดวงตาสงบนิ่งของหนานเสียนจับจ้องอยู่ที่มือของเฟิงหรูชิง
ราวกับในแผ่นดินผืนนี้ เหลือเพียงเงาร่างของโฉมสะคราญเพียงหนึ่งเดียว!
เสียงแห่งความวุ่นวายรอบด้านคล้ายกับแมลงวัน ถูกเขาละเลย คำพูดสักคำยังไม่ได้ยิน
…
บนท้องฟ้าว่างเปล่า
ชายหนุ่มก้าวเท้าลงมา
ทุกย่างก้าวของเขาบังเกิดดอกปทุม ร่างกายเคลื่อนขยับมาเบื้องหน้าสิบหมี่[1] ในทุกก้าว อีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิงแล้ว
ใบหน้าเฟิงหรูซวงแย้มยิ้มสะใจ แผดเสียงแสบหูว่า “เฟิงหรูชิง แม่เจ้าเป็นนางจิ้งจอกหน้าไม่อาย แย่งชิงเฟิงเทียนอวี้ไปก็ช่างเถิด ซ้ำยังล่อลวงพ่อข้า! แต่เจ้าผู้เป็นลูกสาวนาง กลับแย่งชิงอะไรจากข้าไม่ได้ เจ้าชอบกั๋วซือแล้วจะทำไม ในใจของเขามีเพียงข้า เพื่อข้าแล้วเขาฆ่าเจ้าได้!”
ยามที่หลิวหรงได้ยินเฟิงหรูซวงเอ่ยปาก ก็พุ่งเข้าไป จนนางไปหยุดตรงหน้าเฟิงหรูซวง ลูกสาวก็เอ่ยวาจาไม่ควรเอ่ยออกมาจนหมดสิ้นแล้ว
ใบหน้านางขาวซีดไร้สี “เฟิงหรูซวง เจ้าอย่าพูดอีก!”
“ทำไมข้าจะพูดไม่ได้ ท่านลืมไปแล้วหรือว่าน่าหลานเยียนเคยทำอะไรกับท่านบ้าง ลูกสาวนางแพ้ให้กับข้า ท่านควรภาคภูมิใจมิใช่หรืออย่างไร เฟิงหรูชิง เจ้าไม่รู้หรอกว่าหนานเสียนกั๋วซือรักข้าขนาดไหน! หากมิใช่เพราะเจ้า…เพราะหนานเสียนกั๋วซือเกลียดเจ้า ถึงได้พลอยเกลียดข้าไปด้วย ตอนนั้นเขาคงไม่ทอดทิ้งข้าไว้ที่ป่าไผ่ทิศใต้ ข้าคงเป็นภรรยาของเขาไปนานแล้ว!”
หลิวหรงปิดปากเฟิงหรูซวงด้วยฝ่ามือ ดวงตาขุ่นเคืองถลึงใส่เฟิงหรูชิง ทั้งมองเตือนหนานเสียน
“หนานเสียนกั๋วซือ ข้าไม่โทษท่านตอนนั้นข้าก็คิดเหมือนนาง อย่างไรเสียเฟิงหรูชิงกระทำการอุกอาจเกินไปมากมาย แต่ท่านต้องลงมือจัดการนางด้วยตัวเอง มิฉะนั้น ต่อให้ท่านใช้คนแปดคนหามเกี้ยวมาขอข้าแต่งงาน ข้าก็จะไม่แต่งกับท่าน!”
ร่างกายหลิวหรงสั่นระริก นางอ้าปากพะงาบๆ ความสิ้นหวังเผยขึ้นบนใบหน้านาง
เมื่อคนทั้งหลายอยู่พร้อมหน้า นางจะเอ่ยวาจาหลอกลวงเฟิงหรูซวงอย่างในวันนั้นได้อย่างไรกัน
เรื่องนี้นางไม่อาจพูดออกไปได้…
…
บริเวณซากปรักหักพัง
แววตาหนานเสียนจับจ้องฝ่ามืออาบเลือดของเฟิงหรูชิง เขาขมวดคิ้ว จับมือนางเบาๆ “ใครทำร้ายเจ้า”
“นี่…” เสี้ยวนาทีที่เห็นหนานเสียน อารมณ์ของเฟิงหรูชิงสงบลงมาก ตอบกลับไปว่า “ข้าไม่ทันระวังเอง”
เรียวนิ้วยาวของหนานเสียนแตะมุมปากหญิงสาวเบามือ ใช้นิ้วเช็ดเลือดมุมปากให้นาง
“นี่เป็นฝีมือใคร”
“กู้เจิ้นหยาง” เฟิงหรูชิงตอบตามตรง “เขาต่อยข้าหมัดหนึ่ง”
“เช่นนั้นชีวิตเขา พอไหม”
“…”
อะไรกัน
“หนึ่งหมัด หนึ่งชีวิต”
บรรยากาศเงียบสงัดลงทันใด
เฟิงหรูซวงมองบุรุษดุจเทวดาอย่างเหม่อลอย หัวใจคล้ายถูกคนต่อยเข้า หนักอึ้งลง
ไม่ถูกต้อง ไม่สมควรเป็นแบบนี้ หนานเสียนควรฆ่าเฟิงหรูชิงในทันทีถึงจะถูก เหตุใดน้ำเสียงของเขา ถึงได้อ่อนโยนอย่างที่นางไม่ได้เคยได้พบมาก่อน…
“เสด็จแม่ ท่านบอกว่ากั๋วซือชอบข้ามิใช่หรือ ระหว่างเขากับเฟิงหรูชิงมันคือเรื่องอะไรกันแน่ ท่านบอกข้ามานะ!” ดวงตาเจ็บปวดของเฟิงหรูซวงตวัดมองหลิวหรง ถามออกมาด้วยความฉงน
สีหน้าหลิวหรงแปรเปลี่ยน เด็กคนนี้เปิดโปงนางจนได้…
……………………….
ตอนที่ 430 ไปรับน่าหลานเยียนที่ตระกูลถัง (2)
หลิวหรงยังไม่ทันตอบคำถามเฟิงหรูซวง เสียงไอแสบหูของเฟิงเทียนอวี้ก็ดังขึ้นมา
ครั้งนี้เขาหาได้กระอักเลือดออกมา เพียงแต่เตือนให้หนานเสียนปล่อยมือหนานเสียนไม่ใส่ใจเฟิงเทียนอวี้ ยังคงกอบกุมมือเฟิงหรูชิงเอาไว้สีหน้าเฟิงเทียนอวี้ไม่น่ามองนัก
เขารู้สึกว่ากั๋วซือดี แต่เพียงอยู่ในขอบเขตที่กั๋วซือรับเฟิงหรูชิงไว้เป็นศิษย์เท่านั้น ปีนั้นเขาไม่ยินยอมให้ลูกสาวแต่งกับหลิ่วอวี้เฉิน แต่นางใช้ความตายบีบคั้นเขาจึงเห็นด้วย ตอนนี้ไม่ง่ายเลยกว่าลูกสาวจะหย่าได้ เขาย่อมไม่อยากให้นางแต่งออกไปเร็วนัก
ลูกเขยกับพ่อตา…ศัตรูตลอดกาล
“กั๋วซือ…” ในที่สุดเฟิงเทียนอวี้ก็ทนไม่ไหวเอ่ยปากออกมา “เจ้าปล่อยมือได้แล้ว” ท้ายที่สุดหนานเสียนก็เห็นเฟิงเทียนอวี้เสียที
เขาขมวดคิ้วอีก “ใครทำร้ายท่าน”
เฟิงเทียนอวี้อึ้งไป ตอบตามตรง “กู้เจิ้นหยาง”
“สองหมัด สองชีวิต”
“…”
เดี๋ยวก่อน ปัญหาในตอนนี้หาใช่เรื่องนี้ กั๋วซือ ท่านช่วยปล่อยมือก่อนได้หรือเปล่า ท่านจับไว้จนถึงเมื่อไรกัน
“หนานเสียน!”
เฟิงหรูซวงไม่รอคำตอบหลิวหรง นางเร่งฝีเท้าตรงไปเบื้องหน้าหนานเสียน สีหน้าตื่นตระหนก
“ท่านบอกข้ามา ท่านกับเฟิงหรูชิงมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่”
สายตาหนานเสียนราบเรียบมองเฟิงหรูซวงคล้ายกำลังใช้ความคิด แต่เขาใคร่ครวญอยู่นาน ก็คิดไม่ออก ถึงเรียกเอ่ยปากเรียก “เสี่ยวชิง”
“นายท่าน ข้าชื่อชิงจู๋” เสี่ยวชิงโผล่หัวน้อยๆ ออกมา เถียงกลับ
“เสี่ยวชิง นางคือใคร”
เฟิงหรูซวง “…”
“นายท่าน นางคือเฟิงหรูซวง” เสี่ยวชิงร้องหึสองคำ
“ท่านถามข้ามาสองครั้งแล้ว ท่านความจำสั้นหรืออย่างไรกัน ไม่นานมานี้ท่านเพิ่งถามข้าว่านางคือใคร พริบตาท่านก็ลืมไปอีกแล้ว”
เฟิงหรูซวงเกือบหยุดหายใจ สีหน้าแดงก่ำ
“กั๋วซือ เหตุใดท่านถึงไร้เยื้อใยเยี่ยงนี้ ท่านจงใจตัดขาดความสัมพันธ์กับข้าหรือเพราะเฟิงหรูชิงหรือ หากมิใช่นางเปลี่ยนไปสวยแล้ว ท่านคงไม่เปลี่ยนใจใช่หรือไม่ วันนั้นก่อนที่ข้าถูกส่งตัวไปค่ายทหาร ท่านยังตั้งใจมาส่งข้า!”
น้ำเสียงหนานเสียนสงบเรียบ “อ้อ ชิงเอ๋อร์ไม่ชอบเสี่ยวชิง วันนั้นข้าคิดเอามันไปทิ้ง”
เฟิงหรูชิงอึ้ง นางไม่ชอบเสี่ยวชิงตั้งแต่เมื่อไรกัน ไฉนนางไม่รู้เรื่องเลย
ดูท่าคงมีแค่เสี่ยวชิงที่รู้ความ เจ้านายเกิดความอิจฉาก็เพราะองค์หญิงบอกให้มันคลอดลูกงูน้อยออกมา จึงเกิดความริษยา ไม่สนใจมันที่ได้รับความไม่เป็นธรรมและถูกใส่ร้าย ดึงดันจะทอดทิ้งมันให้ได้
“เช่น…เช่นนั้นท่านยังมองส่งข้าจากไป” เฟิงหรูซวงกัดมุมปากแน่น กระบอกตาแดงก่ำ
กั๋วซือชอบนางชัดๆ ไม่เช่นนั้น ทำไมตอนนั้นเขาถึงมองส่งนางด้วยความรักด้วยเล่า
“อืม เพราะเสี่ยวชิงบอกว่า ถ้าข้าฆ่าเจ้า ชิงเอ๋อร์จะยินดี” เสียงของหนานเสียนยังคงนิ่งเฉย ทว่า…ทำให้คนเย็นยะเยือกไปทั่วร่างได้อย่างง่ายดาย “แต่ชิงเอ๋อร์เคยบอกว่า ไม่อยากให้ข้ายืนมือเข้าไปยุ่งเรื่องของนาง ตอนนั้นข้าคิดจะสั่งสอนเจ้าสักหน่อย ไม่นับว่าฆ่าคน”
คำพูดของคล้ายหนุ่มคล้ายน้ำเย็นๆ สาดใส่ใจของเฟิงหรูซวงจนเย็นวาบ ก่อนหน้านี้ไม่ว่านางจะแพ้ให้กับเฟิงหรูชิงกี่ครั้งกี่ครา นางกลับไม่เคยสิ้นหวัง
เพียงเพราะนางหลงคิดว่ากั๋วชือชอบนาง!
ไม่เช่นนั้นในคืนวันอันมืดหม่นในค่ายทหารนางคงไม่อาจฝืนทนออกมาได้ กระทั่งแอบหนีกลับมาเพื่อพบเขา!
เพราะอะไรกัน…
เพราะอะไรนางถึงพบกับจุดจบเช่นนี้ด้วย!
“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้!” แววตาเฟิงหรูซวงเจ็บปวด
“หนานเสียน ข้าชอบท่านมาตั้งหลายปี ทำไมท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้”
…………………………..
[1] เมตร