“ที่แท้ก็แบบนี้เอง งั้นคุณจะไปนั่งข้างบนที่ห้องฉันไหม？อากาศหนาวขนาดนี้”
เส้นหมี่สาบานได้ว่า เธอพูดแบบนี้ไป แค่พูดไปงั้นๆ
แต่คิดไม่ถึงว่า พอเธอพูดจบ ตาคนนี้ก็ตกลงทันที：“ได้สิ ผมมีหนังสือเกี่ยวกับกฎหมายสองสามเล่มจะให้คุณพอดี เป็นเล่มที่คุณให้ผมซื้อครั้งที่แล้ว เอาไปด้วยกันเลย”
เส้นหมี่：“……”
พูดจบ ก็ลืมเรื่องนี้ บอกเขาตอนนี้ว่าไม่ฟ้องแล้ว ได้ไหม？
สุดท้ายเส้นหมี่ก็พาคนนี้กลับไปห้องที่ตัวเองเช่า
เมืองที่เข้าสู่ช่วงกลางฤดูหนาวแล้ว ก็หนาวเสียจริง ตอนที่เส้นหมี่เปิดประตูห้อง เพราะว่าตึกเก่ามากแล้ว หน้าต่างกับกำแพงเหล่านั้นก็ทั้งเปราะบางและเก่า พอเข้ามาแล้ว ไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกถึงความอุ่น แต่ในห้องนั้นเย็นยะเยือกยิ่งขึ้น
“ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันไปจุดเตา”เส้นหมี่เข้ามาแล้ว ก็รีบไปจุดเตา
คณาธิปก็เดินไปรอบๆข้างในห้องเล็กๆตามอำเภอใจ
เขามาที่นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว เวลานี้ เขาจึงไม่ได้แสดงความไม่คุ้นเคยออกมามากนัก
“สวยใส ตึกห้องของคุณเก่ามาก ไม่อุ่นเลย เช่าอีกห้องดีไหม？”
“อ๋า？ไม่ต้องหรอก อยู่นี่ดีมากๆ อยู่ข้างโรงเรียนอนุบาล สะดวกมาก”
เส้นหมี่ที่กำลังยุ่งอยู่กับจุดเตา ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
ล้อเล่นเหรอ？
ไม่ง่ายเลยที่เธอจะหาที่ทั้งเก่าและทรุดโทรมได้แบบนี้ สถานที่แบบนี้ ไอ้ผู้ชายระยำนั่นไม่มาแน่ ทำไมเธอต้องย้ายออกล่ะ？ปัญญาอ่อนเหรอไง？
เส้นหมี่จุดเตาเสร็จอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย แล้วจึงหยิบแป้งเข้าไปทำอาหารในครัวทันที
แต่ว่า เธอไม่รู้ ตอนที่เธอใจจดใจจ่อกับการทำอาหารอยู่นั้น ห้องรับแขกด้านนอก ผู้ชายที่เทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง จู่ๆก็ดินเข้ามา จากนั้น เขาก็อยู่หน้าห้องครัว ในตอนที่แสงระเรื่อยามเย็น ท่ามกลางหมอกควันที่ลอยขึ้นมาเขาก็จ้องมองเธออย่างไม่กะพริบ
นั่นเป็นสายตาแบบไหนกัน？
เหมือนหลงใหล และก็เหมือนแค่จ้องมองธรรมดา แต่ถ้าไปมองดีๆ คุณจะพบความเร่าร้อนภายในนั้น เปรียบเหมือนไฟที่ลุกโชนขึ้นในห้องรับแขกด้านนอก ร้อนจนทำให้คนช็อก！
“คุณไปนั่งแป๊บหนึ่งนะ ฉันถือโอกาสตอนที่พวกเขายังไม่กลับมา ทำแป้งให้เสร็จ แบบนี้พวกเขากลับมาก็จะได้กินอิ่มพอดี”
อาจเพราะรู้สึกถึงความเร่าร้อนในสายตา ในที่สุดเส้นหมี่ก็หันหน้ามา มองเขาแล้วพูดออกไป
คณาธิปเห็น จึงละสายตากลับไปอย่างอึดอัด
“ไม่เป็นไร ให้ผมช่วยอะไรไหม？”
“ไม่ต้อง คุณไปนั่งเถอะ”
เส้นหมี่ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลทันที ถึงเธอแม้ จะสนิทกับเขามาก แต่การรักษาระยะห่าง ก็มีอยู่เสมอ
ยุ่งอยู่ในครัวได้ประมาณยี่สิบนาที ในที่สุด แป้งก็เสร็จ
“ไปเถอะ พวกเราลงไปด้วยกัน”เส้นหมี่ไม่เกรงใจจริงๆ ตอนออกไป ก็เสนอให้คนๆนี้ออกไปพร้อมกับตัวเอง
คณาธิปจะไม่เข้าใจความหมายของเธอได้อย่างไรกัน
เวลานี้ ก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นลงไปกับเธอ รวมเวลารอแล้วแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
“ทนายธิป คดีของคุณเส้นหมี่ ยังฟ้องไหม？”
“ไม่แล้ว……”
ข้างในรถ ในเวลาไม่กี่นาทีสั้นๆ ผู้ชายที่เมื่อกี๊ยังมีรอยยิ้มอบอุ่น เวลานี้ก็ไม่เห็นความอบอุ่นแล้ว
และชื่อที่พวกเขาสองคนพูดถึง ก็ไม่ใช่สวยใส แต่เปลี่ยนเป็นเส้นหมี่
“พวกเขาดีกันแล้วเหรอ？”
ผู้ช่วยได้ยินคำนี้ ก็ถามไปอย่างกล้าหาญ
แต่ว่า ผู้ชายคนนี้กลับไม่ตอบ มีเพียงใบหน้านั้น ที่เปลี่ยนเป็นมืดมนไม่น่าดูขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาหลังแว่นคู่นั้น เยือกเย็นจนน่าตกใจ
“ครั้งที่แล้วคุณบอกว่า แสนรักไม่ได้เอาข่าวที่เธอกลับมาบอกพ่อเขาเลย？”
“……ใช่”
“เหตุผลล่ะ？”
“ผมว่า น่าจะเพราะว่าคุณเส้นหมี่เป็นคนตายแล้วฟื้น คนประเภทนี้ถูกยกเลิกในทะเบียนบ้านท้องที่แล้ว ถ้าถูกเอากลับไป ก็จะพัวพันถึงปัญหาการกู้คืนตัวตน”
ชายหนุ่มเงียบไปแป๊บหนึ่ง
ปัญหาการกู้คืนตัวตน？
ดังนั้น ชายหนุ่มที่ชื่อแสนรักนี้ ตอนนี้ไม่อยากกู้คืนทะเบียนบ้านของเธอ？ทำไม？เพราะว่ากู้คืนแล้ว เธอก็จะปรากฏบนทะเบียนบ้านของตระกูลหิรัญชาอีกครั้ง？
จากนั้นเขาแสนรักเลยไม่อยากเห็น？
ทันใดนั้นก็เหมือนเขาจับอะไรได้ จู่ๆ ความชั่วร้ายอันมากมายเหล่านั้น ก็คลายลงขึ้นเยอะทันที
“งั้นคุณก็ปล่อยข่าวนี้ออกไป！”
“อ๋า？”
ทันใดนั้นผู้ช่วยก็ตกใจ“ปล่อยออกไป？งั้น……งั้นคุณก็ยิ่งไม่มีโอกาสไม่ใช่เหรอ？ปล่อยไปแล้ว กลัวว่าคุณท่านกมลภพจะรู้อย่างรวดเร็ว ถึงตอนนั้นต้องกู้คืนทะเบียนบ้านของคุณเส้นหมี่ทันทีแน่ เธอก็จะกลายเป็นแสนรักบนทะเบียนบ้านอีกครั้ง”
“ไม่ คุณมั่วแล้ว เธอจะไม่กลายเป็นคนนั้น”
สุดท้ายเขาก็พูดนิ่งๆ สายตา กลับคืนสู่สภาพอ่อนโยนและนิ่งสงบเหมือนเดิม และยังหัวเราะเบาๆ ……