ตอนที่ 377 อาจารย์เหม่ยเหรินกลับมาแล้ว (2)
รถออฟโรดสีดำคันเท่พุ่งทะยานดั่งลมมุ่งหน้าสู่สถานีตำรวจ
ท้องฟ้ามืดหม่นสีเทาที่เหมือนอารมณ์ที่ถูกสะกดในขณะนี้ แต่ดูเหมือนว่าตราบใดที่มันทลายเมฆบางเบาได้ก็สามารถมองเห็นแสงแดดที่สวยงามสดใสและความอบอุ่นที่ตกกระทบในหัวใจ
“ฟังจือหัน คุณขับเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ” ภายในห้องโดยสารที่เงียบสงบอวี๋กานกานพูดขึ้นมาด้วยความรีบร้อน
วิตกกังวลกระสับกระส่าย ความประหลาดใจเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดทำให้มึนงงสับสนเหมือนทุกอย่างอยู่ในความฝัน
เธออยากถึงให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้พบกับอาจารย์เหม่ยเหรินของเธอที่สุดแสนจะคิดถึง ไม่อยากให้เป็นเพียงฟองสบู่ที่สลายหายไปเหมือนตื่นขึ้นมาจากฝันแล้วทุกอย่างกลายเป็นภาพลวงตา
ฟังจือหันเหลียวมองอวี๋กานกานแวบหนึ่ง
มือกำพวงมาลัยแน่นแล้วค่อยๆ กลับไปมองทางข้างหน้าอีกครั้ง ตาคู่คมเยือกเย็นฉายแววอันตราย
เหอสือกุย เขาเคยรอคอยการปรากฏตัวของคนๆ นี้
ตอนนี้คนๆ นี้กลับมาแล้วจริงๆ ในใจของเขามีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่สู้ดีนัก
ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เขามีให้คนนี้ดูเหมือนจะมาไกลกว่าที่เขาคิด
อวี๋กานกานระงับความตื่นเต้นมาตลอดจนสถานีตำรวจก็แทบทนไม่ไหวแล้ว
เมื่อก้าวขาลงรถเธอก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในแต่กลับสะดุดจนทั้งร่างเสียสมดุลจนเกือบล้มไปทางข้าง
โชคดีที่ฟังจือหันคว้าแขนช่วยไว้ทันอย่างรวดเร็ว “ระวัง”
“ขอบคุณ”
อวี๋กานกานเกาะแขนฟังจือหันพยุงตัวขึ้นมา สายตาของเธอมองฟังจือหันเต็มตื้น เพราะนี่คือความกลัวว่าความดีใจทุกอย่างจะว่างเปล่าและเสียน้ำตา
วิ่งไปข้างหน้ารวดเร็วขนาดนั้น เมื่อถึงข้างในสถานีตำรวจจริงๆ อวี๋กานกานก็เปลี่ยนเป็นก้าวขาช้าลงๆ
เธอเดินไปข้างหน้าช้าๆ สายตาของเธอจับจ้องไปที่ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้านหน้าไม่ไกลนัก เขานั่งตัวตรงมือข้างหนึ่งวางไว้บนโต๊ะกำลังพูดอยู่กับโจวโจว
โจวโจวเห็นอวี๋กานกานเป็นคนแรก ผู้ชายคนนั้นจึงค่อยๆ หันไปมองตามโจวโจว เมื่อเขาเห็นอวี๋กานกานก็ยกยิ้มที่มุมปากดวงตาอบอุ่นรื้นขึ้นราวกับหยกราวกับแม่น้ำกว้างใหญ่สว่างสดใสราวกับแสงจันทร์
ใบหน้าที่คุ้นเคยมีริ้วรอยเล็กน้อยและหนวดเครายาวรุงรังไร้การตัดแต่ง แต่เขาคืออาจารย์ของเธอจริงๆ
เมื่ออวี๋กานกานรู้สึกตัวจึงยอกมือขึ้นมาปิดปากอย่างไม่อยากจะเชื่อ กลัวว่าหากกระพริบตาเดียวคนที่อยู่ตรงหน้าจะหายไป
เวลาผ่านไปหลายวินาที เมื่อแน่ใจแล้วว่าทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอจะไม่สลายหายไป อวี๋กานกานจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดีใจน้ำตารื้น เสียงเบาราวกับขนนกค่อยพูดออกมาเสียงสั่น “อาจารย์…”
เธอไม่แน่ใจ
ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เธอฝันถึงอาจารย์กลับมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
ทุกครั้งที่ตื่นจากฝัน เธอผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ตอนนี้ เธอมากว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงแค่ความฝันที่ไม่เป็นจริงอีกครั้ง
“เด็กน้อย…”
เสียงแหบของเหอสือกุยเอ่ยขึ้น
เขายิ้มให้เธอเล็กน้อย
รอยยิ้มที่คุ้นเคยนั้นช่างสว่างสดใสและชัดเขน
อวี๋กานกานนึกถึงเมื่อก่อนทุกครั้งที่อาจารย์ยิ้มให้มักจะอ่อนโยนสบายใจ ดูไม่เหมือนคนที่หายไปแล้วพึ่งกลับมาเจอกันเลยสักนิด
ถึงแม้จะผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อตัวเก่าขาดวิ่น แต่ก็ไม่สามารถปกปิดร่างดูดีนั้นได้
“อาจารย์เหม่ยเหริน…”
อวี๋กานกานเรียนเสียงเบาๆ อีกครั้ง เสียงแหบสะอื้นเต็มตื้นในลำคอ
เธอไม่มีทางยืนอยู่ที่เดิมอีกต่อไป มองไปที่อาจารย์ของเธอก้าวขาอย่างรวดเร็วสุดท้ายจึงวิ่งเข้าไปเหมือนกับที่เหอสือกุยก็วิ่งไปข้างหน้าราวสายลมเช่นกัน และเธอยกแขกขึ้นโอบกอดเขาเอาไว้
ตอนที่ 378 อาจารย์เหม่ยเหรินกลับมาแล้ว (3)
“อาจารย์เหม่ยเหริน อาจารย์กลับมาแล้ว ในที่สุดอาจารย์ก็กลับมาแล้ว”
น้ำเสียงของอวี๋กานกานตื่นเต้นจนสั่นไปหมด
เธอดีใจมากอย่างไม่มีสิ่งใดเปรียบ ความกลัวและความกังวลในใจตลอดสามเดือน ตอนนี้หลังจากได้กอดอาจารย์ที่เคารพรักที่สุดแน่นๆ ทุกอย่างจึงหายไปหมดสิ้น
เหอสือกุยดันตัวเธอออกถอยไปสองก้าว
แววตาเขาเป็นประกายด้วยความเอ็นดู ก้มลงมองศีรษะเธอช้าๆ มุมปากยกยิ้มจากนั้นยื่นมือมาลูบหัวเธอ “ทำให้เธอเป็นกังวลแล้ว”
คนที่หายไปหลายวันกลับมาได้ กลายเป็นคนปลอบเธอ
เขาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ไร้ซึ่งกิเลสตัณหา ขอมีเพียงแค่ความสุขเรียบง่ายเท่านั้น
แต่ทว่าอวี๋กานกานรู้ดีว่าอาจารย์ไม่อยากให้เธอเป็นห่วงกังวล
ตอนนี้สภาพของเขาช่างอัปยศอดสู มองดูก็รู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมายากลำบากมากแค่ไหน
แล้วก็รู้ดีว่าได้รับความทุกข์ยากอย่างไรถึงพึ่งจะกลับมาได้ในวันนี้
อวี๋กานกานน้ำตาคลอยิ่งกอดเหอสือกุยแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก
ฟังจือหันยืนตรงมองฉากนี้ด้วยสายตาเย็นชา กระดิกนิ้วที่อยู่ข้างลำตัวเบาๆ สองครั้ง
ความผูกพัน ความกังวล ความสุขและทุกสิ่งทุกอย่างของเธอเหล่านั้นเรียกว่าเหอสือกุยที่ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้
ญาติสนิทที่สุด?
ฟังจือหันก้าวเท้าเข้ามาข้างใน ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติของเขากลับสู่ความสงบไร้คลื่น แต่ไอเย็นยะเยือกทั่วร่างกายของเขาราวกับว่าจะกลั่นตัวออกมาเป็นใบมีดคม
ผู้ชายที่โดดเด่น มักจะยังคงความแข็งแกร่งอยู่เสมอ
เมื่อฟังจือหันเดินเข้ามาเหอสือกุยจึงเห็นเขา
ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติแต่ทำให้คนรู้สึกกดกันจนไม่รู้ว่าจะเริ่มทักทายอย่างไร
สายตาเขามองมาที่อวี๋กานกานที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา หรือว่าเขารู้จักกับอวี๋กานกาน?
โจวโจวก็เห็นฟังจือหันแล้วเช่นกันจึงก้าวไปข้างหน้าเขาและสบตาเข้ากับเหอสือกุยพอดี “สวัสดีครับคุณฟัง”
สายตาของฟังจือหันมองโจวโจวเรียบนิ่ง “สวัสดีครับคุณตำรวจโจว”
โจวโจวผายมือไปทางด้านซ้าย “เชิญทางนี้ครับ”
ก่อนฟังจือหันจะเดินจากไป เขาหันมามองเหอสือกุยอีกครั้งแสยะยิ้มมุมปาก สีหน้ามีความละเอียดอ่อนที่มาพร้อมความรู้สึกเหมือนพายุฝนครึ้มเริ่มก่อตัว
เหอสือกุย “…”
สกุลฟัง?
เมื่อสักครู่ที่คุณตำรวจโจวโทรศัพท์ถึงดูเหมือนว่าจะเป็นลูกชายของด็อกเตอร์เจียง หรือว่าจะเป็นคุณฟางผู้นี้?
สายตาคุณฟังนั้นเย็นชานัก
หรือคิดว่าเขาเป็นคนฆ่าด็อกเตอร์เจียง?
ด้วยความที่อวี๋กานกานเป็นโรคบ้างาน ตอนจับมือเหอสือกุยเธอจึงได้ทำการตรวจชีพจรให้เขาแล้ว
ยังดีที่ร่างกายไม่เป็นอะไร เพียงแต่ขาดสารอาหารเท่านั้น
อวี๋กานกานถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในขณะที่เธอเหอสือกุยเดินออกมาจากสถานีตำรวจก็นึกขึ้นได้ว่าเธอมาพร้อมฟังจือหัน แต่เมื่อกี้ตอนเข้าไปสถานีตำรวจก็ไม่เห็นฟังจือหันเสียแล้ว
ข้างนอกสถานีตำรวจก็ไม่เจอเขา
ฟังจือหันไปไหนแล้วล่ะ?
เหอสือกุยที่เดินนำข้างหน้าหันกลับมาเห็นอวี๋กานกานเหลียวซ้ายแลขวามองหาคน ดวงตาใสคู่นั้นฉายแววความหวังที่เขาคุ้นเคย
เขาจึงถามเบาๆ “เธอมองหาใครอยู่”
“เพื่อนที่มากับหนูเมื่อกี้ค่ะ แต่หายไปได้สักพักแล้ว เดี๋ยวหนูไปถามหาก่อนนะคะ…”
อวี๋กานกานวิ่งกลับไปในสถานีตำรวจ ตำรวจบอกกับเธอว่าฟังจือหันเข้าไปในห้องทำงานของโจวโจว
โจวโจวตัดสินใจให้อาจารย์เหม่ยเหรินกลับบ้านได้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าอาจารย์เหม่ยเหรินไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าด็อกเตอร์เจียง เรื่องนี้โจวโจวน่าจะบอกกับฟังจือหันอย่างแน่นอน
อวี๋กานกานฝากตำรวจคนหนึ่งให้บอกฟังจือหันว่าเธอขอตัวพาอาจารย์เหม่ยเหรินกลับไปก่อน
เพราะเธอคิดถึงสภาพของอาจารย์ตอนนี้ว่าน่าอายขนาดไหน…