บทที่ 357 ลบ
ดวงตาของชิงซวงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และไม่อยากเชื่อ
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าจะเป็นเช่นนี้”
“ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าตอนเจ้ากับหนานอวี่ใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ ข้ารู้จักเจ้าดี แล้วข้าก็รู้สึกได้ว่าหนานอวี่ปฏิบัติกับเจ้าต่างออกไป” นางรู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว ทั้งสองจะต้องลงเอยกัน
ชิงซวงมองชิงจู๋อย่างงุนงง “ขอบคุณ”
“ไม่ต้องหรอก เอาล่ะ เจ้าอยากได้ชุดแต่งงานแบบไหน ข้าจะเย็บให้เจ้าเอง”
“ทุกอย่างที่เจ้าล้วนดีหมดทุกแบบ” ฝีมือเย็บปักของนางยอดเยี่ยม ไม่ว่านางจะทำอะไรออกมาก็สวยงามทั้งนั้น
“ตกลง”
หนิงเมิ่งเหยาเริ่มเตรียมสินเดิมของชิงซวงหลังตื่นนอน เฉียวเทียนช่างเองก็ให้เงินก้อนจำนวนหนึ่งจากส่วนแบ่งที่เขาได้รับสม่ำเสมอจากหนิงเมิ่งเหยา แล้วเอาให้หนานอวี่
“นายท่าน นี่มัน…” หนานอวี่อึ้งไปเมื่อเห็นกองตั๋วเงินหนาในมือ
“เจ้าเอาแต่คิดเรื่องล้างแค้นมาตลอดหลายปีมานี้ และไม่ได้มีเงินเก็บมากมายนัก ส่วนนี้ของเจ้า เจ้าต้องเตรียมของหมั้นหมาย”
หนานอวี่กำตั๋วเงินไว้แน่น “ขอบคุณท่านมากขอรับ นายท่าน”
“เราเป็นพี่น้องกัน ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ในอนาคต ชิงจู๋และคนอื่นต่างวางแผนจะเปิดร้านขายขนมทานเล่น ข้านำเงินที่เหลือไปลงทุน เจ้าจะได้เงินตอบแทนทุกเดือน เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ากับชิงซวงก็จะมีเงินเก็บอยู่บ้าง” เขาอาจจะยอมรับที่เฉียวเทียนช่างให้สำหรับงานแต่ง แต่ในอนาคตอาจจะไม่ยอมก็เป็นได้
ความซับซ้อนปรากฎขึ้นในดวงตาของหนานอวี่ เขารู้ว่าทำไมเฉียวเทียนช่างจึงให้เงินจำนวนมากแก่เขาและบอกกับเขาเช่นนี้ เขากังวลว่าภายภาคหน้าหนานอวี่จะไม่รับเงิน จึงหาทางให้เขามีเงินใช้
“นายท่าน ข้า…” เสียงหนานอวี่แหบพร่า หลังจากรู้จักกับพวกเขาเหล่านี้ ชีวิตเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ก็เช่นกัน เจ้านายดูแลเขาอย่างดี คำนึงถึงเขาในทุกด้าน
เฉียวเทียนช่างตบบ่าหนานอวี่ “ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี”
หลังจากที่เฉียวเทียนช่างเดินออกไป หนานอวี่ก็ไปหาชิงเสวี่ย เมื่อถามถึงรายละเอียดทั้งหมดเสร็จสิ้น เขาก็ส่งเงินครึ่งหนึ่งจากเฉียวเทียนช่างให้ชิงเสวี่ย
เมื่อเห็นเช่นนั้นชิงเสวี่ยก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และกล่าวว่า“ไม่ต้องกังวล เจ้านั่งเฉยๆ รอนับเงินได้เลย”
“เข้าใจแล้ว”
ระหว่างเตรียมสินสอดและของขวัญแต่งงาน หนิงเมิ่งเหยาส่งบัตรเชิญออกไป ตระกูลของหยางเล่อเล่อต้องได้รับเชิญแน่นอน และยังมีเซียวฉีเทียนกับคนอื่นๆ อีก
เซียวฉีเทียนตะลึงงันเมื่อได้รู้ว่าหนานอวี่จะแต่งงานกับชิงซวง ทำไมทุกอย่างจึงเปลี่ยนไปในเวลาเพียงไม่กี่วัน
“เจ้ากำลังบอกข้าว่าหนานอวี่กำลังจะแต่งงานเช่นนั้นหรือ” เซียวชวี่เฟิงก็อึ้งไปเช่นกัน คนที่เอาแต่คิดถึงการล้างแค้นกลับกำลังจะแต่งงาน คู่ครองของเขาคือสาวใช้ผู้อยู่เคียงข้างหนิงเมิ่งเหยา
“ข้าเพิ่งได้รับบัตรเชิญนี่เอง” เซียวฉีเทียนโบกบัตรเชิญในมือไปมาขณะที่ยังรู้สึกพูดไม่ออก เหตุใดหมู่นี้ทุกคนพากันแต่งงานสียหมดแล้ว
เซียวชวี่เฟิงผงกศีรษะ “ถ้าเช่นนั้น เราจะเตรียมของขวัญให้หนานอวี่”
“รู้แล้ว” เซียวฉีเทียนพยักหน้า
ทว่า พวกเขาพูดกับหนิงเมิ่งเหยาและคนอื่นๆ ไม่ออก พวกนางตั้งอกตั้งใจกันยิ่งนัก แม้จะเถียงกันไม่หยุด ก็ยังหาเวลาเตรียมงานแต่งงานได้
ขณะที่หนิงเมิ่งเหยาและคนอื่นกำลังเตรียมงานแต่งงาน หลิงหลัวที่หายหน้าไปตั้งแต่วันนั้นก็ได้ข่าว
เมื่อเขาได้รู้ว่าหนิงเมิ่งเหยากำลังตั้งครรภ์ หลิงหลัวมีสีหน้าบิดเบี้ยวถึงขั้นน่าขนลุก
ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือของตัวเอง คงจะทำให้ใครต่อใครตกใจกันไปหมด
“นายน้อย…” หมิงฟางมองนายน้อยของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล
ไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์ของนายน้อยกับชายาดีขึ้นแล้วหรือในระยะหลังมานี้ เหตุใดเขาถึงมีสีหน้าเช่นนั้นพอได้ยินว่าหนิงเมิ่งเหยาท้อง
“หาทางทำให้เด็กนั่นหายไปเสีย” หลิงหลังมองหมิงฟางแล้วเอ่ยอย่างไร้น้ำจิตน้ำใจ
เขาทนให้หนิงเมิ่งเหยาอยู่กับชายอื่นได้ แต่เขาทนไม่ได้ที่นางอุ้มลูกของชายอื่น
หมิงฟางเกร็ง ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ “นายน้อย ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“จงไปสร้างอุบัติเหตุให้นางแท้งลูก”
“ทำไมเล่าขอรับ” หมิงฟางพลั้งปากถาม
แววตาหลิงหลัวดูอันตราย เขามองหมิงฟางแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าต้องให้เจ้ามาถามสิ่งที่ข้าทำด้วยหรือ”
“ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ”
“เช่นนั้นก็รีบลงมือ”
หมิงฟางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันหลังกลับและจากไป เขาเริ่มรู้สึกหวาดกลัวหลิงหลัว
ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป จะเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยบ้าง หมิงฟางเองไม่กล้าจินตนาการ
หลิงหลัวหยิบภาพวาดจากบนโต๊ะขึ้นมา นั่นคือภาพหนิงเมิ่งเหยาในชีวิตก่อนของนาง เขาเพิ่งวาดเอาไว้เมื่อไม่นานนี้
เขาลูบไล้ใบหน้าที่คุ้นเคยทว่ากลับเป็นคนแปลกหน้ากันอย่างทะนุถนอม เจ้าต้องเป็นของข้าเท่านั้น
บทที่ 358 ลงมือ
หลังจากอยู่ในห้องหนังสือเป็นเวลานาน หลิงหลัวก็เก็บภาพวาดแล้วเดินออกมา เขามุ่งหน้าไปยังเรือนของเซียวจื่อเซวียน
เมื่อไปถึงเรือนของเซียวจื่อเซวียน สีหน้าถมึงทึงของหลิงหลัวพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ดวงตามีประกายรอยยิ้ม
เซียวจื่อเซวียนเห็นหลิงหลัวมาหาก็ยิ่งยิ้มกว้าง
“หลัว ท่านมาแล้ว”
“อืม ลูกสบายดีหรือไม่” ดวงตาของหลิงหลัวเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความรักอันเปี่ยมล้น เมื่อเขามองไปยังบุตรที่นอนหลับอยู่บนเตียง
“เขาสบายดี” เซียวจื่อเซวียนผงกศีรษะ นางเล่าเรื่องในวันนี้ให้หลิงหลัวฟัง เวลาส่วนใหญ่ เซียวจื่อเซวียนมักเป็นคนพูด แล้วหลิงหลัวเป็นคนฟัง
หลิงหลัวเอ่ยขึ้นหลังเซียวจื่อเซวียนพูดจบ “เซวียนเอ๋อร์ มีเรื่องที่ข้าอยากถามจ้า”
เซียวจื่อเซวียนมองหลิงหลัวอย่างสงสัย “อะไรหรือ”
“ที่จวนตระกูลเซียว ทีสิ่งที่สำคัญต่อข้าอยู่ ข้ากำลังคิดว่า…” หลิงหลัวดูเหมือนตกอยู่ในสภาวะลำบากใจ ดั่งว่าเขาไม่อยากให้เซียวจื่อเซวียนมีเรื่องกับจวนตระกูลเซียวเพื่อเขา
เซียวจื่อเซวียนกะพริบตาปริบๆ แล้วถามด้วยความสงสัย “สิ่งนั้นคืออะไร” ระยะหลังมานี้ ท่าทีอ่อนโยนและเอาใจใส่ของหลิงหลัวทำให้นางลืมทุกสิ่งอย่าง นางเชื่อว่าหลิงหลัวเปลี่ยนใจแล้ว เมื่อหลิงหลัวพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เซียวจื่อเซวียนจึงไม่ได้คิดมากแต่อย่างใด
หลิงหลัวแอบรู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็กล่าวไป “เป็นป้าย มีมังกรสองตัวอยู่บนนั้น”
เซียวจื่อเซวียนค่อยๆ คิดตาม แล้วนางก็ผงกศีรษะ “ข้ารู้เกี่ยวกับป้ายชิ้นนั้น แต่ท่านพ่อไม่เคยเอาให้ข้าดู”
“ทำไมเล่า”
“ข้าก็ไม่มั่นใจนัก ข้าเคยหยิบออกมาเล่นสมัยยังเด็ก แต่ก็ถูกท่านพ่อดุด่า” เมื่อนึกถึงเรื่องในตอนนั้น เซียวจื่อเซวียนก็ขมวดคิ้ว นางดูหงุดหงิด
หลิงหลัวหรี่ตาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ท่านพ่อตาให้ความสำคัญกับมันมากเลยหรือ”
เซียวจื่อเซวียนครุ่นคิด “ดูจะเป็นเช่นนั้น ท่านพ่อให้ความสำคัญกับมันยิ่งนัก”
ในใจหลิงหลัวนึกแสยะยิ้ม มันเป็นคำสั่งลับที่เกี่ยวข้องกับชะตาของเมืองเซียว เขาคงประหลาดใจน่าดูถ้าป้ายชิ้นนั้นไม่สลักสำคัญ
“มันสำคัญกับเจ้านักหรือ” เซียวจื่อเซวียนเห็นหลิงหลัวขมวดคิ้วแล้วนึกเป็นห่วง
หลิงหลัวครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าอย่างลังเล “ใช่”
“เช่นนั้นข้าจะหาทางเอามาให้ท่าน ท่านเพียงต้องคืนมาหลังจากใช้เสร็จแล้ว” เซียวจื่อเซวียนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ หลิงหลัวเผยรอยยิ้มยินดี
คืนอย่างนั้นหรือ หลังจากได้ของชิ้นนี้มาแล้วเขาก็ไม่คิดจะคืนมัน มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะคืนมันไป
“ตกลง” แม้จะคิดเช่นนั้นอยู่ แต่หลิงหลัวก็ยังยิ้มแย้มและพยักหน้า
เซียวจื่อเซวียนหาได้สังเกตเห็นแววตาเหยียดหยามชิงชังของหลิงหลัวไม่ นางกำลังครุ่นคิดหาทางเอาป้ายมาให้ได้
ในเวลาเดียวกัน หลังจากหมิงฟางได้รับคำสั่งจากหลิงหลัว เขาได้หาทางติดสินบนคนในจวนแม่ทัพใหญ่
ในขณะที่เขารอคนที่รับสินบนจากเขาไปก็อยู่ตรงหน้าเฉียวเทียนช่างและคนอื่นๆ แล้ว
“ท่านแม่ทัพใหญ่ มีคนมาหาข้าวันนี้แล้วเอาเงินให้ร้อยตำลึง ขอให้ข้าใส่สิ่งนี้ลงในอาหารของนายหญิง เขาบอกว่าจะให้ข้าเพิ่มอีกร้อยตำลึงถ้าทำสำเร็จ” ข้ารับใช้ส่งเงินร้อยตำลึงกับห่อกระดาษให้เฉียวเทียนช่าง
สายตาเฉียวเทียนช่างกลายเป็นเย็นชา เขาส่งคนไปเรียกตัวชิงซวง
“ดูว่าข้างในมีอะไรอยู่”
ชิงซวงรับไปแล้วดมกลิ่นอย่างระมัดระวัง สีหน้านางเปลี่ยนเป็นถมึงทึง “นายน้อย ยานี้สำหรับแท้งบุตรเจ้าค่ะ ถ้าคุณหนูกินเข้าไป ไม่ถึงวันก็ช้าเกินกว่าจะช่วยเด็กในครรภ์ไว้ได้” ชิงซวงกัดฟันกรอดพลางบอก
คนข้างกายนางมีสีหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียด สีหน้าเฉียวเทียนช่างตอนนี้ถมึงทึงจนน่าหวาดผวา
“นายท่าน…” หลินจือโยวรู้สึกกังวลเมื่อเห็นสีหน้าทะมึนของเฉียวเทียนช่าง
“ไปสืบมาว่าเป็นใคร” ใครที่เกลียดชังพวกเขาจนจ้องจะพรากชีวิตบุตรพวกเขาไป
หนิงเมิ่งเหยาประคองครรภ์ด้วยสองมือ ดวงตานางเต็มไปด้วยแววโหดร้าย ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร ผู้ใดกล้าทำร้ายลูกของนางต้องตายสถานเดียว
“ข้าจะปกป้องเจ้าและลูกของเรา” เฉียวเทียนช่างจูบแก้มหนิงเมิ่งเหยา
หนิงเมิ่งเหยาผงกศีรษะ “ข้ารู้”
หลินจือโยวออกไปแล้วไม่ได้กลับมาทันที แต่กลับมาในวันรุ่งขึ้นด้วยใบหน้าที่กลายเป็นสีแดง
“เกิดอะไรขึ้น”
“คนผู้นั้นคือหมิงฟาง คนของหลิงหลัว”