ตอนที่ 455 เจ็บใจและโทสะ (7)
อ่อนแอเสียจน…ชวนให้คนอื่นปวดใจ
น่าหลานฮองเฮาไม่ควรเป็นเช่นนี้ นางสมควรมีรูปลักษณ์เหมือนที่ผ่านมา เป็นราชินีเหนือใต้หล้า งามสะคราญตา!
ไม่สมควรอยู่ในสภาพเช่นนี้!
น้ำตาไหลทะลักจากดวงตาถังจืออย่างไม่อาจควบคุม สีหน้านางอัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้น น้ำเสียงแฝงไปด้วยโทสะสูงเหยียดฟ้า “ถังลั่ว ปีนั้นเจ้าทำร้ายข้าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทำให้พลังข้าถดถอยมา มาถึงวันนี้ยังไม่อาจฟื้นคืน เป็นฮองเฮา นางเป็นคนพาข้ากลับไป!”
“นางมอบครอบครัวให้กับข้า! มอบความหวังใหม่ให้กับข้า! ตอนนั้นข้าไม่ได้ทรยศตระกูลถัง ต่อให้ถูกตระกูลถังขับไล่ออกจากตระกูล จนเกือบตายอยู่ภายนอก ข้าก็ไม่แค้นเคืองอะไร แต่มาตอนนี้ ข้าถังจือกับตระกูลถังของพวกเจ้า ไม่ตายไม่ขอเลิกรา! ข้าจะให้ตระกูลถังชัดใช้ด้วยเลือด!”
ตอนแรกถังจือคิดว่า ที่นางถูกขับไล่ออกจากตระกูลถังในตอนนั้น ก็แค่เพราะคนในตระกูลถังถูกปิดบัง ถึงได้เข้าใจนางผิด
ดังนั้นนางจึงถูกขับออกจากตระกูล ถูกคนทำร้ายจนเกือบตายข้างนอก นางก็ยอมรับชะตากรรม นางไม่เคียดแค้น อย่างมากวันหน้าก็ต่างคนต่างอยู่ ตระกูลถังไม่เกี่ยวข้องกับนางอีก
แต่ตอนนี้…
โทสะและความแค้นอัดแน่นหัวใจนางจนตัดสินใจไม่ตายไม่เลิกรากับตระกูลถัง!
ผู้เฒ่าถังอีตะลึงงัน เขากำหมัดแน่น แววตาโทสะจับจ้องถังลั่ว เอ่ยเสียงอำมหิต “ตอนนั้นเจ้ารับปากข้าจะให้ถังจือจากไปอย่างปลอดภัย! แต่เจ้ากลับไม่รักษาสัญญา ทำร้ายนางถึงขั้นนี้!”
ใบหน้าชราของเขาสั่นระริก น้ำตาไหลอาบ
ถังจือในตอนนั้นไม่ใช่แค่ลูกศิษย์เขาเท่านั้น นางยังเป็นเสมือนหลานสาว
เขารับปากจะไม่ยุ่งเรื่องแผนการทั้งหมดของถังลั่ว ชั่วชีวิตนี้จะไม่พบถังจืออีก ขอเพียงถังลั่วยอมรับปากให้ถังจือออกจากตระกูลถังอย่างปลอดภัย!
ถังจือมีนิสัยเปิดเผยใจกว้าง ไม่เหมือนกับถังลั่วที่เจ้าเล่ห์มากแผนการเช่นนี้
ออกจากตระกูลถัง สำหรับนางแล้วไม่ใช่ไม่ดี
เขาเชื่อถังลั่วมากเกินไป มาจนถึงวันนี้ยังไม่รู้เลยว่า ถังลั่วแอบทำอะไรมากมายกับถังจือลับหลังเขา
หากไม่ใช่เพราะหรงเยียน เกรงว่าถังจือ…ต้องตายไปแล้วแน่
ถังลั่วหัวเราะเย็นชา “คนที่ทรยศตระกูล มีโทษตายเป็นหมื่นครั้ง!”
เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
ถังจือทรยศตระกูลถัง สมควรตาย
เขาเสียใจที่ปีนั้นไม่ได้ฆ่านางทิ้งซะ แต่ปล่อยให้นางไปตามยถากรรม มิฉะนั้นถังจือในยามนี้ คงไม่มาปรากฎตัวที่ตระกูลถังเพื่อคนอื่นแล้ว!
ผู้เฒ่าถังอีโมโหตัวสั่น เขาค่อยๆ หลับตาลง ผ่านไปครู่หนึ่ง ค่อยลืมตาขึ้น
ใบหน้าเขาคือความปวดร้าว
“จือเอ๋อร์ ขอโทษเจ้าด้วย อาจารย์ไร้ความสามารถ…ไม่อาจปกป้องเจ้าได้”
เขาสมควรติดตามนางไป
ต่อให้ทอดทิ้งตระกูลถังก็ควรไปกับนาง
มาเสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว…
เฟิงหรูชิงเดินไปหยุดด้านหน้าคนทั้งหมด
นัยน์ตาเย็นยะเยือกมองถังลั่ว แล้วค่อยๆ กวาดตามองคนอื่นๆ ของตระกูลถัง
“หมาป่าสีขาว”
“โบร๋ว”
สัตว์วิเศษขานรับ ยากนักที่มันไม่วิ่งเข้ามาออดอ้อนข้างขาเฟิงหรูชิง ได้แต่ยืนมองนางตาปริบๆ จากที่ไกลๆ
“หมาป่าสีขาว” นัยน์ตาเฟิงหรูชิงไม่มีความเดือดดาลใดๆ กลับเป็นความสงบนิ่งอย่างน่ากลัว
คล้ายกับความสงบก่อนพายุฝนจะเกิดขึ้น
“เจ้านำสัตว์วิเศษทั้งหมด คุมตัวคนของตระกูลถังเอาไว้ ห้ามใครหนีเด็ดขาด”
เพื่อหลบหนีถังอวี้ไม่สนใจคนในตระกูลถังเปิดใช้ค่ายกล แต่นางตรวจสอบแล้ว ค่ายกลนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
นั่นก็หมายความว่า เพราะการจากไปของถังอวี้ คนอื่นๆ ในตระกูลถังก็มีโอกาสหนีไปได้น้อยมาก!
………………………
ตอนที่ 456 เจ็บใจและโทสะ (8)
เฟิงหรูชิงสายตาชะงักไปเล็กน้อย ค่อยมองหรงเยียนที่เฟิงเทียนอวี้อุ้มอยู่
“ตอนนี้ข้าจะพานางจากไป นางแค้นตระกูลถังเข้ากระดูก ดังนั้นตระกูลถังนี้ มีแต่นางเท่านั้น…ที่มีคุณสมบัติจัดการ! คนอื่นๆ ล้วนไม่มีอำนาจพอ!”
หากน่าหลานเยียนหายดี ตระกูลถังนี้ต้องให้นางจัดการด้วยมือตัวเอง
ถ้าหากนางฟื้นกลับมาไม่ได้แล้ว…
เช่นนั้นตระกูลถังก็จะกลายเป็นขุมนรกบนดิน!
นับตั้งแต่หรงเยียนปรากฏกาย สายตาฉินเฉินไม่อาจเบี่ยงไปจากนางได้เลยสักน้อย
บางทีอาจเพราะเฟิงหรูชิง เขาเห็นหรงเยียนเลือดอาบเช่นนั้น จิตสังหารปะทุขึ้นมา บรรยากาศเย็นเยียบไปหลายส่วน
เขากำหมัดแน่น ไม่อาจสะกดอาการสั่นเทิ้มได้ หากไม่ใช่เพราะคำพูดประโยคนั้นของเฟิงหรูชิง เกรงว่า…เขาคงไม่อาจสะกดความอยากฆ่าคนในใจลงได้
“เฉินเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องไปกับข้า” เฟิงหรูชิงแววตาเย็นยะเยือก “เจ้าก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ช่วยข้าเฝ้าตระกูลถังเอาไว้ คนที่กล้าเหยียบออกไปสักก้าว ไม่ว่าใคร ฆ่าได้ไม่เว้น!”
กำลังของสัตว์วิเศษถึงจะแข็งแกร่ง แต่สติปัญญามีจำกัด อาศัยเพียงเหล่าสัตว์วิเศษ น่าเกรงว่าจะเฝ้าคนพวกนี้ไว้ไม่อยู่ ยิ่งไปกว่านั้น เบื้องหลังตระกูลถังยังมีจวนเฟิงอวิ๋นด้วย
คนที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้ก็คือฉินเฉิน
คงมีแต่เขาเท่านั้นที่เฝ้าตระกูลถังเอาไว้ได้
“เฉินเอ๋อร์ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าไม่ต้องออกจากตระกูลถังแล้ว เรื่องอื่นๆ ข้าจัดการเองได้” เฟิงหรูชิงเงียบไปสักพัก ค่อยสั่งการต่อ
ฉินเฉินไม่พูดจา
เขาอยากไปกับเฟิงหรูชิงมาก
อยากอยู่ข้างกายพวกนางแม่ลูก
แต่เขาก็เข้าใจ ตระกูลถังต้องมีคนเฝ้าไว้
นั่นก็เพราะรอจนน่าหลานเยียนฟื้นขึ้นมาจัดการตระกูลถังด้วยตัวนางเอง ก่อนถึงเวลานั้น คนของตระกูลถังไม่อาจหลบหนีได้แม้แต่คนเดียว!
“ดี ข้าจะดูตระกูลถังเอง ถึงเวลานั้น คนของตระกูลถังทั้งหมด ข้าจะส่งมอบให้เจ้าโดยไม่ขาดไปแม้แต่คนเดียว!”
นี่คือสัญญาที่เขามอบให้นาง!
เฟิงหรูชิงไม่พูดมากอีกต่อไป เดินออกจากตระกูลถัง
ถังลั่วลนลานแล้ว พุ่งเข้าเบื้องหน้าเฟิงเทียนอวี้ ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวดวงตาเกรี้ยวกราด “เอาเยียนเอ๋อร์คืนข้ามา ส่งนางคืนมาให้ข้า ใครก็พานางไปไม่ได้ทั้งนั้น!”
เฟิงเทียนอวี้ยกเท้าเตะออก ลูกเตะนี้คล้ายมีพลังนับพันชั่งกระแทกถังลั่วกระเด็นออกไปไกล
ถังลั่วตะกายขึ้นมาด้วยดวงตาแดงก่ำ ขณะคิดเข้าขวางเฟิงเทียนอวี้ ฉินเฉินก็มาอยู่เบื้องหน้าเขาแล้ว
ร่างกายของชายหนุ่มแผ่ไอเย็นสีหน้าไร้อารมณ์พลังดุดันแผ่พุ่งออกมาภายใต้ปราณพลังแข็งกล้า ถังลั่วถูกกำลังกดดันจนถอยหลังไป
เมื่อฉินเฉินคอยกันอยู่ ถังลั่วก็ได้แต่มองเฟิงเทียนอวี้อุ้มหรงเยียนเดินออกจากตระกูลถังไปทีละก้าวๆ
ถังอีอ้าปากละล้าละลังคล้ายจะเอ่ยอะไร สุดท้ายก็เอ่ยพร้อมกับแววตาสำนักเสียใจ “ขอโทษ…” เฟิงเทียนอวี้ชะงักฝีเท้าเล็กน้อยแล้เดินต่อ ไม่ใช่ทุกคำขอโทษจะใช้ได้กับเขา
เยียนเอ๋อร์บาดเจ็บแล้ว คำขอโทษใดๆ ก็ไม่อาจชดใช้ได้
“ข้าขอถามหน่อยได้หรือไม่ นาง…เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร” ถังเอ้อมองถังอี ถอนหายใจมองเฟิงหรูชิง
เฟิงหรูชิงสีหน้าไร้อารมณ์ “พิษดอกจื่อยวน” ดอกจื่อยวนหรือ
ร่างกายถังลั่วแข็งขืนราวกับถูกฟ้าฝ่ากลางวันแสกๆ
สีหน้าเขาคลุ้มคลั่ง “เป็นไปไม่ได้ เยียนเอ๋อร์ถูกพิษดอกจื่อมู่ นางคิดจากข้าไปข้าทนไม่ไหวถึงได้วางยาพิษนาง นางก็แค่พูดไม่ได้ไม่อาจเดินเหินเท่านั้น ไม่ใช่ดอกจื่อยวน”
เดิมทีความรู้สึกนึกคิดของเฟิงหรูชิงอยู่ที่หรงเยียนเท่านั้น นางรอให้หรงเยียนฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยคิดบัญชีกับตระกูลถัง
…………………………….