บทที่ 239 ทะเลาะ
แม่เถากล่าวเสียงดัง “พอไว้หน้าเจ้าหน่อย เจ้าถึงกับเอาใหญ่เลยนะ!”
“แหม เจ้าอย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้ในสิ่งที่เจ้าคิด จะว่าไปแล้วจิตใจเจ้าช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก ข้าว่าที่จางเป่าเกินชนเหมยจื่อคงเป็นเพราะเจ้าสั่งมาล่ะสิ!” น้ำเสียงของหยางชุ่ยฮวาแสดงถึงความมั่นใจ
แล้วหยางชุ่ยฮวาก็กล่าวต่อ “แผนต่าง ๆ ที่เจ้าคิดในใจข้าแค่คิดก็รู้ได้ เจ้าแค่หวังว่าเหมยจื่อจะไม่มีวันให้กำเนิดบุตรชายได้ เป็นเช่นนี้แล้วเจ้าจะได้อยู่เหนือกว่าเหมยจื่อ ที่สำคัญที่สุดก็คือหลังจากที่เหล่าลูกสาวของเหมยจื่อออกเรือนแล้ว เหมยจื่อและต้าหูก็จะแบ่งสมบัติอะไรไปไม่ได้เลยสักอย่าง หรือต่อให้แบ่งไปได้ ก็รอจนกระทั่งทั้งสองแก่ชราจนละสังขารไปในภายภาคหน้า ทรัพย์สินเหล่านั้นก็จะกลับไปสู่มือของพวกเจ้าหรือไม่ก็ลูกชายพวกเจ้าแล้ว…….”
จางซิ่วเอ๋อยืนมองหยางชุ่ยฮวาอยู่ในฝูงชน
นางไม่ได้เล่าสิ่งที่นางคาดเดาไว้ให้หยางชุ่ยฮวาฟัง คิดไม่ถึงว่าหยางชุ่ยฮวาก็คิดแบบนี้ได้
เมื่อก่อนนางคิดว่าหยาชุ่ยฮวาแค่เป็นคนดุ คิดไม่ถึงว่าสมองของหยางชุ่ยฮวาจะใช้ดีขนาดนี้
เวลานี้จางซิ่วเอ๋ออยากจะปรบมือให้หยางชุ่ยฮวาเหลือเกิน
เรื่องแบบนี้นางทำได้แค่ทะเลาะกับแม่เฒ่าจางเป็นการส่วนตัวในบ้าน หากทะเลาะกันจนบานปลายจะกลายเป็นว่านางไม่เคารพผู้ใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นฝ่ายมีเหตุผลน้อยกว่า
“หยางชุ่ยฮวา! เจ้าอย่ามาปรักปรำกันนะ!” แม่เถาเอ่ยเสียงเกรี้ยวกราด
“ไม่ว่าข้าจะปรักปรำหรือไม่ แต่เรื่องที่จางเป่าเกินชนเหมยจื่อเป็นเรื่องจริงไม่ใช่หรือ? เรื่องนี้มีคนรู้ไม่น้อยนะ คงไม่ใช่ว่าข้าปั้นน้ำเป็นตัวหรอกนะ?” หยางชุ่ยฮวาพูดเสียงดัง
“แม่โจวเดินไม่ระวังเองต่างหาก ทำไมต้องโทษลูกชายข้าด้วย?” แม่เถากัดฟัน ปฏิเสธเรื่องนี้
หากไม่ถึงที่สุดแล้วนางก็ไม่อยากยอมรับเรื่องนี้หรอก ไม่อย่างนั้นผู้อื่นจะไม่คิดจริง ๆ หรือว่านางจงใจสั่งให้จางเป่าเกินไปชนคน?
ต่อให้ความจริงนางจะคิดแบบนั้นอยู่ในใจ ก็จะให้ผู้อื่นล่วงรู้ไม่ได้!
หากคนอื่นรู้ว่านางเป็นจอมวางแผนขนาดนี้ อีกหน่อยใครจะกล้าปล่อยให้ลูกสาวแต่งเข้ามา? ลูกชายของนางถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้วนะ!
อีกอย่าง ในวันหน้าคนในหมู่บ้านคงต้องเดินอ้อมนางด้วยความรังเกียจน่ะสิ แล้วนางจะมีหน้าใช้ชีวิตในหมู่บ้านนี้ต่อไปได้อย่างไร?
หยางชุ่ยฮวาทอดสายตาไปที่จางต้าหู “จางต้าหูไม่เจอข้ามาหลายปี ไม่มีทางรวมหัวกับข้าเพื่อให้ร้ายลูกชายของเจ้าหรอก จางต้าหู ถ้าเจ้ายังเป็นผู้ชายอยู่ ถ้าเจ้ายังเป็นห่วงเหมยจื่อและลูกในท้องเหมยจื่อ เจ้าก็ออกมาพูดอะไรที่เป็นธรรมหน่อย”
ชั่วขณะนั้น ทุกคนก็จับจ้องสายตาไปที่จางต้าหู
แม่เฒ่าจางพูดเสียงเข้ม “จางต้าหู!” นางเตือนจางต้าหูโดยไม่ต้องพูดตรง ๆ
จางต้าเหอที่อยู่อีกด้านบัดนี้ก็มองไปที่จางต้าหูและสั่นศีรษะเล็กน้อย
แม่เถายิ่งจ้องจางต้าหูเขม็ง
จางต้าหูในตอนนี้ลำบากใจมาก แต่เขาก็มีลักษณะเด่นที่ไม่รู้ว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสีย นั่นก็คือความซื่อ……เขาซื่อจนเกินไป บางครั้งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องโกหกอย่างไร
โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าคนมากขนาดนี้ จางต้าหูยิ่งไม่รู้ว่าจะโกหกอย่างไร
จางต้าหูจึงขยับริมฝีปาก พูดด้วยเสียงที่เห็นได้ชัดว่ารู้สึกผิดและกล้า ๆ กลัว ๆ “เป่าเกินอายุยังน้อย ทำอะไรด้วยความซุ่มซ่ามเป็นเรื่องปกติ เรื่องนี้เป็นแค่การเข้าใจผิด พี่สะใภ้อย่าโทษเป่าเกินเลยนะขอรับ”
ความรู้สึกผิดของจางต้าหูไม่ได้มีต่อแม่โจว แต่เขารู้สึกว่าการพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนมากมายเป็นการผิดต่อจางต้าเหอและแม่เถา
แม่เถาดีกับเขาหรือไม่นั้นไม่สำค้ญ แต่จางต้าเหอดีกับเขามาก ยอมกินน้อยลงเพื่อให้ตัวเขาได้กินมากขึ้น และเป็นเพราะเรื่องนี้เองอีกฝ่ายก็ถึงขั้นจะยกลูกชายให้เขา……
และจางต้าเหอทุ่มเทให้บ้านนี้มากกว่าเขานัก
จางต้าหูยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด รู้สึกว่าตนไม่น่าพูดแบบนี้เลย
ถึงแม้จางต้าหูจะไม่ได้ตอบคำถามของหยางชุ่ยฮวาตรง ๆ แต่คำพูดของเขาก็บ่งบอกปัญหาได้หลายอย่างแล้ว
หยางชุ่ยฮวาหัวเราะลั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยั่วยุ “ข้าว่านะแม่เถา ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังคิดจะปกป้องลูกชายโหดเหี้ยมอำมหิตของเจ้าอยู่อีกหรือ?”
“ชิ อายุแค่นี้แต่ลงมือหนักขนาดนี้ แม้แต่เด็กที่ยังไม่เกิดยังไม่ยอมปล่อย ข้าว่าเพราะคนเป็นแม่อย่างเจ้าสอนไม่ดีนั่นแหละ!” หยางชุ่ยฮวาย้ำอีกครั้งว่าจางเป่าเกินโหดเหี้ยมอำมหิตถึงเพียงใด
“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?” แม่เถามองจางต้าหูอย่างเคืองขุ่น ก่อนจะมองหยางชุ่ยฮวาอย่างเคียดแค้น
หยางชุ่ยฮวาประกาศก้อง “ข้าไม่ต้องการอะไร แค่อยากให้ลูกชายเจ้าออกมายอมรับผิดเท่านั้น”
แม้หยางชุ่ยฮวาจะพูดเช่นนี้ แต่โจวอู่ได้เดินเข้ามาแล้วด้วยสีหน้ามืดครึ้ม เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่สองมือบัดนี้กำหมัด ส่งเสียงกรอบแกรบไม่หยุด
เห็นได้ชัดว่าถ้าจางเป่าเกินกล้าออกมา ต้องโดนอัดแน่นอน
และไม่ได้โดนอัดสถานเบาด้วย
แม่เถารักใคร่จางเป่าเกินขนาดนั้นจะทำใจยอมให้จางเป่าเกินต้องลำบากแบบนี้ได้อย่างไร อีกอย่างถ้าจางเป่าเกินออกมายอมรับผิดก็เท่ากับยอมรับว่าทำเรื่องนี้จริง ๆ น่ะสิ ซึ่งตอนนี้แม่เถากำลังจะหาภรรยาสักคนให้จางเป่าเกินอยู่……
แม้ว่าเทียบกันแล้ว ชื่อเสียงของบุรุษดูจะไม่สำคัญมากเท่ากับของสตรีก็ตาม
ทว่าตอนนี้ใครจะอยากให้ลูกสาวตนแต่งงานกับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมอำมหิตกันล่ะ
ตอนนี้แม่เถาเกลียดชังหยางชุ่ยฮวามากจริง ๆ!
“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าเป็นไปไม่ได้! ลูกชายข้าไม่ได้ทำอะไรผิด! ทำไมต้องออกมาด้วย? แม่โจวเดินไม่ระวังเองต่างหากแล้วจงใจโยนความผิดให้ลูกชายข้า!” จนกระทั่งถึงบัดนี้แล้วแม่เถาก็ยังจะเถียงข้าง ๆ คู ๆ อยู่
คนในหมู่บ้านรู้ดีว่าจางต้าหูเป็นคนซื่อ ตอนนี้ทุกคนแทบจะเชื่อจางต้าหูกันหมด
แม่เถาเองเข้าใจเหตุผลนี้ดีเช่นกัน แต่นางก็รู้ว่าขอเพียงจางเป่าเกินไม่ออกมา อีกหน่อยกระแสซาลง เรื่องนี้ก็จะค่อย ๆ ข้ามผ่านไปได้
แต่ถ้าจางเป่าเกินออกมาก็เท่ากับเป็นเรื่องที่จริงยิ่งกว่าจริง ต่อให้อีกหน่อยอยากจะล้างความผิดก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น
ตอนนี้จางเป่าเกินอยู่ที่บ้านตระกูลจาง เพียงแต่เขายังอยู่ในห้องและไม่ได้ออกมา
ในตอนแรกเขายังคิดจะออกมาดูสักหน่อย แต่หลังจากได้ยินว่าหยางชุ่ยฮวาเจาะจงมาเอาเรื่องเขา เขาก็ปอดแหกหลบอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา
“ได้ ถ้าเจ้าไม่ยอมส่งตัวเขาออกมา ข้าจะพาเหมยจื่อกลับหมู่บ้านโกวจือเดี๋ยวนี้ อีกหน่อยลูกในท้องเหมยจื่อข้าจะเป็นคนเลี้ยงเอง! ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้าตระกูลจางแม้แต่นิดเดียว!” หยางชุ่ยฮวาพูดอย่างมีน้ำโห
จางซิ่วเอ๋อมองหยางชุ่ยฮวา รู้ว่าครั้งนี้หยางชุ่ยฮวาอยากจะออกหน้าให้แม่โจวจริง ๆ แต่คำพูดที่ว่าจะพาแม่โจวกลับไปหยางชุ่ยฮวาคงแค่พูดไปอย่างนั้น
ถึงอย่างไรหยางชุ่ยฮวาก็มีเรื่องของตัวเองที่ต้องคิด
สรุปก็คือโอกาสที่หยางชุ่ยฮวาจะพาแม่โจวกลับไปจริง ๆ นั้นไม่มาก จางซิ่วเอ๋อเสียดายนัก ตนน่าจะคุยกับหยางชุ่ยฮวาให้รู้เรื่องแต่แรกว่าถ้าหยางชุ่ยฮวาสามารถพาตัวแม่โจวออกมาจากตระกูลจางได้จริง ๆ นางก็ไม่ให้หยางชุ่ยฮวาเลี้ยง เพราะนางสามารถเลี้ยงแม่โจวได้
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
นังแม่เถานี่ก็ร้ายใช่ย่อย ขอให้โดนแฉให้หน้าแหกทีเถอะ
ไหหม่า(海馬)