บทที่ 240 ผู้ใหญ่บ้านมาแล้ว
ดีกว่านางต้องดูแลแม่โจวไปด้วยทำสงครามกับคนตระกูลจางไปด้วย
คิดมาถึงตรงนี้จางซิ่วเอ๋อถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ เมื่อครู่นางคิดตื้นเกินไปจริง ๆ ต่อให้หยางชุ่ยฮวายอมช่วยก็ต้องดูว่าแม่โจวเต็มใจหรือไม่
จางซิ่วเอ๋อคิดว่าหยางชุ่ยฮวาไม่มีทางพูดแบบนี้โดยไร้สาเหตุหรอก นางจึงสงบใจและรอบทต่อไปของหยางชุ่ยฮวา
แล้วก็จริงที่ว่าจางซิ่วเอ๋อเดาถูก คนมีพลังรบเต็มเปี่ยมอย่างหยางชุ่ยฮวาไม่ได้ทำเพื่อพาแม่โจวไปจากที่นี่…..
หยางชุ่ยฮวามองไปรอบ ๆ และเอ่ยปาก “ถ้าข้าพาเหมยจื่อไปแล้ว หลังจากนี้หากหมู่บ้านพวกเจ้าถูกลือไปในทางที่ไม่ดี ไม่มีสตรีบ้านไหนยอมแต่งเข้ามา ก็อย่าโทษเหมยจื่อแล้วกัน”
บรรดาฝูงชนที่ตอนแรกแค่อยากดูเฉย ๆ พอได้ยินแบบนี้ก็มีบางคนเริ่มไม่พอใจ
แม่เฒ่าอู๋พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าพานางไปไม่ได้นะ! คนไม่รู้จะคิดว่าคนหมู่บ้านชิงสือของเราจิตใจโหดเหี้ยม!”
ลูกชายคนเล็กของแม่เฒ่าอู๋เพิ่งจะดูตัวกับหญิงสาวหมู่บ้านโกวจือไป เวลานี้กำลังรอความเห็นจากครอบครัวฝ่ายหญิงอยู่
บ้านที่รักลูกสาวอย่างไรก็ต้องมาสืบเสาะเรื่องราวที่หมู่บ้านชิงสือก่อนปล่อยให้ลูกสาวแต่งเข้ามาอยู่แล้ว
ถึงตอนนั้นหากสืบจนได้ความว่าหมู่บ้านชิงสือมีเรื่องน่าขันเช่นนี้ และไม่มีใครในหมู่บ้านชิงสือเข้าไปเป็นธุระเลย พวกเขาย่อมไม่เต็มใจขึ้นมาบ้างอย่างแน่นอน….คงกลัวว่าลูกสาวบ้านตนจะถูกรังแกจนมีอนาคตเป็นเหมือนกับแม่โจวหรือไม่
“ไปตามผู้ใหญ่บ้านมาเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของตระกูลจางแล้วไม่ใช่หรือ? พูดแบบเรื่องใหญ่พวกเขาก็เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา พูดแบบเรื่องเล็กก็เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของหมู่บ้านเรา เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้วหากคนที่กระทำความผิดไม่ได้รับการลงโทษ คนอื่นจะมองหมู่บ้านเราแบบไหน?”
“ใช่แล้ว ข้าว่าจางเป่าเกินทำเกินไปหน่อย ข้าดูแล้วถึงหยางชุ่ยฮวาจะดุ แต่นางอยากได้คำอธิบายเรื่องน้องสาวตัวเองก็ไม่ผิดนี่!”
“จางเป่าเกินถึงกับจะพรากชีวิตคนอื่นเลยนะ! อย่าว่าแต่ขอโทษเลย ต่อให้ต้องเจ็บตัวบ้างก็สมควรแล้ว!”
จางซิ่วเอ๋อมองหยางชุ่ยฮวาด้วยสายตาเป็นประกาย ในใจรู้สึกนับถือยิ่งนัก หยางชุ่ยฮวากระตุ้นอารมณ์ของทุกคนขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย! เหนือชั้นกว่าพวกที่ด่าแบบไร้สมองไม่รู้กี่เท่า
ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อไม่ใช่แค่ชอบหยางชุ่ยฮวาแล้ว แต่ในใจของนางเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
เรื่องวันนี้นางต้องขอบคุณหยางชุ่ยฮวามาก ๆ
เห็นแก่บุญคุณในวันนี้ ต่อให้วันหน้าหยางชุ่ยฮวาทำนิสัยเห็นแก่เงินนางก็จะไม่รังเกียจ อย่างมากก็ให้ผลประโยชน์กับหยางชุ่ยฮวามากหน่อย
ขอเพียงหยางชุ่ยฮวาไม่ล้ำเส้นนาง นางก็ยินดีจะอยู่กับหยางชุ่ยฮวาอย่างสงบสุข และเห็นหยางชุ่ยฮวาเป็นครอบครัวคนหนึ่งจริง ๆ!
คนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ต่อให้หยางชุ่ยฮวามีข้อเสีย ทว่าเพียงแค่เรื่องเยี่ยมยอดที่นางทำในวันนี้ นางก็เป็นคนที่ควรค่าแก่การคบหา!
มีคนในหมู่บ้านมากมายโวยวายจะไปตามผู้ใหญ่บ้าน แน่นอนว่ามีคนที่ขยันและไปส่งข่าวให้ผู้ใหญ่บ้านซ่งเรียบร้อย
ครู่เดียวต่อมา ผู้ใหญ่บ้านซ่งและแม่เฒ่าซ่งก็มาถึง
ผู้ใหญ่บ้านซ่งมาเพื่อผดุงความยุติธรรม แม่เฒ่าซ่งมาเพราะได้ยินว่ามีเรื่องสนุก จึงอยากมาชม
ครั้นผู้ใหญ่บ้านซ่งมาถึง เขาก็กวาดสายตามองทุกคนก่อน ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ “โวยวายอะไรกันอยู่รึ? เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
ที่จริงก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งจะมา เขาได้ทราบที่มาที่ไปพอสังเขปจากคนที่มาส่งข่าวแล้ว ที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งถามแบบนี้ในตอนนี้ก็เพื่อวางมาด
“ท่านก็คือผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านนี้ใช่ไหม ข้าเป็นคนหมู่บ้านโกวจือ วันนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อก่อเรื่องที่หมู่บ้านชิงสือ แต่หมู่บ้านชิงสือของพวกเจ้ามีคนที่หน้าด้านโอหังไร้ยางอายอยู่! ข้าจะไม่พูดเรื่องที่คนตระกูลจางทำไม่ดีกับเหมยจื่อ เรื่องที่ทำไม่ดีกับพวกซิ่วเอ๋อสามพี่น้องข้าก็จะไม่ว่า แต่คนตระกูลจางทำเกินไปหรือไม่? ที่ถึงขั้นลงมือกับเหมยจื่อจนนางเกือบตายท้องกลม!” หยางชุ่ยฮวากล่าว
แม่เฒ่าจางเห็นผู้ใหญ่บ้านซ่งมาจึงรีบบอก “พี่ชายใหญ่ ท่านมาเสียที มาช่วยข้าหน่อย คนจากหมู่บ้านข้าง ๆ มาลงไม้ลงมือถึงในหมู่บ้านเรา ท่านต้องจัดการเรื่องนี้นะ!”
“เจ้าดูสิ เจ้าดูสิ หน้าของข้าโดนนังบ้านี่ข่วนจนเป็นรอยหมดแล้ว!” แม่เฒ่าจางพูดพลางกระเถิบชิดเข้ามาใกล้
แม่เฒ่าซ่งเห็นแบบนั้นจึงรีบเดินมาอยู่ตรงหน้าผู้ใหญ่บ้านซ่ง ขวางแม่เฒ่าจางที่จะเดินเข้ามาไว้ “เจ้ามียางอายอยู่บ้างไหม? ใครเป็นพี่ชายใหญ่เจ้า?”
สองคนนี้ไม่ถูกกันตั้งแต่สมัยสาว ๆ จนถึงตอนนี้แม่เฒ่าซ่งก็ยังรังเกียจน้ำเสียงสนิทสนมเกินเหตุของแม่เฒ่าจางมาก อย่าคิดจะมาให้ท่าตาเฒ่าบ้านนางเชียว
ผู้ใหญ่บ้านซ่งกวาดสายตามองแม่เฒ่าจาง รู้สึกรังเกียจขึ้นมาเล็กน้อย
บ้านตระกูลจางนี่ไม่เคยสงบสุขเลยสักวัน ก่อเรื่องขึ้นมาได้ตลอด เวลานี้เขากำลังจะเตรียมนอนกลางวันอยู่พอดี แต่ตอนนี้กลับต้องมาจัดการเรื่องยุ่งเหยิงของบ้านตระกูลจางอีก ทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างร้อยเท่าพันทวี
เรื่องของจางซิ่วเอ๋อก็มีมากไม่ใช่น้อย แต่จางซิ่วเอ๋อให้ผลประโยชน์กับเขานี่ ต่อให้เขาต้องเหนื่อยหน่อยก็ยินดีจะทำ
แต่แม่เฒ่าจางนี่เค็มอย่างกับเกลือ ทุกครั้งที่สร้างปัญหาก็ต้องมาลำบากเขาอีก นอกจากจะไม่ให้ผลประโยชน์แล้วยังแอบเจ้าคิดเจ้าแค้นเขาด้วย น่าโมโหชะมัด
คิดได้ดังนั้น ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็ไม่คิดจะเข้าข้างคนหมู่บ้านตัวเองแม้แต่นิดเดียว กลับมองหยางชุ่ยฮวาและเอ่ยถาม “เจ้าช่วยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ข้าฟังอย่างละเอียดที หากเจ้ามีเหตุผลฟังขึ้น ข้าจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าอย่างแน่นอน พวกเราหมู่บ้านชิงสือไม่ปล่อยพวกใจคอโหดเหี้ยมไว้แน่!”
จะฟังคำพูดใครให้ฟังจากน้ำเสียง จางซิ่วเอ๋อฟังออกจากคำพูดของผู้ใหญ่บ้านซ่งว่าตอนนี้เขาอยากจะอยู่ข้างหยางชุ่ยฮวา
ไม่อย่างนั้นผู้ใหญ่บ้านซ่งคงไม่ถามความเห็นของหยางชุ่ยฮวาก่อน แต่จะสอบถามกับแม่เถาหรือแม่เฒ่าจาง
หยางชุ่ยฮวาข่มโทสะของตัวเองลงเล็กน้อยเมื่อคุยกับผู้ใหญ่บ้านซ่ง ถึงจะไม่นับว่าเป็นท่าทางที่สุภาพ แต่ก็ไม่เสียมารยาทแน่นอน นางเล่าความเป็นมาทั้งหมดอย่างไม่อิดออด
ผู้ใหญ่บ้านซ่งฟังจบแล้วมองคนตระกูลจางด้วยสายตาแข็งกระด้างอย่างนึกรังเกียจ
คนตระกูลจางทำเช่นนี้กับครอบครัวจางต้าหูได้อย่างไรกัน?
ก่อนหน้านี้ทำกับจางซิ่วเอ๋อสามพี่น้องแบบนี้ ตอนนี้ทำกับลูกสะใภ้และลูกในท้องที่ยังไม่คลอดแบบนี้อีก ถ้าให้เขาพูดแล้วล่ะก็ บรรดาเด็กสาวและสะใภ้ในหมู่บ้านนี้มีไม่กี่คนหรอกที่สู้แม่โจวได้
แม่โจวไม่ใช่คนแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับใคร ขยันและยอมทำงานหนัก อีกทั้งไม่เคยขี้นินทาเหมือนหญิงปากมากคนอื่น เป็นสตรีผู้หนึ่งที่ทำงานเก่งกว่าบุรุษด้วยซ้ำ
ทำไมแม่เฒ่าจางถึงไม่รู้จักเห็นค่ากันนะ?
อายุปูนนี้แล้ว นางจะก่อเรื่องให้ได้อะไรขึ้นมา?
พูดถึงจางต้าเหอและแม่เถาแล้ว คนอื่นอาจไม่รู้ว่าจางต้าเหอทำงานหาเงินข้างนอกบ้านอย่างไรบ้าง แต่เขารู้ เพราะหลานชายของเขาทำงานเหมือนกับจางต้าเหอ
………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ทำให้กลายเป็นเรื่องระดับหมู่บ้านไปเลย ดูซิว่านังแม่เฒ่าจางนี่จะอวดดีออกอยู่ไหม
ไหหม่า(海馬)