ตอนที่ 459 จ่ายค่าตอบแทนเท่าไรก็ได้ทั้งนั้น (1)
ยังดี…
ที่นางยังมีชีวิตอยู่!
ฝูเฉินไม่อยากเป็นเหมือนกับจักรพรรดิที่เก้าทอดทิ้งพวกเขาไปในปีนั้น!
เฟิงหรูชิงปากกระตุกเบาๆ มองเจ้าเด็กตาแดงเรื่อสองคน แววตานางเผยความเสียใจ
“ขอโทษด้วย ทำให้พวกเจ้าต้องเป็นห่วงแล้ว”
เจ้าเด็กสองคนนี้ ถึงเป็นลูกชายลูกสาวที่นางเก็บมาได้อย่างไม่คาดคิด แต่ไม่ว่าอยู่กับใคร นานวันเข้าก็เพาะบ่มความรู้สึก นางไม่อยากให้ พวกเขายอมตายเพื่อนาง
นางหวังว่าพวกเขาจะมีชีวิตที่ดี ต่อให้นางไม่อยู่แล้ว พวกเขาก็ต้องมีชีวิต รอเจ้านายคนต่อไป
แต่นางไม่เข้าใจความต้องการเจ้าเด็กสองคนนี้ ฝืนส่งพวกเขากลับสู่มิติเวลา ไม่ถามไถ่ความสมัครใจจะกลับไปของพวกเขาเลยสักนิด
ทุกอย่างนางเป็นฝ่ายคิดเองว่าดีกับพวกเขา
“ฝูเฉิน” สายตาเฟิงหรูชิงค่อยๆ เคลื่อนมองสตรีบนเตียง “เรื่องอื่นพวกเราค่อยคุยกันวันหน้า เจ้าช่วยข้าตรวจดูทีว่ายังมีทางรักษานางหรือไม่”
ฝูเฉินมองหรงเยียน สีหน้าตื่นตะลึง “ยาวิเศษระดับหก ดอกจื่อยวน นางถูกพิษดอกจื่อยวนหรือ พิษชนิดนี้ไม่ใช่ไม่มีวิธีรักษา สำหรับอาหารบำรุงสุขภาพนั้น จะรักษาอาการเจ็บป่วยอะไรก็ได้ แต่ว่า…”
คำสุดท้ายที่เขายังไม่เอ่ยออกมา แต่เฟิงหรูชิงก็เข้าใจความหมาย
นางอ่านตำราอาหารบำรุงสุขภาพจนคุ้นเคยแล้ว ตำรับอาหารทั้งหมดจดจำไว้ในสมองอย่างแม่นยำ
ทั้งรู้ดีว่าอาหารแบบไหนจะช่วยเหลือหรงเยียนได้
แต่ปัญหาก็คือ นางขาดตัวยาที่จำเป็น!
“ท่านแม่ นางป่วยใกล้ตายแล้ว ไม่มีทางช่วย นอกจากเสียจากท่านจะบรรลุระดับเสวียนอู่ แต่พอท่านถึงระดับเสวียนอู่แล้ว ก็ไม่มีวิธีเพาะยาวิเศษระดับห้าออกมาในระยะเวลาสั้นๆ”
ดังนั้นครั้งนี้เกรงว่า…หรงเยียนคงหมดทางช่วยแล้ว
เฟิงหรูชิงกำหมัดแน่น
ก่อนหน้านี้นางยังไม่เคยพบน่าหลานเยียน ความรู้สึกผูกพันทางสายเลือดก็เกี่ยวพันใจนางเอาไว้แล้ว เจ็บปวดใจยิ่งนัก
“ฝูเฉิน เจ้ามีวิธีอื่นหรือไม่ เพื่อช่วยนางแล้วไม่ว่าต้องจ่ายค่าตอบแทนอะไรก็ตาม ข้ารับได้ทั้งนั้น ขอเพียงช่วยเหลือนางได้!”
ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาได้พบกัน จะพรากจากกันคนละภพได้อย่างไร
ไม่ว่าค่าตอบแทนอะไร ขอเพียงช่วยน่าหลานเยียนได้ นางยินดียอมรับทั้งหมด!
ฝูเฉินมองใบหน้าหญิงสาวอย่างอึ้งงัน เขาเห็นแววโศกเศร้าและหนักแน่นในดวงตานาง
หากครั้งนี้น่าหลานเยียนไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ย่อมต้องก่อผลกระทบใหญ่กับการฝึกปรือพลังของนางในอนาคตอย่างมากแน่นอน
“ท่านแม่ ด้วยกำลังของข้ากับชิงหานช่วยให้นางมีชีวิตอยู่ได้มากอีกสามวัน แต่แค่สามวันเท่านั้น หากสามวันยังไม่เอายามาได้ อย่างนั้นก็ไม่มีวิธีใดอีกแล้ว”
เฟิงหรูชิงหลับตาลงเบาๆ
สามวัน!
ระยะเวลาสามวัน จะพอได้อย่างไรกัน
ในเมืองเยว่ไม่มีร้านขายยาวิเศษ ตระกูลต่างๆ ก็มีฝ่ายจัดซื้อยาวิเศษของตัวเอง ร้านยาวิเศษสามารถก่อร่างสร้างตัวในโลกปุถุชนได้ แต่เมื่อมาถึงโลกสันโดษก็ไม่มีใครตั้งร้านขึ้นมาอีก
หากไปที่อื่น กอปรกับเวลาค้นหายา ระยะเวลาสามวันไม่พอแน่!
แต่ไรมา เฟิงหรูชิงไม่เคยรู้สึกไร้กำลังเช่นนี้มาก่อน
ต่อให้เฟิงเทียนอวี้ถูกพิษ นางก็ไม่ต้องกังวลใจมาก
เพราะนางรู้ดี ตัวเองยังมีเวลาพอจะเพาะยาวิเศษให้เขา
ต่อให้ภายหลังเขาใช้พลังวิเศษ ทำให้พิษกระจายออก นางก็มีเวลามากมายเพื่อหายาให้เขา
แต่ครั้งนี้ มีเวลาให้นางกลับมีเวลาแค่สามวันเท่านั้นเอง!
……………………
ตอนที่ 460 จ่ายค่าตอบแทนเท่าไรก็ได้ทั้งนั้น (2)
เฟิงหรูชิงลืมตา นางกำมือแน่นขึ้นทุกทีๆ เล็บจิกเข้ากลางฝ่ามือ นางยังไม่รู้สึกอันใด สองตามองหรงเยียนแววตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดล้ำลึก
“หากชั่วชีวิตนี้ กระทั่งญาติสนิทของตัวเองยังช่วยเหลือไม่ได้ เช่นนั้นตำรับยาวิเศษทั้งหลายก็ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว!”
เจ็บปวด โศกเศร้า สิ้นหวัง…
ความรู้สึกอับจนหนทางแผ่พุ่งออกมาจากดวงตานาง
นางโศกเศร้าอย่างมหันต์ ถึงขึ้นว่าชิงหานยังรู้สึกเจ็บในหัวใจไปด้วย
“ท่านแม่ ผลไม้ของข้าทำให้ท่านบรรลุถึงระดับเสวียนอู่ได้ในระยะเวลาสั้นๆ ท่านจะลองหรือไม่!”
ใบหน้าเล็กๆ ของฝูเฉินแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ชิงหาน! ! !”
นางเด็กโง่นี่ ทำไมต้องพูดออกมาด้วย!
นางทำเช่นนี้จะทำร้ายท่านแม่!
ชิงหานไม่สนใจฝูเฉิน กัดนิ้วหัวแม่โป้ง “ผลกระทบภายหลังร้ายแรงมาก เมื่อหมดฤทธิ์แล้ว พลังของผลไม้จะทำให้ท่านไม่อาจรับไหว ที่ว่าร้ายแรงก็คือจะทำให้เส้นชีพจรของท่านได้รับความเสียหาย ท่านลองคิดดูให้ดีก่อน จะใช้….!”
ฝูเฉินเอามือปิดปาดชิงหานไว้ ถลึงตามองนางด้วยความโกรธ “อย่าพูดมาก!”
หากเฟิงหรูชิงสามารถบรรลุระดับเสวียนอู่ในระยะเวลาสั้นๆ หลอมยามาช่วยหรงเยียนได้ เช่นนั้นเขาจะไม่ขวางนาง
แต่ว่า…
ต่อให้นางบรรลุระดับเสวียนอู่ได้ แต่ก็ไร้ประโยชน์!
หลอมยาต้องใช้เวลา! ไม่ใช่หนึ่งวันหนึ่งคืนจะทำสำเร็จได้!
ไม่ว่านางทำได้หรือไม่ ผลลัพธ์…ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยง!
ยามที่ฝูเฉินหันหน้าไปสบตากับดวงตาคู่ดำขลับนั้น
นัยน์ตาหญิงสาวเมือนถ้ำลึก ดึงดูดคนเข้าไปได้ง่ายๆ
เขาลนลานอย่างบอกไม่พูด “ท่านแม่!”
“ข้าจะลองดู”
ไม่ว่าสำเร็จหรือไม่ นางก็อยากลองดู อย่างน้อยก็ไม่มีคำว่าเสียใจภายหลัง
“ท่านแม่! ผลไม้ของชิงหานเอาไว้ทำร้ายคน ไม่ใช่นำมาให้ท่าน” ฝูเฉินหน้าซีดขาว
“เพราะว่าหลังจากฤทธิ์ยาหมดแล้ว ไม่เพียงแค่กำลังความสามารถของท่านกลับสู่จุดเดิมเท่านั้น จะทำให้เส้นชีพจรในร่างบาดเจ็บอีกด้วย! เมื่อเส้นชีพจรเสียหาย ท่านอาจกลายเป็นคนพิการได้!”
นั่นก็หมายความว่าความพยายามหลายเดือนที่ผ่านมาล้วนเสียเปล่า!
น้ำตาจวนเจียนไหลออกมาจากดวงตาฝูเฉินเต็มที “ที่ร้ายแรงไปกว่านั้นก็คือ ต่อให้ท่านจ่ายค่าตอบแทนมากเพียงใด ก็ไม่แน่ว่าจะช่วยนางได้ ท่านมีเวลาแค่สามวันเท่านั้น สามวันจะเพาะยาวิเศษอะไรออกมาได้อย่างนั้นหรือ”
เฟิงหรูชิงมองหรงเยียนด้วยความอ่อนโยน “ไม่ลองจะรู้ได้ยังไงว่าไม่ไหว เส้นชีพจรเสียหายแล้ว ต่อไปก็หายทางรักษา หากข้าเสียท่านแม่แล้วก็จะไม่มีอีก!”
ฝูเฉินหัวใจสั่นไหว ก้มหน้าลง “ท่านแม่ ข้าเข้าใจแล้ว”
สำหรับเฟิงหรูชิงแล้วต่อให้เบื้องหน้าเป็นขุมนรก ขอแค่ช่วยหรงเยียนได้ นางก็ย่อมเหยียบย่ำไปโดยไม่คำนึง
“แต่ท่านแม่ ทำไมท่านถึง…ชอบน่าหลานเยียนถึงเพียงนี้”
เขาไม่เข้าใจเลย ทำไมนางถึงชอบน่าหลานเยียนถึงขั้นนี้ อาจเพราะสายเลือดของเจ้าร่างเดิมมีผลกระทบต่อนางหรือ
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน บางทีตอนข้าอยู่ที่หัวเซี่ยไม่มีท่านแม่ พึ่งพาอาศัยเช่อเอ๋อร์มาตลอด ชาตินี้มีแม่ทั้งคนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ข้าไม่ปล่อยให้นางจากไปแน่”
ฝูเฉินไม่พูดอีก
ปีนั้นจักรพรรดิที่เก้าก็เป็นเช่นนี้ ทำเพื่อญาติ ทำเพื่อคนรักจนไม่สนใจความเป็นตาย
ต่อมาจักรพรรดิที่เก้าไร้ญาติมิตร คนรักบาดเจ็บสาหัส จึงหายตัวไปและไม่กลับมาอีก
เขาจำได้ว่าก่อนจักรพรรดิที่เก้าจากไปเคยเอ่ยประโยคหนึ่ง
หากเสียคนเหล่านี้ ต่อให้เป็นพลังชั่วชีวิตหรือยืนอยู่ตำแหน่งสูงสุดบนโลกนี้ก็ไร้ความหมาย
……………………….