“พี่ชินจัง ตอนนี้ทำไงดี？หม่ามี๊จะพาพี่ไปโรงพยาบาลแล้ว หนูบอกให้พี่พูดให้เยอะไง พี่อิคคิวพูดเยอะมาก และเขาก็ชอบยิ้มด้วย พี่ต้องเหมือนเขาสิ”
ชินจัง：“……”
เขา……ทำไม่ได้
ก็ใช่ คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านที่แสนเย็นชามาทั้งปี และคนรอบข้าง ก็เย็นชาด้วย สามารถเลี้ยงดูให้มีนิสัยร่าเริงสิถึงเป็นเรื่องแปลก อยากให้เขาเปลี่ยนทันที จะง่ายแบบนั้นที่ไหนกัน？
หลังจากเด็กคนนี้ขมวดคิ้ว จู่ๆ เขาก็ปรากฏท่าทางจริงจังออกมา
“ไม่เป็นไร งั้นก็ดูละกัน！”
“อ๋า？จะได้ไงกันล่ะ？พี่ไม่ได้ป่วย คุณอาหมอตรวจออกมาแล้วจะทำไง？”
“ปวดท้อง”
“เอ๋？อันนี้ได้นี่ หนูบอกอะไรพี่นะ เมื่อก่อนหนูไม่อยากไปโรงเรียนอนุบาล ก็จะแกล้งพูดกับหม่ามี๊แบบนี้บ่อยๆ รินจังปวดท้อง ว้าว พี่คะ พี่ฉลาดจริงๆ”
เด็กสาวก็มีความสุขขึ้นมา มือเล็กๆอ้วนๆนั้นจูงพี่ชายไว้ ในดวงตาที่เหมือนลูกแก้ว มีแต่ความนับถือ
ชินจัง：“……”
ไม่กี่นาทีถัดมา ในที่สุดเส้นหมี่ก็โบกรถได้คันหนึ่งตรงข้างถนน ดังนั้นเธอจึงรีบพาสองพี่น้องขึ้นรถไป
ที่จริง เธอก็เป็นหมออยู่แล้ว เด็กปวดหัวหรือมีไข้อะไร เธอมองออกได้ แต่บางครั้งเป็นแม่ ก็จะระวังเป็นพิเศษ
เช่นตอนนี้เธอสงสัยว่าลูกชายของตัวเองป่วย
งั้น เธอก็จะพาเขาไปโรงพยาบาลใหญ่เพื่อตรวจเลือด หรือว่าให้แพทย์แผนปัจจุบันใช้อุปกรณ์ตรวจถึงจะวางใจ เธอไม่ตรวจดูให้ลูก
เส้นหมี่กังวลตลอดทาง เอาแต่กอดลูกชายที่“ป่วย”ไว้ในอ้อมแขน
แล้วชินจังล่ะ？
เขาที่ไม่เคยโดนหม่ามี๊ใส่ใจ กอดไว้ ตอนนี้พออยู่ในอ้อมแขนของหม่ามี๊ ก็ยิ่งไม่อยากขยับ รินจังที่ดูอยู่ข้างๆก็หึงขึ้นมา
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ยังมีลูกอีกคนนะคะ？”
“อ่า？อะไรนะ？”
เส้นหมี่ยังไม่เข้าใจความหมายของลูกสาว หลังจากนั้นไม่นาน สาวน้อยตัวชมพูคนนี้ก็ปีนขึ้นมาจากที่นั่ง มุดเข้ามาในอ้อมแขนเธอด้วย เธอจึงเข้าใจทันที
“รินจัง อย่าขึ้นมาสิ พี่ป่วยอยู่นะ เดี๋ยวจะติดได้”
“ไม่ค่ะๆ พี่ไม่แพร่เชื้อใส่รินจังหรอก”
รินจังไม่เชื่อคำนี้ พี่โกหกอยู่ ไม่ได้ป่วยเลย เขาอยากจะครอบครองหม่ามี๊ไว้คนเดียว
รินจังลูกรักก็ไม่ยอมลงมาจากตัวหม่ามี๊
ดีที่ จากย่านเมืองเก่านั้นอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก นั่งไปได้ไม่กี่สิบนาที ก็ถึงโรงพยาบาล ดังนั้นเส้นหมี่จึงรีบพาลูกทั้งสองคนลงจากรถ เข้าไปในโรงพยาบาล
“พยาบาลคะ รบกวนด้วยค่ะ อิคคิว ไปแผนกเด็กค่ะ”
“แผนกเด็ก？ตอนนี้แผนกเด็กคนเยอะมาก เดี๋ยวฉันลงทะเบียนของหมอเฉพาะทางให้เอาไหม ไม่ต้องต่อคิวยาวมาก”พยาบาลที่ลงทะเบียนถือนามบัตรที่เส้นหมี่ยื่นให้ จากนั้นก็ถามดู
นั่นมันดีอยู่แล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าพาลูกไปหาหมอแล้ว
เส้นหมี่ลงทะเบียนพบหมอเฉพาะทาง จากนั้นถือใบลงทะเบียนนี้ ไปที่คลินิกพิเศษชั้น 9 ของโรงพยาบาลนี้
สำหรับเรื่องนี้ เดิมทีหลังจากที่ชินจังตั้งใจแกล้งปวดท้อง ก็นิ่งมาเสมอ แต่จู่ๆพอตามหม่ามี๊มาที่คลินิกพิเศษ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย หยุดลงไม่ยอมเดิม
“คิวคิว ทำไมลูกไม่เดินไปล่ะ？”
“ไม่ไป！”
ชินจังออกแรงสะบัดมือของหม่ามี๊ ก้าวขาจะวิ่ง
“เฮ้อ ลูกจะไปไหน？คิวคิว ลูกจะวิ่งทำไม？”เส้นหมี่เห็น ก็รีบตะโกนเสียงดัง
ตอนนี้เอง ตรงทางเดินคลินิกพิเศษ หมอที่อายุเยอะผมขาวสวมชุดกาวน์คนหนึ่ง เดินเข้ามา พอเห็นร่างเล็กๆที่วิ่งอยู่ตรงหน้า ก็ตะลึง
“คุณหนูชินจัง？เขามาได้ไง？”
“อ่า นั่นคุณหนูชินจังเหรอ？”
“ใช่ ไปหยุดเขาไว้ อุ้มเขามา เป็นอะไรไปหรือเปล่า？พ่อเขาล่ะ？รีบไปติดต่อเร็ว”
จากนั้นหมอที่อายุเยอะคนนี้ ก็ให้หมอที่ตามมาอยู่ข้างๆตามชินจังไป
เส้นหมี่：“……”
ทันใดนั้น เธอก็ต้องคนที่ตามไปเหล่านี้ แล้วสมองก็ดัง“หึ่งๆ”ขึ้นมา เหมือนว่ามีอะไรระเบิดออก ทันใดนั้น ทั้งหมดก็ว่างเปล่า
พระเจ้า เธอลืมไปได้ไง？！！
โรงพยาบาลนี้ เป็นโรงพยาบาลประชาชนที่ใหญ่ที่สุดใน เมืองAงั้นชินจังที่รู้สึกไม่ดี เมื่อก่อนตอนป่วย จะต้องมาที่นี่แน่ และก็ จากอำนาจของตระกูลหิรัญชาแล้ว พอมาจะต้องมาหาหมอที่ดีที่สุดของที่นี่แน่
พระเจ้า เธอทำเรื่องโง่ๆอะไรลงไปเนี่ย！
เส้นหมี่ตัวเย็นไปทั้งตัวทันที
เธอรีบพาลูกสาวที่อยู่ข้างๆตามไป กลับพบว่า ตอนที่เธอตามคนพวกนี้ไปได้ คิวคิวลูกชายของเธอ ก็ถูกหมอพวกนี้กอดไว้แล้ว！
“คุณชายเล็ก คุณจะวิ่งไปไหน？พ่อคุณล่ะ？”
“สนใจพ่อทำไม หมอณัฐ คุณรีบเอาเด็กมาตรวจกับผมก่อน ส่วนคุณ พยาบาลนิต รีบไปหาพ่อเขา ให้เขามา”
“ครับ ศาสตราจารย์！”
“！！！！”
ตรงหน้าเส้นหมี่มืดลง เกือบหมดสติไปตรงนั้น
แย่แล้วๆ จะทำไงดี？นี่ไม่ใช่ชินชิน แต่เป็นคิวคิวของเธอ ถ้าแจ้งให้แสนรักมา งั้นเขาต้องไปถามที่โรงเรียนอนุบาลศรีราชางั้นก็จะรู้ถึงการมีอยู่ของเด็กสองคนนี้น่ะสิ？！！