หยวนหลงโบกมือให้สัญญาณลูกน้องของเขาทุกคนโจมตีอวี้ฮ่าวหราน ทันที ถึงแม้ว่าเขารู้อยู่เต็มอกว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่ใช่ตัวตนที่เขาจะต่อกรด้วยได้แต่ปืน50กว่ากระบอกควรจะทำอะไรได้บ้างจริงไหม?
เมื่อได้รับสัญญาณจากหัวหน้าแก็งค์ของตัวเองพวกนักเลงต่างเล็งปืนไปที่อวี้ฮ่าวหรานทันทีแต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ลั่นไกจู่ ๆ ร่างของเป้าหมายของพวกเขากลับหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย!
“อ๊าก!! แขนฉัน!!”
“อ๊าก! ไม่เอาแล้วฉันยอมแล้ว!”
“มันอยู่ไหน! ฉันมองไม่เห็นมันเลย อั่ก!”
“…”
เสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับร่างของอวี้ฮ่าวหรานแวบไปแวบมาท่ามกลางกลุ่มของพวกนักเลง
ทุกครั้งที่ร่างของเขาปรากฏขึ้นจะต้องมีนักเลงไม่ต่ำกว่า 4-5 คนร้องระงมและแขนของพวกนักเลงเหล่านั้นต่างบิดเบี้ยวผิดรูปส่วนปืนทั้งหลายก็ลอยละลิ่วหายไปในป่าสองข้างทาง
เห็นได้ชัดว่าถึงแม้จะมีปืนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฝ่ายของหยวนหลง ได้เปรียบมากขึ้นเลย!
เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ หยวนหลงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่นในใจ แต่ในเมื่อเรื่องมันดำเนินมาถึงขนาดนี้แล้วสิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้จึงมีเพียงอย่างเดียวคือกัดฟันกรอดและควงกระบี่ยาวที่เตรียมมาพุ่งตัวเข้าหาอวี้ฮ่าวหรานด้วยใจระทึก!
ทางด้านของบรรดาพวกนักเลงกว่า 50 คน แค่เวลาเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจพวกเขาทั้งหมดต่างลงไปนอนกองที่พื้นด้วยสภาพน่าอนาถ บางคนที่โชคดีหน่อยกระดูกแขนทั้งสองข้างถูกหักจนละเอียด ส่วนพวกที่ดวงซวยสุด ๆ ตอนนี้ต่างหายใจรวยรินในสภาพใกล้ตาย
เมื่อเห็นหยวนหลงพุ่งเข้ามาหา อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะด้วยสีหน้าขบขัน
“นี่มันน่าตลกจริง ๆ แม้แต่อาจารย์ของแกยังทำอะไรฉันไม่ได้แล้วน้ำหน้าอย่างแกน่ะเหรอจะเป็นคู่ต่อกรของฉัน?”
“บังอาจดูถูกอาจารย์ของฉันแกต้องตาย!!!”
คราวนี้หยวนหลงทุ่มแบบสุดตัวจริง ๆ เขาโคจรพลังทั้งหมดของเขาจนกระบี่ยาวในมือของเขามีแสงสีเงินเปล่งประกายออกมาอย่างชัดเจน
หยวนหลงแทงกระบี่ไปที่อวี้ฮ่าวหรานอย่างสุดแรงเกิด!
“หมับ!”
อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ที่ออกมามันกลับน่าเวทนาเป็นอย่างมาก อวี้ฮ่าวหรานหยุดกระบี่ได้ด้วยมือเปล่า เขาจับใบกระบี่ได้อย่างง่าย ๆ ราวกับมันไม่มีคมอะไรเลย!
“เป็นไปไม่ได้!!”
ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าอวี้ฮ่าวหรานแข็งแกร่งเป็นอย่างมากแต่หยวนหลงไม่เคยคิดฝันว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งถึงขนาดหยุดกระบี่ที่เขาใส่พลังแบบทุ่มสุดตัวได้ด้วยมือเปล่าแบบนี้
อย่างไรก็ตาม หยวนหลงยังคงพยายามโคจรพลังอีกรอบและดิ้นรนสุดฤทธิ์เพื่อถอนกระบี่จากมือของอีกฝ่ายแต่น่าเสียดายที่ความพยายามของเขากลับดูไม่เป็นผลอะไรเลย
อวี้ฮ่าวหรานยังคงกำกระบี่เอาไว้แน่นไม่ไหวติงราวกับเป็นภูเขาสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านมาเป็นหมื่นปี
หลังจากทุ่มเทพลังแทบจะทั้งหมดไปกับการดิ้นรนหนีจากอุ้งมือของอวี้ฮ่าวหราน ในที่สุดพลังของหยวนหลงก็เริ่มจะหมดลง
“เพล้ง!!”
เมื่อพลังเริ่มหมดกระบี่ที่เคยทานทนกับแรงกำของอวี้ฮ่าวหรานได้ก็เกิดรอยร้าวและแตกเป็นเสี่ยงๆ
ด้วยแรงตีกลับของพลัง ร่างของหยวนหลงกระเด็นกลับหลังไปมากกว่า10 ก้าว!
ในเวลานี้พลังในร่างของหยวนหลงก็ปั่นป่วนเป็นอย่างมากซึ่งมันส่งผลให้เขาไม่อาจใช้มันได้อีกในเวลาสั้นๆ
แน่นอนว่านี่คือการพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ!
“ฟิ้ว!!”
แต่แล้วในขณะที่ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงจู่ ๆ กลับมีมีดสั้นเล่มหนึ่งถูกปาพุ่งเข้าไปที่หัวของอวี้ฮ่าวหรานอย่างรุนแรงและที่สำคัญมีดสั้นที่ถูกปาออกมานั้นถูกปกคลุมไปด้วยพลังวิญญาณที่หนาแน่น!
“เคร้ง!”
อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ว่ามีมีดสั้นถูกปามาที่เขา แต่เขายังคงใจเย็นใช้หลังมือปัดมีดที่กำลังพุ่งเข้ามาให้กระเด็นออกไปราวกับปัดแมลง
ถึงแม้ว่ามีดสั้นจะถูกปัดออกไปอย่างง่ายดายแต่ด้วยพลังวิญญาณที่แฝงอยู่บนมีดสั้นนั้นหนาแน่นเป็นอย่างมากดังนั้นหลังจากที่มันถูกปัดไปตกที่พุ่มหญ้าข้างทาง พลังวิญญาณที่อัดแน่นอยู่มีดจึงระเบิดออกอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นหลุมลึกราว1เมตร
“นี่แกรับมือได้ยังไง!”
เมื่อเห็นว่ามีดสั้นของตัวเองไม่ได้ผล ผู้ที่ปามีดอุทานขึ้นมาอย่างลืมตัวด้วยน้ำเสียงตกตะลึง
แน่นอนว่าคนที่ปามีดไม่ใช่ใครอื่น เขาคือปรมาจารย์คงเหอ อาจารย์ของหยวนหลงนั่นเอง และนี่เป็นเหตุผลสำคัญที่หยวนหลงกล้ามาดักรอ อวี้ฮ่าวหราน!
คงเหอแอบซุ่มรอหาโอกาสอยู่นานแล้ว!
อันที่จริงอำนาจของมีดสั้นนั้นไม่ได้ธรรมดาเลย ต่อให้เป็นคนที่มีความแข็งแกร่งเหนือว่าคงเหอเล็กน้อย หากโดนเข้าไปอย่างน้อย ๆ จะต้องบาดเจ็บสาหัสแน่นอน
อย่างไรก็ตามน่าเสียดายที่อวี้ฮ่าวหรานไม่ใช่คนธรรมดาดังนั้นเขาจึงสามารถปัดมันทิ้งไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“โอ้? รอบที่แล้วยังเจ็บตัวไม่พอสินะ?”
อวี้ฮ่าวหรานหันไปถามคงเหอด้วยสีหน้าขบขัน
“เพื่อเห็นแก่สมบัติของแกที่มันดีจริง ๆ ดังนั้นคราวนี้ฉันจะยังไม่ฆ่าแกแต่จะสั่งสอนแกให้หนักมือมากกว่ารอบที่แล้ว แต่ถ้ารอบหน้าแกยังกล้าโผล่หน้ามาอีกฉันจะฆ่าแกทิ้งจริงๆ!”
“ถุย! คราวที่แล้วข้าประมาทต่างหาก! ไม่เช่นนั้นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกจะเอาชนะข้าได้ยังไง!”
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น คงเหอคับแค้นใจเรื่อยมาจนแทบจะในทันทีที่อาการบาดเจ็บของเขาหายดี เขาก็รีบวางแผนจัดการกับ อวี้ฮ่าวหราน
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือแผนซุ่มโจมตีด้วยมีดบินของเขากลับล้มเหลวไม่เป็นท่าซะงั้น!
“ฮ่า ๆ ถ้างั้นก็เข้ามาลองใหม่ได้เลย!”
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะพร้อมกับกวักมือเรียกคงเหอด้วยท่าทางดูถูก
ต้องรู้ว่าในสายตาของอวี้ฮ่าวหรานที่มีชีวิตอยู่มาหลายหมื่นปี ตัวตนอย่างคงเหอนั้นมีค่าไม่ต่างอะไรกับมดแมลงเลย
“ไอ้เด็กสารเลวคราวนี้แกตายแน่!!”
คราวนี้คงเหอเตรียมความพร้อมมามากกว่าเดิม เขาชักกระบี่ที่เหน็บอยู่ที่หลังออกมาจากนั้นโคจรพลังวิญญาณไปที่กระบี่อย่างสุดกำลังและพุ่งตัวเข้าหาอวี้ฮ่าวหรานอย่างรุนแรง!
ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน เมื่อเห็นเช่นนี้เขาโคจรพลังวิญญาณไปที่มือขวาทันทีและจากนั้นเขาชกหมัดขวาออกไปปะทะกับปลายกระบี่ของ คงเหอ อย่างรุนแรง!
“เพล้ง!!”
แทบจะในทันทีที่หมัดปะทะเข้ากับปลายกระบี่ กระบี่เกิดรอยร้าวอย่างฉับพลันและพริบตาต่อมาใบกระบี่แตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ พร้อมกับพลังวิญญาณที่โคจรอยู่บนกระบี่ก็สูญสลายหายไปในพริบตา!
“เฮอะ! นี่แกคิดจริง ๆ เหรอว่ารอบที่แล้วข้าใช้กำลังเต็ม 10 ส่วนกับมดแมลงอย่างแก?”
อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาจากนั้นเขาก็โคจรพลังวิญญาณมากกว่าเดิมและชกหมัดออกไปที่อกของคงเหออีกครั้ง!
“ข…ขอบเขตก่อรากฐานขั้นกลาง!?”
คงเหอสัมผัสได้ถึงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของพลังในร่างของอวี้ฮ่าวหรานได้อย่างชัดเจนจนเขาอุทานออกมาเสียงดัง
อีกฝ่ายเหนือกว่าเขามากเกินไป!
“อั่ก!!”
แทบจะไม่ต้องรอเวลา พลังวิญญาณที่คุ้มกายคงเหอพังทลายลงในพริบตาเมื่อเผชิญกับหมัดอันรุนแรงของอวี้ฮ่าวหราน
คงเหอโดนหมัดของอวี้ฮ่าวหรานอัดเข้าไปที่กลางอกแบบเต็ม ๆ จนร่างของเขาลอยละลิ่วไปกระแทกกับเนินดินที่อยู่ไม่ห่างมากนักเสียงดังลั่น
“บรึ้ม!”
ผลจากการปะทะครั้งนี้กระดูกหน้าอกและซี่โครงของคงเหอหักไปหลายซี่!
“แค่ก ๆๆ ไอ้หัวขโมย! เจ้าขโมยของรักของข้า ข้าไม่มีวันจบกับเจ้าแน่ ๆ หากข้าไม่ได้ของ ๆ ข้าคืน!”
ถึงแม้ว่าจะบาดเจ็บสาหัสและกระอักเลือดออกมาไม่หยุด คงเหอก็ยังพยายามยันกายลุกขึ้นและตะคอกใส่อวี้ฮ่าวหรานโดยไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย
เขาโกรธจนไม่สนอะไรอีกแล้ว!
ทางด้านของหยวนหลงที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลนักตกตะลึงจนแทบจะอ้าปากค้าง
แม้แต่อาจารย์ของเขายังรับมือกับฝั่งตรงข้ามไม่ได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?
ไอ้หนุ่มนี่มันจะต้องไม่ใช่มนุษย์แน่นอน มันจะต้องเป็นปีศาจแน่ ๆ ไม่งั้นมันจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?
อวี้ฮ่าวหรานยิ้มเยาะเย้ยให้กับคงเหอที่กำลังอยู่ในสภาพน่าอนาถ “ก็แล้วแต่เจ้า แต่อย่าลืมว่าครั้งหน้าที่ข้าเจอเจ้า ข้าจะไม่ปราณีเจ้าอีกแล้ว!”
หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจกับอีกฝ่ายอีกต่อไป เขาเดินกลับขึ้นไปบนรถและค่อย ๆ ขับรถบดยางที่แตกออกไปเรื่อย ๆ มุ่งหน้าไปยังบริษัทของเขา
คงเหอล้มตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นด้วยสีหน้าอิดโรยทันทีเมื่ออวี้ฮ่าวหราน จากไป คราวนี้เขาบาดเจ็บสาหัสอย่างแท้จริงอาการบาดเจ็บขนาดนี้อย่างน้อย ๆ เขาต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า2-3เดือนในการพักฟื้น