ตอนที่ 473 หงส์ขาวออกโรง (5)
นอกจากเส้นเลือดในสายตาที่เห็นได้ชัดเจนแล้ว ก็ไม่มีความเปลี่ยนแปลงอื่นอีก
จากนั้นไม่ว่ากำลังฝีมือของเฟิงเทียนอวี้ในยามนี้จะแข็งแกร่งเพียงใด เขาก็เผชิญหน้ากับศัตรูมากเกินไปแล้ว
ศัตรูมากมายถึงขั้นที่เขาเพียงคนเดียวไม่อาจรับมือได้!
ผ่านไปไม่นาน ทั้งแขน หน้าอก และแผ่นหลังเฟิงเทียนอวี้ล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลเต็มไปหมดสะดุดตาเป็นอย่างมาก
ฝีเท้าเฟิงเทียนอวี้ กลับไม่ถอยร่นเลยสักครึ่งก้าว
เพราะห้องด้านหลังมีสตรีที่เขารักที่สุดในโลกสองคน
คนที่เขาทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องปกป้องไว้ให้ได้!
“แค่กแค่ก!”
ปราณกระบี่ของคนผู้หนึ่งพุ่งเข้าจู่โจมบริเวณอกเฟิงเทียนอวี้ เขากระอักเลือดออกมา เขาเช็ดเลือดมุมปาก จากนั้นรับมือศัตรูอีกระลอกหนึ่ง
เขารู้ดี ศึกนี้ไม่ใช่ศึกที่เขาฝืนรับได้
ดังนั้น เขาไม่ขอเอาชนะศัตรูได้ เพียงหวังว่า…จะช่วยยื้อเวลาให้ชิงเอ๋อร์สักหน่อย
หากเยียนเอ๋อร์ถูกชิงไปจริงๆ ถังอวี้ต้อง…ทรมานนางตายแน่นอน!
“ท่านลุงฮ่องเต้!” ถังอิ่นร้อนรน คิดพุ่งเข้าไปเผชิญหน้า แต่มีเงาร่างสายหนึ่งมาขวางนางไว้
แววตาคมกริบของถังอวี้มองถังอิ่นอย่างดูแคลน “ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเจ้าถึงปกป้องพวกเขาขนาดนั้น”
ใบหน้าเล็กๆ ของถังอิ่นเชิดขึ้น “เพราะเจ้าไม่มีวันเข้าใจ โลกใบนี้มีคนประเภทหนึ่งที่ทำให้เจ้าไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น!”
ถังอวี้ตะลึงงัน
ถังอิ่นทุ่มเทชีวิตเพื่อเฟิงเทียนอวี้ได้ นางคงไม่…ทิ้งผู้ชายที่เสมือนทวยเทพอย่าหนานเสียน กลับไปชอบผู้ชายแก่อย่างนั้นหรือ
“ถอยไป!” ถังอิ่นมุ่นเรียวคิ้วเล็ก ตวาดเสียงเย็นชา
ถังอวี้สีหน้าไร้อารมณ์ “ต่อให้เจ้าตาย ก็ไม่เสียใจอย่างนั้นหรือ”
“ชั่วชีวิตของข้าถังอิ่น สิ่งที่เสียใจมากที่สุดก็คือเกิดในตระกูลถัง! แต่ข้าไม่เคยเสียใจที่ชอบนางเลย!”
ตระกูลถังทำร้ายท่านแม่ของเสี่ยวชิง เป็นมลทินในชีวิตนาง!
…
ร่างกายของเฟิงเทียนอวี้รับไม่ได้แล้ว เริ่มส่ายโงนเงนโซเซ
หน้าอกเขาถูกโจมตีหนักๆ อีกครั้ง เขาพ่นเลือดกระเซ็น ฝนเลือดสาดลงบนพื้น
“คุณหนู ท่านรีบพาองค์หญิงกับฮองเฮาหนีไปจากที่นี่!” กระบี่เล่มหนึ่งแทงเข้าที่บ่านาง เลือดไหลทะลัก นางไม่คำนึงถึงความเจ็บปวด โพล่งออกมา
ส่วนกระโปรงยาวสีเขียวของนาง ย้อมเลือดจนกลายเป็นอาภรณ์สีแดง เห็นแล้วน่าตกใจทั้งชวนให้คนเจ็บปวด
“เชียนหนิง!”
ใบหน้าน้อยๆ ของถังอิ่นทั้งเดือดดาลและกลัดกลุ้ม มือนางจับอยู่ที่ถุงบรรจุ
ในถุงบรรจุนี้ มีของรักษาชีวิตอยู่บ้าง แต่สิ่งของรักษาชีวิตเหล่านี้สำหรับผู้ฝึกระดับเสวียนอู่แล้ว ช่างอ่อนแอจนไม่อาจทำอะไรได้ เอาออกมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร…
ฉับพลัน…
ภาวะจิตของถังอิ่นกวาดมองเห็นขนนกสีขาวในถุงบรรจุ
นี่คือสิ่งที่เฟิงหรูชิงมอบให้นางก่อนเข้าไปช่วยท่านป้าฮองเฮา บอกว่าหากเกิดอันตรายขึ้นมา ให้จุดขนนกนี้
นางเห็นหนานเสียนมอบขนนกให้เสี่ยวชิงกับมือ แต่ถังอิ่นรู้สึกว่า นี่อาจเป็นของขวัญแทนใจที่
หนานเสียนมอบให้เสี่ยวชิงแน่ ไม่อาจคลี่คลายปัญหาได้
แต่ตอนนี้…นางทำได้แค่ลองแล้ว!
ถังอิ่นกัดฟัน เอาขนนกออกมาจากถุงบรรจุ
จากนั้นถังอวี้ที่กำลังรอให้ถังอิ่นขอร้องอ้อนวอน ก็เห็นนางเด็กตรงหน้าจุดขนนกในมือขึ้นมา
นางอ้าปากค้าง
ถังอิ่นบ้าไปแล้วหรือ ในสถานการณ์แบบนี้ นางยังเล่นไฟอีกหรือ
หรือว่าถูกกระตุ้นมากเกินไปจนสมองเกิดปัญหาแล้ว
ถังอวี้ยังไม่ทันหัวเราะเยาะ แสงสีขาวสายหนึ่งทะยานพุ่งสู่ฟ้า แผ่กระจายออก ทำให้เมฆครึ้มแน่นขนัดบนฟ้าแตกตัวออก เปลี่ยนไปเป็นแสงสว่างวาบ
เสียงหงส์ขาวร้องไปทั่วเมืองเยว่ ทำให้คนที่กำลังต่อสู้ทั้งหมดตกตะลึงหยุดมือ หันไปมอง
………………………….
ตอนที่ 474 หงส์ขาวออกโรง (6)
ครั้นมองท้องฟ้าพบหงส์สีขาวสวยตัวหนึ่ง
ขนหงส์เป็นสีขาวปลอดดูสะอาดเสียยิ่งว่าหิมะขาว ดวงตาสีฟ้าของมันเป็นประกายกระจ่างใส ไม่เจือปนสิ่งสกปรกใดทั้งสิ้น
สายตามันกวาดมองมายังกลุ่มคนเบื้องล่าง เมื่อเห็นถังอิ่นก็ชะงักเล็กน้อย
มันสัมผัสได้ว่า นางหนูคนนี้เป็นคนเรียกมันออกมา แต่ร่างกายของนางหนูหาได้มีกลิ่นอายของหนานเสียน ก็เห็นได้ว่านางคงไม่ใช่ลูกสะใภ้ของซู่อี
“เจ้าได้ขนของข้ามาได้อย่างไร” หงส์ไม่รู้ว่านางหนูผู้นี้มีความสัมพันธ์ใดกับหนานเสียน จึงมิกล้าโอหังมากนัก ใช้น้ำเสียงเป็นมิตรถาม
อืม ความประทับใจแรกเป็นเรื่องสำคัญมาก
หากนางหนูนี่รู้จักกับลูกสะใภ้ของซู่อี แล้วไปฟ้องนางจะทำอย่างไรเล่า
ถ่อมตน มันพยายามถ่อมตนอย่างยิ่ง!
เพียงคิดว่าไม่ช้าจะได้พบแม่นางที่หนานเสียนเอาแต่เฝ้าคะนึงหา หงส์ขาวก็ตื่นเต้น
ถังอิ่นอึ้งงัน ขนนกนี้…เรียกหงส์ขาวออกมาได้อย่างนั้นเหรอ
เช่นนั้นอีกประเดี๋ยวค่อยดึงขนออกมาให้เสี่ยวชิงสักหลายเส้นหน่อย อีกหน่อยเสี่ยวชิงเผชิญอันตรายจะได้มีคนช่วยเหลือ
“นางหนู!” หงส์ขาวเห็นนางไม่สนใจ ก็เรียกนางอย่างอดไม่ได้
หากเป็นเมื่อก่อนมีใครเมินมันเช่นนี้ มันคงอาละวาดไปนานแล้ว!
ในที่สุดถังอิ่นก็ได้สติ นางตอบตามสัตย์ “เสี่ยวชิงของข้าเป็นคนมอบให้”
เสี่ยวชิงหรือ อ้อ จริงสิ เหมือนกับว่าหนานเสียนเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าชิงเอ๋อร์
“เช่นนั้นเจ้ารู้จักหนานเสียนหรือไม่” น้ำเสียงของหงส์ขาวอ่อนโยนขึ้น
ถังอิ่นขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “รู้จักแน่นอน!”
“อ้อ” รู้จักก็ดี…ดูท่าจะเป็นคนกันเอง แต่ไม่รู้ทำไม หงส์ขาวรู้สึกว่าคำว่าหนานเสียนที่ได้ยินจากถังอิ่นแฝงไปด้วยความเป็นศัตรู
ดังนั้น มันถามขึ้นมาประโยคหนึ่งอย่างฉงน “จริงสิ เจ้าเป็นอะไรกับหนานเสียน”
“ศัตรูหัวใจ!”
ศัตรู…ศัตรูหัวใจหรือ
หงส์ขาว “…”
ไม่เป็นไร ต่อให้คนที่หนานเสียนชอบเป็นผู้ชายก็ไม่เป็นไร ต่อให้เขามีศัตรูหัวใจสาวเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคน ก็ยังไม่เป็นอะไรเช่นกัน ขอเพียงซู่อีรับได้ก็พอ มันก็รับได้เช่นกัน!
…
ในเรือน หลังจากหงส์ขาวปรากฎตัว ก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงบ
โดยเฉพาะเมื่อเห็นหงส์ขาวกลอกสายตามา คนทั้งหลายต่างก็สั่นเทิ้ม คล้ายมีกระบี่เล่มยักษ์เสียอยู่บนหัวพวกเขา
ความรู้สึกถูกกดดันทำให้พวกเขาหายใจยากยิ่ง
“เยว่ปู้สง จัดการเจ้าหงส์ตัวนี้ซะ ข้ากำลังอยากได้เก้าอี้นั่งอยู่พอดี!” ถังอวี้กัดฟันสั่งการ
เมื่อครู่นางฟังเข้าใจแล้ว เจ้านกตัวนี้มาเพื่อเฟิงหรูชิง
ขอเพียงเป็นของเฟิงหรูชิง นางคิดแย่งชิงทุกอย่าง!
เยว่ปู้สงไม่กล้าขยับ
เสี้ยววินาทีที่หงส์ขาวปรากฏตัว เขาก็รู้ตัวว่าตัวเองหาใช่คู่ต่อสู้ของมัน พุ่งเข้าไปก็มีแต่ตายโดยมิต้องสงสัย!
อีกอย่างชื่อหนานเสียนเมื่อครู่ พูดออกมาจาก…ปากของหงส์เช่นเดียวกัน
คงไม่ใช่…เฟิงหรูชิงผู้หญิงคนนั้น มีความสัมพันธ์กับหนานเสียนจริงๆ หรือ
เยว่ปู้สงรู้สึกลนลานอย่างบอกไม่ถูก กระบี่ยาวที่เขาถืออยู่สั่นเทา สองขาสั่นเทิ้ม
เขาไม่ขยับ คนอื่นๆ ของเมืองเยว่ก็ไม่กล้าขยับ ล้วนยืนรอรับคำสั่งการอยู่ที่เดิม
“เยว่ปู้สง!” ถังอวี้มองเยว่ปู้สงที่กล้าดูแคลนคำสั่งของนาง โทสะปะทุสูงเสียดฟ้า ส่งสายตามองพวกเหวินเฟิง “เฟิงหรูชิงทำร้ายประมุขจวนเฟิงอวิ๋น พวกเจ้าล้วนเป็นคนของจวนเฟิงอวิ๋น รีบฆ่าเฟิงเทียนอวี้เดี๋ยวนี้!”
คนของจวนเฟิงอวิ๋นได้สติ
จริงด้วย พวกเขาเป็นคนของจวนเฟิงอวิ๋น ในเวลาแบบนี้ไม่อาจถอยได้
………………………….