ตอนที่ 475 หงส์ขาวออกโรง (7)
ในกลุ่มคนทั้งหมด ร่างกายของเฟิงเทียนอวี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขายืนโงนเงน ใช้กระบี่ปักไว้ที่พื้นเพื่อค้ำไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองอยู่บนพื้น
“ท่านลุงฮ่องเต้!” ถังอิ่นโผเข้าไปอยู่ข้างๆ เฟิงเทียนอวี้ร้องไห้อย่างหมดรูปเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น “โทษก็โทษที่ข้าความจำไม่ดีลืมว่าเสี่ยวชิงมอบขนนกให้ เป็นข้าที่ทำร้ายท่าน ตอนนี้กว่าครอบครัวพวกท่านจะอยู่พร้อมหน้ากันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ท่านห้ามตายเด็ดขาด เสี่ยวชิงไม่อาจเสียพ่อไปได้!”
เฟิงเทียนอวี้ “…”
ข้ายังไม่ตาย เจ้ากำลังแช่งข้าหรืออย่างไรกัน
“ข้าไม่เป็นไร!” เฟิงเทียนอวี้ฝืนกล่าวออกมาหลายคำ “ข้าแค่…ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าไปดูสาวใช้ของเจ้าดีกว่า นางบาดเจ็บหนัก”
เชียนหนิงน้อยใจจนแทบร้องไห้ออกมาแล้ว
คุณหนู ทั้งๆ ที่องค์หญิงมอบอาวุธลับให้แท้ๆ ทำไมท่านไม่เอาออกมาเร็วกว่านี้อีก
ไม่ทันรอให้ถังอิ่นลุกขึ้น คนของจวนเฟิงอวิ๋นทั้งหลายก็พุ่งเข้าจู่โจมใส่เฟิงเทียนอวี้อีกครั้ง
เฟิงเทียนอวี้พยายามลุกขึ้นหลายครั้งยังไม่อาจลุกจากพื้นได้
ในขณะที่คนทั้งหลายพุ่งมาอยู่เบื้องหน้าเฟิงเทียนอวี้ เปลวเพลิงกระแสหนึ่งโหมลงมาจากบนฟ้า เกิดเสียงปังดังสนั่นตรงหน้าเฟิงเทียนอวี้
ยอดฝีมือจวนเฟิงอวิ๋นที่พุ่งเข้ามาไม่มีโอกาสได้ตอบสนองอะไรทั้งนั้นก็ถูกเปลวเพลิงเผาไหม้กลายเป็นจุล
สายตาหงส์ขาวมองไปที่เฟิงเทียนอวี้ ถามออกด้วยเสียงหวั่นๆ “นางหนู เมื่อครู่เจ้าบอกว่า เขาเป็นพ่อของใครกัน”
ถังอิ่นกะพริบตา “เสี่ยวชิง”
ปัง!
เพลิงโทสะของหงส์ขาวแผดไปทั่วในบัดดล
อุณภูมิในอากาศสูงขึ้นมากหลายส่วน
“ใครแตะต้องเขา ใครกัน” มันโมโหจนแทบระเบิดแล้ว “กระทั่งพ่อตาของหนานเสียนยังกล้าลงมือ ใครกันที่ทำร้ายเขาเป็นเช่นนี้ รีบออกมารับความตายซะเถอะ!”
หากซู่อีรู้ว่า ทั้งๆ ที่มันมาถึงแล้วยังปล่อยให้พ่อตาหนานเสียนได้รับบาดเจ็บอีก แล้วนางรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ ภายหน้าไม่โปรดปรานมันอีกแล้วจะทำอย่างไร
เฟิงเทียนอวี้สีหน้าหมดอาลัย “…”
พ่อตาหนานเสียนหรือ
เขาไม่อาจยอมรับ!
ไม่ง่ายเลยกว่าจะพบเยียนเอ๋อร์ ยังไม่ได้ทันเสพความสุขที่ครอบครัวพร้อมหน้า ลูกสาวก็จะถูกคนพาตัวไปอีกแล้วหรือ
งานแต่งงานนี้ เขาไม่เห็นด้วย!
สีหน้าเยว่ปู้สงเปลี่ยนไป น้ำเสียงสั่นเครือ “หนานเสียนที่เจ้าพูดถึงคือ คนของจวนเทียนเสินผู้นั้นหรือ”
หงส์ขาวขมวดคิ้ว
“จวนเทียนเสินอันใด”
เยว่ปู้สงค่อยคลายใจลง
ยังดีที่ชื่อเหมือนกันก็เท่านั้นเอง ท่านผู้นั้นของจวนเทียนเสินจะชอบธิดาฮ่องเต้องค์หนึ่งได้อย่างไร
“พวกคนที่จวนเทียนเสินนั่นล้วนเป็นขยะ ชั่วชีวิตนี้หนานเสียนบ้านข้าไม่มีทางเป็นคนของจวนเทียนเสิน!” หงส์ขาวร้องหึคำหนึ่ง “พวกเขามาขอร้องต่อหน้า หนานเสียนก็ไม่เคยกลับไปสักครั้ง คนกลุ่มนั้นไม่คู่ควรบอกว่าหนานเสียนเป็นคนของจวนเทียนเสินเช่นกัน”
จวนเทียนเสินเป็นขยะ ทำร้ายซู่อีจนเสียใจร้องไห้ ช้าเร็วสักวันหนึ่งมันจะทำให้คนของจวนเทียนเสินทั้งหมดคุกเข่าอยู่แทบเท้ามัน
โดยเฉพาะคนตระกูลมู่ผู้นั้น
มันจะทำให้เขาเห็นซู่อีแต่งงานกับมัน คลอดลูกหงส์ขาวออกมารังหนึ่ง ทางที่ดีทำให้เขาโมโหจนร้องไห้ ใครใช้ให้เขาทอดทิ้งภรรยาและลูก ซ้ำยังกล้าทำร้ายซู่อีอีก!
เยว่ปู้สงหน้าซีดอีกครั้ง เขาสั่นงกๆ พูดไม่ออกสักประโยค
ผ่านไปสักพัก เขาหันไปมองถังอวี้
“ทำไมเจ้าไม่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นกับหนานเสียนมีความสัมพันธ์อะไรกัน”
เขาหน้าเศร้า
หากรู้แต่แรก ต่อให้มีความกล้าหาญอีกสักร้อยเท่า ก็ไม่กล้าทำผิดต่อพ่อตาหนานเสียน!
ถังอวี้เม้มปาก ตีหน้าขรึม “นางไม่ใช่ผู้หญิงของหนานเสียน! จวนเทียนเสินไม่มีวันยอม!”
………………….
ตอนที่ 476 หงส์ขาวออกโรง (8)
คำพูดประโยคนี้เป็นการพิสูจน์ว่าถังอวี้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฟิ่งหรูชิงกับหนานเสียน ทว่าเลือกที่จะปิดบังทุกคน
อย่างว่าแต่คนของเมืองเยว่ทั้งหมดเลย กระทั่งเหวินเฟิงยังไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงเป็นผู้หญิงของหนานเสียน!
จบกัน!
คนที่ล่วงเกินคุณชายหนานเสียน ไม่เคยมีจุดจบที่ดีสักคน!
“พวกโง่!” หงส์ขาวมองถังอวี้อย่างดูแคลน “หนานเสียนคือคนที่ซู่อีบ้านข้าปกป้อง พวกขยะจวนเทียนเสินคู่ควรตัดสินใจเรื่องของเขาอย่างนั้นหรือ หากพวกนั้นกล้าชี้มือชี้ไม้สั่งการหนานเสียน ข้าจะพ่นไฟเผาพวกขยะกองนั้นให้ตายไปซะ!”
“เจ้า…” ถังอวี้ชี้หงส์ขาวด้วยโทสะ “เจ้าพูดจาเหลวไหล ไร้การสั่งสอน!”
หงส์ขาวเหลือบมองถังอวี้ด้วยสายตาเย็นเยียบ “เจ้าชี้อะไร”
“เจ้าชี้อะไรของเจ้า”
“เจ้าลองชี้อีกครั้งสิ!”
“ลองก็ลองสิ!”
…
หงส์ขาวพ่นไฟลงไป เปลวไฟกลุ่มนั้นเผาไปที่ถังอวี้พอดิบพอดี
แต่ถังอวี้หาได้ถูกไฟเผาเป็นจุลเหมือนคนอื่น นางร้องโหวกเหวกอยู่ท่ามกลางกองเพลิง กระโดดโลดเต้นไม่หยุด คิดดับไฟบนร่างให้มอดลง
หงส์ขาวมองถังอวี้กระโดดโลดเต้นเพราะเปลวเพลิงด้วยความสนุก ดวงตาสีฟ้ามันแฝงไปด้วยแววหัวเราะสะใจ
หากซู่อีไม่อยู่แล้ว มันยังต้องการการอบรมอะไรอีกเล่า
หากมันไม่กลัวว่าจะเสียเวลาเกินไป มันคิดด่าเจ้าโง่พวกนี้ให้ตาย
“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!” เสียงร้องของถังอวี้จวนเจียนจะขาดใจ เจ็บจนแทบทนไม่ไหว “พวกเจ้ายังยืนทำอะไรอีก มาช่วยข้าดับไฟเร็วเข้า!”
เหวินเฟิงเป็นคนแรกที่ตอบสนอง รีบพุ่งเข้าไปหาถังอวี้
กลุ่มคนที่เหลืออยู่ของจวนเฟิงอวิ๋นค่อยได้สติกลับมา
แววตาหงส์ขาวเหลือบมองลงมา มุมปากยกยิ้มเย้ยหยัน
ไฟของมันจะดับได้อย่างนั้นหรือ หากดับได้ เช่นนั้นมันก็ไม่คู่ควรเป็นหงส์แล้ว!
เจ็บปวดเสียจนเยือกเย็น กัดฟันแน่น “ไม่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเจ้าคือใคร แต่ว่า…อย่างไรข้าก็เป็นคุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋น วันนี้พวกเรามาแก้แค้นให้ท่านเจ้าบ้านจวนเฟิงอวิ๋น เจ้าคิดขวางพวกเรา รอท่านผู้อาวุโสจวนเฟิงอวิ๋นมาแล้ว ใครก็ปกป้องเจ้าไม่ได้!”
เจ้าหงส์ตัวนี้อาศัยที่มีหนานเสียนให้ท้ายถึงได้กล้าทำอะไรเหิมเกริม
แต่ว่า ตระกูลมู่ของจวนเทียนเสินต้องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลถึง
ถังอวี้ไม่รู้ว่าตระกูลถังมีอะไรกันแน่ที่ดึงดูดตระกูลมู่แห่งจวนเทียนเสิน แต่นางเข้าใจดี ตั้งแต่บัดนี้ไปถังอิ่นไม่ใช่คนของตระกูลถังอีก คนที่สามารถแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับหนานเสียนได้ ในตระกูลถังเหลือเพียงนางเท่านั้น!
ดังนั้นหงส์ขาวมีหนานเสียนคอยให้ท้ายแล้วจะทำไม ต่อไปนางมีตระกูลมู่แห่งจวนเทียนเสินอยู่เบื้องหลังเช่นกัน
ต่อให้พรสวรรค์ของหนานเสียนสูงส่งสักเสียเท่าไร งานแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ต้องมีพ่อแม่เป็นผู้กำหนด!
กลับกันนางถูกกำหนดให้แต่งงานกับหนานเสียนแล้ว ย่อมไม่กลัวเจ้าหงส์ตัวนี้!
…
นอกประตูเรือนเสียงแก่ชราสงบนิ่งกระแสหนึ่งดังขึ้นมา
“ทำไมข้าได้ยินคนพูดถึงจวนเฟิงอวิ๋นของข้า”
สำหรับถังอวี้แล้ว เสียงนี้ไม่คุ้นหูอย่างยิ่ง
นางยังเงยหน้ามอง สายตาลอดผ่านเปลวไฟเบื้องหน้ามองไปคนที่กำลังเดินเข้ามาจากภายนอก
คนที่นำอยู่หน้าสุดคือผู้เฒ่าที่มีท่วงท่าสง่าผ่าเผย ข้างกายผู้เฒ่ายังมีเงาร่างสายหนึ่งที่ถังอวี้กลับคุ้นเคย
“ผู้พิทักษ์เฟิงอิง รีบมาช่วยข้า!”
นางรีบร้อนเอ่ย
ตั้งแต่ต้นจนจบเฟิงอิงไม่เหลือบแลนางสักนิด สีหน้าเย็นชาคล้ายกับเป็นคนไม่รู้จัก
เมื่อสองวันก่อน ระหว่างทางมาเมืองเยว่พวกเขาได้พบลูกน้องของชิงหย่วน ค่อยรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงในตระกูลถัง รีบติดตามมา
ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันถึงตระกูลถัง ก็ได้ยินเสียงของถังอวี้ ดังนั้นเขาถึงเดินเข้ามากับท่านผู้อาวุโสใหญ่
……………………..