บทที่ 147 เอาปืนใหญ่ไปไล่ยิงยุง
หลินเจี้ยนเฟิงโมโหมาก เขาไม่ได้สัมผัสถึงการเคลื่อนไหวชี่แท้บนตัวเฉินโม่ กลับกัน เขารู้สึกถึงผลการฝึกตนที่ไม่อ่อนแอ จากเฉินซงจื่อ ที่อยู่หลังเฉินโม่
หลินเจี้ยนเฟิงแอบคิดในใจ “ไอ้หมอนี่ไม่ได้เก่งอะไร แต่นักพรตเฒ่าที่อยู่หลังเขา น่าจะลำบากหน่อย เดาว่าเฉินโม่อวดดีขนาดนี้ เพราะอาศัยนักพรตเฒ่าคนนี้ หลินหรูเฟิงก็น่าจะตายเพราะนักพรตเฒ่าคนนี้”
หลังจากที่คิดได้แล้ว หลินเจี้ยนเฟิงไม่สนใจเฉินโม่ “เด็กน้อย นายอวดดีมาก ฉันจะต้องให้นายจ่ายค่าอวดดีมาให้ได้!”
“ลงมือสิ”
หลินเจี้ยนเฟิงก้าวออกมา ลมปราณอันแข็งแกร่งระเบิดออกจากตัว ทำให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้เขา โดนกระแทกจนถอยหลังไป 2-3 ก้าว
เฉินซงจื่อรีบก้าวมาขวางหน้าเฉินโม่เอาไว้ “หึ เอาปืนใหญ่ไปไล่ยิงยุงเหรอ จะท้าทายนายน้อย ผ่านฉันไปก่อน แล้วค่อยว่ากัน!”
หลินเจี้ยนเฟิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เด็กน้อยเฉินโม่ ดูเหมือนฉันเดาไม่ผิด นักพรตเฒ่าคนนี้เป็นที่พึ่งใหญ่ของนาย นายมันก็แค่สวะ เขาต่างหากคือเฉินไต้ซือที่แท้จริง!”
เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร แค่มองหลินเจี้ยนเฟิงนิ่งๆ
เฉินซงจื่อส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “บังอาจ อำนาจของนายน้อย คนกระจอกแบบนายจะจินตนาการได้เหรอ!”
หลินเจี้ยนเฟิงไม่สนใจคำพูดของเฉินซงจื่อ เขาเข้าใจว่าเฉินซงจื่อ ตั้งใจยกยอเฉินโม่ เฉินโม่แค่คนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น
“หึ ช่างเถอะ จัดการนายก่อนละกัน แล้วค่อยจัดการเด็กน้อยเฉินโม่ ไม่มีนายเป็นที่พึ่ง ดูสิว่าเฉินโม่จะอวดดียังไงอีก!”
หลินเจี้ยนเฟิงพูดจบ เด้งตัวขึ้นไป ลอยอยู่กลางอากาศสูงประมาณ 9 เมตรกว่า หมัดกระแทกลงมาบนหัวเฉินซงจื่อ
“มาได้ดี!”
เฉินซงจื่อแววตาเป็นประกาย ชุดนักพรตเฒ่าสะบัดพลิ้ว ก้าวออกมา เด้งตัวขึ้นไปกลางอากาศเช่นกัน กระแทกหมัดออกมา
ทั้งสองซัดกันไปมา ต่อสู้จากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งของจุดชมวิว และวกกลับมาจากอีกด้าน เพียงพริบตา ต่อกรกันเป็นร้อยรอบแล้ว
พวกผู้มีอิทธิพลด้านล่าง มองอย่างตกตะลึง
“นี่มันจอมยุทธในยุทธภพ เหาะเหินเดินอากาศในนิยายชัดๆ!”
“ฉันว่าเก่งกว่าจอมยุทธในยุทธภพในนิยายอีกนะ คิดไม่ถึงจริงๆ โลกที่เราอาศัยอยู่ มีคนเก่งแบบนี้หลบซ่อนอยู่! ดูเหมือนก่อนหน้านี้ เราอยู่อย่างเสียเปล่าแล้ว!”
“ใช่ อยู่อย่างเสียเปล่าจริงๆ กลับกัน ฉันเข้าใจว่าความสำเร็จของตัวเองในตอนนี้ เป็นที่พอใจแล้ว เข้าใจว่ามีทรัพย์สินไม่กี่ร้อยล้าน ก็สามารถยโสโอหังได้ เทียบกับพวกเขาสองคน เงินและทรัพย์สินพวกนั้นของฉัน ช่างไร้สาระ แค่เขาอยากได้ ก็ได้มันมาอย่างง่ายดาย!”
พวกผู้มีอิทธิพลต่างทอดถอนใจ เคยเห็นยอดฝีมือเก่งกาจแบบนี้เป็นครั้งแรก เปลี่ยนมุมมองพวกเขาที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง
ถ้าตัวเองแข็งแกร่งได้ถึงขั้นนี้ เงินทองสำหรับพวกเขา เป็นเพียงสิ่งของภายนอกอย่างแท้จริง มิน่าล่ะตระกูลหลินเอาแต่ปักหลักอยู่หลินโจว ไม่ใช่เพราะฝีมือพวกเขาใช้ไม่ได้ แต่เพราะพวกเขา ไม่เห็นเงินทองบนโลกเป็นเรื่องสำคัญ
เจี่ยจิ้งอานมองทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้กัน ถามฉู่เหวินสงเบาๆ ว่า “นายว่าพวกเขาสองคน ใครเก่งกว่า”
ฉู่เหวินสงส่ายหน้า “ไม่รู้ เรื่องของนักบู๊พวกนี้ คนธรรมดาอย่างเราจะรู้ได้ไง แต่ฉันเชื่อว่าแค่เฉินไต้ซือลงมือ ต้องชนะแน่นอน!”
เจี่ยจิ้งอานกับเซวียเชียนเหอ และคนอื่นพยักหน้า ใจที่กระวนกระวาย สงบลงสักที
หลินเจี้ยนเฟิงมีพละกำลังแดนในชั้นสูงสุด อีกทั้งยังพอสัมผัสถึงประตูทางเข้าของแดนแปรภาพแล้ว เฉินซงจื่อเป็นระดับแดนในชั้นสมบูรณ์ แต่ฝึกฝนวิชาโลกบำเพ็ญเซียน ที่เฉินโม่ทำให้ดีขึ้น เรื่องวิชาแข็งแกร่งกว่าหลินเจี้ยนเฟิงเป็นร้อยเท่า