ตอนที่ 489 หนานเสียน นั่นใช่เจ้าหรือไม่ (3)
เจ้างูเขียวที่เพิ่งถูกโยนออกไปว่ายน้ำกลับมา เมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้ความปราณีของหนานเสียน มันก็ตกใจกรีดร้องและรีบหนีไปอย่างไร้ร่องรอย
พลิกแผ่นดินก็หาไม่เจอ!
หนานเสียนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาสัมผัสได้ว่าเจ้างูเขียวนั้นค่อยๆ อยู่ไกลออกไป สีหน้าเขาจึงผ่อนคลายลง
อืม คราวนี้ มันคงจากไปจริงๆ แล้ว
“กั๋วซือ…” เฟิงหรูชิงเหลือบตามองไปที่ตาของหนานเสียน
ขณะนั้น ร่างที่เห็นด้วยดวงจิตรับรู้เมื่อสักครู่ ได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของนางอีกครั้ง ทำให้นางคลางแคลงใจ
“กั๋วซือ เจ้าช่วยข้าไว้ใช่หรือไม่”
ดวงตาเศร้าโศกของชายผู้นั้น ราวกับดาบที่แทงทะลุหัวใจนาง
นางอยากจะเข้าไปปลอบใจเขาที่ข้างกาย คลายความกังวลของเขา ไม่ให้เขาเศร้าโศกอีก
แต่ว่านาง…ไม่สามารถไปยังข้างกายของเขา
จู่ๆ หนานเสียนก็ดึงเฟิงหรูชิงเข้ามาไว้ในอ้อมอก จับหัวของนางไว้ทำให้หัวของหญิงสาวนั้นแนบไปกับแผ่นอกของเขา
“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ดูแลเจ้าให้ดี”
เฟิงหรูชิงเอาหัวแนบกับอกของชายหนุ่ม นางได้ยินเสียงของหัวใจเต้นของเขา
บรรยากาศในห้องเงียบลง
เงียบจน…ได้ยินเพียงเสียงหัวใจของกันและกัน
“กั๋วซือ เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร”
ที่นี่คืออุทยานของถังอิ่น หนานเสียนไม่น่าจะรู้ได้
“อืม” หนานเสียนคลายอ้อมแขนที่โอบหญิงสาว ยิ้มน้อยๆ “ในโลกแห่งนี้ ไม่มีที่ใดที่ข้าจะหาเจ้าไม่พบ”
“หากวันหนึ่ง ข้าไม่ได้อยู่บนโลกนี้ เจ้าจะตามหาข้าอย่างไร”
นางไม่ใช่คนในทวีปชางเยว่ นางมาจากดินแดนที่ชื่อว่าหัวเซี่ย
หากวันใด นางต้องจากทวีปนี้ไป หนานเสียนจะตามหานางอย่างไร
“หากเจ้าอยู่บนชั้นฟ้าทั้งเก้า ข้าก็จะพลิกสวรรค์เพื่อค้นหา หากเจ้าอยู่ใต้บาดาล ข้าก็จะหาให้ทั่ว! ข้าบอกแล้วอย่างไร ในโลกแห่งนี้ ไม่มีที่ไหนที่ข้าจะหาเจ้าไม่พบ”
ไม่ว่าจะผ่านไปร้อยปีหรือพันปี เขาก็จะตามหานางจนพบ
เสียงเฟิงหรูชิงหัวเราะลั่นมาจากในห้อง
“กั๋วซือ ข้าหยอกเจ้าเล่น ชีวิตนี้ ข้าไม่มีทางจากทวีปชางเยว่ไปแน่นอน”
ถึงนางจะเป็นเพียงคนนอก ไม่ใช่คนของโลกแห่งนี้ แต่นางรู้สึกว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้าน
ราวกับว่าแผ่นดินนี้ คือบ้านที่แท้จริงของนาง
“แต่ว่า…” เฟิงหรูชิงลุกขึ้น แล้วโน้มตัวไปทับหนานเสียน นางยิ้มอย่างได้ใจ “เห็นกั๋วซือจริงจังแบบนี้ ทำให้ข้าแทบทนไม่ไหว อยากจะนอนกับเจ้าให้ได้”
หนานเสียนสีหน้านิ่งเรียบ มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆ เผยออกมา “ข้าเคยบอกไว้ว่า หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ข้าก็จะยอมนอนกับเจ้าไปทั้งชีวิต”
เฟิงหรูชิงหน้าตาบึ้งตึง “ทำไมเจ้าอยากจะประลองกับข้าไม่จบไม่สิ้น”
“เพราะว่า…ข้าอยากโดนเจ้าฟาด”
“…”
“ข้าลืมเรื่องราวไปเยอะ กลับมีแต่ความรู้สึกที่โดนเจ้าฟาด หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ไม่แน่ข้าอาจจะนึกอะไรออก”
“…”
จากก้นบึ้งของจิตใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนี้ นางจะไปลงไม้ลงมือได้อย่างไร
ใครคนนั้นไม่มีทางเป็นนางแน่! “กั๋วซือ จริงๆ แล้วเจ้าต้องการตามหาคนที่จะล้างแค้น แต่ดันหาตัวผิดคนใช่หรือไม่” เฟิงหรูชิงมองหนานเสียนอย่างสงสัย “เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะลงมือกับเจ้าหรือ”
หนานเสียนมองเฟิงหรูชิง ไม่ได้พูดอะไร
เฟิงหรูชิงร้อนใจ “ข้าไม่เคยตีเจ้ามาก่อนนะ!”
ต่อให้เคย แต่นั่นคือองค์หญิงคนเดิมเป็นคนทำ ไม่ใช่คนอย่างนางแน่นอน!
“ชิงเอ๋อร์บอกว่าไม่เคย ก็แสดงว่าไม่เคย”
หนานเสียนลูบหัวของเฟิงหรูชิง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน อ่อนโยนเสียจนทำให้คนเคลิบเคลิ้มได้อย่างง่ายดาย
……………………….
ตอนที่ 490 หนานเสียน นั่นใช่เจ้าหรือไม่ (4)
ขณะนั้นเอง หัวใจของเฟิงหรูชิงก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
นางโถมทับร่างหนานเสียนทันที ริมฝีปากแดงฉานกดประทับไปที่ปากของชายหนุ่มตรงหน้า
“ข้าสู้เจ้าไม่ได้ แต่ข้ากัดเจ้าได้!”
ปากพูดว่ากัด แต่นางกลับจูบไปบนริมฝีปากของหนานเสียนอย่างแผ่วเบา
ไร้เดียงสา หวานฉ่ำ
เมื่อจูบเสร็จ นางจึงผละออกจากริมฝีปากของชายหนุ่ม เลียริมฝีปากล่างเย้าย้วน ยิ้มอย่างได้ใจ ไม่สงวนท่าที
“กั๋วซือ ตอนนี้เจ้าคิดอะไรออกบ้างหรือยัง”
สายตาของหนานเสียนมองไปที่ริมฝีปากแดงของหญิงสาว เขาสงบนิ่งอย่างเคย ราวกับก้อนเมฆที่บางเบา
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก หรือว่า…จะต้องลองอีกสักที”
จากท่าทีของหนานเสียน ดูไม่ออกเลยว่าเขาจงใจ
แต่เฟิงหรูชิงไม่สนว่าหนานเสียนจะจงใจหรือไม่จงใจ นางโถมเข้าใส่เขาอีกรอบ ดันร่างเขาให้ติดกับผนัง ประทับรอยจูบลงบนปากของชายหนุ่ม
มือของชายหนุ่มนั้นค่อยๆ ประคองหัวของเฟิงหรูชิง
สายตาของเขาไม่เย็นชาเหมือนเคย แววตาของความสุขก่อขึ้นอย่างลางๆ
ทันใดนั้นเอง…
เสียงดังปัง ประตูถูกเปิดออก
เฟิงเทียนอวี้เดินเข้ามา
ได้เห็นเข้ากับเฟิงหรูชิงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขา กำลังดันชายคนหนึ่งชิดกำแพง และทำในสิ่งที่ไม่อาจหาคำใดมาบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นได้
ราวกับโดนตีแสกหน้า เฟิงเทียนอวี้สีหน้าเปลี่ยนไปอารมณ์ของเขาขุ่นมัวทันที ราวกับว่ามีพายุฝนก่อตัวอยู่บนหัวเขา
…
เมื่อครู่นั้นหนานเสียนรู้สึกได้ว่าเฟิงหรูชิงใช้การจูบเป็นข้ออ้างในการนำพลังวิเศษของนางถ่ายโอนเข้าไปภายในร่างของเขา เยียวยาวิญญาณหลักของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ
เขารู้ดีว่า เฟิงหรูชิงรู้ว่าเขาไม่ยอมบอกเรื่องที่วิญญาณหลักได้รับบาดเจ็บให้นางรู้แน่ ดังนั้นนางจึงไม่ถามอะไร ใช้วิธีจัดการในแบบของนาง
แววตาของหนานเสียนที่ดู อบอุ่น พร้อมรอยยิ้มจางๆ มองไปที่ใบหน้าที่แสนงดงามของหญิงสาว
ทันใดนั้น หนานเสียนสัมผัสพลังงานที่อึมครึมที่แผ่นซ่านอยู่ข้างๆ มานาน เขาจึงหันไปมอง วินาทีนั้น ใบหน้าที่โกรธกริ้วปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
เฟิงหรูเองก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่ง นางเลียริมฝีปากเหมือนยังจูบไม่หนำใจ ก่อนจะค่อยๆ หันหน้ามา
ทันใดนั้นเอง ร่างกายของนางก็ชะงักทันที
เดิมทีนางนึกว่าฝูเฉินกับชิงหานกลับมาแล้ว นางกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่จึงไม่ได้สังเกตคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า คนที่เข้ามานั้นคือเฟิงเทียนอวี้
“หนานเสียน!!!” เฟิงเทียนอวี้เดือดจัด “ข้าเคารพเจ้าในฐานะกั๋วซือ มองว่าเจ้ามีพรสวรรค์และกำลังความสามารถที่กล้าแกร่ง ปกติให้ความเกรงใจกับเจ้า คิดไม่ถึงเลย ว่าเจ้าจะเลวทรามชั่วร้ายได้ถึงขั้นลักพาตัวลูกสาวข้ามาเช่นนี้!”
“เสด็จพ่อ!” เมื่อเห็นเฟิงเทียนอวี้ที่กำลังโกรธจัดกำลังจะหาเรื่องหนานเสียน เฟิงหรูชิงก็รีบไปขวางหน้าเขาไว้ “หม่อนฉันอธิบายได้ จริงๆ แล้วคือ…”
เฟิงเทียนอวี้หายใจแรง เขาพยายามข่มความโกรธไว้ ก่อนที่จะหันกลับมา ยิ้มแย้มเอ็นดูเหมือนเก่า
“ชิงเอ๋อร์ บอกพ่อมาว่าชายชั่วคนนี้ลักพาตัวเจ้ามาใช่หรือไม่ เจ้าไม่ต้องกลัว ไม่มีใครรังแกลูกสาวพ่อได้!”
เฟิงหรูชิงหน้าไม่สบอารมณ์
เสด็จพ่อ ท่านไม่เห็นหรือว่าเมื่อครู่ข้าเป็นคนกดกั๋วซือไว้
“เสด็จพ่อ คิดว่ากั๋วซือเป็นอย่างไร”
“อืม เทียบกับหลิ่วอวี้เฉินไอ้ทุเรศนั่น เขาแข็งแกร่งกว่าเป็นร้อยเท่า”
“อย่างนั้น เสด็จพ่อคิดว่า ถ้าเขามาเป็นลูกเขยพ่อจะเป็นอย่างไร”
เฟิงเทียนอวี้หน้าตาเหยเก ไอ้หมอนี่น่ะหรือ ที่มาลักพาตัวลูกสาวเขาไปเนี่ยนะ!
“พ่อไม่เห็นด้วย เจ้าได้รับบาดเจ็บมาแล้วครั้งหนึ่ง พ่อจะไม่ยอมให้ใครมีโอกาสได้ทำร้ายเจ้าอีก!”
……………………….