หัวหน้าสายตรวจไม่ได้พูดอะไร เขาทำเพียงมองพ่อบ้านหวังด้วยสีหน้าราบเรียบเท่านั้น
พ่อบ้านหวังร้อนใจ เขาหันหน้าไปถลึงตาใส่เจียงป่าวชิงด้วยความโกรธ “แม่นางเจียง ถ้าหากว่าเจ้าไม่ต้องการไปคัดเลือกเมียน้อยก็แล้วกันไป ทำไมเจ้าต้องเลื่อยขาเก้าอี้พวกข้าด้วย ? เด็กผู้หญิงตัวเท่านี้ ทุกคนต่างเต็มใจที่จะไปคัดเลือกเมียน้อยกันทั้งนั้น แต่เจ้ากลับจงใจถามข้าอย่างมุ่งร้ายว่าข้าคิดจะพาพวกเจ้าไปส่งที่ไหน”
เจียงป่าวชิงยิ้มเยือกเย็น “พ่อบ้านหวังนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริง ๆ นะ ได้ งั้นพ่อบ้านลองบอกมาสิว่าในหมู่บ้าน พ่อบ้านเลือกเด็กสาวมากมายภายใต้เงื่อนไขที่ว่า ‘การเลือกเมียน้อยของนายกาว’ แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนล่ะ ?”
พ่อบ้านหวังรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระทบอยู่ในใจ เขาคิดไม่ถึงว่าเด็กแซ่เจียงคนนี้จะเปิดโปงความลับของพวกเขาในตอนนี้
เด็กหญิงหน้าตาสะสวยชอบทำให้ต้องกังวลทุกคนเลยจริง ๆ!
พ่อบ้านหวังก่นด่าอยู่ในใจ ในแววตาของเขามีความโหดเหี้ยมแฝงปนอยู่ในนั้น เขาถลึงตาใส่เจียงป่าวชิงและพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ “แม่นางเจียง ถ้าข้าเป็นเจ้า ตอนนี้ข้าจะเลือกหุบปากเอาไว้”
เจียงป่าวชิงไม่เก็บคำขู่ของพ่อบ้านหวังมาใส่ใจ นางตั้งสติและยิ้มให้อย่างไม่กลัวเกรง “พ่อบ้านหวัง ถ้าข้าเป็นเจ้า ตอนนี้ข้าจะเลือกรับสารภาพอย่างซื่อตรง จะได้ไม่เสียเวลาทุกคน”
“เจ้า!” พ่อบ้านหวังชี้เจียงป่าวชิงและกำลังจะต่อว่านาง แต่หัวหน้าสายตรวจที่เงียบมานานกลับพูดขึ้นในขณะนี้ “พอได้แล้ว พ่อบ้านหวัง ไม่ใช่ว่าเจ้าจะเอาบรรดาเด็กสาวและหญิงสาวเหล่านั้นไปที่อำเภอฉือเจียเพื่อให้นายกาวคัดเลือกเมียน้อยหรอกรึ ? แล้วตอนนี้เจ้ามาทำอะไรที่อำเภอเฉียนเฟิงล่ะ ?”
“อำเภอเฉียนเฟิง ที่นี่คืออำเภอเฉียนเฟิงหรอกรึ ?” ซิ่วชุ่ยที่อยู่ด้านข้างโพล่งออกมาอย่างตกใจ นางมองพ่อบ้านหวังอย่างไม่สบายใจและเอ่ยถามย้ำ “เรา… เราจะไปที่บ้านของนายกาวไม่ใช่หรือ ?”
ตอนนี้พ่อบ้านหวังไม่มีเวลามามัวสนใจซิ่วชุ่ย เขารีบคิดข้ออ้างในใจอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดขึ้นยิ้ม ๆ “ความจริงคือแบบนี้ ข้าจะพาผู้หญิงเหล่านี้ไปคัดเลือกเมียน้อยจริง ๆ นายกาวเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น แต่ในเมื่อเป็นเมียน้อยให้กับพ่อค้าร่ำรวย แล้วจะสนใจทำไมว่าอีกฝ่ายเป็นนายสูงหรือนายเตี้ย ? ถึงยังไงเราก็ไม่ได้ทำผิดกฎบ้านเมืองสักหน่อย อีกอย่าง พวกนางต่างก็เต็มใจมากันเองทั้งนั้น ที่สำคัญคนในครอบครัวของพวกนางลงชื่อในใบลงชื่อยินยอมแล้วด้วย”
เจียงป่าวชิงรู้ว่าพ่อบ้านหวังจะต้องหยิบยกหลักฐานพวกนี้ออกมาพูด นางจึงหยิบกระดาษใบลงชื่อออกมาจากในอ้อมแขนแล้วส่ายไปมา “พ่อบ้านหวังหมายถึงหลักฐานแบบนี้ใช่ไหม ?”
พ่อบ้านหวังหน้าตึงทันที เขามั่นใจว่าตนเองเก็บกระดาษพวกนั้นไว้ดีแล้ว แต่ทำไมในมือของเจียงป่าวชิงยังมีอีกแผ่นล่ะ ?
ทว่าเมื่อเขากล้าหยิบยกหลักฐานออกมาพูด เขาจะต้องทำทีเป็นคนที่ไม่กลัวถูกตรวจสอบ
แต่เด็กสาวแซ่เจียงคนนี้…
ประกายแสงแห่งความโหดเหี้ยมปรากฏอยู่ในดวงตาของพ่อบ้านหวัง หลังจากเหตุการณ์นี้ เขาจะให้นางได้รับบทเรียนอันแสนเจ็บปวดที่จะไม่มีวันลืมเลือนไปตลอดชีวิตเลยคอยดู
มุมปากของพ่อบ้านหวังกระตุก “แม่นางเจียง หลักฐานของข้าแต่ทำไมไปอยู่ที่เจ้าได้ ? นี่เจ้าขโมยไปรึ ? ถึงแม้เจ้าจะอายุยังน้อยไม่รู้เรื่องอะไร แต่เรื่องแบบนี้ไม่ง่ายเลยที่จะปล่อยเจ้าไป”
เจียงป่าวชิงไม่เก็บคำพูดของพ่อบ้านหวังมาใส่ใจ นางเพียงยิ้ม “พ่อบ้านหวัง ในความเห็นของข้า หลักฐานของพ่อบ้านไม่เพียงแต่ไม่มีผลทางกฎบ้านเมืองเท่านั้น แต่ยังสามารถใช้เป็นหลักฐานสำหรับชี้การประพฤติผิดโดยเจตนาและการปลอมแปลงได้อีกด้วย”
เจียงป่าวชิงไม่มองสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำอย่างกะทันหันของพ่อบ้านหวัง แต่เลือกที่จะหันไปพูดกับหัวหน้าสายตรวจแทน “พี่เจ้าหน้าที่จ๊ะ คือว่าแบบนี้ ตอนเช้าของวันนี้ตอนที่พ่อบ้านหวังกับญาติของพวกผู้หญิงเหล่านี้กำลังเขียนลงในใบลงชื่อยินยอม เขาบอกว่าจะพาไปคัดเลือกเมียน้อยให้นายกาว แต่บนกระดาษกลับเขียนว่าพวกผู้หญิงเหล่านี้เต็มใจที่จะให้พ่อบ้านหวังเลือกการแต่งงานให้กับพวกนาง แม้ว่าต้องปรนนิบัติเป็นเมียน้อยคนอื่นก็ตาม ความแตกต่างระหว่างสองอย่างนี้มีมากเกินไป”
เดิมทีสีหน้าที่ค่อนข้างเขียวของพ่อบ้านหวัง ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นขาวซีดแล้ว
เจียงป่าวชิงนางรู้หนังสือ!
นางพบความผิดปกติตั้งนานแล้วแต่กลับแสร้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้และแสร้งทำเป็นโง่เขลา นี่หมายความว่าอย่างไร ก็หมายความว่านางจงใจพยายามวางแผนชั่วมาตลอดยังไงล่ะ
หัวหน้าสายตรวจรับกระดาษที่เจียงป่าวชิงส่งให้ เขารู้หนังสือจึงทำการอ่านคร่าว ๆ พลางพยักหน้าให้เจียงป่าวชิงแล้วถึงจะหันไปมองพ่อบ้านหวังอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “พ่อบ้านหวัง เจ้ามีอะไรที่อยากจะพูดหรือเปล่า ?”
พ่อบ้านหวังแค่นยิ้ม “พี่เจ้าหน้าที่ พี่ฟังคำพูดของเจ้าเด็กนี่ฝ่ายเดียวไม่ได้นะ”
หัวหน้าสายตรวจตีหน้าขรึม “พอได้แล้ว ตอนนี้เจ้าเองก็ไม่ต้องอธิบายอะไรให้ข้าฟัง รอไปอธิบายให้ท่านขุนนางอำเภอของพวกข้าฟังดีกว่า”
หัวหน้าสายตรวจโบกมือให้เจ้าหน้าที่มาล้อมพ่อบ้านหวังเอาไว้เพื่อพาตัวเขาไปในอำเภอ ทว่ากลับมีแสงแห่งความโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นมาในแววตาของพ่อบ้านหวัง เขาชักมีดอ่อนออกมาจากเอว และจ่อไปบนคอของซิ่วชุ่ยที่ยืนตกตะลึงอยู่ด้านข้าง
“หยุด! ถ้าพวกเจ้ากล้าเข้ามา ข้าจะฆ่านางซะ!” พ่อบ้านหวังรู้ว่าเรื่องต่าง ๆ คงถูกเปิดโปงแล้ว ตั้งแต่ชั่วอึดใจที่เขาเห็นเจ้าหน้าที่ล้อมเข้ามา เขาก็รู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีแน่แล้ว แต่ก็ยังอยากต่อสู้ดิ้นรนจนถึงที่สุด
ซิ่วชุ่ยตกใจจนไม่กล้าขยับตัว นางตัวแข็งทื่อ สีหน้านางก็ขาวซีดราวกับมนุษย์หิมะในช่วงฤดูหนาวอย่างไรอย่างนั้น
พวกเจ้าหน้าที่ถูกขู่ขวัญด้วยกลอุบายของพ่อบ้านหวัง พวกเขาลังเลเล็กน้อย ไม่กล้าบุ่มบ่ามขยับเข้าไปใกล้
เจียงป่าวชิงถอนหายใจก่อนจะพูดกับพ่อบ้านหวัง “พ่อบ้านหวัง หากเทียบกับซิ่วชุ่ยแล้ว พ่อบ้านควรเกลียดข้ามากกว่านาง เพราะถึงยังไงก็เป็นข้าที่ฉวยโอกาสขโมยกระดาษนั้นตอนที่พวกพ่อบ้านไม่ระวัง นี่พวกพ่อบ้านอยากใช้หลักฐานพวกนั้นมาเจาะช่องโหว่ของกฎแห่งต้าหลงล่ะสิ ? แต่โชคร้ายที่ถูกข้าเปิดโปงต่อหน้าซะก่อน พูดได้ว่าข้าทำให้พ่อบ้านเรือล่มเมื่อจอดประมาณนั้น ข้าจะเปลี่ยนตัวกับซิ่วชุ่ย พ่อบ้านมาจี้ข้าแทนเถอะ”
ซิ่วชุ่ยมองเจียงป่าวชิงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง น้ำตาใสไหลออกมา นางร้องไห้ทันทีเพราะคิดไม่ถึงว่าเจียงป่าวชิงจะทำเช่นนี้ ก่อนหน้านี้นางยังเสียดสีเจียงป่าวชิงอยู่เลย ตอนนี้เจียงป่าวชิงกลับยอมมาตกอยู่ในอันตรายแทนที่นางซะอย่างนั้น
เจียงป่าวชิงเป็นคนดีมากจริง ๆ
ซิ่วชุ่ยร้องไห้โฮ น้ำหูน้ำตาไหลไม่ห่วงสวยเลย
พ่อบ้านหวังเกลียดเจียงป่าวชิงจริง ๆ เขาจ้องเจียงป่าวชิงตาเขียวปั้ด เมื่อเห็นว่ารอบตัวนางไม่มีอาวุธอะไร ประกอบกับนางคือเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ร่างกายอ่อนแอ พ่อบ้านหวังที่เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้คิดว่าตัวเขาสามารถสู้กับนางสามคนได้โดยไม่ต้องใช้มีดด้วยซ้ำ
เขาส่งเสียงหัวเราะเยาะ “เหอะ ๆ ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักที่ตาย ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามา!”
เจียงป่าวชิงเดินมาข้างหน้าตามคำพูด พ่อบ้านหวังผลักซิ่วชุ่ยออกไปอย่างแรงและออกแรงกระชากแขนเจียงป่าวชิงเข้าหาตัวก่อนจะแสยะยิ้ม “หึ ๆ นี่เรียกว่าเจ้ารนหาที่ตายเองนะ”
เขาคำนวณในใจแล้ว ถึงแม้ว่าแผนการครั้งนี้จะล่ม แต่มีสินค้าชั้นดีอย่างเจียงป่าวชิงอยู่ในมือ เมื่อเขาหนีออกไปได้เขาจะลิ้มรสสินค้าชั้นดีนี้ก่อนใคร นางจัดเป็นสตรีงามที่สามารถขายได้ราคาสูงเหมือนกันแม้จะผ่านมือชายมาแล้ว เขาคิดว่าหลังจากที่ชดเชยการขาดทุนในครั้งนี้แล้ว เขาจะยังทำเงินจากร่างกายนางได้มากมายอย่างแน่นอน
พ่อบ้านหวังคำนวณในใจไว้อย่างดี ทว่าตอนนี้เขากลับเห็นเจียงป่าวชิงที่ถูกมีดจ่ออยู่ตรงคอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา
ในรอยยิ้มนั้น… มันมีความจองหอง ความเหยียดหยาม และความดูถูกดูแคลน
พ่อบ้านหวังรู้สึกผิดปกติในใจแต่ไม่ทันเสียแล้ว เขารู้สึกเพียงว่าหลังจากที่รู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ ตรงบริเวณผิวหนังบางจุดเล็กน้อย ทั้งตัวของเขาก็แข็งทื่อไปทันที เขาขยับตัวไม่ได้อย่างสิ้นเชิง
เจียงป่าวชิงเก็บมือกลับมาพลางหมุนตัวออกมาจากพันธนาการของพ่อบ้านหวังที่ตัวแข็งอยู่ในขณะนี้
นางหัวเราะออกมาเสียงเบา “ฮิ ๆ พี่เจ้าหน้าที่เข้ามาจับคนร้ายได้เลยจ้ะ”