บทที่ 231
หลงซิงและเติงหนานต่างก็ไม่รู้ว่าหลิงเปิงตรงหน้าคือร่างแยก ดังนั้นพวกเขาจึงพากันสบถด่าความไร้ประโยชน์ของอีกฝ่าย และทำการซุ่มอยู่ในพุ่มหญ้าต่อไป
หลิงเปิงหายใจหอบเหนื่อยแต่ก็พยายามวิ่งต่อไป ซึ่งมันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูเมืองได้เปิดออก เผยให้เห็นหยวนยู่กับเช่าหยางที่นำกองกำลังออกตามล่าตัว
เมื่อเห็นแบบนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนสีหน้าทันที ด้วยพวกเขาไม่คิดว่ากองทัพเฟิงจะทำถึงขนาดนี้ จึงพากันรีบจัดแจงถอนตัวออกจากภารกิจนี้ในทันที
ทั้งสองไม่สนใจในชีวิตของหลิงเปิงแล้ว และตั้งใจจะทิ้งเขาเสีย ทำให้ถังหยินหงุดหงิดจนตะโกนออกมา “แม่ทัพหลง แม่ทัพเติง อย่าตกใจไป พวกมันมีแค่ไม่กี่พันนายเท่านั้น !”
หลงซิงและเติงหนานได้ยินแบบนั้นก็หันกลับมามองกัน ก่อนทำการยกเลิกคำสั่งถอนทัพไป หากแต่พวกเขาก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เพราะสังเกตจากจำนวนคนที่กำลังวิ่งเข้ามามันมากกว่า 5 พันนายเสียอีก
พวกเขามองหน้ากันแล้วส่งสัญญาณให้พวกทหารของตัวเองเตรียมการซุ่มโจมตีไปก่อน เพื่อจะได้เป็นการตัดกำลังศัตรูในวันต่อไป ซึ่งพวกทหารก็ได้ง้างธนูเล็งรอเอาไว้แล้ว
พวกทหารหนิงจัดขบวนทัพเรียบร้อยแล้ว ก่อนเป็นหลิงเปิงที่วิ่งเข้ามาพลางหอบหายใจถี่รัว “ข้ารอด ? ข้ารอดแล้วสินะ ?”
หลงซิงและเติงหนานกลอกตามองแล้วพูดอย่างเย็นชา “แม่ทัพหลิง เจ้าไปรายงานท่านอู่ฉางก่อน พวกเราจะจัดการที่นี่ให้เอง” พวกเขาคิดจะส่งให้หลิงเปิงกลับไปก่อน เพื่อที่จะได้รับคุณงามความดีในการฆ่าทหารเฟิงเอาไว้
หลิงเปิงใจหายแล้วหัวเราะออกมา “ข้าว่าให้ข้าช่วยพวกเจ้าทั้งสองดีกว่านะ”
เติงหนานพูดด้วยความรำคาญ “ไม่ต้องเลย ! ขยะอย่างเจ้าน่ะจะไปไหนก็ไป !”
“เจ้าพูดแรงเกินไปไหมนั่น ?!” หลิงเปิงเดินเข้ามาสบตาเขา
ถึงแม้หลิงเปิงจะสวมเกราะปราณอยู่ หากแต่มันก็ไม่อาจปกปิดดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตได้เลย ซึ่งตัวของเติงหนานเองก็สังเกตเห็นมันเช่นกัน หากแต่เขาก็คิดเพียงว่าตัวเองน่าจะตาฝาดไป “แล้วทำไมล่ะ ? เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้างั้นหรือ ?”
หลงซิงและเติงหนานมีตำแหน่งที่ไม่ต่ำไปกว่าเขา แต่ด้วยพวกเขาคือลูกน้องคนสนิทของจ้านอู่ฉาง มันจึงทำให้พวกเขามีอำนาจมากกว่าหลิงเปิงทางอ้อม
หลิงเปิงพยักหน้าและรีบตอบกลับไป “ก็ได้ ก็ได้ ข้าไปก็ได้อย่าโกรธกันสิ” เขาหมุนตัววิ่งกลับออกไป แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวออกไปนั้น… แขนข้างหนึ่งของร่างแยกก็ได้กลายเป็นดาบในพริบตา !
ร่างแยกไม่รอช้า รีบพุ่งเข้าไปด้านหลังของทั้งสองแม่ทัพหนิง เพื่อเริ่มทำการโจมตีที่ไม่มีใครคาดฝัน !!!
เติงหนานยังไม่ทันได้หันมามองแม้แต่น้อย เขาก็ถูกดาบปาดคอไปเรียบร้อย ทำให้หลอดลมเปิดออก และเลือดไหลกระจายไปทั่ว
เขาตายลงโดยที่ไม่ทันได้ส่งเสียงออกมา ได้แต่หันมองหลิงเปิงด้วยใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ พร้อมกับที่ร่างของเขาล้มลงไปบนพื้น
หลังจากที่เติงหนานล้มลงไป พวกทหารโดยรอบก็ตะลึงและไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่ทัพของพวกเขาถึงฆ่ากันเอง ? ก่อนเป็นหลงซิงที่เข้าไปถึงศพของสหายเขาแล้วหันมองไปยังหลิงเปิง “ร่างแยกงั้นหรือ ? ศัตรูสินะ ?”
เสียงตะโกนของเขาทำให้หลิงเปิงเปลี่ยนมืออีกข้างให้เป็นดาบแล้วพุ่งเข้าใส่หลงซิง
เมื่อเห็นเช่นนั้น หลงซิงก็พลันทำอะไรไม่ถูกกับเหตุการณ์ตรงหน้า ด้วยมาตอนนี้ร่างแยกของถังหยินก็ได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาเรียบร้อยแล้ว จึงได้แต่เรียกเกราะปราณออกมาก่อนชักดาบออกเพื่อเข้าปะทะกับหลิงเปิง แล้วจึงตะโกนลั่น “อย่ากลัวมันเหล่าพี่น้อง ยิงธนูใส่มันได้เลย !”
พวกหนิงยังคงเชื่อฟังคำสั่งอยู่ และภายใต้คำสั่งของหลงซิง ทหารนับหมื่นก็พากันเล็งธนูยิงไปยังพวกเฟิงที่กำลังเข้ามา
ทักษะยิงธนูของพวกหนิงถือได้ว่าอยู่ในระดับที่สูงมาก แถมพื้นที่ของพวกเขาในตอนนี้ก็ยังได้เปรียบอีก ทำให้ถ้าพวกเขายิ่งออกไป พวกทหารเฟิงต้องตายหมดแน่ !
เมื่อคิดได้แบบนั้น ถังหยินก็ไม่อาจรอช้า เขารีบใช้วิชาสับเปลี่ยนเงาไปอยู่ตรงกลางดงทหารแล้วปลดปล่อยลูกบอลพลังงานออกไปในทันที !
ก้อนพลังสีดำทั้งระเบิดออกใส่พวกทหาร ทำให้คนที่โดนเริ่มขยายตัวขึ้นจนระเบิดออก ส่งผลให้ทั้งแนวรบปั่นป่วนไปหมดและต้องล่าถอยกลับมา
“มนต์ดำทำลายล้าง ! ทุกคนกระจายตัวออกเดี๋ยวนี้ !” หลงซิงตะโกนออกมาจากประสบการณ์ที่เขามีและสั่งให้พวกทหารถอย
พวกทหารหนิงกระจายตัวกันออกมาโดยรอบ ทิ้งให้คนที่โดนพลังนี้เข้าไปและกำลังจะระเบิดตัวเองออก ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด หากทว่าถึงจะเห็นเช่นนั้น มันก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยพวกเขาสักคน ทั้งยังพากันใช้ธนูยิ่งเข้าใส่เพื่อปลิดชีพคนพวกนั้นอีก
วิชาจิ๊บจ๊อยแบบนี้ไม่อาจทำให้กองทัพหนิงสั่นคลอนได้ก็จริง หากแต่มันก็สร้างความปั่นป่วนให้เสียรูปกระบวนทัพได้อยู่ และในช่วงที่พวกทหารหนิงกลับมารวมพลกัน มันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หยวนยู่และเช่าหยางเข้ามาประชิดตัวแล้ว !
ชายเลือดร้อนพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว และเมื่อเห็นหลงซิงอยู่ด้านหน้า เขาก็พลันตวัดดาบปล่อยคลื่นปราณไปทันที
หลงซิงนั้นไหวตัวทัน และเมื่อเขาได้ยินเสียงที่กำลังพุ่งเข้ามาก็ไม่รอช้า รีบกระโดดขึ้นเพื่อหลบมันอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้พวกทหารหนิงที่หลบไม่ทันโดนคลื่นปราณเหล่านี้จนตัวขาดครึ่ง เกิดเลือดสาดกระจายทั่วบริเวณ
“ข้าคือหยวนยู่ ใครหน้าไหนกล้าลองดีกับข้าก็มาเลย !”
ชายเลือดร้อนพุ่งเข้าไปหาหลงซิง พร้อมกับร้องตะโกนใส่พวกหนิงจนทำให้พวกศัตรูตื่นตระหนกกันไปหมด
ในช่วง 2 วันที่ผ่านมา ใครก็ตามที่เข้ามาร่วมรบในสมรภูมิย่อมรู้จักกับหยวนยู่เป็นอย่างดี ด้วยไม่ว่าจะเป็นด้านพละกำลังหรือพลังยุทธ์ก็ไม่อาจสู้อีกฝ่ายได้เลย แม้แต่จ้านอู่ตี้ก็เทียบไม่ติด
เมื่อได้ยินว่าหยวนยู่เข้ามา กองทัพหนิงก็หมดแรงใจที่จะสู้ในทันที พวกเขาพากันหันหลัง รีบถอนตัวกลับไปโดยไม่แม้แต่จะรอฟังคำสั่ง
ร่างแยกของถังหยินกระโดดเข้ามาช่วยเสริมกำลังหยวนยู่ ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้น หากแต่หลงซิงก็ยังสามารถกระโดดออกจากวงล้อมและพาลูกน้องของตัวเองมุ่งหน้ากลับไปยังค่ายได้ ก่อนที่หยวนยู่จะตามเข้ามาติด ๆ แล้วเข้าขวางด้านหน้าเอาไว้
ชายเลือดร้อนยิ้มออกมา ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ชายที่อยู่ตรงหน้าแล้วฟันดาบลงมาที่หัวไหล่ทันที
หลงซิงร้องออกมาอย่างตื่นตกใจ ทำการโยกตัวเองหลบการโจมตี หากแต่เขาก็ไม่คิดว่าจะโดนดาบเล่มเดิมสวนกลับมาในทิศทางตรงกันข้าม
และด้วยความที่เป็นเช่นนั้น ดังนั้นถ้าใครก็ตามที่โดนเข้าไปยังไงก็ตายเป็นแน่ !
ซึ่งก็เป็นตามคาด หลงซิงไม่สามารถหลบได้เลย เขาโดนดาบของหยวนยู่ฟันเข้าที่ลำตัวอย่างจังจนเกราะปราณเริ่มร้าว
“อ๊า…” หลงซิงร้องออกมา ก่อนที่ร่างกายท่อนบนจะลอยกระเด็นออกมา ทิ้งให้เครื่องใน กระเพาะอาหาร และลำไส้ไหลกองพร้อมด้วยเลือดที่กระเด็นกระจายไปทั่ว
เมื่อว่าอีกฝ่ายตายแล้ว หยวนยู่ก็ไม่รอช้า ใช้ดาบของเขาตัดหัวหลงซิงแล้วยกชูขึ้นไปทางค่ายพวกหนิง “มีใครอยากจะลองดีอีกไหม ?”