ที่ประตูวังอ๋อง มีชายหนุ่มหล่อเหลากลิ่นอายไม่ธรรมดาผู้หนึ่งยืนอยู่!
ชายผู้นี้สวมเสื้อคลุมมงคลสีแดงทั่วกาย ทำให้เขาหล่อเหลาเหนือผู้ใด สูงส่งน่าเกรงขาม
สุดท้ายท่ามกลางการปรบมือของทุกคน ชายหนุ่มแตะเปิดเกี้ยวเจ้าสาวใหม่ จากนั้นจับมือของเจ้าสาวอย่างรักใคร่
ต่อมาภาพหมุนเปลี่ยนไป เห็นเพียงเจ้าบ่าวเวลานี้กำลังยืนอยู่ในห้องโถงกับเธอ เจ้าหน้าที่พิธีการอยู่ด้านข้าง ยืดคอเอ่ยช้าๆ ขึ้น
“หนึ่งคำนับฟ้าดิน”
“สองคำนับบรรพบุรุษ”
“สามีภรรยาคำนับซึ่งกันและกัน”
“เสร็จพิธี ส่งตัวเข้าหอ”
หลังจากเสียงพูดนั้นจบลง ทั่วห้องโถงมีเสียงปรบมือคึกคักดังขึ้น สุดท้ายทุกคนเห็นเจ้าบ่าวอุ้มบ่าวสาวเข้าห้องหอ
เล่อเหยาเหยารู้สึกถึงมือใหญ่อบอุ่นที่กุมมือเธอไว้ ในใจความสุขกระจายจนเต็ม
วันนี้ เธอแต่งให้กับชายผู้นี้ ต่อไปพวกเขาคือสามีภรรยากัน ในใจอาบด้วยน้ำผึ้ง หอมหวานสดชื่น
แต่ขณะเดียวกันนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องแตกตื่นดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงอาวุธปะทะกัน และเสียงคมดาบบาดลึกลงไปในร่างกายคน ดังขึ้นมาไม่หยุด จนทำให้คนได้ยินอกสั่นขวัญแขวน
ตอนนี้มือที่กุมมือเธอไว้ตลอดเวลาพลันคลายออก เล่อเหยาเหยาตื่นตระหนกในใจ ใช้มือเลิกหมวกเจ้าสาวขึ้น สิ่งที่เห็นกลับเป็นภาพชายคนรักของเธอถูกคนใช้กระบี่แทงทะลุหัวใจ
“ไม่…”
เมื่อเห็นเหลิ่งจวิ้นอวี๋ทั่วกายเต็มไปด้วยเลือดราวตกอยู่ในทะเลเลือด เล่อเหยาเหยารู้สึกว่าใจตนแตกสลาย
คิดพุ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มที่ล้มลงจมกองเลือด มือกลับถูกคนออกแรงดึงไว้ ใบหน้างดงามกว่าหญิงสาว ปรากฎขึ้นมาในสายตาของเธอ
“ภรรยา เจ้าจะไปที่ใด ข้าต่างหากที่เป็นสามีของเจ้า”
“ไม่”
ในใจวิตกกังวล เล่อเหยาเหยาพลันตกใจขึ้นมา
พอลืมตาขึ้น ก็เห็นตรงหน้าเป็นสีแดง
ผ้าม่านบางเบาสีแดงสด ผ้าปูเตียง ผ้าห่มสีแดง และเสื้อผ้าที่สวมบนร่างกายเธอยังเป็นสีแดง!
เมื่อครู่เธอฝันไป หรือว่าเป็นความจริง!
เล่อเหยาเหยาประหลาดใจ หัวใจเต้นระรัว
ทันใดนั้น ด้านนอกกลับมีเสียงคำรามลนลานหวาดกลัวดังขึ้นมา
“ไร้ประโยชน์ พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์ พวกเจ้าบอกว่านางจะตื่นขึ้นมา เหตุใดตอนนี้ยังไม่เห็นนางตื่นขึ้นมา หรือพวกเจ้าหลอกข้า!”
น้ำเสียงแฝงความโมโห รู้สึกคุ้นหู คล้ายเคยได้ยินจากที่ใดมาก่อน เล่อเหยาเหยาคิดไม่ออก
ขณะกำลังสงสัย ก็ได้ยินคนกลุ่มหนึ่งคล้ายหวาดกลัวชายที่พูดเมื่อครู่นี้อย่างยิ่ง พยายามพูดอธิบายกันอย่างอ้อนวอน
“ท่านเจ้าลัทธิไว้ชีวิตด้วย แม่นางเพียงเพราะร่างกายเหนื่อยล้าเกินไป ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจและต้องลมเย็น ดังนั้นจึงหมดสติไป ประเดี๋ยวนางจะฟื้นขึ้นมา”
พอเพียงเสียงแฝงความชรานี้เอ่ยจบ ก็ได้ยินเสียงลนลานหวาดกลัวเมื่อครู่ดังขึ้นอีกครั้ง
“แม่นางอันใด นี่คือภรรยาของข้า ตาหาได้มีแววไม่ เด็กๆ จับมันโยนออกไป
“อา เจ้าลัทธิโปรดไว้ชีวิตด้วย โปรดไว้ชีวิตด้วย”
เมื่อเสียงร้องขอชีวิตนั้นดังไกลออกไป เล่อเหยาเหยาจึงได้ยินการสนทนาด้านนอก ในที่สุดก็จำได้แล้ว ชายหนุ่มที่คำรามอย่างลนลานหวาดกลัวเมื่อครู่คือผู้ใด!
คนผู้นี้คือซือมู่หาน หัวหน้าลัทธินอกรีตที่ทำให้คนได้ยินหวาดกลัว โหดเหี้ยมอำมหิต!
พอคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาอดใจหายไม่ได้ ขณะในใจกังวลขึ้นมา
แต่เวลานี้ คนด้านนอกคล้ายรับรู้ว่าคนบนเตียงตื่นขึ้นมาแล้ว
เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงผ้าม่านบางเบาสีแดงยาวจรดพื้นถูกสายลมพัดผ่าน พลันมีเงาร่างกำยำสีแดงปรากฎขึ้นตรงหน้าเธอ
ผมยาวดุจน้ำตก ลื่นไหลลงมา ปกคลุมทั่วไหล่
เสื้อแดงบนกาย โดดเด่นแปลกตา อ่อนช้อยดุจบุปผา
ใบหน้าประณีตนั้น อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าอ่อนละมุน คิ้วดุจไผ่เรียว ดวงตาหงส์เลิกขึ้นเล็กน้อย ดึงดูดใจอย่างมาก!
และใบหน้าที่งดงามกว่าผู้หญิง เวลานี้เปี่ยมไปด้วยความตกตะลึงยินดี ดวงตาหงส์ชวนหลงใหลคู่นั้น เวลานี้กำลังจ้องมองเล่อเหยาเหยา ก่อนเอ่ยอย่างดีใจ
“ซินเอ๋อร์ ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้ว ฮ่า ๆ ดียิ่งนัก”
เสียงชายหนุ่มดีใจทว่าไม่สูญเสียความหนักแน่น เล่อเหยาเหยาที่ยังไม่ได้สติ ก็ถูกชายหนุ่มกางมือรวบตัวเข้าสู่อ้อมกอด
“เอ่อ เจ้าปล่อยมือเถิด ข้าไม่ใช่ภรรยาเจ้า”
สำหรับความดีใจตื่นเต้นของชายหนุ่ม เล่อเหยาเหยากลับขมวดคิ้วมุ่น และไม่พอใจ
ไม่รู้เพราะว่าตนรู้สถานะของชายหนุ่ม และความฝันที่เหมือนจริงเมื่อครู่
ชายผู้นี้ เป็นชายเลือดเย็นไร้ความรู้สึก เพื่อภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วของตน กลับให้คนไปสังหารหญิงสาวบริสุทธิ์พวกนั้น และควักหัวใจสูบเลือด สังหารคนไม่เหลือศพอย่างโหดเหี้ยม
สวรรค์! เขาโหดเหี้ยมเกินไปจริงๆ ทำให้เล่อเหยาเหยาทั้งหวาดกลัวและเกลียดชัง
แต่ชายหนุ่มกลับคล้ายไม่รับรู้ถึงความหวาดกลัวไม่พอใจที่เล่อเหยาเหยามีต่อเขา ยังคงเอ่ยปลอบตนอยู่ตรงนั้น
“ซินเอ๋อร์ ต่อไปอย่าจากข้าไปอีกได้หรือไม่ ข้าเสียเจ้าไปไม่ได้จริงๆ ข้ารักเจ้า ซินเอ๋อร์”
ชายหนุ่มสารภาพรักอย่างลึกซึ้ง หากเป็นหญิงอื่น ต้องซาบซึ้งจนเลอะเลือนแน่นอน
ความจริง หากเล่อเหยาเหยาไม่รู้สถานะของชายหนุ่ม ต้องซาบซึ้งกับคำพูดทั้งหมดนี้ของชายหนุ่มแน่นอน น่าเสียดาย…
ชายผู้นี้ เป็นปีศาจที่โหดเหี้ยมที่สุด!
เล่อเหยาเหยาคิดในใจ สองมือผลักชายหนุ่มออกไป
เพราะนอกจากเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เธอไม่ชอบให้ชายอื่นกอดเธอ!
แต่เมื่อมือเธอสัมผัสที่หน้าอกของชายหนุ่ม กลับเห็นใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยน้ำตา
เล่อเหยาเหยาเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าสวยงดงามของเธอจึงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ทันคิดสิ่งใด ใบหน้างามล่มเมืองโดดเด่นนั้นก็ก้มต่ำลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นริมฝีปากสีชมพูนั้นประกบลงบนปากเล็กของเธออย่างแม่นยำ
เสียง ‘ตูม’ ดังขึ้น เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงร่างกายดุจถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ตะลึงอยู่ตรงนั้น!
สมองพลันขาวโพลน!
สวรรค์! เขากลับจุมพิตเธอ!
หลังเล่อเหยาเหยาได้สติ ดวงตาเบิกกว้างดุจระฆัง ในใจสั่นไหว
รู้สึกเพียงบนริมฝีปากมีลิ้นชุ่มชื้นดูดกลืนสัมผัสไม่หยุด ลิ้นสอดยาวเข้าไป ก่อนกวาดภายในริมฝีปากเธอ ดูดกลืนน้ำผึ้งในปากเธอ
แม้ชายหนุ่มจะไม่ได้มีกลิ่นปาก แต่กลับทำให้เล่อเหยาเหยารู้สึกคลื่นไส้
เพราะแม้เธอจะใช้ชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่เปิดกว้าง แต่เธอกลับไม่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว!
ตอนนี้ถูกชายแปลกหน้าจุมพิตเช่นนี้ และชายผู้นี้ยังเป็นปีศาจสังหารคนไม่กระพริบตา โหดเหี้ยมไร้ความปราณี!
พอคิดถึงตรงนี้ เล่อหยาเหยาอยากอาเจียน
จึงดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มไม่หยุด สองมือกำหมัดแน่น กระแทกที่หน้าอกของชายหนุ่มไม่หยุด หมายให้เขาออกไป
แต่ไม่ว่าเล่อเหยาเหยาจะทำเช่นไร ชายหนุ่มกลับไม่ไหวติง ดุจไม่เห็นการกระทำเล็กน้อยนี้ของเธออยู่ในสายตา
และยิ่งจุมพิตป่าเถื่อนมากขึ้น
จุมพิตป่าเถื่อนนั้น ทำให้เล่อเหยาเหยารู้สึกว่า เขาไม่ได้จุมพิตเธอ แต่จะกินเธอ!
เธอเดาไม่มีผิดแม้แต่นิดเดียว ซือมู่หานตอนนี้อยากทำมากที่สุดคือ ‘กิน’ คนตัวเล็กตรงหน้า!
เพราะเขาเป็นบุรุษทั่วไป ตรงหน้านี้คือ ‘ภรรยา’ ของเขา
หลังจากสามเดือนก่อน ‘ภรรยา’ เขาป่วยหนัก เขาเฝ้าอยู่ข้างกายเธอตลอดวันตลอดคืน ไม่เคยแตะต้องหญิงอื่น
เพราะเขาเป็นคนรักเดียวใจเดียว เพียงเป็นคนที่เขาหมายตา จะรักเธอไปชั่วตลอดชีวิต ไม่เปลี่ยนแปลง
ตอนนี้เขาอยากทำที่สุดก็คือ รัก ‘ภรรยา’ ของเขา!
ชายหนุ่มคิดในใจ ความปรารถนาที่หลับใหลกำลังจะถูกปลอดปล่อยออกมา
ดวงตาหงส์ที่มองเล่อเหยาเหยานั้น แววตาปรากฎเปลวไฟร้อนแรงขึ้นมา ราวกับต้องการแผดเผาเล่อเหยาเหยา
เล่อเหยาเหยาเห็น แอบร้องตะโกนในใจ ซวยแล้ว!
เพราะแววตาที่แสดงออกมาของชายหนุ่ม เธอไม่ใช่ไม่รู้
เพราะทุกครั้งที่เหลิ่งจวิ้นอวี๋ต้องการเธอ บนใบหน้าจะแสดงสีหน้าเช่นนี้ออกมา
พอนึกถึงเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ในใจเล่อเหยาเหยาทั้งวิตกและคิดถึง และยิ่งดิ้นรนหนักขึ้น
น้ำหนักมือที่กระแทก ใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดในร่างกาย แต่หน้าอกชายหนุ่มดุจสร้างขึ้นมาจากเหล็ก ไม่ว่าเธอจะทุบตีจนมือบวมเป่งเช่นไร เขาก็ไม่ขยับเขยื้อน
เวลานี้ เล่อเหยาเหยารู้สึกถึงแท่งร้อนชูชันตรงกลางระหว่างขาของชายหนุ่ม
ไม่เคยเห็นด้วยตา แต่เคยได้ยินมาบางส่วน
ยิ่งกว่านั้น เธอและเหลิ่งจวิ้นอวี๋ก็ทำเรื่องดึงหัวไชเท้ามาหลายครั้ง ย่อมรู้ว่าด้านล่างของชายหนุ่มคือสิ่งใด