รูม่านตาของเจียงซวี่หดตัวอย่างรุนแรงและร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเขากลัวมาก
“พวกเจ้าไม่……ไม่ได้……แค็กๆ”
กู้ชูหน่วนพูดด้วยเสียงหัวเราะ “พี่เฉินเฟย ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าจะโหดเหี้ยมเพียงนี้ ข้าคิดว่าวิธีการนี้……ก็ดีไม่น้อย แต่ก่อนที่จะส่งไปที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้นั้น เราก็ควรคิดต้นทบดอกไปด้วยเลยจะดีกว่า”
เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ชูหน่วน อี้เฉินเฟยก็เข้าไปได้ทันที มือของของเขาบีบเข้าไปที่กระดูกของแขนและขาของเจียงซวี่ และไม่รู้ว่าออกแรงอย่างไร ได้ยินเพียงเสียงกระดูกหักต่อๆ กัน เจ็บปวดจนเจียงซวี่ถอนลมหายใจแผ่วๆ ออกมา
เจียงซวี่อยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ลำคอของเขากลับถูกบีบเอาไว้แน่น เสียงที่กำลังจะเปล่งออกมานั้นก็ติดอยู่ที่ลำคอและเปล่งออกมาไม่ได้
กู้ชูหน่วนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย
กระดูกถูกหักทีละชิ้นๆ ต่อให้เจียงซวี่ไม่พิการ แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องนอนอยู่บนเตียงไปอีกนาน
เมื่อมองไปยังอี้เฉินเฟยอีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มจางๆ หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง คงไม่เชื่อว่าคนที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้จะโหดเหี้ยมขนาดนี้
กู้ชูหน่วนหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อของนางและบีบบังคับให้เขากินเข้าไป ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย “นี่คือยาเจาะลำไส้ หากไม่มียาถอนพิษจากข้า ร่างกายของเจ้าจะเริ่มเน่าเปื่อยจากภายใน จนทำให้ร่างกายเปื่อยเน่าไปทั้งตัวจนตาย แน่นอนว่าเจ้าจะไม่เชื่อก็ได้ แต่เจ้าก็ลองดู ลองดูที่จุดตันเถียนของเจ้าว่ามีกลิ่นเน่าเหม็นหรือไม่”
“ปัง……”
อี้เฉินเฟยโยนเขาออกไปราวกับว่าเขากำลังทิ้งขยะและมองลงไปที่เจียงซวี่
เจียงซวี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งและต้องการจะทดสอบ แต่จุดตันเถียนกลับมีอาการปวดเล็กน้อยขึ้นมา
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปและเตรียมที่จะเรียกคนอื่น กู้ชูหน่วนจึงเอ่ยขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสม “เจ้าสามารถตะโกนออกไปดังๆ แต่ก่อนที่เจ้าจะตะโกน เจ้าคิดดูให้ดี หากพวกข้าสองคนเป็นอะไรไป เจ้าก็ต้องสังเวยชีวิตให้กับพวกข้า”
“พวกเจ้าต้องการทำอะไรกันแน่” เจียงซวี่ต้องการจะต่อต้าน แต่กระดูกแขนขาทั้งหมดของเขากลับไร้ความรู้สึกและไม่อาจขยับเขยื้อนได้ จึงทำได้เพียงจ้องมองด้วยความโกรธพวกเขา
“ไม่ได้ต้องการทำอะไร เพียงแค่ต้องการแก้แค้นคืนให้กับเยี่ยเฟิงก็เท่านั้น”
ความอิจฉาริษยาและความขุ่นเคืองของเจียงซวี่เพิ่มขึ้นไปอีกระดับ
ทำไม
ทำไมเขาถึงได้รับความรักความโปรดปรานจากผู้นำกองธงกล้วยไม้
ทำไมเขาต้องมีคนอื่นมาคอยออกรับแทนทุกอย่าง แม้กระทั่งตายแทนได้
“เก็บดวงตาอันริษยาของเจ้าไปซะ นี่ข้างกายของเจ้าไม่มีเพื่อนสักคน นั่นเป็นเพราะตัวของเจ้าเองต่างหาก”
กู้ชูหน่วนปลดโซ่ตรวนบนมือและเท้าของเยี่ยเฟิง จากนั้นประคองเขาขึ้นมา
ดวงตาของเยี่ยเฟิงหรี่ลงเล็กน้อย ราวกับปิดลงเขาแทบไม่ได้สติและร่างกายก็อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าสมองของเขายังคงทำงานดีหรือไม่
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ยังอดทนต่อไปได้อีกหรือไม่?”
เยี่ยเฟิงกะพริบตาอย่างหมดเรี่ยวแรง และทันใดนั้นเขาก็ปวดท้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด เขาหันไปด้านข้างและอาเจียนออกมา
ภายในท้องของเขาว่างเปล่า และสิ่งเดียวที่เขาอาเจียนออกมาคือเหล้า
ปากของเขาก็พูดซ้ำๆ ออกมา
“ท่านยาย……อย่าทำร้ายท่านยาย……”
กู้ชูหน่วนคลำร่างกายไปมา
นางนำยาติดตัวมาไม่น้อย แต่กลับไม่มียาถอนพิษเหล้า
และเมื่อมองดูเยี่ยเฟิงที่ทุกข์ทรมานในขณะนี้ นางก็รู้สึกโมโหขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม เจียงซวี่กลับไม่เลือกช่วงเวลาที่เหมาะสม แต่ดันกล่าวอ้อนวอนขึ้นมาตอนนี้ “ขอเพียงแค่เจ้าส่งข้าไปที่ผู้นำกองธงที่นั่น แล้วค่อยมอบยาถอนพิษให้กับข้า ข้าจะคิดเสียว่าพวกเจ้าไม่เคยมาที่นี่และเรื่องที่เจ้าทำกับข้าในวันนี้ ข้าก็จะคิดเสียว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น”
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเย็นชา “เจ้าสามารถทำเป็นว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แต่ข้ากลับทำเช่นนั้นไม่ได้ แต่ทว่า หากเจ้ายอมร่วมมือกับข้าอย่างดี ไม่แน่ข้าอาจคิดทบทวนคำร้องขอของเจ้าก็ได้”
“ร่วมมืออย่างไร”