หลังจากวางสาย ใบหน้าของฮั่วหยุนเฉิงก็เครียดขึง เต็มไปด้วยความกังวลและความตึงเครียด
เขาถึงขนาดที่ไม่กล้าเชื่อเล็กน้อยว่าซูฉิงเจอประสบอันตรายอย่างหิมะถล่ม
นี่เป็นไปได้อย่างไร ไม่ใช่เธอควรอยู่กับเฉินจุนเหยียนหรือ?
ทำไมจู่ๆเธอถึงไปที่ภูเขาฉางไป๋ แม้ว่าอาจารย์ฉีจะอยู่ที่นั่นจริง ๆ ทำไมเธอไม่บอกเขา เขาส่งคนไปก็ได้แล้ว
“ถังถัง เธอกลับไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องไปสองสามวัน” ฮ่อหยุนเฉิงถอนความคิดกลับมา มองถังถังที่ยืนอยู่ข้างๆเขา กล่าวเสียงเย็น
ท่าทางเคร่งเครียดของฮ่อหยุนเฉิงเพื่อซูฉิงอีกแล้ว?!
รอยยิ้มบนใบหน้าถังรั่วอิงชะงักค้าง
บทสนทนาของฮ่อหยุนเฉิงและยวี๋น่า เธอที่อยู่ด้านข้างได้ยินอย่างชัดเจน
เดิมทีแล้ว ตอนที่ถังรั่วอิงได้ยินว่าซูฉิงประสบอันตราย ในใจก็รู้สึกดีอย่างอดไม่ได้
ความของโทรศัพท์เมื่อครู่ ซูฉิงไปที่ภูเขาชางไป๋เพียงลำพังเพื่อหาคนที่จะรักษานายท่านฮ่อ พบกับเหตุการณ์หิมะถล่ม
หิมะถล่ม ล้อเล่นแล้ว นั่นอันตรายอย่างมาก
ดีไม่ดีซูฉิงอาจถูกหิมะฝังไปแล้ว กลายเป็นศพที่แช่แข็ง
แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ฮ่อหยุนเฉิงเป็นกังวลเกี่ยวกับซูฉิง อารมณ์ของถังรั่วอินก็ไม่ดีขึ้นมาอีกเลย
นังสารเลวซูฉิงต้องตามหาอาจารย์ฉีมารักษานายท่านฮ่อให้หาย แล้วมาเอาหน้ากับฮ่อหยุนเฉิง อยากเอาฮ่อหยุนเฉิงคืน!
โชคดีที่ท้องฟ้ามีตา ให้ซูฉิงเจอหิมะถล่ม!
คิดมาถึงตรงนี้ ถังรั่วอิงก็ดึงฮ่อหยุนเฉิงไว้ แสร้งถามอย่างห่วงใยว่า “พี่เฉิง เป็นอะไรไป?”
“ซูฉิงตกอยู่ในอันตราย ฉันต้องไปช่วยเธอ” น้ำเสียงฮ่อหยุนเฉิงเอ่ยอย่างแน่วแน่
“ฉันไปกับพี่ด้วย!” ถังรั่วอิงตามไปด้านหลังฮ่อหยุนเฉิง
แม้ว่าถังรั่วอิงจะคิดว่าตอนนี้ซูฉิงคงถูกหิมะฝังไปแล้ว แต่ถ้าฮ่อหยุนเฉิงช่วยซูฉิงออกมาได้จริงๆล่ะ?
เธอจะให้โอกาสนั้นแก่ซูฉิงได้อย่างไร
ฮ่อหยุนเฉิงชะงักฝีเท้า ขมวดคิ้วพูดว่า “ถังถัง ที่นั่นอันตรายมาก เธออยู่นี่เถอะ”
“แต่ฉันเป็นห่วงพี่” ถังรั่วอิงยังปฏิเสธ หงายไพ่แสดงความรู้สึก “พี่เฉิง พี่ลืมไปเหรอ ตอนที่เราถูกลักพาตัวไปในตอนนั้น ก็ตกลงกันแล้วที่จะตายด้วยกัน ตอนนี้พี่จะไปที่ที่อันตราย จะให้ฉันวางใจได้ยังไง”
เมื่อพูดถึงเรื่องในปีนั้น ในใจฮ่อหยุนเฉิงก็มีระลอกความรู้สึกบางอย่างไหลผ่าน
เขามองถังรั่วอิงอย่างลุ่มลึก “ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไปกับฉัน แต่ที่นั่นอันตรายจริงๆ เธอต้องระวังตัว”
ถังรั่วอิงยิ้มแย้มพลางจับแขนของฮ่อหยุนเฉิง”มีพี่เฉิงคอยปกป้องฉัน ฉันไม่กลัวอะไรเลย!”
“งั้นก็ไปกันเถอะ!” ฮ่อหยุนเฉิงก้าวเท้าไปที่สนามบินอย่างเร่งรีบ
เขาเดินไปและบอกหลินเหยียนเฟิงไปด้วยว่าให้พาบอดี้การ์ดของตระกูลฮ่อทั้งหมดไปที่ภูเขาฉางไป๋เพื่อตามหาชูฉิง
“พี่เฉิง รอฉันด้วย!” แววดำมืดทอประกายในดวงตาของถังรั่วอินที่วิ่งไล่ตามเขาอย่างรวดเร็ว
เธอไม่เคยเห็นฮ่อหยุนเฉิงกังวลใจขนาดนี้มาก่อน เขามักจะสูงส่งและสง่างามอยู่เสมอ
แต่พอเผชิญกับเรื่องของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็สูญเสียสติไป
ถังรั่วอินกำมือทั้งสองข้างแน่นอยู่ข้างลำตัว
เว้นเสียแต่ว่าซูฉิงจะถูกฝังอยู่ในหิมะ ไม่กลับมาอีก ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีวันให้อีกฝ่ายจากไปแบบดีๆแน่!
ไม่ว่าใครก็อย่าคิดแย่งฮ่อหยุนเฉิงไป!
ฮั่วหยุนเฉิงรีบวิ่งไปที่หมู่บ้านเล็กๆ ใต้ภูเขาฉางไป๋ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด
ฮ่อหยุนเฉิงไปถึงหมู่บ้านที่ตีนเขาฉางไป๋อย่างรีบร้อน
“ประธานฮ่อ ในที่สุดคุณก็มา!” ยวี๋น่าเห็นฮ่อหยุนเฉิงก็แทบจะเหาะเข้าไปหา
ฮั่วหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็น เต็มไปด้วยความตึงเครียดและรีบร้อนเล็กที่เขาไม่เคยมีมาก่อน “สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง คุณพบซูฉิงหรือยัง”
ยวี๋น่าส่ายหัวอย่างเศร้าสร้อย “ไม่ ฉันค้นหาแล้วหนึ่งรอบ แต่ไม่พบซูฉิงเลย”
ก่อนที่ฮ่อหยุนเฉิงจะมา ทีมกู้ภัยพยายามหาวิธีประสานงานขอเฮลิคอปเตอร์ ยวี๋น่าและกู้ภัยสองสามคนได้นั่งเฮลิคอปเตอร์ค้นหาเป็นวงกลมในป่าบนภูเขาแล้วหนึ่งรอบ แต่ไม่พบอะไรเลย
ผ่านไปสามสิบหกชั่วโมงแล้วที่ซูฉิงหายไป หัวใจของยวี๋น่าบีบรัดขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่กล้าคิดจริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซูฉิง
“หาอีกรอบ!” ฮ่อหยุนเฉิงหน้าซีด เสียงของเขาเย็นเยือก น้ำเสียงของเขาทำให้คนไม่สามารถขัดขืนได้เลย
เขาไม่เชื่อว่าซูฉิงจะเกิดเรื่อง!
ก่อนหน้านี้พวกเขาเผชิญกับเหตุการณ์ที่ระทึกขวัญมากมาย โกดังระเบิด เครื่องบินตก… ซูฉิงก็ไม่เป็นอะไรมาตลอด
คราวนี้ ซูฉิงจะเปลี่ยนโชคร้ายเป็นโชคดีได้อย่างแน่นอน!
“พี่เฉิง อย่ากังวลไป” ถังรั่วอิงดึงแขนของฮ่อหยุนเฉิงเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณซูเธอจะต้องไม่เป็นอะไร”
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองไปที่ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของถังรั่วอินข้างๆ “ถังถัง เธอเหนื่อยแล้วหรือ? หยุดพักสักหน่อย รอฉันอยู่ที่นี่”
“พี่เฉิง พี่จะไปไหน?” ถังรั่วอินถามอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นว่าฮั่วหยุนเฉิงต้องการจะทิ้งเธอไว้
สีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงตึงเครียด น้ำเสียงหนักแน่น “ฉันจะไปหาซูฉิง”
“ฉันจะไปกับคุณ!” ถังรั่วอินมองฮ่อหยุนเฉิงด้วยสายตาอ้อนวอน
สิ่งที่เธอกลัวที่สุดตอนนี้คือฮ่อหยุนเฉิงจะหาซูฉิงพบ
ดีที่สุดคือซูฉิงกลายเป็นศพที่เย็นชืดไปแล้ว ถ้าซูฉิงยังมีชีวิตอยู่ และฮ่อหยุนเฉิงยังรู้สึกกังวลใจกับเธออย่างมากแบบในตอนนี้ ก็ยากจะรับประกันว่าความรู้สึกเก่าๆ ระหว่างทั้งสองจะไม่คืนกลับมา
ถังรั่วอินทำให้ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงยกเลิกงานหมั้นได้อย่างยากเย็น จะมาพลาดเอาก้าวสุดท้ายได้อย่างไร!
ดังนั้นเธอจึงต้องอยู่เคียงข้างฮ่อหยุนเฉิงตลอดเวลา อย่างแรก ดูเหมือนว่าเธอห่วงใยเขา และประการที่สอง หากมีเหตุการณ์เปลี่ยนไปเธอก็สามารถปรับตัวได้ทันเวลา ยังไงซะจะไม่มีทางให้ซูฉิงคว้าหัวใจฮ่อหยุนเฉิงไปอีกแน่!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถังรั่วอินก็โค้งริมฝีปากและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจว่า “พี่เฉิงฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงคุณซู ฉันก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน เห็นพี่เป็นแบบนี้ฉันจะวางใจพักผ่อนคนเดียวได้ยังไง ให้ฉันไปด้วยเถอะนะ คนยิ่งเยอะยิ่งมีกำลังมาก บางทีฉันอาจจะยังช่วยได้บ้าง”
จากนั้นยวี๋น่าก็สังเกตเห็นถังรั่วอินที่อยู่ด้านหลังฮ่อหยุนเฉิง
เมื่อเห็นใบหน้าจริงใจของถังรั่วอินที่ราวกับว่าเธอห่วงใยซูฉิงจริงๆ ยวี๋น่าก็เยาะเย้ยในใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่ซูฉิงเคยพูดเกี่ยวกับถังรั่วอินก่อนหน้านี้ เธอคงจะถูกหลอกด้วยรูปลักษณ์ราวดอกบัวสีขาวของถังรั่วอิน
เหมือนว่าถังรั่วอินนี้จะรับมือได้ไม่ง่าย ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่ฮ่อหยุนเฉิงจะถูกเธอทำให้ตาบอด ไปอยู่กับถังรั่วอินในวันหมั้น โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของซูฉิง
ซูฉิงดีขนาดนี้มองไม่เห็น ไปคว้าเอาดอกบัวขาวลวงโลกดอกนี้
แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้ ที่เร่งด่วนกว่าคือต้องเร่งตามหาซูฉิงให้พบ
เมื่อพบซูฉิง ซูฉิงก็จะจัดการดอกบัวขาวดอกนี้ได้เอง
“รีบไปเถอะ!” ฮ่อหยุนเฉิงกระสับกระส่าย
เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไปแล้ว รอไม่ไหวที่จะหาซูฉิงให้พบ
“ประธานฮ่อ ไปเถอะครับ” หลินเหยียนเฟิงจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เอ่ยอย่างยินดีว่า “พวกเราออกเดินทางได้ทุกเมื่อ”