บทที่ 153 เธอจะเรียกค่าไถ่ฉัน
“ขอบคุณมากนะพี่ชาย！”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข จากนั้นเปิดประตูรถเอง และรีบลงไป
จากนั้นกลิ่นตัวหอมจากหญิงสาวก็โชยมา อะฝูรู้สึกว่าเลือดพุ่งขึ้นสมอง
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยงามอะไรมาก แต่ว่าสไตล์ที่เติบโตเต็มอิ่มเช่นนี้ ช่างมีสเน่ห์เย้ายวนมากที่สุด
เขาเกือบจะอดกลั้นไม่ได้
ได้แต่กลืนน้ำลาย อะฝูยิ้มกว้างแล้วพูดว่า：“น้องสาว จะให้เรียกเธอว่ายังไง？”
“มาวิ่งข้างนอกกลางดึก ผู้ชายของเธอป่วยเป็นอะไร？”
หญิงสาวพูดด้วยเสียงต่ำว่า：“ฉันชื่อเหมยหงเซว่”
“แฟนของฉัน……เขาป่วยเป็นโรคไม่ดี ไม่พูดจะดีกว่า”
พูดไป ก็พรางถอนหายใจไป
อะฝูถามด้วยความร้อนใจว่า：“น้องสาว เป็นอะไร？”
“ผู้ชายของเธอ คงไม่ได้ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้หรอกนะ？”
เหมยหงเซว่กัดฟันพูด：“หากว่าเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ก็ดีอยู่หรอก เขาชอบไปเละเทะข้างนอกสรุปว่าติดโรคไม่ดีมา”
“ไปโรงพยาบาลอะไรนั่น ตอนนี้กำลังนอนรอผ่าตัด โทรศัพท์มาบอกว่าถ้าหากว่าฉันเอาเงินค่าผ่าตัดไปไม่ทัน เขาก็จะทำการผ่าตัดไม่ได้”
“ฉันก็เป็นผู้หญิงไม่เข้าใจอะไร พี่ชาย พี่ว่าโรงพยาบาลอะไรอะ หรือว่ายังมีเตียงผ่านตัดชั่วคราวที่เพิ่มราคาด้วยเหรอ ไม่ให้เงินก็จะไม่ให้ลงจากเตียงผ่าตัด？”
“นี่มันโรงพยาบาลที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่านั่นมันโรงฆ่าสัตว์！”
อะฝูเมื่อได้ฟังก็หัวเราะเสียงดัง。
“น้องสาว ผู้ชายของเธอน่าจะไปที่โรงพยาบาลสาขาหู่เถียนมั้ง”
“ห้องผ่าตัดทั้งหมดจะเพิ่มราคา มันเป็นวิธีการหาเงินอย่างหนึ่งของพวกเขาก็เท่านั้น”
“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งทำการผ่าตัดเล็ก โรงพยาบาลมาตรฐานไม่เกินหนึ่งพันหยวน ไปผ่านตัดที่พวกเขา สรุปจ่ายเงินไปอย่างน้อยสามหมื่นหยวน”
เหมยหงเซว่ถอนหายใจแล้วพูดว่า：“สังคมแย่ลงทุกวัน จิตใจของมนุษย์เป็นคนเจ้าเล่ห์จริงๆ！”
“เฮ้อ！”
อะฝูเปลี่ยนเรื่องพูด：“น้องสาว เธอสวยขนาดนี้ ผู้ชายเธอยังไปทำตัวเละเทะข้างนอก ช่างตาบอดเสียจริง”
“นี่เรียกว่าอะไรนะ มีรังนกที่บ้านไม่กิน ทว่ากลับไปกินหญ้าที่ด้านนอก”
เหมยหงเซว่หัวเราะพูดว่า：“ผู้ชายอะนะ ก็เหมือนแมวตะกละ ไม่มีกลิ่นคาว ดอกไม้ในบ้านหอมสู้ดอกไม้ในป่าไม่ได้”
“จริงด้วย ภรรยาคนอื่นดีเสมอ”
“น้องสาว ผู้ชายแบบนี้ไม่เอาก็ไม่เห็นเป็นอะไร เธอมีคุณสมบัติที่เพียบพร้อมเช่นนี้ หาใหม่ได้สบาย”
“เพียงแค่เธอยอม ผู้ชายต้องมาต่อแถวจีบเธอแน่”
เหมยหงเซว่หน้าแดง แล้วหันหน้าออกไปโดยไม่พูดอะไร
จู่ๆ เธอก็พูดว่า：“พี่ชาย ไม่ใช่สิ”
“นี่ไม่ใช่ทางไปอำเภอหลินนี่？พี่จะพาฉันไปไหน？”
อะฝูหักไปอีกทางอย่างรุนแรง จากนั้นขับรถไปบนพื้นหญ้า
เขาพูดอย่างร้อนใจ：“น้องสาว เธอว่าฉันเป็นยังไงบ้าง？”
“พี่ฟังฉันก่อน เพียงแค่พี่รับปากฉัน จะให้ฉันทำอะไรก็ได้！”
เขาเหมือนผีที่โหยกระหาย จากนั้นก็จับมือของเหมยหงเซว่อย่างรอไม่ไหว
“พี่ชาย อย่าทำแบบนี้”
“เดี๋ยวตายนะ”เหมยหงเซว่พูดเสียงต่ำ
อะฝูตาแดงกล่ำ：“ดอกโบตั๋นแม้เป็นผีก็ยังสวยงาม！”
“น้องสาว เธอช่างมีสเน่ห์เหลือเกิน！”
“แค่ฉันเห็นเธอครั้งแรกก็ใจเต้นแรงแล้ว！”
“จริงเหรอ？”
“ไม่กลัวตายจริงๆ เหรอ？”
เหมยหงเซว่หัวเราะอย่างยั่วยวน
อะฝูในใจมีความสุขมาก ขณะที่กำลังจะกระโจนใส่ เหมยหงเซว่ก็ถีบขาคู่ จากนั้นก็นำเขาโยนลงที่พื้น
เสียงที่ตกใจของอะฝู ที่ยังไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็มีแสงเย็นในแววตาด้านหน้า ลำคอเย็นเฉียบ
กรรไกรคมคู่หนึ่งเปิดออก จากนั้นก็วางไว้ที่ลำคอของเขา
ทันใดนั้น อะฝูก็เหมือนวิญญาณออกจากร่าง
“น้องสาว อย่าใจร้อน！”
“อย่าใจร้อนนะ！”
“ฉันผิดไปแล้ว！”
“เธอเอากรรไกรเก็บก่อน เดี๋ยวฉันจะรีบพาเธอไปโรงพยาบาลอำเภอข้างๆ！”
จนกระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังไม่สงสัยในตัวของเหมยหงเซว่ คิดแค่เพียงว่าตัวเองเจอสตรีหัวรุนแรง
เหมยหงเซว่หัวเราะแล้วพูดว่า：“คิดว่าจะทำเรื่องอุบาทกับฉันอย่างนั้นเหรอ？จะว่าไม่ใช่ก็ไม่ได้”
“เอาโทรศัพท์มา”
อะฝูอึ้งชั่วขณะแล้วพูดว่า：“เธอจะเรียกค่าไถ่ฉันเหรอ？”
“โทรศัพท์มีประโยชน์อะไร？ฉันเอาเงินให้เธอก็ได้！”ใบหน้าเขาเผยความร่าเริงขึ้น
คิดว่าจะเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีได้ ใช้เงินก็สามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้ตอบสนองความต้องการเขาได้
“ใครสนเงินเหม็นๆ ของนายกัน！”เหมยหงเซว่ตบที่บ่องหูของอะฝู ยื่นมือไป จากนั้นหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาจากเสื้อ
เปิด ดูข้อความด้านบน จากนั้นหัวเราะด้วยความเย็นชาแล้วพูดว่า：“พวกเขาเป็นใคร？นายกำลังรอคนอื่นอยู่เหรอ？”
สีหน้าของอะฝูเปลี่ยนไป！
“รีบเอาโทรศัพท์คืนให้ฉัน！”
“เธอรู้ไหมว่า นี่กำลังหาเรื่องตาย！”
“พวกเขาไม่ใช่คน หากแต่เป็นปีศาจที่กินคนโดยไม่กระพริบตา！”
ขณะนั้นเอง ด้านนอกก็มีคนเคาะประตูรถ
เหมยหงเซว่เปิดประตู จากนั้นก็ถีบอะฝูลงไป
เสียงตกใจของอะฝู ตามแสงจันทร์ที่ส่องมาก็ทำให้เห็นบริเวณล้อมรอบมีคนสูงต่ำอ้วนผอมยืนอยู่ สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยการสังหาร
ผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าน่ากลัวที่สุด หัวล้าน บนไหล่ มีโซ่หนักถึงห้าสิบกิโลกรัม
ราวกับเป็นคนป่าที่เพิ่งออกมาจากป่าอย่างนั้น
เขาตกใจจนวิญญาณหลุดรอยไป ขอร้องแล้วพูดว่า：“ทุกท่าน ฉันก็แค่คนขับรถที่ผ่านทางมา ไว้ชีวิตด้วยเถิด。”
“พวกนายอยากได้เงินเหรอ？เอาโทรศัพท์ให้ฉัน ฉันจะโทรศัพท์ไปเดี๋ยวนี้ ให้คนโอนเงินมาให้”
“อยากจะได้โทรศัพท์ไปบอกให้คนอื่นรู้สินะ？ไอแก่ลามก อย่าหวังเลย！”เหมยหงเซว่กระโดดลงมา จากนั้นเอาโทรศัพท์ให้ฉินเทียน
“หัวหน้าดูนี่สิ”
ฉินเทียนเปิดดู เห็นบันทึกจากการโทร หัวเราะเย็นๆ ：“คุณหนูของนาย คงจะเป็นพานเหม่ยเออร์สินะ”
อะฝูอึ้งไปชั่วขณะ กัดฟันพูด：“ในเมื่อนายรู้อยู่แล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ควรจะรู้ดีว่า พลังของตระกูลพานทั้งมณฑลนะ！”
“หากไม่อยากตาย ก็รีบปล่อยฉันไปเร็วๆ！”
ฉินเทียนเห็นข้อความล่าสุดที่เพิ่งส่งไปได้ไม่ได้นาน จากนั้นหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า：“รายละเอียดเวลาและก็สถานที่ที่พวกนายนัดกับงูเห่าคืออะไร ว่ามา”
อะฝูกัดฟันพูด：“แม้แต่องค์กรงูเห่านายก็รู้？นายเป็นใครกันแน่？”
ฉินเทียนหัวเราะด้วยความเย็นชาแล้วพูด：“ฉันก็คือคนที่พวกนายหาวิธีที่อยากจะฆ่าให้ตายคนนั้นยังไงเล่า”
“นายก็คือฉินเทียน？”อะฝูเบิกตากว้างอ้าปากค้าง คิดจนปวดหัวก็คิดไม่ออกว่า ทำไมฉินเทียนถึงมาอยู่ที่นี่ได้
ทันใจนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น คุณหนูโทรเข้ามา
ฉินเทียนขยับ จากนั้นหัวเราะแล้วพูดกับอะฝูว่า：“นายคงรู้นะว่าหลังจากที่รับโทรศัพท์แล้ว ควรจะพูดยังไงดี？”
อะฝูยังอยากที่จะต่อต้าน ด้านข้าง ผีหวูฉางคำรามด้วยเสียงต่ำ พร้อมกับโซ่เหล็กที่ขยับเสียงตบดังตุ้บ ก็ทำให้ก้อนหินใหญ่หนึ่งก้อนตกลงมาจนละเอียด
โดยเฉพาะคนพวกนี้ ที่หัวเราะอย่างร้ายกาจทั้งหมด จากนั้นก็หยิบอาวุธแหลมคมออกมา
เขาสั่นไปครู่หนึ่งแล้วพูด：“เพียงแค่พวกนายไม่ฆ่าฉัน จะให้ฉันทำอะไรก็ได้”
ฉินเทียนเอาโทรศัพท์ส่งให้เขา
“ฮัลโหล คุณหนู……”
“อะฝู นายเป็นอะไร？ทำไมเสียงสั่นเทาขนาดนั้น？”
“ไม่เป็น……ไร ที่นี่หนาวมาก”
“คุณหนู พวกเขาจะมาเมื่อไหร่？”
พานเหม่ยเออร์พูดเสียงต่ำว่า：“ตามสถานที่นั้น เมื่อก่อนมีสัญญาณเบอร์หนึ่ง ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสัญญาณเบอร์สาม ”
“เวลา หลังจากหนึ่งชั่วโมง”
“ภาษาลับ อีกฝ่ายจะร้องเสียงนกดุเหว่าสามครั้ง ส่วนนาย กระพริบไฟรถสามครั้ง จำได้ไหม？”
“อะฝู ทำไมไม่พูดล่ะ？รีบพูดเร็ว！”