ซูฉิงมองไปยังร่างสูงที่คุ้นเคยที่อยู่ข้างหน้าเธอราวกับว่ามาจากคนละเวลา
“ซูฉิง ฉันเอง!” ฮ่อหยุนเฉิงยกยิ้มก่อนจะพูดเสียงดัง
เขาเลิกคิ้วขึ้นและจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยดวงตาลึกล้ำ
ไม่ได้เจอกันไม่กี่วันแต่ซูฉิงกลับผอมไปมาก
ใบหน้าที่สดใสของเธอ แต่เพราะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์เป็นเวลาหลายวันจึงดูซีดมาก
ดวงตาแสนสวยค่อยๆ แดง และน้ำตาก็วาววับคลออยู่ในตาแต่กลับยินหยัดไม่ให้มันไหลลงมา
กลางสายลม ร่างบางของซูฉิงเหมือนจะปลิวไปได้ทุกเมื่อ
ขาเรียวยาวก้าวไปยืนตรงหน้าซูฉิงก่อนจะเหยียดแขนเรียวไปกอดเธอแน่นอย่างไม่ลังเล
ได้กอดฮ่อหยุนเฉิงแน่นๆ อีกครั้ง ก็ยังเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นและกว้างขวาง และยังคงปลอบโยนที่ให้ซูฉิงปลอดภัยได้เสมอ
หัวใจเต้นเร็วขึ้นราวกับกำลังคลั่ง
ในใจมีนับพันคำที่อยากพูดแต่กลับไม่รู้จะพูดยังไง
ทำไมจู่ๆ ฮ่อหยุนเฉิงถึงมาปรากฏตัวที่นี่?
ทำไมเขาถึงมาช่วยเธอ?
เขายอมมาช่วยเธอ เป็นเพราะอาการป่วยของคุณปู่ฮ่อ…หรือเพราะเขาให้อภัยเธอแล้ว?
ใจคิดวนเวียนก่อนซูฉิงจะเอ่ยปาก “ฉัน…ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
“ไม่ใช่แน่นอน” สองมือของเขากอดเธอแน่นก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาข้างหูเธอ “ซูฉิง ในที่สุดฉันก็เจอเธอสักที เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน?”
รู้สึกถึงอุณหภูมิที่แผดเผาจากชายตรงหน้าเธอ ใบหน้าซีดขาวของซูฉิงก็แดงก่ำ
อุณหภูมิจากเขา ความคุ้นเคย ความจริงนั้น
เป็นฮ่อหยุนเฉิงจริงด้วย!
เขาช่วยชีวิตเธอ
เธอเกือบจะหมดหวัง เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอและยังช่วยชีวิตเธอ
“ฮ่อหยุนเฉิง นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” ซูฉิงเม้มริมฝีปากและมองไปที่เขา “ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอนายอีกแล้ว…”
“ไม่มีวัน” ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้ว ดวงตาลึกของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ
ดวงตาประสานกันและมีคำพูดนับพันแต่ทั้งหมดอยู่ในความเงียบ
มือของฮ่อหยุนเฉิงเชยใบหน้าของเธอ ก่อนจะก้มศีรษะกดจูบริมฝีปากของซูฉิงช้าๆ
เมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย ที่ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา…ใบหน้าของซูฉิงก็ร้อนขึ้นทันใด
“พี่เฉิง!” เมื่อฮั่วหยุนเฉิงกำลังจะจูบซูฉิง เสียงอันไม่พึงประสงค์ของถังรั่วอิงก็ดังขึ้น
พี่เฉิง?
เสียงของถังรั่วอิง!
ทำไม ถังรั่วอิงถึงมาอยู่ที่นี่?
ใจของซูฉิงบีบรัดตัวทีละน้อย
เธอผลักฮ่อหยุนเฉิงเบาๆ ก่อนจะหันไปมองก็เห็นถังรั่วอิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ถังรั่วอิงมองไปที่ฉากที่แทงตาตรงหน้า ร่างกายก็ร้อนรุ่มด้วยความอิจฉาริษยา
นึกว่าซูฉิงคงถูกฝังอยู่ในหิมะตั้งนานแล้ว ไม่คิดเลยว่าฮ่อหยุนเฉิงจะตามหาซูฉิงเจอ!
แบบนี้ก็ยังหาเจออีก!
อีกทั้งซูฉิงก็ยังไม่ตายด้วย!
ไม่เพียงแต่ไม่ตาย แต่เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงก็แทบไปอ่อยอย่างรอไม่ไหว!
หลังจากพยายามอย่างหนัก ถังรั่วอิงถึงระงับความหึงหวงในใจและเดินอย่างรวดเร็วไปด้านข้างฮ่อหยุนเฉิง
เธอดึงแขนเสื้อของฮ่อหยุนเฉิงก่อนจะไปยืนแทรกระหว่างทั้งสอง “พี่เฉิง คุณซูไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พี่ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ตราบใดที่คุณซูเจออาจารย์ฉี คุณท่านฮ่อก็มีทางรอดแล้วล่ะ”
คำพูดของถังรั่วอิงเป็นการบ่งบอกว่าฮ่อหยุนเฉิงจะตามหาอาจารย์ฉี ถึงได้ต้องมาช่วยซูฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงที่ได้สติก็พยักหน้าเบาๆ “ถังถัง ลำบากเธอแล้วล่ะ”
“พี่เฉิง ตราบใดที่สามารถช่วยพี่ได้ ฉันลำบากหน่อยก็ไม่เป็นอะไรเลย ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่นะ” ดวงตาที่น่ารักของถังถังจ้องไปที่ฮ่อหยุนเฉิง “ฉันรู้ว่าพี่เองก็เหมือนกัน พี่เคยบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อฉัน”
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว “ถังถัง อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนั้น”
เขามองไปที่ซูฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอีกครั้ง “ซูฉิง เธอติดอยู่ในนั้นนานคงจะเหนื่อยมาก เรากลับไปพักกันก่อนดีกว่า…”
ฮ่อหยุนเฉิงยังไม่ทันพูดจบ ถังรั่วอิงที่ยืนอยู่ข้างเขาก็ล้มมาทางเขาพร้อมพูดด้วยเสียงยาน “พี่เฉิง ฉันรู้สึกไม่สบาย…”
“ถังถัง? ถังถังเธอเป็นอะไรน่ะ?” ฮ่อหยุนเฉิงตกใจก่อนจะประคองอีกคนโดยไม่รู้ตัว
เห็นร่างกายของถังรั่วอิงเย็น ใบหน้าซีด หลับตาแน่นและหมดสติไป
“ถังถัง!” ฮ่อหยุนเฉิงกอดอีกคนเอาไว้พร้อมสายตาที่มีแต่ความกังวล
“ประธานฮ่อครับ คุณถังอาจเป็นลมเพราะเหนื่อยและไม่คุ้นเคยกับสภาพอากาศที่มีอุณหภูมิต่ำน่ะครับ” หลินเหยียนเฟิงกล่าว
“โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน?” ฮ่อหยุนเฉิงถามอย่างเย็นชา
ชาวบ้านคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ในหมู่บ้านไม่มีโรงพยาบาลครับ และโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ในเขตเทศบาลด้วย ตอนนี้ถนนถูกหิมะปิดทางเอาไว้ เกรงว่ารถพยาบาลจะมาไม่ได้ครับ”
เมื่อมองไปที่ถังรั่วอิงที่หมดสติ ไม่รู้อะไรที่ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงจำฉากที่เขาและถังถังถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆนั่น
ตอนนั้นเขาไม่สามารถช่วยถังถังได้ และตอนนี้เขาไม่มีทางปล่อยให้ถังถังเป็นอะไรไปอีกแน่
ฮ่อหยุนเฉิงครุ่นคิด “หลินเหยียนเฟิง ไปติดต่อเฮลิคอปเตอร์ให้มาแล้วรีบส่งถังถังไปที่โรงพยาบาลเร็วที่สุด”
“ครับท่านประธาน” หลินเหยียนเฟิงตอบอย่างสุภาพ
เมื่อเห็นท่าทีประหม่าของฮ่อหยุนเฉิงที่กอดถังถังเอาไว้ ในขณะนั้นเองใจสู่ฉิงก็ราวกลับตกลงสู่นรก
คนที่ฮ่อหยุนเฉิงห่วงใยมากที่สุดก็ยังเป็นถังถังเสมอ
เธอเพิ่งผ่านความเป็นความตายจนเกือบเอาชีวิตจากพายุหิมะถล่มไม่รอด
และคนที่เขากอดนั้นกลับเป็นถังรั่วอิง
“ซูฉิง” ยวี๋น่าเดินไปหาซูฉิงก่อนจะตบไหล่เธอเบาๆ
ซูฉิงที่ได้สติก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันไม่เป็นไร”
ยวี๋น่าที่มองถังรั่วอิงก่อนจะขมวดคิ้วและลดเสียงลงแล้วถามข้างหูซูฉิง “เธอสลบไปจริงเหรอ?”
ซูฉิงยิ้มประชด ก่อนจะเดินไปตรงหน้าฮ่อหยุนเฉิงและมองลงไปที่ถังรั่วอิงในอ้อมแขนเขาแล้วพูดเสียงเรียบ “ฮ่อหยุนเฉิง หลีกทางให้ฉันดูอาการเธอที”
ฮ่อหยุนเฉิงเชยตามองซูฉิงก่อนจะตกลง “อืม ดูถังถังเร็ว”
เขาเกือบลืมไปว่าซูฉิงเก่งเรื่องการแพทย์
ซูฉิงนั่งลงและเอื้อมมือออกไปจับชีพจรของถังรั่วอิง
ชีพจรของเธอนิ่งเรียบ และไม่มีอะไรผิดปกติ
เสแสร้งจริงๆ
“เป็นไงบ้าง?” ฮ่อหยุนเฉิงอดไม่ได้ที่จะถามเมื่อเห็นว่าซูฉิงไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
ซูฉิงยิ้มอย่างเย็นชา ไม่สนใจฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะเรียกหลินเหยียนเฟิงที่รีบไปที่หมู่บ้านบนภูเขาเอาไว้ “ผู้ช่วยหลิน ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันรักษาอาการของคุณถังได้ค่ะ”
หลินเหยียนเฟิงชะงักฝีเท้าก่อนจะส่งสายตาขอคำแนะนำจากฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงถามว่า “ถังถังเป็นอะไรน่ะ?”
“เธอสบายดี” ซูฉิงกล่าวเสียงเรียบ
วินาทีต่อมา ดวงตาของซูฉิงก็นิ่งขรึมก่อนจะโบกมือขวาและต่อยหน้าอกของถังรั่วอิงอย่างแรง