“ไม่มีทาง ซูฉิงต้องอยู่ไม่ไกลจากเราแน่!” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยความยืนยัน
เขามีลางสังหรณ์ว่าเขาใกล้จะเจอซูฉิงแล้วจะช่วยเธอได้!
เมื่อมองขึ้นไปที่ผ้าพันคอสีแดงที่พลิ้วไหวกลางสายลม ใจฮ่อหยุนเฉิงก็รู้สึกหงุดหงิด
ซูฉิงได้ทิ้งสัญญาณขอความช่วยเหลือไว้อย่างชัดเจนขนาดนี้แล้ว ทำไมเขาไม่เจอให้เร็วกว่านี้?
สถานการณ์ที่ซูฉิงประสบในขณะนั้นต้องวิกฤตมาก ที่เธอทิ้งสัญญาณขอความช่วยเหลือคงเพราะหวังว่าเขาจะรีบมาช่วย
แต่ว่าเขาใช้เวลานานมากกว่าจะเจอ และเป็นเวลาสี่สิบแปดชั่วโมงแล้วที่ซูฉิงหายตัวไป
เขารอไม่ไหวแม้แต่เสี้ยววินาที!
“ทำไมเราถึงเพิ่งมาเจอสัญญาณขอความช่วยเหรอจากซูฉิง?” ยวี๋น่าเองรู้สึกหงุดหงิด
“ผ้าพันคอผืนนี้คงเคยมีหิมะกองทับ เราเลยมองไม่เห็น” หลินเหยียนเฟิงวิเคราะห์ “เมื่อเช้านี้พระอาทิตย์ขึ้น หิมะเริ่มละลาย ทั้งยังมีลมแรง ผ้าพันคอเลยโผล่มาได้”
“นายพูดมีเหตุผล” ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเห็นด้วย
แต่ว่า…ซูฉิงอยู่ที่ไหนล่ะ?
คิ้วเรียวของฮ่อหยุนเฉิงขมวดปมแน่น และดวงตาที่ลึกล้ำของเขามองชาวบ้านที่มาช่วยค้นหา “พวกนายลองคิดดูว่าแถวนี้มีที่ให้ซ่อนตัวบ้างไหม?”
“อ้อ ผมนึกออกแล้วครับ!” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดอย่างตื่นเต้น “มีถ้ำอยู่ริมถนนเส้นนี้ ตอนที่ผมขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนภูเขาเมื่อฤดูร้อนที่แล้วเคยเข้าไปดูครับ”
ถ้ำ!
เยี่ยมไปเลย!
ซูฉิงต้องซ่อนตัวอยู่ในถ้ำแน่!
ฮ่อหยุนเฉิงถามอย่างกระตือรือร้น “ถ้ำอยู่ตรงไหน?”
“น่าจะอยู่แถวๆ นี้ครับ” ชาวบ้านเกาหัว “ส่วนตรงจุดไหนนั้น…ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน”
แม่งเอ๊ย!
ฮ่อหยุนเฉิงแอบด่า อย่ามาลืมอะไรในเวลาสำคัญจะได้ไหมเนี่ย
แต่ว่าตอนนี้ก็มีจุดมุ่งหมายแล้ว
เป็นไปได้มากที่ซูฉิงจะทิ้งสัญญาณขอความช่วยเหลือไว้ก่อนหิมะถล่มแล้วซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ
ชาวบ้านหันไปด้านข้างแล้วพยายามคิดก่อนจะชี้ไปทางขวา “ทิศทางโดนประมาณน่าจะทางนั้นครับ”
ก่อนที่จะสิ้นเสียงชาวบ้าน ฮ่อหยุนเฉิงก็แทบรอไม่ไหวจนวิ่งไปในทิศทางที่เขาชี้ไป
“ซูฉิง ซูฉิง! เธออยู่ตรงนี้ไหม! ซูฉิง! ตอบฉันเร็วเข้า!!” ฮ่อหยุนเฉิงตะโกนเสียงดัง
หลังจากหยุดไปสักพัก เขาก็หันกลับไปสั่งหลินเหยียนเฟิง “พวกนายมานี่เร็วเข้า มาขุดหิมะตรงนี้ที!”
ในถ้ำ
ซูฉิงกำลังเอนกายพิงผนังถ้ำ หลับตาเพื่อพักสมองและเก็บแรงเอาไว้
เหมือนเธอจะได้ยินเสียงทุ้มแว่วๆ
เลื่อนลอยและว่างเปล่ามาก
ฟังดูไม่จริง
แต่ว่ากลับคุ้นเคยมาก
เหมือนกับว่าจะเป็น… เสียงของฮ่อหยุนเฉิง!
ซูฉิงตาตื่นและเดินไปที่ทางเข้าถ้ำและเงี่ยหูฟังอย่างรวดเร็ว
“ซูฉิง ซูฉิง! เธออยู่ที่ไหนน่ะ!”
เป็นฮ่อหยุนเฉิงจริงด้วย!
ฮ่อหยุนเฉิงมาช่วยเธอ!
ความสุขที่ไร้ขอบเขตแผ่ซานกระจายไปในหัวใจของซูฉิง
เธอตัวสั่น “ฮ่อหยุนเฉิง นั่นนายเหรอ?”
หลังจากติดอยู่ในถ้ำได้สองวันเต็ม เสียงของเธอก็แหบพร่า
“ฮ่อหยุนเฉิง ฉันอยู่นี่!” ซูฉิงพยายามเบ่งเสียง แต่ไม่ได้ผล
ทำยังไงดี?
เธอต้องบอกฮ่อหยุนเฉิงโดยเร็วที่สุดว่าเธออยู่ที่นี่
ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
เมื่อมองลงไปที่โทรศัพท์ ซูฉิงก็เปิดโทรศัพท์ ก่อนจะปรับระดับเสียงให้สูงสุดและกดเล่นเพลง
หวังว่าฮ่อหยุนเฉิงจะได้ยินมัน
ฮ่อหยุนเฉิงที่กำลังมองหาถ้ำอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดนตรีมาจากกองหิมะ
แม้ว่าเสียงจะเบา แต่เขากลับได้ยิน
big
big
worldนั่นคือเพลงโปรดของซูฉิง!
“ซูฉิง เป็นซูฉิง!!” ดวงตาที่ลึกของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาหันกลับไปและตะโกนว่า “พวกนายมาตรงนี้ให้หมด ซูฉิงอยู่ตรงนี้!”
“รีบขุดกองหิมะเร็วเข้า!” ฮ่อหยุนเฉิงสั่งทุกคนด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ร่างกายของเขาเหมือนจะมีพลังงานไม่รู้หมดก่อนจะใช้สองมือขุดหิมะ
มือใหญ่เป็นสีแดงและแข็ง แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่สนใจมัน
เขารู้เพียงว่าในตอนนี้ซูฉิงอยู่อีกด้านหนึ่งของหิมะ
เธอถูกกองหิมะปิดและติดอยู่ในถ้ำ
ระหว่างเขากับเธอ ใกล้มาก ใกล้มาก…ห่างออกไปเพียงก้าวเดียวเท้านั้น
คนอื่นต่างพากันมาตรงฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะใช้สองมือขุดหิมะ
เสียงจากโทรศัพท์ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
“ซูฉิง ฉันมาแล้ว! เธออดทนไว้นะ ต้องทนไว้ก่อนนะ!” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึมไปทางเสียงเพลง
ในถ้ำ ซูฉิงได้ยินเสียงของฮ่อหยุนเฉิงอย่างชัดเจน
หัวใจเต้นช้าลงไปเล็กน้อย
หัวใจของซูฉิงนั้นเครียดมาตลอดสองวันที่ผ่านมาได้ผ่อนคลายลง
เธอได้รับความช่วยเหลือแล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงมาช่วยเธอแล้ว!
“เร็วเข้า พวกนายขุดให้เร็วกว่านี้!” ฮ่อหยุนเฉิงอยากเจอซูฉิงจนแทบรอไม่ไหว
“ท่านประธาน แบบนี้ไม่ได้นะครับ ประสิทธิภาพต่ำเกินไป” หลินเหยียนเฟิงรู้สึกเพียงว่ามือตัวเองถูกแช่แข็ง และกองหิมะที่ขวางทางทางเข้าถ้ำก็เปลี่ยนแปลงไม่มากนัก
หลังจากหยุดไปสักพัก เขาขอคำแนะนำจากฮ่อหยุนเฉิง “เอาแบบนี้ไหมครับ ผมจะพาคนไปเอาเครื่องมือที่หมู่บ้านก่อน”
“ยังไม่รีบไปอีกล่ะ!” ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา
ความกังวลใจจนเขาไม่คิดเรื่องจะหาเครื่องมือก่อนเลย และใช้วิธีการดั้งเดิมที่สุดเพื่อช่วยซูฉิง
หลินเหยียนเฟิงพาชาวบ้านส่วนหนึ่งกลับไปที่หมู่บ้านอย่างรวดเร็ว แต่ฮ่อหยุนเฉิงยังคงขุดหิมะด้วยมือตัวเอง
“พี่เฉิง พักแล้วรอให้ผู้ช่วยหลินเอาอุปกรณ์มาเถอะนะ” ถังรั่วอิงพูดจากด้านข้าง
ในนัยน์ตาของถังรั่วอิงมีแสงวูบวาบ
ซูฉิงยังไม่ตาย!
เจอหิมะถล่มแล้วยังไม่ตายอีก!
เมื่อเห็นท่าทีของฮ่อหยุนเฉิงที่ไม่มีอะไรนอกจากซูฉิง สองมือที่ขนาบข้างตัวของถังรั่วอิงจึงกำหมัดแน่น
เธอจะไม่ยอมให้ซูฉิงแย่งฮ่อหยุนเฉิงไป!
“ถังถัง เธอไปพักก่อน” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงค่อนข้างไม่สบอารมณ์
ในขณะนี้ สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขาคือการช่วยซูฉิงออกมาให้เร็วที่สุด!
ไม่นานหลินเหยียนเฟิงและชาวบ้านก็รีบกลับมาพร้อมกับพลั่วและเครื่องมืออื่นๆ “ท่านประธานครับ ใช้อันนี้เถอะครับ!”
มีเครื่องมือแล้วก็เร็วขึ้นมาก
ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดกองหิมะก็ถูกกำจัดออกจากปากถ้ำ
แสงแดดแยงเข้ามาในปากถ้ำจนซูฉิงต้องหยีตา
เธอหรี่ตาและใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อปรับให้เข้ากับแสงภายนอก
เมื่อลืมตาอีกครั้ง ก็เห็นร่างสูงของฮ่อหยุนเฉิงที่คุ้นเคยดี
เป็นฮ่อหยุนเฉิง เป็นฮ่อหยุนเฉิงจริงๆ ด้วย!
แม้ว่าเมื่อกี้อยู่ในถ้ำ แต่ซูฉิงก็รู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างนอกพยายามจะช่วยเธอ
แต่ในตอนนี้ เมื่อเธอเห็นร่างสูงของฮ่อหยุนเฉิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ซูฉิงก็ขยี้ตาอย่างไม่เชื่อสายตา
ดวงตาแดงและพร่ามัว เธอเม้มริมฝีปากแห้งและพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “ฮ่อหยุนเฉิง เป็นนายจริงเหรอ?”