ตอนที่ 489 พีค! แม่ลูกรู้จักกัน! (7)
ขณะกำลังทำตัวให้ใจเย็นลง และเตรียมจะถามเขา ชายหนุ่มพลันปล่อยมือ
เขาดึงเก้าอี้ข้างๆ เธอมานั่งลง
ใบหน้าหล่อเหลาหันมาด้านข้างเล็กน้อย ก่อนจะมองเค้กของเธอครั้งหนึ่ง แล้วเลิกคิ้ว “ไม่ชอบเหรอ”
“…ชอบ” เหนียนเสี่ยวมู่รีบแกะกล่องเค้ก แล้วหยิบส้อมจิ้มเค้กมาใส่ปาก
ในหัวเอาแต่คิดว่าเมื่อครู่อวี๋เยว่หานได้ยินที่เธอพูดกับเสี่ยวลิ่วลิ่วหรือเปล่า
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยินส่วนหน้า แต่เขาน่าจะได้ยินที่เสี่ยวลิ่วลิ่วเรียกเธอว่า ‘แม่คนสวย’
ว่ากันตามตรงแล้ว อย่างน้อยเขาน่าจะถามสักคำ
แต่ดูจากสีหน้าของเขาแล้ว เขาไม่ใส่ใจมันเลยสักนิด
คนที่กำลังอึดอัดใจในตอนนี้ กลับกลายเป็นเธอ
พูด…
หรือไม่พูด…
“อาหย่อยมาก!” เสี่ยวลิ่วลิ่วที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กใช้มืออ้วนๆ ตักเค้กใส่เข้าไปในปาก
ใบหน้ารูปไข่ขนาดเล็กดูพึงพอใจมาก
ดวงตากลมโตมองอวี๋เยว่หาน ก่อนจะใช้ส้อนจิ้มเค้กอีกเสี้ยวหนึ่งยื่นให้เขา พร้อมทำหน้าตาออดอ้อน “ให้ปาปากิน!”
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังสงสัยอยู่พอดี เพราะเขาดูเหมือนคนที่ไม่ชอบกินเค้ก
ทันใดนั้นเธอกลับได้ยินเสียงเรียบนิ่งของเขา
“ไม่ต้องหรอก หนูกินไปเถอะ พ่อกินของแม่คนสวยก็ได้”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
เป็นไปดังคาด แค่หญิงสาวนั่งนิ่งๆ เขาก็ไม่ปล่อยเธอไปแล้ว!
เดิมทีเหนียนเสี่ยวมู่ไม่อยากอาหารแต่อย่างใด เอาแต่จิ้มเค้กให้เขา แล้วเอ่ยปากถาม “วันนี้คุณไปไหนมา ถึงได้กลับมาเย็นป่านนี้ ฉันโทรศัพท์หาคุณก็ไม่รับ”
แค่ถามเท่านั้น
แต่เมื่อถามออกไปจริงๆ แล้ว ในใจเธอก็อยากรู้ขึ้นมาอย่างมาก
สองสามวันนี้เขาดูยุ่งมาก
ออกเช้ากลับเย็น แม้แต่คนที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกันเขา ก็ยังไม่ได้เห็นเขาเลย
“คิดถึงผมเหรอ” อวี๋เยว่หานอมรับที่เธอป้อนให้ พลางเอ่ยปากนิ่งๆ ขณะเดียวกันก็ไม่ได้อ้าปาก
เสียงของเขาทุ้มต่ำกว่าปกติ แต่กลับแกล้งคนอย่างน่าประหลาด
“เปล่าซะหน่อย!” เหนียนเสี่ยวมู่หันไปกินเค้กต่อ ใบหน้าของเธอเรียบเฉยมาก ไม่มีใครเดาสีหน้าของเธอออก
“งั้นก็เป็นห่วง” อวี๋เยว่หานหลุบตาลง อธิบายแทนเธออย่างใจเย็น
“แค่กๆ” เหนียนเสี่ยวมู่สำลักเค้กในทันที จึงรีบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว
“อวี๋เยว่หาน ฉันถามคุณอยู่นะ”
“อืม” เขายกยิ้มที่มุมปาก “คุณยอมรับว่าเป็นห่วงผมแล้วใช่ไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” ไม่มีทางคุยกันดีๆ ได้เลย!
เสี่ยวลิ่วลิ่วกินอิ่มแล้ว ชายหนุ่มก็บอกให้พ่อบ้านพาเธอไปเล่นที่ห้องรับแขก
ในห้องอาหารเหลือเพียงพวกเขาสองคน
หญิงสาวพลันตื่นเต้น ใช้ช้อนถูไถอยู่ที่มุมปากตัวเองอยู่ตลอด
ขณธที่เพิ่งยื่นมือไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ด มือข้างหนึ่งก็จับข้อมือเธอเอาไว้เสียแล้ว
“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น” อวี๋เยว่หานโน้มตัวลงมาเล็กน้อย ก่อนจะใช้ลิ้นเลียที่มุมปากของเธอ
หลังจากจัดการบัตเตอร์ครีมที่มุมปากจนสะอาดแล้ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็อึ้งไป
เธอนั่งงุนงงอยู่ตรงนั้นนานทีเดียว
อวี๋เยว่หานถือโอกาสกอดเธอไว้ในอ้อมอก มือใหญ่สอดเข้าไปใต้สาบเสื้อของเธออย่างซุกซน และเริ่มนวดคลึงตรงสะโพก พลางพูดเสียงเซ็กซี่ “พูดตามตรง คุณคิดถึงผมหรือเปล่า”
“…” คิดถึงแบบไหนล่ะ
ถุย!
ครั้นรู้สึกได้ว่าความคิดในสมองถูกเขาชักนำ เหนียนเสี่ยวมู่ก็รีบจับมือเขาเอาไว้
“ฉันอยากเจอคุณเพราะมีธุระจริงๆ!”
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานถึงนึกขึ้นได้ ว่าเธอมีเรื่องอยากพูดกับเขา ตอนที่เขาเตรียมจะออกไปข้างนอกในวันนี้
เพียงแต่ตอนนั้นเขาไม่ทันได้ฟัง
มือของชายหนุ่มหยุดอยู่ที่สะโพกของเธอ แต่ไม่ได้เก็บมือกลับมา “งั้นคุณพูดสิ”
ตอนที่ 490 พีค! แม่ลูกรู้จักกัน! (8)
‘…ท่าทางเขาคิดจะทำเรื่องไม่ดีต่อ หลังจากที่ฉันพูดจบแล้วแน่ๆ’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
ครั้นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็เม้มปากด้วยความเคร่งเครียด
เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนอนุบาลสั้นๆ รอบหนึ่งให้อวี๋เยว่หานฟัง
ไม่ได้เล่าแบบใส่สีตีไข่ เพียงแค่บอกว่าเด็กหญิงมีเรื่องขัดแย้งกับเพื่อนร่วมชั้นเล็กน้อย และเธอสวมรอยเป็นแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เพื่อปกป้องเจ้าตัวเล็กเอาไว้
หลังจากเล่าจบแล้ว เธอไม่กล้ามองหน้าเขา จึงถามออกไปตรงๆ
“ฉันถามคุณได้ไหม เสี่ยวลิ่วลิ่วมาจากไหนกันแน่”
เมื่อเธอพูดจบ ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าแขนของชายหนุ่มข้างที่อยู่บนสะโพกของเธอออกแรงอยู่เงียบๆ
ชายหนุ่มกอดเธอไว้แน่น เพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้
เหนียนเสี่ยวมู่รู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างในทันที
ตอนนั้นเธอคงไม่ได้โผเข้าใส่อวี๋เยว่หาน บังคับให้เขามีลูกกับเธอหรอกใช่ไหม
แล้วสุดท้ายก็ทิ้งเขา ทิ้งลูกไว้ให้เขาด้วย…
ไม่น่าใช่!
ด้วยนิสัยบ้าอำนาจของอวี๋เยว่หาน เขาบีบบังคับคนอื่นน่าจะเป็นไปได้มากกว่า
จะกลับกลายเป็นหญิงสาวคนหนึ่งบีบบังคับเขาได้อย่างไร
เธอไม่ผิดแน่นอน…
อย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เธอจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น แต่อวี๋เยว่หานน่าจะจำเรื่องที่ตัวเองเคยทำได้บ้างสิ
“เอ่อ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับ ถ้าคุณไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร…”
“ผมไม่รู้” อวี๋เยว่หานชำเลืองมองเธอครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากอย่างเฉยชา
น้ำเสียงของเขาเย็นชามากเช่นกัน
ทั่วทั้งตัวเขาแผ่รังสีมืดทึมออกมา ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่งุนงงไปในทันที
เขากำลังโกรธที่เสี่ยวลิ่วลิ่วถูกคนอื่นรังแก หรือโกรธที่เธอถามไปเมื่อครู่
ที่เขาบอกว่าไม่รู้ มันหมายความว่าอะไร
เขาไม่รู้ว่าลูกสาวของตัวเองมาได้อย่างไรเหรอ
“งั้นคุณเคยนอนกับผู้หญิงคนไหน คุณน่าจะจำได้ใช่ไหม” เหนียนเสี่ยวมู่กัดลิ้น พร้อมกับพูดไปด้วย
เสียงของเธอดูไม่ชัดเจน ฟังดูแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง
อวี๋เยว่หานขมวดคิ้ว “คุณพูดว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่า!” เหนียนเสี่ยวมู่ทำแก้มป่อง ก่องจะตะคอกเสียงต่ำด้วยอารมณ์โมโห “คุณเคยนอนกับผู้หญิงคนไหน จำไม่ได้เลยเหรอ”
“…”
ในห้องอาหารพลันตกอยู่ในความเงียบงันสุดขีด
สาวใช้หลายคนเดินออกมาจากในห้องครัว ครั้นได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ พวกเขาก็รีบถอยกลับเข้าไปข้างใน
ทำเป็นว่าตัวเองไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
เป็นชุดความคิดที่ว่า มีชีวิตอยู่ยืนยาว ถึงจะได้เห็นสิ่งต่างๆ
พวกเขาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนกล้าถามอวี๋เยว่หานอย่างนี้
แล้วเขาจะตอบคำถามนี้อย่างไรล่ะ
น่าอึดอัด! น่าอึดอัดเกินไปแล้ว!
หลังจากเหนียนเสี่ยวมู่ตะคอกไปแล้ว เธอถึงจะคิดได้ว่าตัวเองทำเรื่องโง่ออกไป แล้วปิดหน้าของตัวเองไว้เงียบๆ
แม้อวี๋เยว่หานจะมีชื่อเสียงเรื่องไม่เข้าใกล้ผู้หญิง แต่ใครจะรู้ล่ะว่านั้นไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์
เขามีฐานะสูงส่ง แถมหน้าตาหล่อเหลาล่มเมือง ผู้หญิงที่ชอบเขาต่อแถวจากต้นซอยไปท้ายซอยได้เลยทีเดียว
ถึงเขาจะนั่งอยู่นิ่งๆ ก็มีผู้หญิงมาหาเขาถึงบ้านเป็นฝูงอยู่แล้ว
ชายหนุ่มไม่มีทางไม่คบผู้หญิงคนไหนเป็นเวลานานขนาดนี้หรอก
ถ้าเขาเขาจัดการเธอจริงๆ อย่างนั้น…
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังต่อว่าอยู่ในใจ ชายหนุ่มพลันเชยคางเธอขึ้นเล็กน้อย
เมื่อสบสายตากับดวงตาสีดำขลับเหมือนน้ำหมึกของเขา อยู่ๆ เธอก็ไม่อยากได้ยินคำตอบขึ้นมา “เดี๋ยวก่อน…”
“ผมเคยนอนกับผู้หญิงคนไหน คุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ” นิ้วเรียวยาวของอวี๋เยว่หานที่จับคางของเธออยู่พลันออกแรงเล็กน้อย แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เขาหมายความว่า…
หรือมีแค่เธอคนเดียวจริงๆ
“เป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วตอนนั้นเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่ในท้องของฉันได้ยังไง…”