ตอนที่ 491 พีค! แม่ลูกรู้จักกัน! (9)
เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดพึมพำกับตัวเองไม่จบ เธอดึงสติกลับมาทันใด
ก่อนจะมองอวี๋เยว่หานด้วยความตกใจ
ครั้นเห็นเขาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ และไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ หญิงสาวจึงตกใจพูดโพล่งออกไป
จนกระทั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในอกของเขา
ผ่านไปนานทีเดียว เธอถึงจะเค้นคำพูดออกมาได้ “อวี๋เยว่หาน ก่อนหน้านี้คุณรู้จักฉันไหม”
“…”
“ฉันหมายความว่า ก่อนที่ฉันจะมาดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่วที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ พวกเราเคยเจอกันมาก่อนไหม” เหนียนเสี่ยวมู่คิดไม่ตกจริงๆ เธอลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น จึงจำไม่ได้ว่าเป็นคนให้กำเนิดเสี่ยวลิ่วลิ่ว
แต่ถ้าเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นลูกสาวของเธอกับอวี๋เยว่หานจริง อย่างนั้นทำไมเขาถึงจำเธอไม่ได้สักนิดเลยล่ะ
เขาคงไม่ถึงขั้นถกกระโปรงหญิงสาวทำเรื่องน่าอายจนเสร็จ แล้วลืมแม่ของลูกไปหรอกนะ…
“จำไม่ได้” อวี๋เยว่หานตอบเสียงแข็ง
“คุณคิดให้ดีๆ หน่อย!” เหนียนเสี่ยวมู่กำเสื้อตรงหน้าอกของเขาไว้ พลางเร่งเร้า
อวี๋เยว่หานพลันคว้าข้อมือของเธอ แล้วแตะหน้าผากเธออย่างเบามือ “คุณว่าตัวเองหน้าตาพิมพ์นิยมหรือเปล่า”
“ไม่ใช่แน่นอน! ใครเห็นนางฟ้าก็ต้องรัก แม้กระทั่งดอกไม้เห็นยังผลิบาน แค่ได้เห็นสักครั้ง อย่างน้อยต้องจดจำไปได้หลายปี…” เหนียนเสี่ยวมู่พูดโม้ไปได้ครึ่งเดียว อยู่ๆ ก็รู้ตัวแล้ว ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร
ในเมื่อเธอไม่ได้มีหน้าตาพิมพ์นิยมเหมือนคนทั่วไป อย่างนั้นทำไมเขาเห็นเธอแล้ว ถึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยสักนิด
นอกเสียจากพวกเขาไม่รู้จักกันเลย
“ที่จริงก็ไม่แน่หรอก ก่อนหน้านี้คุณอาจจะหน้าตาย ไม่รู้สึกอะไรเวลาเห็นสาวสวย…” เหนียนเสี่ยวมู่ลูบคาง พลางคาดเดา
ทันใดนั้น เธอรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นจากสันหลัง!
หญิงสาวดึงสติกลับมาทันที แล้วกล่าวอย่างไม่คิด “ฉันหมายความว่า ถึงจะหน้าตาย ไม่มีความรู้สึก แต่ถ้าเห็นคุณครั้งแรก ก็ต้องโผเข้าใส่คุณเองแน่ๆ ตอนนี้เสี่ยวลิ่วลิ่วคงจะมีน้องชายหรือน้องสาวไปแล้ว!”
เธอพูดโพล่งออกไปรวดเดียว
ในที่สุดก็ได้หายใจเสียที
ไม่นานเหนียนเสี่ยวมู่ก็รู้สึกถึงสายตาร้อนรุ่มที่มองเธออย่างไม่วางตา
สุดท้ายสมองที่ขาดออกซิเจนของเหนียนเสี่ยวมู่ก็ค่อยๆ กลับมางาน เมื่อครู่เธอพูดอะไรบอกไปกัน
ขณะกำลังจะอธิบาย อวี๋เยว่หานก็อุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิงเสียแล้ว
“พวกเราพยายามกันตอนนี้ยังทัน!” กล่าวจบแล้วก็หมุนตัวขึ้นชั้นสองไป
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
หลังจากประตูปิดลง ชายหนุ่มก็วางเหนียนเสี่ยวมู่ลงบนเตียง
ผ้าม่านอัตโนมัติปิดอย่างรวดเร็ว
แสงในห้องมืดลงในพริบตา
ความรู้สึกอึดอัดภายในห้องถาโถมเข้ามาแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังคิดจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่กลับพบว่าอวี๋เยว่หานแค่กอดเธอไว้ในอก ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น
แค่กอดเท่านั้น
วงแขนของเขาออกแรงเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเบามาก “ถ้าผมบอกว่าไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนก่อนเจอคุณ คุณจะเชื่อไหม”
“…”
เขากำลังอธิบายกับเธอ
กลัวเธอจะถือสาอย่างนั้นเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่ใจอ่อน พยักหน้าอย่างว่าง่าย
หากนับว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วจะเป็นลูกสาวของพวกเขา อย่างนั้นเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวของเขา
เธอไม่มีทางหึงตัวเองแน่นอน
“อวี๋เยว่หาน ความจริงแล้วเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็น…”
“เสี่ยวลิ่วลิ่วเกิดขึ้นเพราะอุบัติเหตุ” เสียงก้องกังวานของอวี๋เยว่หานขัดจังหวะคำพูดของเธอ
หญิงสาวตะลึงไปในทันที
ทว่าชายหนุ่มกลับสนใจปฏิกิริยาของเธอ
ถึงอย่างไรเสี่ยวลิ่วลิ่วก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขา นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจเถียงได้
เขาเพิ่งยืนยันกับเธอ ว่าเขามีเพียงเธอเท่านั้น แต่แค่พริบตาเดียว เขาก็พูดถึงผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แบบนี้เธอต้องไม่สบายใจอยู่แล้ว
อวี๋เยว่หานกอดเธอแน่นขึ้น แล้วเล่าเรื่องที่เสี่ยวลิ่วลิ่วปรากฏตัวขึ้นเมื่อสองปีก่อน และเรื่องที่เขาตามหาผู้หญิงคนหนึ่งตลอดสองปีนี้ให้เธอฟัง
ตอนที่ 492 พีค! แม่ลูกรู้จักกัน! (10)
“คุณหมายความว่า คุณไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนมาก่อนจริงๆ ส่วนเสี่ยวลิ่วลิ่วโผล่มาจากกระบอกไม้ไผ่เหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่อ้าปากเล็กน้อย ทำหน้าตางงงัน
แล้วก้มหน้าลงมองท้องตัวเองเงียบๆ ครั้งหนึ่ง
เธอมีความสามารถนั้นด้วยเหรอ…
รับเอง รุกเอง…
“นี่มันไม่เป็นตามวิทยาศาสตร์!” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นทันที สองมือกดลงบนหน้าอกของเขา “คุณคิดให้ดีๆ ว่าตัวเองเคยความจำเสื่อมหรือเปล่า เคยถูกวางยาหรือเปล่า หรือเคยถูกบังคับ…”
หญิงสาวยังไม่ทันได้พูดคำสุดท้ายออกไป อวี๋เยว่หานก็ถลึงตาใส่เธออย่างดุดันแล้ว
“จินตนาการล้ำเลิศขนาดนี้ ทำไมคุณไม่ไปเขียนนิยาย”
‘…ฉันเดาตามหลักเหตุผลย่ะ!’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
“คงไม่ได้มีใครแอบขโมย…” สายตาของเหนียนเสี่ยวมู่เคลื่อนลงข้างล่าง แต่เธอยังไม่ทันพูดจบ ชายหนุ่มข้างๆ ก็พลิกตัวกดเธอไว้ใต้ร่างอย่างรุนแรง
อวี๋เยว่หานมีสีหน้าคร่ำเคร่ง พร้อมทั้งกัดฟัน “เงียบ!”
เขาแค่อยากบอกเธอ ว่าผู้หญิงที่เขาต้องการมีแค่เธอมาโดยตลอด
แต่เธอคิดไปถึงไหนก็ไม่รู้
“ฉันแค่พูดไปอย่างนั้น คุณอย่ารุนแรง…” หญิงสาวทุกทับไว้จนขยับไม่ได้ ทำเอาเธอรู้สึกหวาดหวั่นแล้ว
เดิมทีเธอคิดว่า เธอกับอวี๋เยว่หานอาจจะเคยรู้จักกัน
ทั้งคู่อาจจะเคยรักกัน ถึงได้มีเสี่ยวลิ่วลิ่ว
แต่ที่ฟังเขาในตอนนี้ เขาไม่รู้โดยสิ้นเชิง ว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วมาได้อย่างไร
และดูเหมือนเขาจะเกลียดชังผู้หญิงที่แอบให้กำเนิดลูกของเขามากทีเดียว…
อย่างนั้นปัญหาก็อยู่ที่ตัวเธอแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่ขยับตัวด้วยความไม่สบายใจ แล้วลองหยั่งเชิงถาม “เอ่อ คุณเคยคิดหรือเปล่า ว่าถ้าเจอแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้ว คุณจะจัดการยังไง”
“คุณว่ายังไงล่ะ” อวี๋เยว่หานหรี่ตาสีดำลง ในสายตาฉายแววอันตรายอันเย็นชา
ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่ขนลุกไปทั่วทั้งตัว!
ก่อนจะอธิบายแทนตัวเอง “เธออาจจะไม่ได้ตั้งใจแอบให้กำเนิดลูกของคุณก็ได้”
“เฮอะ”
เขากล่าวออกมาเท่านั้น เย็นชาจนทำให้คนหนาวเหน็บจนฟันกระทบกันเลยทีเดียว
“ถ้าเธอสวยเหมือนดอกไม้เลยล่ะ…” หญิงสาวยังไม่ยอมแพ้
“ผมจะกรีดหน้าของเธอ” อวี๋เยว่หานตอบอย่างไม่ลังเลสักนิด
ในสายตาไม่มีแววของความอ่อนโยนแม้แต่น้อย
“งั้นถ้าเธออ่อนหวาน แล้วก็รักเสี่ยวลิ่วลิ่วมาก…”
“ผมจะบีบคอเธอให้ตาย!” ชายหนุ่มขัดจังหวะเธออย่างเยือกเย็น
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ทำไมเธอรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเจ็บๆ อยู่บ้าง
หนาวที่ตรงคออีกต่างหาก
ตอนที่รอเขากลับมาเมื่อครู่ คำพูดอัดอั้นอยู่ในใจของเธอ แต่ตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไรออกไปทั้งนั้น
ทำไมเมื่อกี้เธอต้องถามเขาเยอะแยะด้วย
บอกไปตรงๆ ไม่ดีกว่าเหรอ
เวลานี้ได้รู้จุดจบของตัวเองล่วงหน้าแล้ว ความกล้าของเธอก็หายหดไปจนหมด…
อวี๋เยว่หานรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนเหมือนจะกระวนกระวายอยู่บ้าง จึงก้มหน้าลงจูบระหว่างคิ้วของเธอครั้งหนึ่ง
แค่เขาคิดว่าเธอเป็นกังวล หากว่าหาแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วเจอแล้ว เขาจะไม่ต้องการเธอ ชายหนุ่มก็ยกยิ้มที่มุมปาก
และจูบหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง
“ผู้หญิงที่กล้าวางแผนหลอกผม ถ้าหายไปก็หายไปตลอดชีวิตเลยยิ่งดี แต่ถ้ากล้าปรากฏตัว ผมไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่!”
“เธอคือแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วนะ…”
เหนียนเสี่ยวมู่อยากพูดอะไรบางอย่างอีก ทว่าชายหนุ่มกลับหมดความอดทน ก้มหน้าลงปิดริมฝีปากของเธอไว้โดยสิ้นเชิง
เขาเกาะเกี่ยวเธออยากสุดขีด
ทันใดนั้น เธอเหมือนได้ยินใครบางคนพูดหลอกล่ออยู่ที่ข้างหู
“เหนียนเสี่ยวมู่ เสี่ยวลิ่วลิ่วสามขวบแล้ว”
“หืม?”
“ดูแลน้องชายหรือน้องสาวได้แล้ว”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!