ตอนที่ 161 – การต่อสู้กับสัตว์อสูร ระดับ 5
เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินยิ่งใกล้เข้ามาสัตว์อสูร ระดับ 5 ที่เหนื่อยล้าก็ยิ่งคลั่งยิ่งขึ้นไปอีก หากพวกมันอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด พวกมันก็จะไม่เห็นเซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงสุดอยู่ในสายตา แต่ในตอนนี้พวกมันไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์เต็มที่ หลังจากการต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บอย่างชัดเจนและไม่สามารถทำอะไรได้ แม้แต่พลังงานภายในของพวกมันก็ถูกใช้หมดไปอย่างสมบูรณ์ ในสภาพเช่นนี้ เซียนผู้เชี่ยวชาญหรือแม้แต่เซียนระดับสูงก็จะสามารถมาหาพวกมันและฆ่าพวกมันได้
สัตว์อสูรทั้งสองต่อสู้ดิ้นรนไปชั่วครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่ามันกำลังยืนหยัด อย่างไรก็ตามแม้จะมีความพยายามของพวกมัน พวกมันก็ไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้สำเร็จ
ด้วยการแสดงที่น่าสมเพชนี้ หัวใจที่เต้นจนเกือบกระดอนออกมาจากลำคอของเจี้ยนเฉินในที่สุดก็เริ่มสงบลงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขายังคงรักษาความระมัดระวังอย่างมากในกรณีที่อาจมีสิ่งอื่นเกิดขึ้น
เจี้ยนเฉินเดินใกล้สัตว์อสูรเข้ามาเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็วภายใน 30 เมตรจากทั้งสอง ตอนนี้เขายิ่งใกล้เข้ามา ความระมัดระวังของเจี้ยนเฉินก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก
“โฮ่ง ! ” ในขณะนี้สุนัขสีขาวราวหิมะ เริ่มเห่าอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้ง พลังงานจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ในปากของมันก่อนที่จะบีบอัดเพื่อสร้างรูปบอลทรงกลมของพลังงาน ในขณะที่สัตว์อสูรเตือนเจี้ยนเฉินด้วยสายตาของมัน
ในขณะที่สัตว์อสูรวัวจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างแน่วแน่ ขณะที่ปีกบนหลังเริ่มสั่นสะเทือนด้วยพลังงานจำนวนมหาศาลที่เปล่งออกมาจากมัน
ขณะที่เจี้ยนเฉินเริ่มที่จะรีรอที่จะเคลื่อนที่ไปหน้า เมื่อเขาประเมินสัตว์อสูรทั้งสองที่บาดเจ็บด้วยแววตาที่วิตกกังวล เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังรวบรวมพลังงาน มันรู้สึกราวกับว่าพวกมันพร้อมที่จะลงมือถ้าเขาเข้ามาใกล้
เจี้ยนเฉินเริ่มลังเลแม้จะเห็นว่าสัตว์อสูรทั้งสองได้รับบาดเจ็บ แต่พวกมันก็ยังคงกดดันเขาอย่างหนัก เจี้ยนเฉินสามารถตรวจจับปราณที่เป็นอันตรายอย่างยิ่งยวดที่เปล่งออกมาจากสัตว์อสูรระดับ 5 ทั้งสองได้อย่างบางเบา
สัตว์อสูรทั้งสองและเจี้ยนเฉินจ้องมองอย่างหงุดหงิดกันครู่หนึ่งก่อนที่ร่างของเจี้ยนเฉินจะส่ายไปมาครู่หนึ่งและหายตัวไปเป็นภาพที่พร่ามัว เขาพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรสุนัขสีขาวราวหิมะอย่างรวดเร็วพร้อมกับพลังเซียนจำนวนมากพุ่งพรวดออกมาจากด้านใน ขณะที่เขาเร่งความเร็วจนถึงขีดจำกัด
30 เมตรสั้น ๆ ที่ห่างจากเขาและสัตว์อสูรนั้นกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง ทันทีที่เจี้ยนเฉินลอยเข้าไปในเสี้ยววินาที ในขณะที่เจี้ยนเฉินพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรสุนัข แขนขวาของเขาก็สั่นเบา ๆ เมื่อกระบี่วายุโปรยแทงลงไปที่ท้องของมันพร้อมกับปราณกระบี่ที่แหลมคมจำนวนมากในครั้งเดียว
“โฮ่ง ! ” สัตว์อสูรระดับ 5 นั้นไม่ช้าไปกว่าเจี้ยนเฉิน และเมื่อเขามาถึงมัน บอลพลังงานที่รวมอยู่ในปากของสัตว์อสูรนั้นพุ่งออกมาด้วยความเร็วอันน่ากลัวเข้าหาหน้าอกของเจี้ยนเฉิน
ในขณะนั้นเจี้ยนเฉินดึงกระบี่ของเขากลับและหลบไปด้านข้างด้วยความพยายามอย่างมาก ทำให้บอลพลังงานลอยไปทางด้านข้างของเขา
มันเป็นความอับอายที่บอลพลังงานนี้พุ่งไปไกลอย่างรวดเร็ว แม้เจี้ยนเฉินจะพยายามที่จะหลบหลีกบอลพลังงาน แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเสียหายได้อย่างสมบูรณ์ แต่เดิมลูกบอลพยายามที่จะกระแทกหน้าอกของเจี้ยนเฉิน แต่เนื่องจากเจี้ยนเฉินขยับร่างกายของเขา มันจึงกระแทกเข้ากับไหล่ซ้ายของเขาอย่างแรง
“ปัง ! “
ลูกบอลพลังงานมีขนาดเพียงกำปั้นเล็ก ๆ แต่ปริมาณของพลังงานที่บรรจุไว้นั้นน่ากลัวมาก อันเป็นผลมาจากการที่บอลพลังงานกระทบไหล่ของเจี้ยนเฉิน ร่างของเขาจึงลอยไปด้านหลัง
หลังจากลอยขึ้นไปในอากาศ 10 เมตร เจี้ยนเฉินก็กระแทกกับพื้นและกลิ้งตัวออกไปอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะหยุดด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาเริ่มสั่นและกระอักเลือด เนื่องจากความเจ็บปวดที่รุนแรงซึ่งมาจากไหล่ซ้ายของเขา
เสื้อผ้ารอบไหล่ของเจี้ยนเฉินถูกทำลายจนหมดเพราะบอลพลังงาน ในเวลาเดียวกันส่วนบนของร่างกายทั้งหมดของเขาอยู่ในความเจ็บปวดเพราะไหล่ซ้ายของเขาได้กลายเป็นถูกทำลายจนสามารถมองเห็นกระดูกหลายจุดและเลือดยังคงไหลจากบาดแผลของเขาอย่างต่อเนื่อง
เจี้ยนเฉินพยายามต้านทานความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากไหล่ซ้ายของเขาแม้มันจะทำให้เขาทรมาน เมื่อยืนขึ้นอย่างเจ็บปวด ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็จ้องมองสุนัขนั้นเหมือนสัตว์ร้าย
หลังจากสัตว์อสูรนั้นได้โจมตี สีหน้าของมันก็ร่วงโรยไปพร้อมกับดวงตาของมันมืดหรี่ลง ดูเหมือนว่าการโจมตีที่ใช้ไปจะใช้พลังงานเฮือกสุดท้าย ดังนั้นในสภาพปัจจุบัน มันยิ่งเหนื่อยกว่าแต่ก่อน
แม้การโจมตีจะสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงต่อเจี้ยนเฉิน แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวของเขาทั้งหมด ด้วยความพร่ามัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เจี้ยนเฉินได้พุ่งไปยังสัตว์อสูรอีกครั้งพร้อมกับกระบี่วายุโปรยและพร้อมที่จะโจมตีมันด้วยปราณกระบี่
“เช้ง ! “
ขณะที่กระบี่วายุโปรยหลุดออกมาสีขาวพร่ามันกระแทกกับกระบี่วายุโปรยและทำให้มันเบี่ยงเบนไปจากวิถีดั้งเดิมและแทงเข้าไปในอากาศ ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินมองดูความพร่ามัว แต่เขาคิดไม่ออกว่ามีอะไรมาปิดกั้นกระบี่ของเขาก่อนที่จะรู้สึกเจ็บบริเวณหน้าอกของเขา
“ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง … “
มีการจู่โจมอย่างหนักมาที่เจี้ยนเฉิน ทำให้เขาเซถอยหลังไปสองสามก้าว ในขณะที่เขารู้สึกเจ็บบริเวณหน้าอก เมื่อก้มศีรษะของเขาลงมา เขาเห็นว่าหน้าอกของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มมากและเลือดก็เริ่มไหลออกมา
เขาฝืนกลืนเลือดกลับเข้าไปในลำคอของเขา เจี้ยนเฉินมองสัตว์อสูรระดับ 5 บนพื้น จึงเห็นเพียงหางยาวของมันแกว่งไปมาอย่างอ่อนแรงอยู่ด้านหลัง มันเป็นหางที่เพิ่งโจมตีเจี้ยนเฉิน
“หืม ข้าไม่คิดว่าจะเจอกับการต่อต้านที่แข็งแกร่งของสัตว์อสูรระดับ 5 เช่นนี้ แต่วันนี้ข้าจะเอาแกนอสูรของเจ้าไปอย่างแน่นอน” เจี้ยนเฉินกัดริมฝีปากของเขาก่อนที่จะปล่อยให้กระบี่วายุโปรยหลุดออกจากมือของเขาและลอยไปสู่สัตว์อสูร
เมื่อเทียบกับปราณกระบี่ที่รวดเร็วเช่นนี้ สัตว์อสูรระดับ 5 นั้นไม่มีพลังที่จะหลบได้แค่ทดลองรับการโจมตีที่เข้ามาเท่านั้น
ปราณกระบี่พุ่งทะลุหนึ่งในบาดแผลของสัตว์อสูรได้อย่างแม่นยำ ทำให้สัตว์อสูรสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง ไม่มีความลังเลในการเคลื่อนไหวของเจี้ยนเฉิน เขาเคลื่อนไปข้างหน้าพร้อมกับกระบี่วายุโปรยอาวุธของเขา โดยฟันสัตว์อสูรเข้าที่ลำคอ
“ฉับ!”
คราวนี้สัตว์อสูรสุนัขใช้พลังงานหมดไปจนถึงจุดที่หางของมันไม่สามารถขยับได้
กระบี่วายุโปรยไม่พบสิ่งกีดขวางขณะที่มันถูกแทงลึกเข้าไปในคอของสัตว์อสูร จากนั้นกระบี่ก็พุ่งตรงผ่านคอแล้วก็ทะลุลงไปที่พื้นด้านล่าง