“รองประธานสมาคมนักหลอมยานี่!” ผู้คนจำชายที่เอ่ยวาจาเมื่อครู่นี้ได้ จึงเอ่ยอย่างตกใจว่า “เขามาได้อย่างไรกัน”
“เมื่อหลายวันก่อนมีนักหลอมยาขั้นสี่วัยเยาว์สองคนปรากฏตัวขึ้น สมาคมนักหลอมยาก็คงเกิดความสนใจขึ้นมากระมัง” มีคนคาดเดา
ซือหม่าโยวเย่ว์หมุนตัวไปมอง ก็เห็นชายชราผอมกะหร่องผู้หนึ่งลุกยืนขึ้นมาท่ามกลางฝูงชนพร้อมกับมองตรงไปยังผลอสรพิษทองคำในมือของเธอ
“ประธานสมาคมหม่า” คนของตระกูลซือหม่าเห็นหม่าลี่โผล่มา จึงพากันคารวะด้วยความเคารพ
หม่าลี่มิได้สนใจพวกเขา แต่เข้ามาถึงตรงหน้าซือหม่าโยวเย่ว์แล้วเอ่ยว่า “ข้าขอชมผลอสรพิษทองคำสักหน่อยได้หรือไม่”
ซือหม่าโยวเย่ว์ส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ท่านผู้เฒ่า ตอนนี้ไม่ได้หรอก ข้าต้องใช้สิ่งนี้ในการทำข้อตกลงกับตระกูลซือหม่าน่ะ”
“ข้อตกลงอันใดกัน” หม่าลี่ถาม
“เมื่อสามปีก่อนข้าได้ทำสัญญากับซือหม่าหลินเอาไว้ว่าถ้าหากเขาดูแลความปลอดภัยให้กับพวกท่านปู่ข้าเป็นเวลาสามปี ข้าก็จะเสาะหาผลอสรพิษทองคำมาให้พวกเขา ตอนนี้ข้าได้นำผลอสรพิษทองคำมาให้ตามสัญญาแล้ว กำลังรอพวกเขาให้ข้าได้พบท่านปู่กับบรรดาพี่ชายของข้าอยู่” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด “ท่านผู้เฒ่า ถ้าหากท่านต้องการดู รอให้ข้าได้เห็นพวกท่านปู่ก่อนว่าพวกเขาปลอดภัยดีหรือไม่แล้วค่อยว่ากันเถิดนะ”
“ท่านปู่ของเจ้าคือซือหม่าเลี่ยอย่างนั้นหรือ” หม่าลี่ถาม
ซือหม่าโยวเย่ว์พยักหน้า
“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยังไม่เข้าไปอีกเล่า”
ซือหม่าโยวเย่ว์มองประตูใหญ่ของตระกูลซือหม่าแล้วเอ่ยว่า “ข้าเป็นเพียงปรมาจารย์วิญญาณตัวเล็กๆ เท่านั้น กลัวแต่ว่าหากเข้าไปแล้ว ยังไม่ทันได้พบพวกท่านปู่ ตัวข้าเองก็คงจบชีวิตไปเสียก่อนแล้วน่ะสิ!”
“สามหาวนัก!” มีคนตระกูลซือหม่าตะโกนขึ้นมา “ตระกูลเราสูงส่งโปร่งใสมาโดยตลอด จะปล่อยให้เจ้ามาใส่ร้ายได้หรือ!”
“ข้ามิได้ใส่ร้ายพวกท่านเสียหน่อย แต่พวกท่านมิอาจทำให้ข้าเชื่อใจได้มากพอต่างหากเล่า!” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด “ที่แท้แล้วพวกท่านจะให้ข้าพบท่านปู่หรือไม่ ถ้าหากไม่ให้ ข้าก็จะได้ทำลายผลอสรพิษทองคำนี่ทิ้งเสีย!”
เธอพูดพลางบีบผลอสรพิษทองคำเอาไว้แน่น เพียงแค่ออกแรง ผลอสรพิษทองคำนั้นก็ต้องแหลกสลายไป
“โยวเย่ว์ อย่านะ!” ซือหม่าโยวหยางและซือหม่าโยวฉิงตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกัน ใจหายวาบ
“เฮ้ย… เจ้าเด็กน้อย อย่ามุทะลุเช่นนี้สิ” หม่าลี่โบกไม้โบกมือ แทบจะเข้ามาแยกมือเธอออกจากกันอยู่แล้ว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าของสิ่งนี้ล้ำค่าเพียงใด บางทีในใต้หล้านี้อาจจะมีเพียงแค่ผลในมือเจ้าเพียงผลเดียวเท่านั้นก็เป็นได้! อย่ามุทะลุ อย่ามุทะลุ”
ซือหม่าโยวเย่ว์มองซือหม่าโยวหลินแล้วพูดว่า “ตำแหน่งของท่านสูงที่สุดในตอนนี้กระมัง ข้าต้องการพบพวกท่านปู่ของข้า”
“ตอนนี้พวกเขาออกมามิได้หรอก” ซือหม่าโยวหลินพูด “หากไม่มีคำสั่งท่านประมุขตระกูล พวกเขาก็ออกมาจากเรือนมิได้”
“เช่นนั้นก็ให้ซือหม่าหลินมาคุยสิ” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด “เขารับปากข้าเอาไว้ว่าจะปกป้องพวกท่านปู่ของข้า”
“เข้ามาสิ ข้าจะปกป้องชีวิตเจ้าอย่างไม่ต้องสงสัยเลย” เสียงของซือหม่าชิงดังลอยมา
ซือหม่าโยวเย่ว์ยังคงลังเล
“ในเมื่อมาพบกับเรื่องนี้แล้ว มิสู้ข้าเข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า จะต้องช่วยปกป้องชีวิตเจ้าได้อย่างแน่นอน” หม่าลี่หรี่ตาพูดว่า “แต่เจ้าต้องรับปากข้าว่าหลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้แล้วจะต้องให้ข้าดูผลไม้ผลนี้ด้วย”
“จุ๊ๆ… มีการคุ้มกันของรองประธานสมาคมนักหลอมยาทั้งที จะต้องไม่มีอันตรายอย่างแน่นอน!”
“นั่นก็ใช่ ต่อให้ตระกูลซือหม่าเป็นขุมอำนาจชั้นหนึ่ง พวกเขาก็ยังต้องฟังคำพูดของหม่าลี่อยู่ดี มิฉะนั้นในภายหน้านักหลอมยาทั้งหลายก็คงตัดขาดการไปมาหาสู่กับพวกเขากันหมด!”
“ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าไปหรือไม่”
“น่าจะเข้าไปอยู่หรอก”
อันที่จริงแล้วซือหม่าโยวเย่ว์มิได้สนใจการคุ้มกันเลย อาการบาดเจ็บของเจ้าไก่ฟ้าหายดีแล้ว นอกเสียจากว่าตระกูลซือหม่ามีบุคคลระดับเทพปรากฏตัวขึ้น ไม่อย่างนั้นหากเธอต้องการจะไปก็ไม่มีใครขัดขวางได้
พวกเว่ยจือฉียืนอยู่ข้างกายเธออย่างเงียบๆ มาโดยตลอด รอให้เธอตัดสินใจอย่างเดียวเท่านั้น
“เข้าไปกันดีกว่า” ซือหม่าโยวเย่ว์ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นขอให้ท่านผู้เฒ่าโปรดช่วยข้าสักครั้งด้วย”
“ได้สิๆ ขอเพียงแค่เจ้ายอมเอาผลอสรพิษทองคำให้ข้าดูก็พอแล้ว” หม่าลี่พูดพลางถูมือ
“เชิญ” ซือหม่าโยวหลินแสดงท่าทางเชื้อเชิญ ซือหม่าโยวเย่ว์ยกขาก้าวเดินเข้าไป
เธอรู้ว่า พวกเขาไม่มีทางจัดการเรื่องนี้ที่หน้าประตูใหญ่อย่างแน่นอน ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็อาจเกี่ยวพันถึงเรื่องบางอย่างที่พวกเขาไม่รู้ ที่เธอทำเช่นนี้ก็เพราะอยากสร้างแรงกดดันข้างนอกนี้เท่านั้น
เจ้าไก่ฟ้าตามติดอยู่ข้างกายซือหม่าโยวเย่ว์ ในขณะที่เดินผ่านพี่น้องตระกูลหั่วก็มองพวกเขาอย่างเฉยชาปราดหนึ่ง แต่กลับทำให้สองคนนั้นหนาวสะท้าน
“ให้ความรู้สึกแกร่งกล้าเหลือเกิน…” รอจนพวกเขาเข้าไปแล้ว หั่วจือเจียวจึงพูดอย่างตกตะลึง
หั่วจือเหยียนก็เหงื่อแตกเต็มหลังเช่นกัน สายตานั้นให้ความรู้สึกราวกับจะแทงทะลุร่างกายพวกเขา
“คนผู้นั้น เป็นใครกัน…”
ซือหม่าโยวเย่ว์เดินตามซือหม่าโยวหลินไปยังห้องโถงใหญ่ของเรือนหลัก พวกซือหม่าหลินและซือหม่าชิงต่างรอคอยกันอยู่ข้างใน
เธอมองปราดหนึ่ง ผู้ที่จะมานั่งอยู่ที่นี่ได้ล้วนมีพลังยุทธ์ไม่เบา และดูเหมือนจะมีอายุอานามไม่น้อยแล้วด้วย
“ท่านปู่ทุกท่าน ซือหม่าโยวเย่ว์มาแล้วขอรับ” ซือหม่าโยวหลินคารวะคนในห้องอย่างนอบน้อม
“เจ้าก็คือซือหม่าโยวเย่ว์อย่างนั้นหรือ ใช่เจ้าหรือไม่ที่โวยวายอยู่ข้างนอกว่าจะให้พี่ใหญ่ข้าออกไปพบน่ะ” ชายชราผู้หนึ่งมองซือหม่าโยวเย่ว์ แรงกดดันของระดับราชันวิญญาณกดดันมาทางเธอ
ซือหม่าโยวเย่ว์ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วพูดอย่างเรียบเรื่อยว่า “แรงกดดันของท่านไม่มีผลกับข้าหรอกนะ ท่านเก็บมันเอาไว้ดีกว่า”
หลังจากนั้นเธอก็มองซือหม่าหลินแล้วเอ่ยว่า “ข้านำของมาแล้ว ข้าต้องการพบพวกท่านปู่ของข้าเพื่อยืนยันว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่”
ซือหม่าหลินมองซือหม่าโยวเย่ว์ในตอนนี้แล้วก็เกินความพรั่นพรึงขึ้นมาในใจไม่น้อย
คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์วิญญาณตัวเล็กๆ ในตอนนั้นจะเจริญเติบโตขึ้นมาถึงระดับนี้แล้ว แม้กระทั่งซือหม่าโยวหลินที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์อันดับหนึ่งก็ยังไม่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลย
“ไปพาตัวพวกเขามาที” ซือหม่าหลินเอ่ยปาก
“ขอรับ ท่านประมุขตระกูล”
ในขณะที่รอคอยอยู่นั้นเอง ซือหม่าหลินก็มองหม่าลี่ที่วนเวียนอยู่รอบกายซือหม่าโยวเย่ว์ไม่หยุดหย่อนแล้วเอ่ยว่า “หม่าลี่ เจ้าไม่อยู่เฝ้าเตาหลอมยาของเจ้าที่สมาคมนักหลอมยา แต่วิ่งแจ้นมาที่นี่ทำไมกัน”
“ข้ามาดูเรื่องสนุกน่ะสิ!” หม่าลี่พูดออกมาโดยไม่ทันคิดไตร่ตรอง หลังจากนั้นจึงรีบปฏิเสธแล้วเอ่ยว่า “ข้าได้ยินว่าพวกตัวประหลาดเหล่านั้นออกมากันแล้ว ก็เลยมาดูสักหน่อยว่าเป็นคนเช่นไร คิดไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องนี้เข้าพอดี ข้ารับปากเอาไว้ว่าจะปกป้องเขาให้ปลอดภัย ส่วนเขาก็รับปากว่าจะให้ข้าดูผลอสรพิษทองคำ”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็นั่งลงรอก่อนเถิด” ซือหม่าหลินพูด
“ไม่ต้องหรอก” หม่าลี่โบกมือแล้วยืนอยู่ข้างกายซือหม่าโยวเย่ว์ ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วจะได้กลิ่นของผลอสรพิษทองคำอย่างไรอย่างนั้น
“พวกเจ้าก็คือเหล่าผู้มีพรสวรรค์ที่โด่งดังเป็นอย่างยิ่งในช่วงนี้สินะ” ชายชราตระกูลซือหม่าผู้หนึ่งพูด
พวกเว่ยจือฉียังไม่ทันเอ่ยวาจา หม่าลี่ก็กระโดดออกมาแล้วเอ่ยว่า “พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ พวกเขาเป็นคนที่พวกเราหมายตาเอาไว้ก่อนนะ พวกเจ้าอย่ามาแย่งกับพวกเราเด็ดขาด!”
“หม่าลี่ พวกเขามีความสัมพันธ์เพียงผิวเผินกับเจ้าเท่านั้น เข้าสมาคมนักหลอมยาของพวกเจ้าแล้วหรืออย่างไร ช่างวุ่นวายเสียเหลือเกิน!” ชายชราผู้นั้นก็ดูเป็นผู้มีอารมณ์ร้อนอย่างเห็นได้ชัด จึงปะทะกับหม่าลี่ขึ้นมา
“วันนี้ข้าไม่เถียงกับเจ้าดีกว่า” วันนี้ความสนใจทั้งหมดของหม่าลี่ล้วนอยู่กับผลอสรพิษทองคำ จึงไม่สนใจแม้กระทั่งคู่ปรับเดิมของตน
เรือนที่พวกซือหม่าเลี่ยอาศัยนั้นอยู่ไกลจากเรือนหลักมาก ในขณะที่ซือหม่าโยวเย่ว์กำลังจะหมดความอดทนอยู่นั้นเอง ก็ได้ยินว่ามีความเคลื่อนไหวในที่สุด
“รีบเข้าไปเร็วสิ!”
เสียงเร่งเร้าของเด็กรับใช้ดังเข้ามา เธอหันไปมองอย่างอดรนทนไม่ไหว แต่เมื่อเห็นสภาพของพวกซือหม่าเลี่ยแล้วความตื่นเต้นก็กลับกลายเป็นความเดือดดาลในทันที กลิ่นอายอันชวนให้คนตกใจแผ่ออกมาตลอดทั้งร่าง
…………………………………………..