บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 38
มาเดลีนกลับไปที่บ้าน เธอต้องการออกจากที่นี่ทันทีหลังจากที่เก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้ว สายตาของเธอกวาดไปทั่วห้องเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยถึงสิ่งของจำเป็น เมื่อสายตาเธอสะดุดเข้ากับเสื้อผ้าเด็กบนโซฟาเธอก็อดไม่ได้ที่จะจับมันขึ้นมาถือไว้ในมือทั้งที่รู้สึกไม่พอใจ
เมื่อเธอนึกย้อนไปว่าเจเรมี่เป็นคนที่ซื้อเสื้อผ้าเด็กเหล่านี้ให้กับเมเรดิธ เธอรู้สึกเจ็บปวดแปลบที่อก
เธอสัมผัสท้องอ่อนๆของเธอที่พึ่งจะได้สามเดือน ราวกับน้ำตาหล่นออกมาที่มุมตาของเธอ
ท้ายที่สุดแล้วมาเดลีน เช็ดน้ำตาของเธอออกอย่างรวดเร็ว
เธอเกลียดตัวเองที่ล้มเหลวกับการดำเนินชีวิตตามความคาดหวังลมๆแล้งๆ ผู้ชายคนนั้นโหดร้ายกับเธอมากแต่เธอก็ยังคงกังวลและโหยหาผู้ชายคนนี้คนที่ต่อให้เธอตายเธอก็ไม่มีทางได้รับความรักจากเขาอีก!
มาเดลีนเก็บเสื้อผ้าเด็กหอบมันลงไปชั้นล่าง เรื่องไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นกับเธอเสมอ เจเรมี่และเมเรดิธยืนอยู่ที่ประตู
เมื่อเธอเห็นเมเรดิธจับมือถือแขนเจเรมี่อย่างใกล้ชิด หัวใจของมาเดลีนก็เริ่มเจ็บแปลบราวกับถูกแทงด้วยเข็มนับล้านแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แมดดี้ เธอจะไปไหน?” เมเรดิธถามขณะกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา เธอมองไปถุงที่มาเดลีนถืออยู่ในมือ ก่อนจะมองจ้องเข้าไปในดวงตาของมาเดลีนและแสร้งทำเป็นสงสัย “เอ๊ะ แมดดี้ เธอไปร้านขายของสำหรับคุณแม่ก่อนคลอดเมื่อไหร่? เธอต้องการให้ของขวัญรับขวัญหลานหรอ?”
มาเดลีนไม่เคยเห็นเมียน้อยคนไหนที่มีความกล้าหาญมากเช่นเมเรดิธมาก่อน
เธอมองไปที่เมเรดิธ ด้วยสายตาขยะแขยงเต็มทน“ เธอดูภูมิใจที่ท้องกับลูกของผู้ชายที่แต่งงานแล้วสินะ เมเรดิธ เธอเป็นคนหน้าด้านมาก”
เมเรดิธก้มหน้า เธอมองไปที่เจเรมี่ด้วยความเสียใจ “เจเรมี่ ฉันคิดว่า ฉันควรกลับบ้าน ฉันกลัวเหลือเกินว่าแมดดี้จะมีอาการหึงหวงอีกครั้ง มันดีสะอีก ถ้าเธอทำร้ายผม แต่ถ้าเธอทำให้ลูกของเราเจ็บผมก็เกรงว่าเราจะรักษาลูกของเราไว้ไม่ได้”
เธอพูดอย่างไร้เดียงสา แต่เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามทำให้เจเรมี่โกรธ
“เธอไม่ใช่คนที่ควรจากไป” เจเรมี่มองมาเดลีนด้วยสายตาที่เย็นชา “ไปให้พ้น แล้วอย่าได้เข้ามาอยู่ในสายตาของเมอร์อีกต่อไป” เขาเตือนอย่างเย็นชา จากนั้น เขาก็ชี้ไปที่เสื้อผ้าเด็กที่มาเดลีน ถืออยู่
“ผมซื้อมันให้ลูกของเมเรดิธ ใครอนุญาตให้เธอหยิบ? ไม่รู้หรอว่าตัวเองสกปรกแค่ไหน? ลูกชายของฉันจะใส่เสื้อผ้าที่เธอเคยสัมผัสได้อย่างไร?”
เขาเรียกเธอว่าสกปรก เขาเรียกมันว่าลูกชายของเขา
มาเดลีนไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดในหัวใจของเธอได้ เธอมองใบหน้าคนที่เธอรักมา 12 ปีแล้วหัวใจของเธอปวดร้าว
“เจเรมี่ ทำไมนายถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้? เป็นเพียงเพราะเธอคิดว่าฉันวางแผนให้เธอนอนกับฉัน? นั่นคือเหตุผลที่ฉันกลายเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับเธอ? ไม่รู้หรือไงว่าตอนนั้น -”
“แมดดี้” เมเรดิธ ชะงักทันที หบ่อนเดินเข้าไปคำแนะนำเธออย่างจงใจ “เธอไม่สามารถโทษเจเรมี่ที่โกรธเธอจนเป็นบ้า เขาเป็นคนเจ้าระเบียบและสะอาด เธอมีความสัมพันธ์มากมายกับผู้ชายหลายคนและยังนอนกับผู้ชายมากมายเพื่อเงิน ฉันยังยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับเจเรมี่”
ฮ่าๆ
มาเดลีนอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทุกคำพูดของเมเรดิธเต็มไปด้วยกลอุบายความเจ้าเล่ห์ที่แสนยั่วยุ ยิ่งไปกว่านั้น เป็นเจเรมี่ที่เชื่อเธอทุกคำ
ใบหน้าของเขามืดมนทันที จากนั้นเขาก็ดึงเมเรดิธกลับมาอยู่ในอ้อมแขน
“คุณไม่คิดว่าหล่อนสกปรกเหรอ? คุณสัมผัสไปได้อย่างไร? มาเถอะ กลับห้องกันเถอะ”
เขาจับมือของเมเรดิธแล้วหันหลังเดินจากไป ดวงตาของมาเดลีนเจ็บปวดจากการมองพวกเขาสองคนค่อยๆเดินลับหายไป ความเจ็บปวดแล่นตรงไปที่หัวใจของเธอ นอกจากนี้ เมเรดิธยังหันกลับมาและยิ้มเยาะอย่างมีชัยก่อนที่ทั้งคู่จะหายไปจากสายตา
หัวใจของมาเดลีนจมดิ่ง เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่สามารถหลบซ่อนหรือลบมันไปได้ เธอรู้ดีว่าเจเรมี่รู้สึกอย่างไรกับเธอ
เธอบังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงเขา ด้วยการโหมทำงานหนักเพื่อให้ชีวิตกลับมาเป็นปกติ ท้ายที่สุดเธอก็ยังคงหวังว่าเธอจะสามารถอดทนรอได้จนกว่าลูกของเธอจะคลอดออกมา
มาเดลีนย้ายเลนไปโรงพยาบาลอื่น เห็นได้ชัดว่าเมเรดิธติดสินบนพยาบาลตั้งแต่ก่อนหน้านี้
มาเดลีนจากไปหลังจากที่เธอจัดการธุระเรื่องปู่ของเธอเสร็จ
เธอก็เดินผ่านร้านขายชุดคลุมท้อง หลังจากลังเลที่ประตูอยู่ครู่หนึ่งเธอก็เข้าไป
เธอเลือกเพียงเสื้อผ้าสองชุด – สีชมพูหนึ่งชุดและสีน้ำเงินหนึ่งชุด