“แสนรัก？แสนรัก？คุณตื่นหรือยัง？ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณหน่อย”
มาที่ชั้นสามอีกครั้ง ที่จริงเส้นหมี่ต่อต้านมาก เพราะว่าทุกครั้งเธอขึ้นมา ไม่เคยมีความทรงจำดีๆเลย ไม่ได้ทะเลาะกับชายคนนี้ ก็เถียงกับเขา
คุยกันดีๆสักครั้งไม่มีเลย
เส้นหมี่จ้องประตูห้องนอนนั้น คิดว่าครั้งนี้มาคุยก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร เลยจงใจยืนออกไปไกลหน่อย
รอไปน่าจะประมาณหนึ่งนาทีได้ สุดท้าย ด้านในก็มีเสียงสักที แต่ก็ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ แป๊บเดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาเปิดประตู
“เรื่องอะไร？”
ข้างในประตูที่เปิดออกอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มสวมแค่เชิ้ตสั่งตัดสีเข้มบางๆยืนอยู่ตรงนั้น คอเสื้อเปิดไปครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นไหปลาร้าอันสวยงาม ขาทั้งสองข้างเรียวยาวและเหยียดตรง เผยให้เห็นโลหะเย็นของเข็มขัดที่เอว มองไปแล้ว ยากที่จะปกปิดความสูงส่งสง่างามของเขาไว้ได้
เส้นหมี่เห็น ท่าทางอันจองหองนั้นก็ลดลงไปมากกว่าครึ่ง อย่างไม่มีเหตุผล
“เอ่อ……ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันเพิ่งได้ยินมาว่า คุณจะให้คุณชายคิวไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของชินชิน งั้น……ให้รินจังไปด้วยได้ไหม”
“ทำไมผมต้องให้เธอไปด้วย？นั่นไม่ใช่ลูกของผมสักหน่อย！”
ผู้ชายคนนี้ ตอบได้สั้นๆง่ายๆหยาบคายแบบนี้เลย！
เส้นหมี่ยิ่งร้อนตัวมากขึ้น：“เอ่อ……ถึงไม่ใช่ลูกของคุณ เธอก็เป็นน้องสาวของคิวคิวกับชินชินนี่ คุณเห็นแก่สิ่งนี้ แล้วให้เธอไปเรียนด้วยไม่ได้เหรอ？”
“ไม่ได้！”
เป็นประโยคที่ไม่รักษาน้ำใจอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้หันกลับจะปิดประตู
เส้นหมี่เห็น ในที่สุดก็ร้อนใจทันที ลืมที่เมื่อกี๊ตัวเองพูดไปว่าจะอยู่ให้ไกลจากเขา เธอรีบวิ่งขึ้นมาแล้วขวางเขาที่จะปิดประตู：“คุณอย่าทำแบบนี้สิ พวกเราคุยกันดีๆโอเคไหม”
“ไสหัวไป！”
“ฉันรู้ เมื่อก่อนฉันไม่เคารพประธานแสนรักหลายอย่าง งั้นเอางี้ คนสูงส่งอย่างคุณไม่ถือสาคนตัวเล็กๆแบบฉันหรอก คุณอยากให้ฉันทำอะไร คุณว่ามา ฉันตกลงทุกอย่าง！”
เส้นหมี่ทุ่มเทสุดๆ พอยื่นหน้าเข้ามาอย่างไร้ยางอายแล้ว เธอก็เงยหน้ามองชายคนนี้ แม้แต่คำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้
ตกลงทุกอย่าง？
ได้ยินประโยคนี้แล้ว แสนรักที่เดิมทีจะทิ้งเธอไว้ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ในที่สุดก็หยุดลง
“ได้หมด？”
เขามองต่ำลงมา รูม่านตาสีดำอันมืดมิดคู่นั้น จ้องเธอไปแบบนี้ เหมือนกับหมึกเข้มที่เปื้อน อารมณ์ดูไม่ชัดเจน ยากที่จะแยกแยะว่ามีความสุขหรือโกรธ เห็นแล้วก็ตัวสั่น
เส้นหมี่กะพริบตา และในชั่วพริบตา ก็รู้สึกอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล เธอรู้สึกว่าสมองว่างเปล่าในทันที กลืนน้ำลายลงไป ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าใช่ หรือว่าไม่ใช่ดี？
เขาน่ากลัวแบบนี้ จะทำอะไร？
“ทำไม？กลัวเหรอ？”
แสนรักที่ดันหญิงสาวไปชิดธรณีประตูสนิท มองเห็นความตื่นตระหนกและหวาดกลัวบนใบหน้าเธออย่างชัดเจน ทันใดนั้น มุมปากของเขาก็ยกขึ้นมาอย่างเสียดสี
เส้นหมี่เบิกตาโตขึ้นมาทันที！
“เปล่าๆ คุณว่ามา คุณจะให้ฉันทำอะไร？ใช่สิ คุณอยากให้ฉันรักษาอาการป่วยให้คุณใช่ไหม？ได้เลย ตอนนี้ฉันทำได้”พูดจบ เธอเห็นความช้ำเขียวตรงระหว่างคิ้วเขา ก็ยื่นมือไปลูบหน้าเขา
แสนรัก：“……”
ยังไม่ทันตอบสนอง ระหว่างคิ้วก็มีสองนิ้วเรียวยาวเข้ามา นิ้วมือนี้ เพราะว่าตอนเช้าของฤดูหนาว จึงทำให้เย็น แต่ว่า ก็นุ่มนิ่มมาก พอสัมผัสคิ้วเขาแล้ว ก็เจอจุดฝังเข็มของเขาได้แม่นยำและรวดเร็ว ตรงปลายนิ้วที่แสนนุ่มนั้น ช่วยเขาค่อยๆกด
แสนรักตกใจทันที
น่าจะ เพราะว่าเขาคิดไม่ถึงว่ายัยผู้หญิงบ้าคนนี้จะกล้าได้ขนาดนี้ ถึงได้กล้า“ลงมือ”กับเขาโดยตรง
หรืออาจจะ เพราะว่าพอเธอ“ลงมือ”แล้ว เนื่องจากว่าเมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนมากพอจนตาทั้งสองข้างบวมและเจ็บ ก็รู้สึกถึงความสบายขึ้นมาทันที
“เป็นไง？รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม？ฉันบอกอะไรให้ คนทำงานเยอะแบบคุณนี้ แล้วยังรักษาหายไม่ดีอีก ฉันมานวดให้คุณทุกเช้า ก็จะดีขึ้นมาก”
เส้นหมี่ช่วยทำการรักษาให้ชายคนนี้อย่างจริงจัง
เพราะว่า เธอหวังจะพึ่งสิ่งนี้เพื่อช่วยลูกสาวเธอ
แต่ว่า เธอกลับไม่รู้ว่า เพราะว่าเธอตั้งใจแบบนี้ และเธอก็ใกล้เขาเข้ามาเรื่อยๆแบบนี้ด้วย เธอตัวเตี้ย ส่วนผู้ชายคนนี้สูงร้อยแปดสิบกว่า เพื่อที่จะไปให้ถึงเขา เธอจึงต้องเอนไปข้างหน้าสุดๆ
ในที่สุดสายตาแสนรักก็หม่นลงไป
เพราะเขาพบว่า ระยะห่างของยัยผู้หญิงสมควรตายกับเขาตอนนี้ แค่เขาก้มหน้าลง ก็สามารถเห็นเงาตัวเองในรูม่านตาของเธอได้อย่างชัดเจน
และก็ กลิ่นเลม่อนอ่อนๆบนตัวเธอนั้น พอเธอพูด ที่ผสมกับลมหายใจอุ่นๆก็ยิ่งหนักอึ้ง เมื่อรวมกับริมฝีปากสองสีอ่อนๆ แต่ดึงดูดคนเป็นพิเศษของเธอที่เขาจ้องอยู่นั้น ก็ชัดเจนขึ้นในหัวของเขา ……
“โอ๊ย——”
ตอนนี้เอง เพราะว่าจู่ๆเส้นหมี่ออกแรงมากไป จึงไปดึงแผลที่ยังไม่หายดี
ทันใดนั้น ตัวเธอก็เอนไปด้านข้าง
แสนรักเห็น ก็ไม่คิดอะไรทั้งนั้น มือทั้งสองข้างก็จับไป ออกแรงดึง ทันใดนั้น ก็มีเสียงดัง“ตุบ” เส้นหมี่ถูกดึงไปที่ตัวเขา เงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ริมฝีปากสีแดงที่อ่อนนุ่มก็ปาดไปที่เสื้อเชิ้ตแสนรักที่ถูกดึงออกพอดีอย่างไม่ตั้งใจ ……