ที่จริงแสนรักไม่ชอบกินเกี๊ยว
เขาเลือกกินตั้งแต่เด็กๆ ที่บ้านก็ใช้ชีวิตอย่างเลิศล้ำด้วย ดังนั้นของบางอย่างพอเขาชิมแล้วไม่ชอบ ก็จะไม่ทำให้เขากินอีก อาหารอย่างเกี๊ยวนี้ เป็นอาหารที่ตระกูลหิรัญชาตั้งใจเตรียมอาหารพวกนี้ให้ หลังจากที่เส้นหมี่ตามพ่อแม่ไปตระกูลหิรัญชา เพราะว่าพวกเขามาจากทางเหนือ
จากนั้นครั้งนั้น เส้นหมี่ก็จำได้อย่างดีเลยว่า นี่คือพี่ชายที่อายุมากกว่าเธอห้าปี แค่กินไปคำหนึ่ง เขาก็ไม่กินอีก
เขาบอกว่าไม่อร่อยเลย！
เส้นหมี่ละสายตาคู่นั้นลงไป ไม่ได้มองไปฝั่งตรงข้ามอีก แต่ตั้งใจป้อนข้าวให้ลูกสาว
จากนั้น ไม่กี่วินาทีถัดมา……
“แด๊ดดี้ อร่อยมากใช่ไหม？”
“พอได้……”
แสนรักที่กินเกี๊ยวอย่างไม่รีบร้อน และไม่ได้ปรากฏอาการเหมือนตอนเขาไม่กี่ขวบตอนนั้น ในทางตรงกันข้าม หลังจากเขารู้สึกถึงความรู้สึกของต่อมรับรสในปากแล้ว ก็พยักหน้าอย่างจริงใจ
เส้นหมี่ตะลึงงัน！
เธอไม่ได้มองผิดใช่ไหม？เขาบอกว่าพอได้？แต่ตอนนั้นเขากินแล้วก็ทิ้งเลยนี่
เส้นหมี่จ้องมองไปอย่างนั้น ไม่ได้ละสายตาออกอยู่นาน
อาจจะเพราะรู้สึกได้ ชายหนุ่มที่กำลังกินอยู่ตรงข้ามก็เงยตาขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น นัยน์ตานิ่งเฉยคู่นั้นก็มองมา สบตาเข้ากับเส้นหมี่พอดี
เส้นหมี่：“……”
เกือบจะ ไม่ได้ตกใจจนตะเกียบในมือไม่ได้ตกลงไป！！
เธอบ้าแล้วหรือเปล่า？
ทำไมต้องเอาแต่จ้องมองเขา เธอประสาทหรือไง
หัวใจเส้นหมี่แทบจะทะลักออกมา รีบละสายตากลับไป เธอทำเป็นเติมซอสให้ลูก หลบสายตาของชายคนนี้
ยังดีก็คือ พอเธอละสายตาคืนกลับไป บริษัทก็โทรมากะทันหัน พอแสนรักกดรับ ก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร ถึงได้รีบขึ้นไปทันที
“หม่ามี๊ หม่ามี๊กำลังกลัวแด๊ดดี้ใช่ไหม？”
คิดไม่ถึงว่า พอแด๊ดดี้ไป หนูรินจังที่สมองทึ่มมาเสมอ จู่ๆจะโน้มตัวมา แล้วถามหม่ามี๊เบาๆ
เส้นหมี่ไม่ยอมรับแน่นอน！
เธอรีบยัดเกี๊ยวใส่ปากเด็กคนนี้ อุดปากเธอไว้：“เปล่าๆ รีบกินเร็ว กินอิ่มแล้วหม่ามี๊จะพาหนูไปอาบน้ำ”
ยัยเด็กนี่จึงไม่พูดอีก
กินอาหารเย็นเสร็จ เพราะว่าเส้นหมี่พักอยู่ต่อแล้ว คืนนี้ พวกเด็กๆเลยไม่ไปรบกวนแด๊ดดี้อีก พออาบน้ำกันเสร็จ ก็วิ่งมาที่ห้องของเส้นหมี่ ให้เธอเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง
แน่นอนว่าเส้นหมี่เต็มใจ
ตอนที่เธอเลี้ยงคุณชายคิวกับรินจัง ตอนค่ำจะเล่านิทานให้พวกเขาฟังเสมอ จนพวกเขาชินแล้ว แล้วตอนนี้ก็มีลูกชายคนโตเพิ่มมาอีกคน
แน่นอนว่า พอเธอทำเรื่องนี้ ก็ยิ่งมีความสุข
ดังนั้นคืนนี้ พวกเด็กๆจึงหลับในห้องของหม่ามี๊ จากนั้นจึงให้คนใช้อย่างพี่ภาพาพวกเขาไปส่งคืนที่ห้องของตัวเอง
ค่ำคืนนี้ผ่านไปได้ด้วยดี
วันถัดมา
เส้นหมี่ตื่นเพราะเสียงเคาะประตู
“หม่ามี๊หม่ามี๊ หม่ามี๊ตื่นหรือยัง？หนูรินจังลูกรักเอง ฮือ～～～หม่ามี๊รีบตื่นสิ”
“……”
นี่เสียงร้องไห้！
เส้นหมี่ตื่นมาทันที จากนั้นลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วรีบมาเปิดประตู
เป็นรินจังจริงด้วย เช้าขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอสวมชุดนอนตัวเล็กสีชมพู ในมือกอดตุ๊กตากระต่ายหูยาวตัวหนึ่งไว้ กำลังร้องไห้หน้าประตูห้องของเส้นหมี่
เส้นหมี่ตกใจ รีบย่อตัวลงไปอุ้มเธอ：“ทำไมลูก？ลูกรัก ทำไมจู่ๆก็ร้องไห้ล่ะ？บอกหม่ามี๊มา เกิดอะไรขึ้น？”
เธอคิดว่า หรือเด็กคนนี้ไม่ชินที่อยู่แบบนั้น？
แต่พอเด็กสาวเข้าไปในอยู่ในอ้อมแขนของเธอ กลับพูดอย่างกระซิกว่า：“หม่ามี๊ รินจังก็ต้องไปโรงเรียนอนุบาล พวกพี่ๆไปกันหมด ก็……ก็ไม่ให้รินจังไป หม่ามี๊……”
พูดไม่ถึงสองประโยค ก็ร้องไห้จนพูดไม่รู้เรื่อง
โรงเรียนอนุบาล？
ใช่สิ ช่วงนี้เธออยู่แต่ในโรงพยาบาล ก็ลืมเรื่องนี้ไป เด็กสองคนนี้ยังเรียนโรงเรียนอนุบาลอยู่
ดังนั้นเธอถามอีกทันทีว่า：“ทำไมไม่ให้ลูกไปล่ะ？พวกลูกสองคนก็อยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกันไม่ใช่เหรอ？”
“ไม่……ไม่ใช่ พอแด๊ดดี้พาพวกเรามา ก็ให้พี่ไปเรียนโรงเรียนอนุบาลของพี่ชินจังด้วย รินจังก็ไม่มีแล้ว หม่ามี๊ แด๊ดดี้……แด๊ดดี้ไม่ให้รินจังไป……”
เด็กสาวร้องไห้อย่างเสียใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคสุดท้าย แม้แต่ร่างเล็กๆนั้นก็สั่นในอ้อมแขนหม่ามี๊
เส้นหมี่ได้ยิน จึงเข้าใจทันที
ทันใดนั้น หัวใจก็เหมือนมีดกรีด ความเดือดดาลพุ่งออกมาจากอก！
แต่ พุ่งออกมาแล้วยังไงล่ะ？
ไปหาแด๊ดดี้เธอเหรอ？
ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าเธอเป็นลูกสาวของเขาเช่นกัน และก็ เธอก็ไม่อยากให้เขารู้
ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเธอยังจะมีเหตุผลอะไรไปหาเขาอีกล่ะ？
เส้นหมี่กอดลูกสาวตัวเองไว้แน่น พยายามปลอบเธอ：“งั้น……พวกเรากลับไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลก่อนหน้านี้ได้ไหม?”
“ไม่ ไม่เอา รินจังจะอยู่กับพี่ หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่รักหนูใช่ไหม？เหมือนกับแด๊ดดี้ ไม่ต้องการรินจังแล้วเหรอ？”
เด็กสาวมองหม่ามี๊ทั้งน้ำตา ท่าทางเสียใจนั้น เห็นแล้วรู้สึกใจสลาย
ได้ วันนี้หม่ามี๊จะต้องให้หนูกับพวกพี่ๆไปโรงเรียนอนุบาลด้วยกันให้ได้！
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ทุ่มสุดตัว ให้ลูกสาวรอเธอในห้องก่อน จากนั้นเธอก็เก็บของแบบง่ายๆ ออกไปจากห้องตรงไปที่ชั้นสาม