นี่เป็นผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง
ใครก็คิดไม่ถึง！
รวมทั้งเด็กชายทั้งสองคนนั้นที่วางแผนเรื่องทั้งหมดนี้
ทำไมถึงเป็นแบบนี้？
เรื่องราวราบรื่นดีไม่ใช่เหรอ？แด๊ดดี้ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่？ทำไมหม่ามี๊ยังต้องไปด้วย？
เด็กทั้งสองไม่เข้าใจเลย ทำไมเรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าเวลาที่พวกผู้ใหญ่เผชิญหน้ากับบางสิ่ง พวกเขาจะไม่มองเพียงผิวเผิน แต่ยิ่งกว่านั้น เธอยังต้องสังเกตการเปลี่ยนแปลงการแสดงออกของอีกฝ่าย เพื่ออ่านความคิดในใจที่แท้จริงของเขาด้วย
บางที พวกเขาอาจจะเข้าใจ
“คิวคิว ไปเถอะ”
พอเส้นหมี่พาลูกสาวมา ก็ยื่นมือไปทางลูกชายอีกครั้ง
แน่นอนว่าเธอไม่สามารถทิ้งเขาไว้ที่นี่ได้ นี่เป็นลูกเธอ
แต่ชินจังที่ยังกอดขาคู่นั้นของพ่ออยู่ได้ยิน ทันใดนั้นเขาก็หันหน้ามองมาที่หม่ามี๊ เบ้าตาเล็กๆก็แดงขึ้นอีกครั้ง
คุณชายคิว：“……”
ตอนที่ในห้องนอนนี้มีฉากเศร้าสลดของแม่ลูกที่ต้องแยกจากกัน แสนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ในที่สุดก็พูด：“เส้นหมี่ คุณเจตนาใช่ไหม？”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทันที：“คุณพูดอะไร？”
สายตาแสนรักนั้นหม่นลง ความกดอากาศต่ำลงไปมาก：“พูดผิดเหรอ？ให้คุณมา ไม่ใช่ให้ทำที่นี่เดือดร้อนไปหมด คุณดูสิในนี้ถูกคุณทำจนกลายเป็นอะไรไปแล้ว？”
เขาเหลือบมองห้องนอนด้วยสายตาหม่นลง
“ฉัน………”
เส้นหมี่เห็น แล้วก็ถูกกั้นไว้ในนั้นทันที
เพราะว่าที่จริงแล้ว ตอนนี้ในห้องนอนเต็มไปด้วยความมืดมนหมองหม่น เด็กๆที่มีความสุขเมื่อกี๊ ในตอนนี้นอกจากคนที่เธออุ้มอยู่ อีกสองคนก็ตาแดงก่ำ กำลังมองไปที่เธออย่างน่าสงสาร
ไม่ใช่ เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้
เส้นหมี่ก็รู้สึกว่าแข็งแกร่งไม่เพียงพอ อ้าปากอยากจะอธิบาย แต่ผู้ชายคนนี้กลับก้มเอวแล้วอุ้มชินจังที่กอดขาเขาไว้ขึ้นมา
“ไป ลงไปกินข้าวกับแด๊ดดี้ คิวคิว ลูกก็มาด้วย ลงไปกับแด๊ดดี้”
เขาโบกมือไปที่คุณชายคิวอีกครั้ง
คุณชายคิว：“……”
นี่มันจริงๆเลย！！
แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะเป็นแบบนี้ได้ไง？เขาเป็นที่ได้รับความนิยมเหรอ？ถึงแย่งกันแบบนี้？
คุณชายคิวที่ถูกแย่งทั้งสองด้านก็ทำอะไรไม่ได้สุดๆ
แต่ว่า เขาเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ดังนั้นสุดท้ายแล้วหลังจากชั่งน้ำหนัก ก็เดินไปที่แด๊ดดี้อย่างเชื่อฟัง：“ครับแด๊ดดี้ ชินจัง นายอย่าเสียใจนะ หม่ามี๊ไม่ไปไหนหรอก นายไปหาหม่ามี๊กับน้องสิ ระวังแผลของหม่ามี๊นะ”
พอเขาไปแล้ว ก็คิดวิธีที่แลกเปลี่ยนกับพี่ชายได้
ชินจังก็มีไอคิวสูง พอได้ยินคำนี้ ก็เข้าใจ ทันใดนั้น เขาลงมาจากตัวแด๊ดดี้ทันที มาตรงหน้าหม่ามี๊อย่างลังเล：“หม่ามี๊——”
สายตาเล็กๆที่ดูน้อยใจนั้น ทำให้คนเห็นแล้วปวดใจจริงๆ
เส้นหมี่นั่งยองตัวลงไปตรงหน้าเด็กคนนี้ทันที：“ขอโทษนะชินชิน หม่ามี๊ไม่ไป หม่ามี๊อยู่กับลูกที่นี่เอง”
“ครับ หม่ามี๊”
เด็กชายได้ยิน ก็มีความสุขทันที อ้าแขนเล็กๆสองข้างกอดหม่ามี๊ไว้แน่น
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ตกลงอยู่ต่อ แต่ที่จริงแล้ว นอกจากคำรั้งไว้ของลูกชายแล้ว ยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง นั่นก็คือความหมายที่เธอได้ยินชายคนนี้พูดเมื่อกี๊ เหมือนไม่ได้โทษที่เธออยู่ที่นี่
แต่แค่พูดว่าเธอดูแลลูกได้ไม่ดี
เส้นหมี่เช็ดน้ำตาบนใบหน้าเล็กๆของลูกชาย
แสนรักมองอยู่ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้าราบเรียบตลอด
พอเห็นว่าสุดท้ายแล้วสองแม่ลูกไม่เป็นไร เขาจึงยกมุมปากขึ้นมาอย่างเย็นชา จากนั้นจูงมือลูกชายคนเล็กลงไป
ดู ที่จริงแด๊ดดี้ก็ไม่ได้ไล่หม่ามี๊ไป！
——
ไม่กี่นาทีถัดมา ทั้งครอบครัวก็ลงมาหมด
“ในที่สุดพวกคุณก็มาเสียที งั้นรีบมากินข้าวเถอะ งั้นรีบมากินข้าวเถอะ อากาศเย็น เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดแล้ว”
พี่ภาที่รออยู่ชั้นล่างนานแล้ว เห็นทั้งครอบครัวลงมาพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างไม่ง่ายดายแบบนี้ ก็ทักทายอย่างดีใจทันที
แสนรักก้มหน้าเล็กน้อย พาลูกชายคนเล็กมา
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ชอบกินอะไรเหรอ？”
คุณชายคิวมีความสุขมาก พอมากับแด๊ดดี้ แขนขาเล็กๆก็ปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เด็ก แล้วเขาก็ถามแด๊ดดี้ด้วยรอยยิ้มร่าทันที
แสนรักกวาดตามองเขานิ่งๆ：“แด๊ดดี้？แด๊ดดี้กินหมดแหละ”
“จริงเหรอครับ？งั้นวันนี้หม่ามี๊ห่อเกี๊ยวด้วยแหละ แด๊ดดี้ก็ชอบกินใช่ไหม？”จู่ๆคุณชายคิวก็ถามแบบนี้อีกครั้ง
ทันใดนั้น ทางด้านแสนรักยังไม่ทันพูดอะไร เส้นหมี่ที่กำลังผูกผ้าเช็ดปากให้ลูกสาว มือก็สั่น เกือบจะไม่ได้ผูกคอเล็กๆของลูกนั้นไว้ได้！
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ทำอะไรน่ะ？นี่รินจังลูกรักของหม่ามี๊นะ หม่ามี๊ต้องระวังนะ ผูกผิดจะไม่มีลูกรักคนนี้นะ”
“……”
เวลาสิบกว่าวินาที บรรยากาศในห้องทานข้าวนี้ ความน่าอึดอัดก็เอ่อล้นออกมา แต่ละนาทีทำให้คนแทบอยากจะหารูมุดเข้าไป！
พี่ภากั้นขำตลอด เห็นคุณชายจ้องมาตรงนี้แล้วขยิบตาให้ เธอก็รีบไปเอาเกี๊ยวจานใหญ่ที่เพิ่งทำเสร็จแล้วออกมาจากครัว
“ใช่ค่ะ คุณผู้ชาย วันนี้พวกเด็กๆงอแงจะกินเกี๊ยว คุณเส้นหมี่ก็ไม่สนอาการบาดเจ็บบนร่างกายเลย มาช่วยพี่ทำพวกนี้ คุณผู้ชายชิมไหมคะ？รสชาติไม่เลวเลยจริงๆ”
พี่ภาตั้งใจหยิบชามและตะเกียบที่สะอาดคู่หนึ่ง และเครื่องปรุงถ้วยเล็กๆที่เข้ากันมาวางตรงหน้าแสนรัก
เส้นหมี่เห็น จู่ๆนิ้วมือก็กำแน่นอีกครั้ง