บทที่ 259
บทที่ 259
ซวนหวางทำการลากพาถังหยินออกมายังสวน ที่มีรถม้าจำนวนมากจอดอยู่ข้างนอกนั่น ส่วนข้างในก็มีข้าวของที่ห่อผ้าเอาไว้อย่างมิดชิด
มุมปากของเขาเผยอขึ้น หันมองไปยังชายนักประดิษฐ์ตรงหน้า “ท่านซวน นี่คือหน้าไม้ของเจ้าหรือ ?”
“ถูกต้องนายท่าน” ซวนหวางมองไปยังรถม้าอย่างปลาบปลื้มแล้วจึงหันไปมองเห็นถังหยินที่กำลังเดินออกไป “เอ๋ ? นายท่านจะไปไหนกัน ?”
ถังหยินหยุดเดินแล้วมองกลับมา “เจ้าจะให้ทหารแบกหน้าไม้ขนาดใหญ่แบบนี้ไปทำไมกัน ? เวลาเราบุกตีเมืองมันจะเป็นปัญหามากเลยนะรู้ไหม”
ได้ยินแบบนั้นซวนหวางก็หน้าซีด รีบเข้ามาคว้าแขนถังหยินเอาไว้ “นายท่าน ข้าน้อยเองก็มีหน้าไม้เบาเหมือนกันนะ !”
ถังหยินถอนหายใจก่อนจะตอบกลับอีกฝ่าย “งั้นก็นำทางไปสิ !”
“ทางนี้เลยขอรับนายท่าน !” ซวนหยางยิ้มออกมา ก่อนจะพาถังหยินเดินไปยังรถม้าคันสุดท้ายที่ดูปกติที่สุดแล้วจึงเปิดผ้าม่านออก หลังจากนั้นชายนักประดิษฐ์ก็ค้นของอยู่นาน มองซ้าย ขวาเหมือนกับว่าของที่ว่าไม่อยู่ในนั้น
เมื่อเห็นแบบนั้น ถังหยินก็เลยเดินไปดูรอบ ๆ ตัวรถ ทำให้ชายหนุ่มเห็นเข้ากับข้าวของในรถที่กระจายไปทั่ว มีทั้งอุปกรณ์ วัตถุดิบและอื่น ๆ อีกมากมาย ก่อนที่ไม่นานนักซวนหวางจะกลับมาพร้อมกับหน้าไม้ขนาดเล็ก
หน้าไม้อันนี้เล็กและพกพาถนัดมือยิ่ง ซึ่งซวนหวางก็ไม่รอช้า ยกมอบมันให้กับถังหยินในทันที “นี่คือหน้าไม้ที่ข้าประดิษฐ์แบบปัจจุบันทันด่วนขอรับนายท่าน”
ชายหนุ่มรับมันมาแล้วรู้สึกว่ามันหนักกว่าที่คิด และก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ก็เป็นซวนหวางที่เริ่มทำเปิดปากอธิบายออกมา “นายท่าน ถึงมันจะดูเล็ก แต่ก็ทำมาจากเหล็กและไม้ที่แข็งแรง จึงสามารถให้พวกทหารม้าใช้ได้ แล้วก็ดูนี่สินายท่าน ตรงกลางท่อนของมันสามารถยึดเกี่ยวลูกธนูได้อย่างแม่นยำ ชนิดที่ว่าต่อให้อยู่ในระหว่างขี่ม้าก็ไม่หลุดออก”
ถังหยินมองชายตรงหน้า ก่อนจะหยิบหน้าไม้ขึ้นมามองดูดี ๆ อีกครา ทำให้เขาพบว่าแท้จริงแล้วนั้น มันคือหน้าไม้แบบพับได้ ส่วนลูกธนูก็ยึดติดกับตัวคันธนู ทำให้แน่นชนิดที่ว่าไม่หลุดเลยทีเดียว
เมื่อเป็นแบบนั้น ถังหยินก็พลันเดาะลิ้นแล้วขึ้นสายมันก่อนเล็งไปยังต้นไม้ และโดยไม่รีรอ ชายหนุ่มก็ทำการเหนี่ยวไกแล้วส่งลูกศรออกไปปักที่เป้าหมายทันที
ใช้ได้ทีเดียว ! ถังหยินมองซวนหวางอย่างตะลึง ก่อนจะหันไปจ้องมองผลงานของอีกฝ่ายที่ปักตรึงบนต้นไม้ แล้วจึงสั่งพวกทหาร “เอาลูกธนูกลับมา !”
ทหารคนหนึ่งรับคำแล้วรีบไปดึงมันด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทว่าดึงอยู่นานมันก็ยังไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว ทำให้นายทหารผู้นั้นตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก
“นายท่าน นี่มัน… ลูกศรมันปักแน่นเกินจนเอาไม่ออกขอรับ”
ถังหยินเดินมาดูมันใกล้ ๆ ก่อนพบว่าลูกธนูมันปักแน่นมากจนคนธรรมดาดึงไม่ออกเลย และหากพวกทหารม้าเอาไปใช้ล่ะก็ มันจะกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังมากแน่ !!!
“เป็นหน้าไม้ที่เยี่ยมยิ่งนัก”
ได้ยินแบบนั้นซวนหวางก็ดีใจ รีบนำหน้าไม้อีกอันออกมาให้กับถังหยิน “นายท่าน นี่คือหน้าไม้กลที่ข้าปรับแต่งมา มันสามารถบรรจุลูกศรได้ทั้งหมด 5 นัดแล้วยิงออกมาได้โดยไม่ต้องขึ้นสายใหม่ ถ้าหากมีทหารที่มากพอ พวกเราจะสามารถจัดแนวรบที่แข็งแกร่งจนพวกศัตรูต้านไม่ไหวได้แน่ !”
ถังหยินมั่นใจในตัวซวนหวางมากขึ้น ทว่าหลังจากได้มันมาเขาก็พบว่าหน้าไม้กลอันนี้หนักกว่าอันที่แล้วมาก ดังนั้นครั้งนี้ชายหนุ่มจึงให้พวกทหารลองใช้ดู
นายทหารที่รับมันมาก็ลองเดินออกมาจากเป้าเดิมแล้วลองยิงมันดู ซึ่งลูกศรก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วยิ่ง เช่นเดียวกับที่ในชั่วพริบตานั้นจะมีลูกศรอันใหม่ที่เลื่อนลงมาจากกล่องบรรจุ ทำให้นายทหารผู้นั้นตะลึงอยู่สักพัก ก่อนจะตั้งสติและเล็งยิงต่อไป
หน้าไม้นี้ใช้งานง่ายมาก ต่อให้ไม่เคยใช้มาก่อนก็เรียนรู้ได้โดยเร็วแน่ และถ้าหากใช้มันเป็น ก็จะได้เปรียบในเรื่องของพลังทำลายล้างและระยะ !
ถังหยินมองซวนหวางแล้วถามอีก “มีหน้าไม้ชนิดอื่นอีกไหม ?”
“มีอีกขอรับ มีอีกเยอะแยะเลย” ซวนหวางเดินไปยังรถม้าคันใหญ่แล้วเปิดผ้าคลุมออก “นี่คือหน้าไม้ยักษ์ ! ที่ข้าน้อยสร้างมันขึ้นมา !”
“ทดสอบมันกันเถอะ !” ถังหยินอยากจะเห็นความสามารถของมันใจจะขาดแล้ว
ซวนหวางทำสีหน้าอึดอัดก่อนพูด “นายท่าน ข้าว่ามันไม่เหมาะ…”
“มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์หรือ ?”
“ไม่ใช่ขอรับ แต่จริง ๆ แล้วเป็นพลังความรุนแรงของมันต่างหาก ข้าน้อยกว่าถ้าลองในสวนแห่งนี้ จวนของนายท่านก็อาจจะพังได้”
ถังหยินตะลึง แต่หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมา เพราะคิดว่าซวนหวางโม้เหม็นเรื่องความสามารถของหน้าไม้มากเกินไป ด้วยเขาคิดว่าไม่มีหน้าไม้ที่ไหนจะทำแบบนั้นได้ แต่ทว่าเมื่อซวนหวางยังคงยืนกรานคำเดิม ถังหยินก็ได้แต่ยอมอ่อนข้อให้
จริง ๆ แล้วเขาตั้งใจจะไปยังรัฐดูกีวันนี้ แต่ในเมื่อมีเรื่องของหน้าไม้เหล่านี้เข้ามา มันก็ทำให้ถังหยินสนใจมากจนออกคำสั่งให้สร้างมันออกมาจำนวนมากเพื่อให้เพียงพอต่อทั้งกองทัพ และยกเลิกเรื่องการเดินทางไปก่อน
ทันทีที่ข่าวนี้แพร่กระจายออกไป พวกที่ปรึกษาทั้งหลายก็พากันเข้ามาดูของใหม่ประหลาดตาตรงหน้า รวมไปถึงพวกแม่ทัพต่าง ๆ เองก็เช่นกัน ด้วยพวกเขาอยากเห็นว่ามันสามารถทำอะไรได้บ้าง !
และเมื่อกลายเป็นเช่นนี้ มันก็ทำให้ในสวนแห่งเดิมนี้เอง มีแต่คนพากันใช้หน้าไม้ต่าง ๆ เพื่อทดสอบและเล่นมันอย่างสนุกมือ
หลังจากกินข้าวเช้าแล้ว ถังหยินก็ตามซวนหวางไปดูการสาธิตใช้หน้าไม้ยักษ์ทั้ง 2 คันที่นอกเมือง
ทว่าก่อนจะออกไป ซวนหวางก็ได้ร้องขอถังหยินว่าให้เขาเตรียมม้าไปเพิ่ม ซึ่งตัวชายหนุ่มก็ยอมรับคำขอนี้แต่โดยดี
ระหว่างทางไปนอกเมือง ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจมันเป็นอย่างดี ก่อนที่ไม่นานนักพวกเขาก็จะมาถึงป่าทางเหนือ
ทันทีที่มาถึง ถังหยินก็พลันร้องสั่งให้พวกทหารสำรวจป่านี้โดยละเอียด และเมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่าไม่มีใครอยู่ ชายหนุ่มก็ได้สั่งให้พวกเขาเอาผ้าคลุมหน้าไม้ออก
หน้าไม้นี้มีขนาดใหญ่มากถึงครึ่งหนึ่งของมนุษย์ และมีความยาวถึง 1 จั้งเช่นเดียวกับสายธนูของมันที่หนามาก ทำให้เหลียงฉีสนใจยิ่งจนต้องเดินเข้ามาดู
ใครมันจะไปใช้ได้กัน ? แค่คนยังดึงมันไม่ได้เลย เหลียงฉีคิดในใจแล้วมองซวนหวางอย่างสงสัย ก่อนจะหันมองไปยังถังหยินที่กำลังส่ายหัวให้เขาเช่นกัน
ซวนหวางไม่สนใจใครทั้งนั้น รีบแนะนำมันทันที “นี่คือหน้าไม้ทลายกำแพง ! หรือพวกท่านจะเรียกว่าหน้าไม้ยักษ์ก็ได้ มันสามารถยิงลูกศรขนาดใหญ่ ที่ทรงพลังขนาดที่ว่าทลายกำแพงได้ตามชื่อของมันออกมาได้ แล้วในอนาคต ข้าก็ว่าจะพัฒนาให้มันสามารถยิงออกมาได้ 3 นัดพร้อมกัน !”