ตอนที่ 499 ขอแต่งงาน! (7)
รักษาความสำรวมของนางฟ้าไว้!
ดูสิว่าใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน!
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่ในใจ พลางหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง อยู่ๆ ก็พบว่าถนนเส้นนี้ไม่ใช่ทางกลับไปคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ที่ใกล้ที่สุด
เธอหันไปมองอวี๋เยว่หาน “คุณจะพาฉันไปที่ไหน”
“ไม่เชื่อฟัง ต้องเอาไปขาย” อวี๋เยว่หานกำลังคุยโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เขาก็เคลื่อนโทรศัพท์มือถือออกจากหู ก่อนจะพูดเสียงเบา ขณะที่ชำเลืองมองเธอ
ตอนนี้เหนียนเสี่ยวมู่ทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ชายหนุ่มวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือไปหาเธอ “ไม่โกรธเหรอ”
“ถึงคุณไม่ขายฉัน ฉันก็จะบอกให้คุณทำอยู่ดี” เหนียนเสี่ยวมู่พบว่าเขากำลังแกล้งเธอ จึงตอกหน้าเขากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
เขาออกแรงกอดเธอ ก่อนจะก้มหน้าลงแอบหอมแก้มเธอ แล้วพูดเสียงเบา “อืม ไม่ขาย ตัดใจขายไม่ลงหรอก”
“…” อย่างนั้นเธอไม่โกรธแล้วก็ได้
อวี๋เยว่หานกอดเหนียนเสี่ยวมู่เอาไว้ ปล่อยให้เธอพิงอกของเขาอย่างสบายใจ
เธอถามเขาอยู่หลายครั้ง ว่าจะพาไปที่ไหน แต่เขาก็ไม่ยอมบอก เธอจึงตัดสินใจไม่ถามแล้ว
หญิงสาวหลับตาลง ไม่นานก็หลับไป
ครั้นรถจอด เธอถึงจะสะลึมสะลือลืมตาขึ้น
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งนั่งตัวตรง เสื้อกันลมตัวยาวของอวี๋เยว่หานก็พาดลงบนตัวเธอแล้ว
ปิดบังเธอได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า…
เธอมองไม่เห็นทางเลยด้วยซ้ำ
ตรงหน้าดำมืดไปหมด ทำให้เธอตื่นเต้นจนต้องจับแขนของเขาเอาไว้ อยากจะดึงเสื้อนอกของเขาออกด้วยความร้อนใจ
ทว่าเพิ่งขยับ อวี๋เยว่หานก็จับมือของเธอไว้ก่อน “อย่าขยับ ผมมีเซอร์ไพรส์”
“…”
ไม่รู้ว่าทำไม แต่พอได้ยินคำว่า ‘เซอร์ไพรส์’ เธอก็ทั้งคาดหวัง ทั้งหวาดหวั่น
ตรงหน้าปรากฏภาพที่ตัวเองเลือดกำเดาไหลใส่เขาอย่างต่อเนื่อง
เขาคงไม่ทำเรื่องน่าอายอีกครั้งหรอกมั้ง…
เหนียนเสี่ยวมู่กลัวจนต้องดึงแขนของเขาไว้
เพราะมองไม่เห็นข้างหน้า ความรู้สึกมากมายจึงว่องไวขึ้นเป็นพิเศษ
อวี๋เยว่หานเหมือนจะรู้สึกได้ว่าเธอไม่สบายใจ จึงผ่อนฝีเท้าลง พลางพาเธอเดินไปข้างหน้า
หญิงสาวมองไม่เห็นข้างหน้า ได้แต่ตัดสินตามเสียงรอบข้าง ดูเหมือนพวกเขาจะอยู่ที่ร้านอาหาร ข้างหูมีเสียงลม ท่าทางคล้ายกับเป็นร้านอาหารกลางแจ้ง
เพียงแต่รอบข้างเงียบสงบอยูบ้าง
เหลือเพียงเสียงฝีเท้าแผ่วเบา ดูไม่ออกว่ามีคนอยู่เท่าไหร่
ขณะที่เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นเต้นจนเกือบจะทนไม่ไหว พวกเขาก็หยุดเดินแล้ว
แสงไฟรอบข้างมืดลงในทันที
เธออยากพูดอะไรบางอย่าง แต่อยู่ๆ เสื้อนอกบนตัวก็ถูกดึงออก!
ทันใดนั้น ไฟพลันสว่างขึ้น…
เมื่อเธอดึงสติกลับมาได้ และมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนตรงหน้าอย่างชัดเจน เธอก็เดินไปจับราวกั้นข้างหน้าอย่างอดไม่อยู่ “ที่นี่สวยจังเลย!”
ที่นี่คือร้านอาหารกลางแจ้งที่อยู่บนไหล่เขา
จากทางเข้า มาจนถึงสถานที่รับประทานอาหาร ล้วนปูพรมแดงเอาไว้ตลอดทาง
นอกจากป้ายไฟนำทางทั่วไปแล้ว ก็ไม่มีแสงไฟอื่น
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงจันทร์กลมโตบนท้องฟ้า ราวกับเอื้อมมือไปหยิบจับได้…
เหนียนเสี่ยวมู่รู้จักร้านอาหารร้านนี้ ได้ยินมาว่าเป็นสวนส่วนบุคคล ที่เป็นเป็นร้านอาหารโดยเฉพาะ โดยปกติแล้วไม่เปิดให้บุคคลภายนอก
หลายคนอยากจะจอง แต่ก็จองไม่ได้
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเปิดของที่นี่ แล้วอวี๋เยว่หานจองได้อย่างไร
“คุณชายหานบอกว่าคุณเหนียนต้องชอบที่นี่แน่ๆ ก็เลยซื้อที่นี่ไว้ในราคาแพงหูฉี่ เพื่อจัดเซอร์ไพรส์ให้คุณในวันนี้ครับ” ผู้ช่วยอธิบายพร้อมรอยยิ้มอยู่ข้างๆ
ตอนที่ 500 ขอแต่งงาน! (8)
เซอร์ไพรส์แรก…
หรือว่ายังมีเซอร์ไพรส์ที่สองอีก
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้ามองเขาด้วยความงุนงง อวี๋เยว่หานไม่เพียงไม่ยิ้ม ยังเลื่อนเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่งอย่างเป็นสุภาพบุรุษ
ส่วนชายหนุ่มนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ
ไม่นานบริกรก็ยกเชิงเทียนที่ทำขึ้นพิเศษมาให้
จากนั้นก็นำดอกกุหลาบแดงที่เพิ่งตัดใหม่ มาเสียบลงในแจกหับดอกไม้บนโต๊ะตรงหน้าเหนียนเสี่ยวมู่ ทีละดอก
หลังจากเสียบดอกกุหลาบในแจกันตรงหน้าพวกเขาเสวร็จแล้ว ก็ยังนำดอกกุหลาบให้อย่างต่อเนื่อง
จนกระทั่งโต๊ะและราวกับในร้านอาหารลอยฟ้าเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ
แสงเทียนสั่นไหว ตัดกับดอกกุหลาบสีแดง ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในทะเลชองกุหลาบเลนทีเดียว…
“ดอกกุหลาบแดงห้าร้อยยี่สิบดอก เซอร์ไพรส์ที่สอง” บริกรที่รับผิดชอบนำดอกไม้มาเสียบแจกัน มอบดอกกุหลาบที่เบ่งบานได้สวยงามที่สุดให้เหนยีนเสี่ยวมู่ดอกหนึ่ง
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่มองกุหลาบแดงตรงหน้า หัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
เธอกำลังพยายามทำให้มันสงบลง
“สเต๊กเนื้อสำหรับสองท่าน เชิญรับประทานครับ” บริกรนำสเต๊กเนื้อสองชุดเข้ามาเสิร์ฟบนโต๊ะอาหารอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะยกฝาปิดออก
สเต๊กเนื้อรูปหัวใจสองชิ้นนอนอยู่ในจานสีขาวอย่างสงบ
กลีบดอกไม้ที่ใช้ตกแต่งจาน ก็เป็นดอกกุหลาบ…
ทำให้ในใจของเหนียนเสี่ยวมู่เต็มอิ่มเป็นสีชมพูอยู่ตลอด
นี่คือเซอร์ไพรส์ที่สามของคืนนี้เหรอ
อยู่ๆ ในใจของเหนียนเสี่ยวมู่ก็มีลางสังหรณ์อันแรงกล้าบางอย่าง
แต่ก่อนหน้านี้ผิดหวังไปหลายครั้ง ถ้าครั้งนี้เธอคิดมาไปเองอีก…
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกมีดกับส้อมขึ้น เตรียมจะหั่นเนื้อเสต๊ก
ทว่าเพิ่งวางมีดลง ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น
เหนียนเสี่ยวมู่ตกใจจนต้องรีบหยุด
ขณะที่เธอกำลังคิดว่าในเนื้อเสต๊กซ่อนแหวนไว้หรือเปล่า อยู่ๆ ก็พบว่าเสียงไม่ได้ดังมาจากในจาน
แต่เป็นใต้ไหล่เขาที่ใกล้กับพวกเขามากต่างหาก…
“ปัง”
พลุสวยสดระเบิดอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืน ทำให้ปรากฏภาพดอกกุหลาบเบ่งบานอยู่กลางอากาศ
“ปัง”
พลุลูกที่สองลอยขึ้นสู่ผืนฟ้าอย่างต่อเนื่อง ครั้งนี้เป็นรูปหัวใจองดวง
“ปังๆๆ”
พลุกุหลาบระเบิดอยู่กลางท้องฟ้าลูกแล้วลูกเล่า ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนในเวลานี้สว่างวาบราวกับเกิดฝนดาวตก
จนสุดท้ายเหนียนเสี่ยวมู่มองภาพอะไรไม่ชัดเจนแล้ว ตรงหน้ามีเพียงแสงสว่าง ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอจะยืนขึ้นอย่างสง่างามท่ามกลางพลุ
ขณะที่เธอกำลังประหลาดใจจนพูดไม่ออก อวี๋เยว่หานก็หยิบแหวนราชินีออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ
เขายกแหวนขึ้น แล้วถามอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เหนียนเสี่ยวมู่ แต่งงานกับผมนะ ต่อจากนี้คุณจะเป็นราชินีของผม!”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่กัดริมฝีปากแน่น พยายามเงยหน้าขึ้น กลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
ตรงหน้าพร่าเลือนไปหมดแล้ว
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา คำพูดที่ว่าถึงแม้เขาจะขอแต่งงาน เธอก็จะตอบตกลงอย่างใจเย็นก่อนหน้านี้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าโยนทิ้งไปไว้ที่ไหนแล้ว
หญิงสาวยื่นมือออกไปหาเขา พยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง “ฉันตกลง ตกลง!”
อวี๋เยว่หานยกยิ้มที่มุมปาก บนใบหน้าหล่อเหลาล่มเมืองปรากฏรอยยิ้มสุขใจเหมือนเด็กๆ อย่างหาได้ยาก
เขาสวมแวนบนนิ้วนางของเธอ ก่อนจะลุกขึ้นสวมกอดหญิงสาว
“เหนียนเสี่ยวมู่ ผมรักคุณ!”
“ฉันก็รักคุณ!” เหนียนเสี่ยวมู่อดกลั้นไม่ได้แล้ว เธอร้องไห้เป็นเด็กขี้แย พลางโผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา กอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ
ในตอนนี้ ทุกอย่างรอบข้างล้วนหายไปจนสิ้น
ในสายตาของเขามีแค่เธอเท่านั้น
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเข้ามาในโลกของผมแล้ว ผมไม่อนุญาตให้คุณไปไหนอีก”
เขาประคองใบหน้าของเธอด้วยสองมือ ก่อนจะประทับจูบลงอย่างลึกซึ้ง…