ยังไงก็ตาม เพิร์ล ฮาห์น หยุดตรงหน้าแดร์ริลทันที ก่อนจะทำความเคารพเขาด้วยการโค้งคำนับเก้าสิบองศา
“ท่านประธานแดร์ริล ดิฉันต้องขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ ฉันมั่นใจได้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอนค่ะ!” เพิร์ลกล่าวอย่างกระวนกระวาย เหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ
เธอกระวนกระวายและเครียดมาก ในฐานะเลขา เธอมีหน้าที่จัดการปัญหาเล็กน้อยทุกอย่างในบริษัท เช่นที่จอดรถ ก่อนหน้านี้ ตอนที่จีเซลล์มาสัมภาษณ์ ปัญหาแบบเดียวกันก็เคยเกิดขึ้น วันนี้ลาน่ามาเพื่อสัมภาษณ์แล้วปัญหาเดิมก็เกิดขึ้นอีก! ไม่ว่าแดร์ริลจะดูนิสัยดีแค่ไหน มันก็ไม่แปลกเลยที่จะเห็นเขาโกรธ
‘หือ? ประธาน? เลขาฮาห์นเรียกแดร์ริลว่าท่านประธาน?’ ฝูงชนคิด
ทุกคนตะลึง แม้กระทั่งพนักงานบางคนที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดยังผงะด้วยความตกใจและหวาดกลัว ทุกครั้งที่แดร์ริลเข้าบริษัท เขาจะตรงดิ่งเข้าออฟฟิศทันที จึงมีคนไม่มากที่จำเขาได้
ทันใดนั้น ความเงียบอย่างกับป่าช้าก็เข้าครอบคลุมพื้นที่ ทุกคนอ้าปากค้างและดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อสายตา
‘หมอนั่นที่ขี่มอเตอร์ไซค์เป็นประธานของบริษัทแพลทินัม? นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?’ พวกเขาคิด
มาร์คัสเดินเข้ามา เขาปฏิเสธที่จะเชื่อในสิง่ที่ได้ยิน “คุณจำผิดรึเปล่า? เขาเนี่ยนะประธานของบริษัท? เลขาฮาห์น อย่าแกล้งผมสิครับ”
“ในฐานะที่เป็นเลขา คุณจะบอกว่าฉันไม่รู้จักว่าท่านประธานของดิฉันเป็นใครงั้นเหรอ?” เพิร์ลตอบ
ลาน่ารู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่น เธอกัดริมฝีปากแล้วคิดในใจ ‘ไม่ใช่ว่านักเรียนของฉันบอกว่าเขาเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นเหรอ? แล้ว… เขาเป็นประธานได้ยังไง? และบริษัทที่ฉันจะสัมภาษณ์ก็เป็น… ของเขา?’
มาร์คัส ผู้ที่กำลังตะลึง ตอบโต้อย่างรวดเร็วด้วยการโวยวาย
“ก็ได้ แดร์ริล แกเป็นประธานของบริษัทแพลทินัมแล้วยังไง? นั่นทำให้แกมีสิทธิ์จอดมอเตอร์ของแกในที่จอดรถเหรอ? นี่คือความเป็นผู้นำที่ดีเหรอ? ผู้นำแบบแก จะไปทำประโยชน์อะไรให้บริษัทใหญ่แบบนี้ได้?” เขาคำราม ดึงความสนใจของฝูงชน
เพิร์ลเดินไปด้วยใบหน้านิ่งและเปล่งคำพูดของเธออย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง “ประทานโทษนะคะ คุณผู้ชาย ตรงนี้เป็นที่จอดรถพิเศษสำหรับประธานของบริษัท หากคุณอ่านป้ายข้าง ๆ คุณ มันจะบอกไว้อย่างชัดเจน ต่อให้ประธานของเราจะผูกวัวไว้ตรงนี้ เขาก็ทำได้ถ้าเขาต้องการ ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ! คุณจอดรถในที่ส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณต่างหากที่ต้องเป็นคนจ่าย!”
‘หา!?’ มาร์คัสคิด
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออก เขามองไป แล้วพบว่ามีป้ายบอกตรงหน้าที่จอดรถอย่างชัดเจน “สงวนที่จอดส่วนบุคคล ห้ามจอด”
จากนั้น ใบหน้าของเขาก็ดูเหมือนมันฝรั่งที่ยังไม่ได้ต้ม ทั้งสับสนและน่าเกลียด
“ท่านประธานแดร์ริลคะ ท่านต้องการทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีคะ?” เพิร์ลถามแดร์ริลด้วยเสียงแผ่ว
“คุณจำเป็นต้องถามผมด้วยเหรอ?” แดร์ริลตอบ
เพริ์ลรู้ทันทีว่าเธอต้องทำอะไร
“คุณผู้ชาย คุณไม่ถูกต้อนรับที่บริษัทแพลทินัมของเรา โปรดออกจากที่นี่โดยเร็ว อีกอย่างหนึ่ง คุณได้ทำความเสียหายกับพาหนะของท่านประธาน” เธอสั่งมาร์คัส
“ปล่อยมันไป มันก็แค่มอเตอร์ไซค์ ไม่ได้แพงอะไร” แดร์ริลขัด
เมื่อกล่าวดังนั้น เขาก็คว้ามือของเชลลีแล้วจากไป “ไปกันเธอ ผมจะพาไปดูรอบ ๆ”
“อื้ม!” เชลลีพยักหน้าแล้วตามไปด้วยความตื่นเต้น
จนถึงตอนนี้ลาน่าก็ยังไม่ฟื้นจากอาการตกใจ เธอเสียใจกับสิ่งที่เธอพูดและกับการกระทำที่เธอทำกับแดร์ริล ตอนที่บอกเขาว่าเขามันไร้ประโยชน์ ตลอดเวลานั้นเขาเป็นประธานของบริษัทแพลทินัมมาตลอด
“แดร์ริล…” ลาน่าพึมพำ
เธอต้องการเซ็นสัญญากับ บริษัท แพลทินัม มาหลายปีแล้ว ตอนนี้เธอเกือบจะอายุสามสิบ ถ้าเธอพลาดโอกาสนี้ เธอจะเสียใจไปตลอดทั้งชีวิต!
หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว แดร์ริลก็หยุดแล้วหันกลับมามองที่ลาน่า
ด้วยรอยยิ้ม เขากล่าว “คุณยังจะสัมภาษณ์อยู่ไหม? ตามผมมาได้แล้ว!”
เธอยังคงเป็นครูของเขา ในเมื่อเธอไม่ได้ทำตัวไร้เหตุผลมากนักก่อนหน้านี้ เธอจึงสมควรได้รับโอกาสที่สอง
ลาน่าดีใจสุดขีด! เธอรีบตามไปอย่างรวดเร็วด้วยส้นสูง แต่เธอไม่ได้มีท่าทางภูมิใจอีกแล้ว ตอนนี้ เธอทั้งดูอับอายและอ้อนน้อม
เช้าวันจันทร์ ถนนในเมืองตงไห่คราคร่ำไปด้วยพนักงานกินเงินเดือนที่รีบมุ่งหน้าไปทำงานด้วยความเร็วสูงสุด ลิลี่จอดรถของเธอแล้วเดินเข้าล็อบบี้ บริษัท เนปจูน