มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 27
“เจอรัลด์นายต้องการจองห้องสำหรับมื้อเย็นหรอ? ด้วยความสามารถของนายเนี่ยนะ? โอ้มายก้อด นี่นายรู้ไหมว่าทานมื้อค่ำที่นี่มีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่?”
วิทนีย์คิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ ทำไมเขาถึงคิดว่าเขามีความสามารถที่จะมาทานอาหารที่โฮมแลนด์ คิชเช่น?
“คุณคนสวย คุณรู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอ?” ผู้จัดการถามขึ้นขณะที่เขามองวิทนีย์ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ด้วยความสัตย์จริง เมื่อมองการแต่งตัวของเจอรัลด์และเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ผู้จัดการไม่ได้รู้สึกว่าเจอรัลด์มีความสามารถที่จะจ่ายไหวสำหรับอาหารที่นี่
นี่เป็นเพราะว่าราคาสำหรับอาหารที่นี่มีตั้งแต่ 150 ดอลลาร์ไปจนถึง 250 ดอลลาร์ต่อคน
250 ดอลลาร์เป็นราคาสำหรับการจองห้องส่วนตัว ยังไม่รวมค่าอาหารและเครื่องดื่ม
นี่เป็นเพราะว่าในย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ โฮมแลนด์ คิชเช่น เป็นที่รู้จักในด้านความอร่อยและคุณภาพของอาหารของพวกเขา!
หากลูกค้ามีความสามารถจ่ายได้เพียง 150 ดอลลาร์ พวกเขาจะได้ที่นั่งตรงห้องโถงหลักเท่านั้น ในแต่ละชั้นมีค่าธรรมเนียมเข้าที่ต่างกัน
อย่างไรก็ตาม ผู้จัดการรู้สึกว่าเจอรัลด์อาจมีความสามารถที่จะจ่ายค่าธรรมเนียมเข้าที่ถูกที่สุด ผู้จัดการร้านไม่ได้วางมาดและเธอไม่ได้ดูถูกเจอรัลด์แต่เธอเพียงถามขึ้นเกี่ยวกับเจอรัลด์เพราะเธอสงสัยว่าพวกเขารู้จักกัน
“แน่นอนพวกเรารู้จักเขา! คนคนนี้โด่งดังมากสำหรับการเป็นคนยากไร้ในมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่! เขายากจนมากจนเขาไม่สามารถจะจ่ายแม้แต่ค่าอาหารของเขาเองหรือค่าเล่าเรียนของเขา!”
“ใช่ และเขายังคิดเกี่ยวกับการทานอาหารในร้านอาหารนี้อีก?”
ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของวิทนีย์พูดขึ้นมาในเวลานี้
วิคเตอร์หัวเราะก่อนเขาจะสายหัวและพูดว่า “วิทนีย์ อย่าพูดแบบนั้น ใครจะรู้ว่าเจอรัลด์มาที่นี่วันนี้เพราะเขามาทำธุระให้แดนนี่หรือพวกผู้ชายคนอื่น ๆ? บางทีเขาแค่มาที่นี่เพื่อจองห้องอาหารในนามของพวกเขาหรือเปล่า?”
“นั่นก็จริง…”
ในเวลานี้ ผู้จัดการยิ้มก่อนเธอจะมองเจอรัลด์และพูดขึ้นว่า “คุณผู้ชาย ดิฉันขอทราบว่าคุณจะจองห้องสำหรับตัวคุณเองหรือเพื่อนของคุณคะ? ฉันไม่ได้จะพูดเปรยอะไรเกี่ยวกับสิ่งนี้ ฉันเพียงแค่พยายามจะยืนยันการจองขอบคุณ นอกจากนั้น ราคาเหมาอันไหนที่คุณจะจองค่ะ?
เจอรัลด์ รู้สึกโล่งอกเพราะผู้จัดการหญิงคนนี้สุภาพมากและเธอไม่วางมาดแม้แต่น้อยเลย
เขาหน้าพยักหน้าอย่างเร็วก่อนเขาจะพูดขึ้นว่า “ผมจองห้องสำหรับตัวเอง ผมจะเลี้ยงอาหารเพื่อนของผมสำหรับมื้อเย็นในคืนนี้และผมต้องการจองสามโต๊ะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายจองห้องสำหรับตัวเองและยังเลี้ยงอาหารคนอื่นๆสำหรับมื้อเย็นด้วย? นี่นายล้อฉันเล่นอยู่หรือเปล่า?
วิทนีย์หัวเราะขณะที่เธอกุมท้อง
ถึงแม้ว่าพวกเขาได้จ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว พวกเขายังไม่มีความตั้งใจที่จะจากไป พวกเขาต้องการอยู่และดูว่าเจอรัลด์จะสามารถจ่ายสำหรับห้องส่วนตัวที่เขาต้องการจองได้อย่างไร
เจอรัลด์ขี้เกียจจะอะไรกับพวกเขา เขาได้ยินว่าและพวกเขาที่เหลือได้สั่งราคาเหมา 300 ดอลลาร์สำหรับพวกเขาแต่ละคน
อย่างไรก็ตาม หลังจากมองเมนู เจอรัลด์รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่น่าอร่อยในเมนูเลย หากเขาต้องการเลี้ยงอาหารอร่อยเพื่อนร่วมชั้นของเขา เขาจะต้องจ่ายราคาเหมาที่แพงขึ้นต่อหัว
ดังนั้น เจอรัลด์ตอบกลับว่า “ผมต้องการจองราคาเหมา 600 ดอลลาร์ ได้โปรดช่วยผมจองโต๊ะอาหารดี ๆ สามโต๊ะด้วย!”
“เอาหละ คุณผู้ชาย คุณจะต้องจ่าย 500 ดอลลาร์เป็นค่ามัดจำ!”
ในตอนนี้เองผู้จัดการร้านยิ้มเล็กน้อย ขณะที่วิทนีย์และพวกเขาที่เหลือตกตะลึง เจอรัลด์ได้ขอราคาเหมาที่แพงกว่าเมื่อเทียบกับวิคเตอร์และเขาได้จองโต๊ะไว้สามโต๊ะสำหรับมื้อเย็นในคืนนี้!
นี่เขาสั่งราคาเหมาแพงขนาดนี้และจะกินเพียงมันฝรั่งฉีกที่เผ็ดเปรี้ยวหรอกเหรอ?
บ้าหน่า! ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วอย่างแท้จริง!
เขารวยใช่ไหม?
นี่มันน่าขัน
เจอรัลด์ไม่แม้แต่จะลังเลใจก่อนที่เขาเพียงจะหยิบ 500 ดอลลาร์ออกจากกระเป๋าเป้ของเขาและวางมันไว้บนเคาน์เตอร์ตรงหน้าผู้จัดการ
วิทนีย์ตกใจไปชั่วขณะ “โอเค เจอรัลด์! ดูเหมือนราวกับว่านายมีเงินพอจะออกมาทานอาหารดี ๆ! งั้น ให้ฉันบอกนายนะว่าฉันจะไม่ช่วยนายสำหรับการของเงินช่วยเหลือเพื่อจ่ายค่าธรรมเนียมของมหาวิทยาลัย นายจะไม่ได้เงินเพื่อมาจ่ายสำหรับค่าเล่าเรียนของนายในเทอมนี้!”
“ขอบคุณที่กังวลเกี่ยวกับฉันแต่ฉันได้จ่ายค่าเล่าเรียนของฉันไปแล้ว”
เจอรัลด์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับผู้หญิงคนนี้อีก
ถึงแม้ว่าวิทนีย์สวยมาก เธอวางมาดมากและเธอมีสายตาไว้ให้สำหรับคนรวยและมั่งคั่งเท่านั้น เธอปฏิบัติต่อพวกเขาเหล่านั้นที่จนกว่าเหมือนกับสิ่งสกปรกบนพื้นมาตลอด
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกว่ามีล่า ผู้หญิงที่เขาได้พบในหอประชุมวันก่อน เป็นคนดีจริง ๆ ความประทับใจที่เจอรัลด์มีต่อเธอนั้นคือเธอสวยมากและเป็นคนเงียบ ๆ และเพียงแค่แวบเดียวที่มองเธอก็ทำให้หัวใจของเจอรัลด์สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ น่าเสียดาย เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ในวันนี้
ในเวลานี้สายตาของวิทนีย์เบิกกว้างด้วยความตกใจ “นายเพิ่งพูดว่าอะไรนะ? นายได้จ่ายค่าเล่าเรียนสำหรับเทอมนี้แล้วเหรอ? นายยังมีเงิน 500 ดอลลาร์ติดตัวนายในตอนนี้ด้วย? นั่นหมายความว่านายมีเงินอยู่บ้างแล้วในตอนนี้? นี่มัน…มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”
“โอ้ ฉันถูกลอตเตอรี่หนะ”
เจอรัลด์หมดหนทาง หากเขาไม่พูดอะไรเลยเพื่อชี้แจงสถานการณ์ ผู้หญิงคนนี้คงจะเหน็บแนมเขาต่อจนกระทั่งเธอตายนั่นแหละ ดังนั้นเขาตัดสินใจที่จะโกหกต่อไป
“นายถูกลอตเตอรี่เหรอ? เท่าไหร่กันที่นายได้?” วิทนีย์ถามขึ้นด้วยความเร่งรีบ
เธอรู้สึกว่าเจอรัลด์ไม่ได้แสดงเลย อย่างแรกนั้น เขากำลังทำตัวใจกว้างมาก ค่ามัดจำที่เขาได้จ่ายสำหรับสามโต๊ะอย่างเดียวก็เป็นจำนวน 500 ดอลลาร์แล้ว! อีกอย่าง เขายังจะต้องจ่ายสำหรับค่าเครื่องดื่มในคืนนี้ อย่างไรก็ตาม ร้านอาหารนี้มีชื่อเสียงสำหรับไวน์และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของพวกเขา ด้วยวิธีนี้ เจอรัลด์จะต้องจ่ายหลาย 10,000 ดอลลาร์สำหรับมื้อเย็นในคืนนี้
พูดง่าย ๆ คือ เจอรัลด์ต้องได้ลอตเตอรี่มากกว่า 30,000 ดอลล่าร์ ไม่สิ เขาต้องมีอย่างน้อย 50,000 ดอลลาร์หรือมากกว่านั้น ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่สามารถจองหองได้อย่างนี้!
“เอ่อ ไม่เยอะ ไม่เยอะเท่าไหร่”
หลังจากนั้น เจอรัลด์ปิดกระเป๋าเป้ของเขาก่อนจะหันหลังกลับเพื่อออกไปทันที
ทำไมเขาต้องเปิดเผยมากมายกับวิทนีย์?
ยังไงก็ตาม เขาไม่ต้องการจะเกี่ยวข้องกับเธอเลย
“อะไรนะ? คือ เขาพึ่งถูกลอตเตอรี่เหรอ? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหนิ? เขายังไม่สามารถเทียบกับทายาทคนรวยรุ่นที่สองอยู่ดี”
เมื่อเขาเห็นสีหน้าหยิ่งผยองบนใบหน้าของเจอรัลด์และวิทนีย์รู้สึกอึดอัดใจแค่ไหน วิคเตอร์พูดขึ้นอย่างทันทีทันใด
“วิทนีย์ อะไรคือประเด็นที่จะต้องไปโกรธคนบางคนเช่นอย่างเขา? เมื่อฉันกลับไปมหาวิทยาลัยภายหลัง ฉันจะถามแดนนี่กับเพื่อนของเขาให้จัดการกับเจ้าเด็กจองหองนี่เอง!” วิคเตอร์พูดขึ้นอย่างเย็นชา
“ใช่! ไม่ใช่เพียงแค่เงินหลาย 10,000 ดอลลาร์อยู่ดีหรอกเหรอ? ทำไมเขาถึงทำตัวจองหองมากขนาดนี้?”
ในตอนนี้เองเพื่อนของวิทนีย์พูดโผล่งขึ้นมา
หลังจากนั้น วิทนีย์ตัดสินใจได้ว่า เธอจะต้องได้รับคำอธิบายเรื่องนี้อย่างละเอียดและรู้ให้ได้ว่าจริง ๆ แล้วเจอรัลด์ได้ถูกลอตเตอรี่เป็นจำนวนเงินเท่าไหร่กันแน่!