ตอนที่ 9 ครั้งแรกบนลานแสงดาว
โต๊ะหนึ่งตัว คอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง กล้องเว็บแคมหนึ่งเครื่อง และไมโครโฟนหนึ่งอัน
การแสดงสดออนไลน์ครั้งแรกของลู่เฉินบนเว็บไซต์ลานแสงดาวเริ่มขึ้นอย่างเรียบง่ายตามนี้
เขาร้องเพลงชื่อ ‘คริสตัลสีฟ้า’ ใส่ไมโครโฟน
เพลง ‘คริสตัลสีฟ้า’ เป็นผลงานเพลงคลาสสิคที่คุ้นหูของใครหลายคนเมื่อหลายปีก่อน เนื้อร้องที่เปล่งออกมาร่วมกับดนตรีไพเราะน่าฟัง เป็นเพลงที่ได้รับความนิยมสูงเป็นอันดับต้นในตู้คาราโอเกะ KTV
เมื่อก่อนลู่เฉินเคยเล่นกีตาร์เพลงนี้หลายครั้ง ทำนองและคำร้องจึงจดจำได้ขึ้นใจ
ด้วยความสามารถในการร้องเพลงเล่นดนตรีของลู่เฉินตอนนี้ หลังจากความฝันในคืนนั้น เขาเหมือนตำนานเรื่องหนึ่งที่ชายหนุ่มตกหน้าผา แล้วกลับมาพร้อมกับความสามารถพิเศษ ความสามารถสูงส่งราวกับเกิดใหม่ จะรับมือสถานการณ์แบบนี้เรียกว่าปอกกล้วยเข้าปาก
“พรุ่งนี้ฉันจะเดินทางไกล ย่างก้าวเข้าสู่เส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ…”
“เธอยังจำคริสตัลสีฟ้าที่ฉันให้เธอได้ไหม?”
“บนนั้นแกะสลักชื่อจริงของเธอไว้…”
น้ำเสียงกังวานใสของลู่เฉินที่เจือปนด้วยอารมณ์เศร้าดังขึ้น ความคิดเห็นบนหน้าจอปรากฏน้อยลงมาก
แต่ความสงบเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่เท่านั้น
“เพราะมาก!”
“คริสตัลสีฟ้า? ฉันชอบเพลงนี้ที่สุด อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า…”
“เสี่ยวลู่เล่นกีตาร์เพราะจัง อยากขอเป็นลูกศิษย์ ขอเคล็ดลับหน่อย!”
“เพราะจับใจมาก แค่ใช้หน้าตาก็หากินได้แล้ว แต่ยังมีความสามารถที่แท้จริงอีก ฉันละนับถือ!”
“หมดกัน หมดกัน ฟังพี่รูปหล่อร้องเพลงแล้วต่อไปฉันจะทนเห็นหน้าพี่เฟย ทนฟังเสียงพี่เฟยได้อีกไหมเนี่ย?”
“…”
ระบบแจ้งเตือน : แขกนิวยอร์ก (เงิน Ⅳ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : แขกนิวยอร์ก (เงิน Ⅳ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : …
แขกนิวยอร์กเริ่มส่งความคิดเห็นเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ภายในชั่วพริบตาก็ให้ดาวมากถึง 10,000 ดวง!
แล้วยังกลบการให้รางวัลจากคนอื่นอย่างง่ายดายอีก
ลู่เฉินร้องเพลงจบอย่างสบายๆ แล้วพูดใส่ไมโครโฟนว่า “ขอบคุณคุณแขกนิวยอร์กนะครับที่สนับสนุน!”
ตอนนี้เขาเข้าใจการถ่ายทอดสดออนไลน์โดยพื้นฐานแล้ว พูดง่ายๆ คือเทียบกับการร้องเพลงบนเวทีในบาร์แล้วไม่แตกต่างกัน เพียงแต่โลกออนไลน์กว้างไกลไร้ขอบเขต ใน ‘ลานแสงดาว’ มีแฟนๆ เข้ามาฟังทุกประเภท เทียบไม่ได้กับระดับลูกค้าของบาร์เดย์ลิลลี่
จบไปหนึ่งบทเพลง ลู่เฉินสังเกตเห็นว่าผู้ติดตามของสมาชิก ‘เสี่ยวเฟยเกอ ABC’ เพิ่มเป็น 1,623 ยอดผู้เข้าชมขณะนั้นเพิ่มเป็น 548 คน เพิ่มขึ้นกว่าเดิมมาก ทำให้เห็นว่าการร้องเพลงของเขาดึงดูดผู้คนได้ และทำให้ผู้คนอยู่ดูต่อได้!
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกภูมิใจในตัวเอง กระแอมเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า “ขอเชิญรับฟังพิราบโบยบินอีกเพลง”
เพลงที่สอง ลู่เฉินยังเลือกเพลงพิราบโบยบิน
เทียบกับเพลง ‘คริสตัลสีฟ้า’ ลู่เฉินร้องเพลงพิราบโบยบิน ได้ดีกว่า ถึงแม้เพลงหลังจะร้องเล่นยากกว่าเพลง ‘คริสตัลสีฟ้า’ แต่ก็เป็นโอกาสในการแสดงความสามารถของเขา
นิ้วก้อยลื่นลงไปบนสายกีตาร์แล้วเปลี่ยนท่ามือทันที เคาะลงบนสายแล้วดึงให้เกิดเสียงติดต่อกันเพิ่มเทคนิคการใช้นิ้วข้ามสาย ส่วนการรวมสายยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาเพิ่มเทคนิคลงไปตามใจชอบจากตัวโน้ตเดิม
หลี่เฟยอวี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ มองตามไม่ทัน ฟังจนตะลึงตาค้าง!
เขาเคยฟังลู่เฉินร้องเพลง เคยเห็นลู่เฉินเล่นดนตรี แต่ไม่มีครั้งไหนที่น่าทึ่งเท่าครั้งนี้ ทั้งยังรู้สึกว่าลู่เฉินเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เมื่อก่อนเล่นเพื่อความสนุก แต่ตอนนี้เล่นเป็นมืออาชีพ
ต่างกันราวฟ้ากับดิน!
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ คำแจ้งเตือนเด้งขึ้นใหม่ตลอดเวลา แม้จะมีคนดูแค่ 500 กว่าคน แต่ความเคลื่อนไหวและรางวัลดาวที่กะพริบเพิ่มขึ้น ทำให้ความครึกครื้นไม่ได้น้อยกว่าของโฮสต์ถ่ายทอดสดพวกนั้นเลย
“โอ้ว โอ้ โอ้…”
“สุดยอดเลย! สุดยอดเลย! สุดยอดเลย! สุดยอดเลย! สุดยอดเลย!”
“สุดยอด! สุดยอด! สุดยอด! สุดยอด! สุดยอด!”
“พี่เสี่ยวเฟยฉันรักคุณ!”
“ฮ่าๆๆ มาใหม่ใช่ไหม? นี่ไม่ใช่พี่เสี่ยวเฟย เป็นเสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่ ขอย้ำสามครั้ง!”
“เอ่อ? ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า?”
“……”
หลี่เฟยอวี่พูดไม่ออกแล้ว
รายการแสดงสดของเขา เมื่อก่อนตอนดังที่สุดมีคนเข้าดูมากที่สุดเกิน 1500 คน แต่ตอนนี้เกือบจะถึงสามเท่าแล้ว แต่จำนวนช่องความคิดเห็นกลับมากกว่าเกือบสิบเท่า ส่วนเรื่องรางวัลนั้น…
ความแตกต่างของคนเรา ทำไม่มันมากขนาดนี้?
เพื่อนรักอย่าง ‘เสี่ยวเฟยเกอ ABC’ แอบน้ำตาไหลอยู่เงียบๆ …ช่างเป็นยุคที่คนเห็นแก่หน้าตาจริงๆ!
แต่ลู่เฉินไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เขาตั้งใจร้องเพลงพิราบโบยบินต่อ
ตัวเองก็รู้สึกพึงพอใจมาก
ระบบแจ้งเตือน : แขกนิวยอร์ก (เงิน Ⅳ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : แขกนิวยอร์ก (เงิน Ⅳ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : …
ระบบแจ้งเตือน : ราชานักทำนายหลี่ไป๋ (ทองคำⅡ) มอบยานรบอวกาศ 1 ลำให้ผู้ออกอากาศ!
จากเดิมที่แขกนิวยอร์กส่งรางวัลดาวให้ไม่หยุด แต่อยู่ๆ ก็มี ‘ราชานักทำนายหลี่ไป๋’ ที่มอบยานรบอวกาศให้ เป็นการเข้าร่วมในสมรภูมิหน้าฟีดอย่างบ้าดีเดือด ตีรางวัลดาวเป็นพันเป็นหมื่นดวงจนแตกกระจุย กลายเป็นจุดเด่นที่ทุกคนหันมาสนใจ
“หา…”
หลี่เฟยอวี่ตกใจจนกระโดดตัวลอย พูดติดขัดว่า “ยาน…ยานรบอวกาศ! ยาน ยาน ยานรบ!”
ลู่เฉินไม่เข้าใจในตอนแรก แต่แล้วเมื่อเห็นแถบความคิดเห็นเด้งขึ้นมาก็เข้าใจ
“ยานรบอวกาศ!”
“อวดรวยเป็นที่หนึ่งจริงๆ!”
“พี่ชายคนไหนช่วยบอกผมหน่อยว่ายานรบอวกาศเทียบเท่ากับดาวกี่ดวง?”
“ยานรบอวกาศหนึ่งลำเท่ากับดาว 100,000 ดวง หรือก็คือ 1000 หยวน อยากกอดขาอ้อนวอนเศรษฐีจังเลย!”
“สามีจ๋า! สามีจ๋า! สามีจ๋า! สามีจ๋า! สามีจ๋า!”
“……”
ลู่เฉินพูดไม่ออก
ใน ‘ลานแสงดาว’ ดาว 100 ดวงเท่ากับ 1 หยวน ‘แขกนิวยอร์ก’ ส่งดาวทีละร้อยดวงก็ได้เท่ากับ 100 หยวน เมื่อกี้เขายังรู้สึกว่าฝ่ายนั้นมีเงินและเอาแต่ใจ ตอนนี้ถูก ‘ราชานักทำนายหลี่ไป๋’ ทำลายสถิติไปเรียบร้อยแล้ว
เงินรางวัล 1,000 หยวน!
หลังจากมอบรางวัลเป็นยานรบอวกาศแล้ว ‘ราชานักทำนายหลี่ไป๋’ ชมเชยด้วยคำง่ายๆ สามคำว่า ร้องได้ดี
เท่น่าดูเลย!
ลู่เฉินดึงสติกลับมา รีบพูดใส่ไมโครโฟนว่า “ขอบคุณราชานักทำนายหลี่ไป๋นะครับสำหรับรางวัล แล้วก็คุณแขกนิวยอร์กด้วย ขอบคุณทุกคนมาก ผมจะมอบอีกเพลงที่เป็นผลงานออริจินัลของผมให้ เพลงชื่อว่าเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน หวังว่าทุกท่านจะชื่นชอบครับ!”
ตอนแรกคิดว่าจะร้องแค่สองเพลงแล้วเลิก เพราะท้องไส้ของเขากำลังเริ่มร้องประท้วงแล้ว
แต่พอ ‘ราชานักทำนายหลี่ไป๋’ มอบรางวัลเป็นยานรบอวกาศให้ เขารู้สึกไม่ดีถ้าจะถอนตัวตอนนี้
“ผลงานออริจินัล? เสี่ยวลู่ยังเขียนเพลงเองด้วยเหรอ?”
“สุดยอด สุดยอด สุดยอด สุดยอด สุดยอด…”
“เจอผู้ร่วมโต๊ะ?”
“เจอที่ไหนเล่า ต้องเป็นเธอผู้ร่วมโต๊ะของฉัน ในรูหูมีกาวแปะอยู่หรือไง?”
“เพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน เป็นเกย์หรือเปล่า!”
“……”
ลู่เฉินมองดูหน้าจอแล้วชอบใจเกินบรรยาย
น่าสนใจจริงๆ! บรรยากาศไม่เหมือนในบาร์เลย ระดับการตอบโต้กันสูงมาก
ตอนนั้นเองที่เขาสังเกตว่า ความนิยมบนหน้าจอกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างคงที่ จากเดิม 500 กว่า อยู่ๆ ก็เพิ่มเป็นมากกว่า 1,400 คนแล้ว และกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่รางวัลดาวกลับไม่ค่อยเพิ่ม อย่างน้อยก็ไม่ได้เพิ่มมามากจนน่าตกใจ
ต่อมาลู่เฉินถึงได้รู้จักสิ่งที่เรียกว่า ‘ผลจากเจ้ามือ’ นั่นก็คือเมื่อเจ้ามือตบรางวัลชิ้นใหญ่ให้ บนเว็บไซต์จะมีรูปซองอั่งเปาเปิดขึ้นมา และมีป้ายแสดงความยินดีไปปรากฏที่ห้องถ่ายทอดสดส่วนใหญ่ด้วย แถบข้อความเหล่านี้สามารถคลิกแล้วเข้าสู่ห้องที่มีการแสดงสดอยู่ห้องนี้ได้ทันที ดังนั้นจำนวนคนดูจึงมากขึ้น
แต่จะสามารถทำให้ผู้ที่ถูกดึงดูดเข้ามากลายเป็นแฟนคลับได้หรือไม่นั้น ก็ต้องอาศัยความสามารถของผู้ออกอากาศแล้ว
“พรุ่งนี้เธอจะนึกออกไหม ในไดอารี่ที่เธอเขียนเมื่อวาน”
“พรุ่งนี้เธอจะจำได้ไหม เธอที่เคยขี้แงเป็นที่สุด…”
ได้ร้องเพลงเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันอีกครั้ง ลู่เฉินไม่ได้เกิดอารมณ์ร่วมมากนัก
แต่เพลงนี้เป็นเพลงบัลลาดคลาสสิคที่ได้มาจากโลกในความฝัน ภายใต้การร้องเล่นของเขา เมื่อผ่านจากไมโครโฟนสู่คอมพิวเตอร์ อาศัยเครือข่ายอินเทอร์เน็ตส่งถึงคอมพิวเตอร์ แท็บเล็ต โทรศัพท์มือถือ ทั้งราคาแพงหูฉี่ ไปจนถึงเครื่องราคาถูก สุดท้ายดังออกมาด้วยคุณภาพเสียงที่แตกต่างกันของลำโพงหรือหูฟัง
เสียงที่ออกมานั้นยังคงมีเสน่ห์น่าหลงใหลเกินต้านทาน!
หน้าจอที่เคยคึกคักวุ่นวายเงียบสงบลง เสียงของลู่เฉินเหมือนสายน้ำไหล กลิ้งตัวไปมาอยู่ในห้องเล็กๆ หลั่งไหลเข้าสู่หัวใจของใครหลายคน
“ใครหรือที่ได้พบกับเธอผู้อ่อนไหวขี้น้อยใจ ใครหนอที่ได้ปลอบเธอที่ชอบร้องไห้”
“ใครกันได้อ่านจดหมายที่ฉันเขียนให้เธอ แล้วใครที่โยนมันออกไปสู่สายลม…”
เมื่อร้องไปได้ครึ่งหนึ่ง บนหน้าจอค่อยๆ มีจำนวนความคิดเห็นแบบเรียลไทม์เพิ่มขึ้นมา
“อยู่ๆ ก็รู้สึกอยากร้องไห้ ไม่ชอบเลย!”
“ฝุ่นเข้าตาแล้ว…”
“เฉินชิ่งฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ!!!”
“นึกถึงเพื่อนที่เคยนั่งด้วยกันตอนมัธยมปลายเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”
“พวกนายใครก็อย่ามาห้ามฉันนะ พรุ่งนี้ฉันจะไปสารภาพรักกับเพื่อนร่วมโต๊ะ! ถึงเขาจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เหอะ”
“คิดถึงอดีตจังเลย คิดถึงตอนที่ยังเรียนอยู่ ฉันอยากร้องไห้ขึ้นมานิดหน่อยแล้ว”
“เพลงนี้ชื่ออะไร? เพราะมากเลย ไม่เคยฟังมาก่อน?”
“ชื่อเพลงว่าแฟนหนุ่มของฉัน ขอไปฆ่าตัวตายก่อนนะ!”
“เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน ผลงานเพลงออริจินัลของโฮสต์!”
“……”
ถ้าบอกว่าความคิดเห็นในตอนแรกเป็นเพียงการล้อเล่นกันของวัยรุ่น ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ทิศทางลมก็เปลี่ยนไปเป็นวัยรุ่นผู้มีใจศิลปินแล้ว
ทั้งประทับใจ ทั้งหวนคิดถึงวันเก่า อาจจะเศร้าใจ หรือเจ็บปวด…อย่าว่าแต่เป็นการได้ฟังครั้งแรก ยังติดตาตรึงใจได้เพียงนี้ นี่คือเสน่ห์ของดนตรี คือความมหัศจรรย์ของความคลาสสิค!
ไม่มีถ้อยคำที่ตัดพ้อตัวเอง และไม่มีเสียงแหลมสูงที่ทำให้ตื่นเต้น เพลงเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันออกมาจากปลายนิ้วที่บรรเลงของลู่เฉิน ร้องออกมาจากปากเขาช้าๆ ทำให้คนที่ได้ฟังซาบซึ้งใจ
จนกระทั่งบทเพลงจบลง แสงจากดวงดาวจำนวนมหาศาลสาดส่องไปทั่ว!
ระบบแจ้งเตือน : หวานใจที่รัก (บรอนซ์Ⅰ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : สับปะรด 1990 (เหล็กดำ Ⅶ ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : พุดดิ้งคริสตัล (บรอนซ์ Ⅱ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : ท่องขอบฟ้าอย่างเก๋ไก๋ (เงินⅠ) มอบดาวตกให้ผู้ออกอากาศ1ดวง!
ระบบแจ้งเตือน : หมัดเหล็กคงกระพัน (เหล็กดำ Ⅲ) มอบดาว 100 ดวงให้ผู้ออกอากาศ!
ระบบแจ้งเตือน : …
ไม่เหมือนพวกอวดรวยที่สแปมหน้าจอก่อนหน้านี้ ผู้ชมกลุ่มที่ให้ดาวอย่างมากมายเพิ่มขึ้นมาก อีกทั้งผู้เข้าชมเพิ่มขึ้นจนมากกว่า 1900 แล้ว จำนวนดาวกระโดดเพิ่มเกินกว่า 2700 จนถึง 2722 ใกล้จะถึง 3000 แล้ว!
“ขอบคุณทุกคนครับ!”
ลู่เฉินวางกีตาร์ในมือลง พูดต่อว่า “วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ลาก่อน”
ข้อความวิ่งผ่านไม่หยุด ทั้งเสียดาย อยากให้อยู่ต่อ ให้เขาร้องเพลงอีกสักสองเพลง
คนยิ่งระดมส่งดาวและดาวตกมามากขึ้นอีก
“ขอบคุณครับ!”
ลู่เฉินรู้สึกตื้นตันเล็กน้อย แต่ก็ลุกขึ้นยืน…อย่างไรเสียก็จะไม่กินข้าวกินปลาอย่างนี้ไม่ได้มั้ง
หลี่เฟยอวี่รีบเข้ามา ประสานมือแล้วค้อมตัวลงแสดงความขอบคุณ จากนั้นก็ปิดการถ่ายทอดสด
เขาใช้มือหนึ่งจับบ่าของลู่เฉินไว้ อีกมือหนึ่งทำท่าปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงบนใบหน้า พูดอย่างซาบซึ้งใจว่า
“พี่น้อง เที่ยงนี้ไปร้านครัวเหล่าเฉินกัน ฉันเลี้ยงเอง เราไปกินกันให้เต็มที่เลย!”
……………………………………………………………………………..